Microsoft Word \312\356\357\350\377 Zulmat ostonasidagi muhabbat kitobi 1-fasl

---

@Elektron_kitoblar_Uz kanali uchun 
ZULMAT OSTONASIDAGI MUHABBAT. 1-FASL 
Dilfuza SOBIROVA tarjimasi 
 
MUQADDIMA 
Ilgari o’lim haqida jiddiy o’ylamasdim, vaholanki, so’nggi oylarda bu haqda 
o’ylash uchun sabablar ko’p bo’lgan bo’lsa-da... Bazan bu fikr miyamga kelar, lekin 
o’lim bilan qay holatda yuzma-yuz kelishimni tasavvur qila olmasdim. Nafasimni yutib, 
katta zalning narigi burchagida turgan iskovuchning tantana qilayotgan ko’zlariga 
tikilardim. 
Birov uchun hayotingni qurbon qilish, ayniqsa u sevgan kishing bo’lsa, bu 
olijanoblik! Men Forksga ko’chib kelgan kunimoq hayotimni xavf ostiga qo’yganimni 
tushunib turardim. Lekin qo’rquvdan yuragim muzlab borayotgan bo’lsa-da, 
afsuslanmayapman. Ko’nglingning tub-tubidagi orzuing ushalgach, taqdirga qarzingni 
qaytarishing kerakligini tushunardim. Iskovuch ko’ngli to’lib jilmaygancha, sekin-asta 
men tomonga kela boshladi... 
I bob. Ilk taassurotlarim 
Usti ochiq mashinada onam bilan aeroportga yetib keldik. Finiksda kun issiq 
bo’lib, osmon musaffo edi. Arizona bilan xayrlashar ekanman, egnimda o’zim yoqtirgan 
yupqa bluzka, qo’limda esa qalin kurtkamni ko’tarib olgandim. Forks Vashington 
shtatining shimoli-sharqida joylashgan kichik shaharcha bo’lib, yog’ingarchilik mo’l 
edi. Bu yer qo’shma shtatlarning eng seryomg’ir hududi hisoblanardi. Kishini ko’ngliga 
ma'yuslik soladigan bu zerikarli shaharchadan onam men hali go’dakligimdayoq qochib 
ketgan. O’n to’rt yoshimgacha har yili yoz faslida shu tund shaharchada tatilni 
o’tkazardim. Bir marta isyon ko’targanimdan keyin otam so’nggi uch yilda 
Kaliforniyaga olib boradigan bo’ldi. Mana endi o’z ixtiyorim bilan Forksga 
qaytyapman. Bu qarorga kelishim oson bo’lmadi, chunki bu joyni bolaligimdan 
yoqtirmasdim. Menga quyoshli, shovqin, quvnoq Finiks ko’proq yoqardi. 
― Bella, - dedi onam. Uning nima deyishini bilib turardim. - Hali ham kech emas, 
fikringdan qaytishing mumkin, - ming birinchi marta u shu taklifini takrorladi. 
Men onamga juda o’xshayman, faqat uning soch turmagi kalta, kulsa ko’zining 
atrofida mayda ajinlar paydo bo’ladi. Men uning bolalarnikidek sodda ko’zlariga 
tikildim, yuragimda og’riq turdi. Nahotki, onajonimni tashlab ketsam, albatta, endi 
uning yonida qayg’uradigan, mehribon Fil bor. 
― Rostdan borgim kelyapti... - dedim men qatiylik bilan. Yolg’on gapirishni qoyil 
qila olmasamda, oxirgi paytlarda ko’p qaytarganim uchun bu gapimga o’zim ham 
ishonib qolgandim. 
― Mayli... Unda Charliga salom deb qo’y. 
― Albatta, - xo’rsindim men. 

---

@Elektron_kitoblar_Uz kanali uchun 
― Biz tez kunda uchrashamiz. Iltimos, xohlagan paytda qaytib kelishing 
mumkinligini unutma. Bir gap bo’ladigan bo’lsa, qo’ng’iroq qil... Men darhol yetib 
boraman! 
― Xavotir olmang, hammasi yaxshi bo’ladi. Sizni yaxshi ko’raman oyijon. 
Onam meni mahkam bag’riga bosib, o’pdi shundan keyin yuklarimni topshirgani 
ketdim. 
Demak, oldinda Sietlgacha to’rt soatlik parvoz. Keyin boshqa samolyotga o’tib, 
yana bir soat Port-Anjelesgacha uchish va nihoyat Forksgacha bir soat mashinada yo’l 
bosishim kerak! Parvoz qilish yoqardi lekin bir soat dadamning mashinasida yo’l 
bosishni o’ylasam, yuragim siqilardi. 
Dadam u bilan yashashga qaror qilganimdan chin dildan quvonib, kutib oldi. Meni 
mahalliy maktabga yozdirib qo’yishga ham ulguribdi, bitta mashina topishga ham vada 
berdi. Muammo shunda ediki, men ham dadam ham so’zamol emasdik. Umuman 
olganda o’zaro muhokama qiladigan mavzumizning o’zi yo’q edi. Albatta, Finiksdan 
ketish haqidagi qarorim uni hayratga solgandi, chunki u ham seryomg’ir Forksni 
yoqtirmasligimni bilardi. Port-Anjeles meni sharros yomg’ir bilin kutib oldi. Men 
yomg’irni yomon alomat deb emas, balki odatiy hol deb qabul qildim. Chunki quyosh 
bilan endi xayrlashish kerakligini bilardim. 
Dadam meni olib ketgani patrul mashinasida kelgandi. Shunday bo’lishini 
oldindan bilgandim. Chunki butun Forks shaharchasi uchun dadam - politsiya shefi 
Svon. Shu sabab ham iqtisodiy tomondan qiynalsam-da, shaxsiy avtomobilim bo’lishini 
istagandim. Chunki shahar bo’ylab chirog’i lipillaydigan mashinada yurishni 
istamasdim. Samolyot zinasidan tusha yotib, sirpanib to’g’ri dadamning qo’liga borib 
tushdim. 
― Seni ko’rganimdan xursandman, Bella, - dedi dadam meni sekin yerga 
qo’yarkan. - O’zgarmabsan. Onang yaxshi yuribdimi? 
― Onamning ishlari joyida. Men ham sizni ko’rganimdan xursandman, dada. 
Nima haqida gaplashishni bilmay bir zum tek qotdik. 
Yuklarim kam edi. Chunki Arizonada kiygan kiyimlarim Vashington uchun to’g’ri 
kelmasdi. Onam bilan iloji boricha ko’proq issiq kiyimlar xarid qilishga urindik. Lekin 
baribir kiyimlarim yetarli emas edi.
― Senga zo’r mashina topib qo’ydim, narxi ham yomon emas! - dedi dadam 
o’rinddiqqa joylashganimizdan so’ng. 
― Qanaqa ekan? - aniqlik kiritgim keldi. Uning "zo’r" degani shubhali tuyuldi. 
― Umuman olganda, pikap, "shevrole". 
― Qayerdan topdingiz? 
― La-Pushlik Billi Blek esingdami? 
La-Push bu hindular yashaydigan hudud bo’lib, sohilda joylashgandi. 
― Yo’q. 
― O’tgan yili yozda hammamiz baliq oviga borgandik, - eslatdi dadam. - Endi u 
nogironlar aravachasida, rulga o’tira olmaydi. Shu sabab pikapini arzonga sotdi. 

---

@Elektron_kitoblar_Uz kanali uchun 
Shu sabab ham men Blekni eslay olmadim. Mening og’riqli va keraksiz xotiralarni 
o’chirib tashlaydigan yaxshi xususiyatim bor. 
― Xo’sh, u pikap zavoddan chiqqaniga necha yil bo’lgan? 
Dadamning peshonasi tirishganidan aynan shu savoldan cho’chib turganini bildim. 
― Umuman olganda... Billi motorga ancha pul xarajat qilgan, hozir u soatdek aniq 
ishlaydi, - gapni aylantira boshladi dadam. 
― Necha yil bo’lgan? - men ham qaysarlik qilib turib oldim. 
― Billi uni taxminan 1984 yilda sotib olgan... 
― Yangiligidami? 
― Shunaqa desa ham bo’ladi. Taxminan elliginchi yillarning oxiri, balki 
oltmishinchi yillarning boshida yig’ilgan.. - istamaygina tan oldi dadam. 
― D-dada! Men mashinani tushunmayman-ku. Buzilib qolsa kim tuzatib beradi. 
Mexanikga to’laydigan ortiqcha pulimiz yo’q... 
― Xudo haqqi Bella, mashina naq arslonning o’zi. Bunaqa modellar boshqa 
chiqarilmayapti. 
― Xo’sh bu "arslon" uchun Billi qancha so’rayapti. 
― Men uni allaqachon sotib oldim. Senga uni sovg’a qilmoqchiman. Forksga xush 
kelibsan Bella! 
― Nima qilardingiz, dada... O’z avtomobilimga o’zim pul to’lay olaman. 
― Mayli, qo’yaver. Forks senga yoqishi uchun harakat qilyapman, - dedi dadam 
yo’ldan ko’zini uzmay. Dadam his-tuyg’ularini ko’rsatishni istamaydiganlardan bo’lib, 
bu xislati menga ham o’tgandi. 
― Katta rahmat, dada - dedim, men ham ko’ziga qaramaslikka harakat qilib. Forks 
menga baribir yoqmasligini aytib dadamning dilini xufton qilgim kelmadi. Ayniqsa, 
sovg’a qilingan otning tishiga qaralmaydi. 
― Qo’ysang-chi, Bella sen uchun arzimaydi, - xijolat bo’lib to’ng’illadi dadam. 
Rasvo havo haqida bir oz gaplashgach, ikkalamiz ham yo’lga qarab jimgina ketaverdik. 
Haqiqatni aytadigan bo’lsam, atrof chiroyli edi. Dengiz yam-yashil, daraxtlar, yerni 
qoplagan paparotnik gilami va hatto, daraxtlarning orasidan tushib turgan nur ham yam-
yashil ko’rinardi. Xuddi yashil sayyoraga tushib qolganga o’xshardim. Nihoyat 
dadamning uyiga yetib keldik. U ikki qavatli, uncha katta bo’lmagan, bir paytlar onam 
uchun sotib olingan uyda yashardi. Uy oldida mening "yangi" pikapim turardi. Rangi bir 
oz uniqqan, kabinasi keng "arslon"im menga yoqdi. Uning qanday yurishini 
bilmaymanu, lekin o’zimni uning rulida tasavvur qila boshladim. Bunaqa baquvvat 
pikaplarni kinoda ko’rganman. Unga uncha-buncha halokatlar cho’t emas. 
― Rahmat zo’r mashina ekan. 
Endi ertangi kundan qo’rqmasam ham bo’ladi. Shu yomg’irda ikki mil piyoda 
yurish yoki dadamning patrul mashinasida maktabga borishdan qutilganimga 
xursandman. 
― Senga yoqqanidan xursandman, - to’ng’illab qo’ydi dadam qizargancha. Keyin 
yuklarimni ikkinchi qavatga olib chiqdik. Dadam derazasi g’arbga qaragan xonani 

---

@Elektron_kitoblar_Uz kanali uchun 
menga tayyorlab qo’ygandi. Bu xona menga yaxshi tanish, tatilga chiqqan paytimda 
doim shu xonada yashardim. Xonadagi barcha narsa bolaligimning bir parchasi edi. 
Faqat katta karavot va yozuv stoli mening kelishim uchun sotib olinibdi. Stolda eskigina 
kompyuter va modem turardi. Modem olishni onam talab qilgandi. U men bilan doimiy 
aloqada bo’lib turishni istardi. Tebranadigan kresloda mening eski qo’g’irchoqlarim 
turardi. Albatta, sharoit zo’r bo’lmasa-da, chidasa bo’ladi. Dadamning eng yaxshi 
xislati, ortiqcha tergamasligi. Sumkalarimni ikkinchi qavatga olib chiqib qo’ygach, 
bemalol joylashishim uchun meni yolg’iz qoldirdi. Onam bunday qilmagan bo’lardi. 
Qanday yaxshi, endi yolg’iz qolishim mumkin, yomg’ir yog’ishini tomosha qilib, 
istagan paytim yig’lashim ham mumkin. Lekin hozir yig’lash niyatim yo’k, bu ishni 
kechqurunga qoldiraman. Ertaga maktab! Forksdagi o’rta maktabda 357 ta o’quvchi 
bo’lib, men bilan birga 358 ta bo’ladi. Finiksda esa men tengi sinfdoshlarning o’zi 
bundan ikki barobar ko’p edi. Demak, mahalliy aholi bir-birining miridan-sirigacha 
bilishardi. Meni esa besh yildan keyin ham yangi deb hisoblashadi. Afsuski, men 
mahalliy arizonaliklarga o’xshab baland bo’yli, sochlari tillarang, quyoshda 
qorayganlardan emasman. Rangpargina, sochlarim sarg’ish bo’lib, gavdam tik bo’lsada 
atletlarnikidek chiroyli emasdi. Sezish xususiyatim kuchsiz bo’lgani uchun birorta ham 
sport turi bilan shug’ullana olmagandim. Dush qabul qilganimdan keyin sochlarimni 
tarash uchun oynaga qaradim. Rangim xuddi xastalarnikidek sarg’ayib ketganini ko’rib 
hafsalam pir bo’ldi. Bunga chiroq yorug’ligi aybdor deb o’zimni tinchlantirdim. Bir oz 
pardoz qilsam, yuzim tiniqlashadi. To’yib-to’yib yig’lab olsam ham uxlay olmadim. 
Tinimsiz yog’gan yomg’ir tovushi va yaproqlarning shitir-shitiri tuni bilan tinchlik 
bermadi. Yarim tundan o’tgachgina, boshimni yostiq bilan yopib zo’rg’a uxladim. 
Ertalab uyg’onib, quyuq tuman qoplagan osmonga ko’zim tushdi. Bulut shunchalik 
quyuq ediki, orasidan quyosh nurlari o’ta olmasdi. Yuragim siqildi. Nonushta tinchgina 
o’tdi. Dadam birinchi o’quv kunida omad tiladi. Iloji boricha muloyimlik bilan javob 
berishga urindim. Chunki omad bilan do’stligim yo’qligini bilardim. Dadam mendan 
oldin ketdi, uning birinchi uyi politsiya mahkamasi edi. Bir o’zim qolgach, oshxonani 
ko’zdan kechirdim. Onam o’n sakkiz yil oldin qanday bezatgan bo’lsa, hammasi o’sha-
o’sha. Oshxona yonida kichkina mehmonxona bo’lib, kamin ustida suratlar turardi. 
Birinchi o’rinda ota-onamning to’y suratlari, yonida meni tug’uruqxonadan olib 
chiqishgandagi baxtiyor palla tasvirlangan. Keyin qatorlashib mening maktab davridagi 
suratlarim... Suratlarga qarab yuragim siqildi, dadamga aytib ularni olib qo’yish kerak, 
deb o’yladim. Bu yerda onamdan keyin boshqa ayol yashamagani bilinib turardi. 
Negadir g’alati bo’ldim... 
Men uchun noqulay bo’lgan qalin kurtkam va qalin etigimni kiydimda, ko’chaga 
chiqib eshikni qulfladim. Achchiq sovuqdan bekinish uchun o’zimni pikapga urdim. 
Kabinada tabakining hidi o’tirib qolgan bo’lsa-da, lekin dadam va Billi uni yaxshilab 
tozalab qo’yishgandi. Motor qattiq xuddi bir hayvon o’kirgancha o’t oldi. Hatto, 
eskigina radiosi ham ishlarkan. Oldin sira ko’rmagan bo’lsam-da, maktabni topishim 
qiyin bo’lmadi. Boshqa shaharchalarga o’xshab bu yerda ham maktab shundoq 

---

@Elektron_kitoblar_Uz kanali uchun 
avtostrada bo’yida joylashgandi. Bu yerda ko’chalar alfavit harflari bilan belgilanardi. 
Maktabim Sharqiy V ko’chasida joylashgan ekan. Ko’chaning nomini eshitib kulgim 
qistadi. Asablarim tob beryapti shekilli. Maktabning ko’zga tashlanadigan tomoni yo’q 
edi. To’q qizil toshdan yasalgan bir necha bino va "Forks o’rta maktabi" degan yozuv. 
Binolar atrofi qalin va quyuq daraxtlar bilan o’ralgandi. Maktabga o’xshamaydi ham. 
Negadir baland devorlar bilan o’ralmagan, tekshiruv nazorati ham yo’q. Eshigiga 
"Mamuriyat" deb yozilgan bino oldida mashinamni to’xtatdim. 
Bugun qabul kuni emas shekilli, boshqa mashina yo’q edi. Borib kun tartibini 
bilishga qaror qildim. Tosh yo’ldan yugurib o’tib eshikni taqillatib, xonaga kirdim. 
Mamuriyat yorug’ va issiq edi. Xuddi tashqaridagi yashillik yetmagandek shinamgina 
bezatilgan idorada son-sanoqsiz tuvak gullar turardi. Stol ortida sariq sochli gavdali 
ayol o’tirardi. U menga o’girilib: ― Qanday yordam berishim mumkin? - deb so’radi. 
― Izabella Svon, - deb tanishtirdim o’zimni, ayol tushundim degandek bosh 
silkidi. Bu yerda meni katta qiziqish bilan kutishayotgandi. Har holda shef Svonning 
qizi va uning shamoldek beqaror xotini qadrdon uyasiga qaytayotgani bu yerdagilar 
uchun katta gap edi. 
― Albatta. Mana dars jadvalingiz va maktab xaritasi, - dedi u bir necha qog’ozni 
stol ustiga qo’yarkan. 
Mamuriyat xodimi sinf xonalari va laboratoriyalar qaysi binolarda joylashganini 
tushuntirdi. Keyin esa darsga kirganimni tasdiqlovchi hujjatni qo’limga tutqazdi. 
Hujjatni o’qituvchilarning imzosi bilan darsdan keyin mamuriyatga qaytarishim kerak 
edi. 
― Forks sizga maqul bo’ladi deb umid qilaman, - dedi ayol jilmayib. Men 
minnatdorchilik sifatida kulib qo’ydim. Mashina to’xtash joyiga chiqqanimda bitta ham 
bo’sh joy qolmagandi. Hali dars boshlanmagani uchun maktab hovlisini aylana 
boshladim. Yaxshihamki ko’pgina o’kuvchilarning mashinalari menikidek eski ekan. 
Finiksda maktab ostonasida yap-yangi "Mersedes" yoki "Porshe" ko’rish tabiiy hol edi. 
Bu yerda esa eng yaxshi mashina "Volvo" edi. Xaritaga burnimni tirab, yo’lak va 
xonalarni o’rganib borarkanman o’zimga o’zim hammasi yaxshi bo’ladi, meni hech kim 
yeb qo’ymaydi degancha uqtirib o’smirlar to’dasiga aralashdim. Shapkamni 
qoshimgacha bostirib olganim va qora kurtkam bilan hech kimning etiborini 
tortmasligimdan xursand edim. Tezda uchinchi binoni topdim, lekin kirishdan oldin 
oyoqlarim qaltiray boshladi. Bu maktabning xonalari namuncha kichkina. Mendan 
oldinga o’tganlar plashlarini yechib ilib qo’yishdi. Men ham xuddi shunday qildim. 
Plashlilarning biri mallasoch, ikkinchisi qo’ng’ir sochli qizlar edi. Demak, bu yerda 
mendan ham qoraroqlar bor ekan. Stoldagi yozuvga qarab o’qituvchining familiyasi 
Meyson ekanligini bildim. Mening familiyamni o’qib o’qituvchi ma'noli qarab qo’ydi. 
Qizarib ketdim. Sinfdoshlarim menga qiziqib qaray boshlashdi. Men esa adabiyot fanini 
berilib o’qiyotgandek, kitob varaqlay boshladim. Nihoyat qo’ng’iroq jiringladi va bo’yi 
baland yuziga husnbuzar toshgan bola yugurib kelib, meni savolga tutdi. 
― Sen Izabella Svonsan, to’g’rimi? - so’radi u negadir xursand bo’lib. 

---

@Elektron_kitoblar_Uz kanali uchun 
― Bella, - to’g’riladim men. Atrofdagilarning hammasi menga tikilib turardi. 
― Keyingi darsing nima ekan? 
Men sumkamdan dars jadvalimni olib: 
― Politologiya, janob Jeffersonning darsi, - dedim tikilib turganlarning qaysi 
biriga qarashni bilmay. 
― Men to’rtinchi binoga ketyapman, kuzatib qo’yishim mumkin. Aytgandek, 
mening ismim Edik. 
― Rahmat, - dedim men nima deyishni bilmay. 
Biz yomg’ir kuchaygan hovliga chiqdik. Nazarimda kimdir ortimizdan kelib 
gapimizga quloq solayotgandek edi. 
― Bizning shahar Finiksga o’xshamaydi. 
― Ha... 
― U yerda yomg’ir umuman yog’masa kerak? 
― Yog’adi, bir yilda bir necha marta. 
― Yomg’irsiz yashash mumkinligini tasavvur qila olmayman. Negadir sen 
quyoshda qorayganlarga o’xshamaysan. 
― Onam albinos, - tushuntirdim men. 
Yigit menga qarab kulib qo’ydi. Yomg’ir hazil tushunchalarini ham yuvib ketgan 
shekilli, deb o’yladim. Hademay men ham ularga o’xshab qolaman. Erik mening 
adashib qolishimdan qo’rqdi shekilli, eshik oldigacha kuzatib qo’ydi. 
Keyin, endi tez-tez uchrashib turamiz deb, umid qilaman degancha xayrlashdi. 
Trigonometriya o’qituvchisi janob Varner bir ko’rganimdayoq menga yoqmadi. 
Chunki u meni butun sinf oldida turg’izib, o’zim haqimda gapirib berishimni so’radi. 
Men qizargancha, tutilib-tutilib allanimalar dedim, joyimga o’tirayotib esa qoqilib 
yiqilib tushishimga bir bahya qoldi. Ikki darsdan keyin menga sekinlik bilan ko’nika 
boshlashdi. Har bir sinfda bir-ikkita dadil bolalar topilar, kelib men bilan tanishishar, 
Forks menga yoqqan-yoqmaganini so’rashardi. Men muloyim bo’lishga harakat qilib, 
yolg’on gapirardim. Maktab xaritasi kerak ham bo’lmadi. Bir qiz bilan ikki-uch darsda 
birga o’tirdik, keyin tushlik qilgani ham birga bordik. Yangi tanishim jajjigina qiz 
bo’lib, bo’yi mendan o’n santimetr past edi. U tinmay gapirar, men esa xuddi 
tushungandek bosh silkirdim. Lekin shuncha harakat qilsam-da, ismini eslab 
qololmadim. Biz uning o’rtoqlari bilan bir stolga o’tirdik. Ingliz tilida birga o’tirgan 
Erik zalning narigi burchagidan turib qo’l siltab qo’ydi. 
Aynan shu kuni men ularni birinchi marta ko’rdim. 
Ular besh kishi edi, zalning eng burchagidagi stolda o’tirishar, hech kim bilan 
gaplashishmas, stol usti to’la taom bo’lsada, hech nima yeyishmasdi. Ular menga etibor 
berishmadi, shu sabab men ularga bemalol o’g’rincha nazar tashlay boshladim. Meni 
o’ziga tortgan narsa ularning etiborsizligi emasdi. Ular bir-biriga sira o’xshamas, juda 
boshqacha edilar. Uch yigitdan biri gavdali bo’lib, mushaklariga qaraganda tosh 
ko’taruvchi atletlarga o’xshardi. Ikkinchisi ham baland bo’yli, sochlari yong’oq rangida 
bo’lib u ham juda xushbichim edi. 

---

Uchinchisi ham kelbatli bo’lib, bir oz pala
jingalak edi. U o’z do’stlaridan ko’ra yoshroq ko’rinar, do’stlari maktab o’quvchisidan 
ko’ra ko’proq institut talabasi va hatto, o’qituvchisiga o’xshardi. Qizlar ham bir
sira o’xshamasdi. Biri baland bo’yli, fotomodeldek qomati chiroyli, uzun tillarang 
sochlari o’ziga yarashardi. Xuddi shunga o’xshagan qizlarni jurnal muqovalarida 
qo’rganman. Uning yonida boshqa qizlar irkit o’rdakchaga o’xshashardi. Ikkinchisi 
jajjigina, qop-qora sochlari xuddi tipratikannikidek, u ertakdagi parilarga o’xshardi.
Lekin ularni birlashtirib turadigan nimadir bor edi. Balki hammasining rangi 
marmardek oppoqligidir. Ularni hatto, mendan ham rangparroq deyish mumkin. 
Sochlarining rangi turli bo’lishiga qaramay, beshtalasining ham ko’zi bir xil tim qora 
rangda edi. Ko’z osti qovoqlari ham uyqusizlikdan qiynalganlarnikidek qoraygan... 
Lekin burunlari va yuz tuzilishlar
aslzodalarnikidek chiroyli, bejirim edi.
Lekin men ularning husnidan ko’z uzolmay qolganimga bu ham sabab bo’la 
olmasdi. Men umrimda bundanda go’zalroq bulardanda, nazokatli odamlarni 
ko’rmagandim. Ularning yuz tuzilishi har xil bo’lsa
ohangrabodek tortardi. Chekka bir shaharcha maktabida bu qadar go’zallikni 
uchrataman deb o’ylamagandim. Ularni faqat jurnal muqovasida va golland ustalari 
asarlarida uchratish mumkin deb o’yl
ekanligini farqlash qiyin edi. Bo’yi baland xushbichim qizmi yoki bronza rangli sochlari 
to’lqinlanib turgan yigit? Ularning nigohlari allaqayerga uzoqlarga tikilgandi, go’yoki 
oshxonadagilarni ko’rmayotgandek. Pa
ko’targancha xuddi modellardek xirom aylab eshik tomon yura boshladi. Men uning 
xirom aylab yurishiga mahliyo bo’lib, patnisni qo’yib tashqariga chiqib ketgunicha 
ortidan qarab qoldim. Shundan keyin stolimdagilarg
― Narigi stolda o’tirganlar kim? 
U qaysi stolni aytayotganimni ko’rish uchun o’girildi, ovozimdagi hayajondan ham kim 
haqida gapirayotganimni bilsa bo’lardi. Xuddi shu payt bronza sochli yigit 
ko’tarib avval mening o’rtog’imga keyin menga qaradi. Ko’rkam yigit mendanda tezroq 
ko’zlarini olib qochdi. Bu nigohda qiziqishdan asar ham yo’q edi. Xuddi dugonam uni 
ismini aytib chaqirganu, u o’girilib qaragandek tasavvur uyg’ondi menda. Keyin 
gaplashishni istamagandek teskari o’girildi.
@Elektron_kitoblar_Uz kanali uchun 
Uchinchisi ham kelbatli bo’lib, bir oz pala-partish, sochlari bronza rangida va 
jingalak edi. U o’z do’stlaridan ko’ra yoshroq ko’rinar, do’stlari maktab o’quvchisidan 
proq institut talabasi va hatto, o’qituvchisiga o’xshardi. Qizlar ham bir
sira o’xshamasdi. Biri baland bo’yli, fotomodeldek qomati chiroyli, uzun tillarang 
sochlari o’ziga yarashardi. Xuddi shunga o’xshagan qizlarni jurnal muqovalarida 
Uning yonida boshqa qizlar irkit o’rdakchaga o’xshashardi. Ikkinchisi 
qora sochlari xuddi tipratikannikidek, u ertakdagi parilarga o’xshardi.
Lekin ularni birlashtirib turadigan nimadir bor edi. Balki hammasining rangi 
. Ularni hatto, mendan ham rangparroq deyish mumkin. 
Sochlarining rangi turli bo’lishiga qaramay, beshtalasining ham ko’zi bir xil tim qora 
rangda edi. Ko’z osti qovoqlari ham uyqusizlikdan qiynalganlarnikidek qoraygan... 
Lekin burunlari va yuz tuzilishlari xuddi qadimgi tangalarda chizilgan qirollar va 
aslzodalarnikidek chiroyli, bejirim edi. 
Lekin men ularning husnidan ko’z uzolmay qolganimga bu ham sabab bo’la 
olmasdi. Men umrimda bundanda go’zalroq bulardanda, nazokatli odamlarni 
yuz tuzilishi har xil bo’lsa-da, nimasidir o’xshash edi va meni 
ohangrabodek tortardi. Chekka bir shaharcha maktabida bu qadar go’zallikni 
uchrataman deb o’ylamagandim. Ularni faqat jurnal muqovasida va golland ustalari 
asarlarida uchratish mumkin deb o’ylardim. Ularga qarab qaysi biri chiroyliroq 
ekanligini farqlash qiyin edi. Bo’yi baland xushbichim qizmi yoki bronza rangli sochlari 
to’lqinlanib turgan yigit? Ularning nigohlari allaqayerga uzoqlarga tikilgandi, go’yoki 
oshxonadagilarni ko’rmayotgandek. Parisurat qiz qo’l urilmagan ovqat patnisini 
ko’targancha xuddi modellardek xirom aylab eshik tomon yura boshladi. Men uning 
xirom aylab yurishiga mahliyo bo’lib, patnisni qo’yib tashqariga chiqib ketgunicha 
ortidan qarab qoldim. Shundan keyin stolimdagilarga o’girildim: 
― Narigi stolda o’tirganlar kim? - so’radim men yonimdagi jingalak soch qizdan. 
U qaysi stolni aytayotganimni ko’rish uchun o’girildi, ovozimdagi hayajondan ham kim 
haqida gapirayotganimni bilsa bo’lardi. Xuddi shu payt bronza sochli yigit 
ko’tarib avval mening o’rtog’imga keyin menga qaradi. Ko’rkam yigit mendanda tezroq 
ko’zlarini olib qochdi. Bu nigohda qiziqishdan asar ham yo’q edi. Xuddi dugonam uni 
ismini aytib chaqirganu, u o’girilib qaragandek tasavvur uyg’ondi menda. Keyin 
aplashishni istamagandek teskari o’girildi.