Microsoft Word ch aytmatov sarvqomat dilbarim lotin ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
55
Boytemir turgan ekan. U grabarka bilan yo‘lga yotqizilgan gudronni tekislamoqda edi. Men dovdirab 
qoldim. Mashinani to‘xtatmoqchi bo‘ldimu, ammo kechikkan edim: Samad bilan allaqancha yerga 
kelib qolgan edik. Men boshimni pastroq egdim-da, jon-jahdim bilan gazni bosdim. Boytemir hech 
narsani sezmay qoldi. U boshini ko‘tarmay ishlab yotgan edi: bu yerdan o‘tib turgan mashinalar kam 
deysizmi? Qaysi biriga ham qarardi! Biroq Samad uni ko‘rib qoldi: 
— Ana dadam! Amaki, keling, dadamni ham chiqarib olamiz, maylimi? To‘xtating, dadamni 
chaqiraman! 
Men indamasdim. Endi to‘xtatishning iloji yo‘q edi, unga nima deyman axir? Samad birdan 
orqasiga qayrilib qaradi, qo‘rqib ketdi-da, qichqirib yig‘lab yubordi: 
— Dadamga boraman! To‘xtat, dadamga boraman! To‘xtat, tushaman! O-o-yi-i!.. 
Muyulishdagi qoya orqasiga o‘tib mashinani to‘xtatdim. O‘g‘limni ovutishga urina boshladim: 
— Yig‘lama, Samad, yig‘lama, qo‘y! Hozir olib borib qo‘yaman. Lekin yig‘lama! 
Ammo qo‘rqib ketgan bola hech narsaga quloq solmasdi. 
— Yo‘q, tushaman! Dadamga boraman! Och! — deb kabina eshigiga yopishib taqillata boshladi. 
— Och, dadamga boraman hozir! Och! 
Ana xolos, juda g‘alati ish bo‘ldi-ku. 
— Yig‘lamagin-da, axir! — deb yalinib-yolvorib, uni ko‘ndirishga urinardim. — Hozir ochaman, 
yig‘lamasang bo‘lgani! Dadangning oldiga o‘zim olib borib qo‘yaman! Qani, tush-chi, ketdik! 
Samad yerga sakrab tushdi-da, yig‘lagancha orqaga chopib ketdi. Men uni ushlab qoldim: 
— Shoshma! Ko‘zingni art. Yig‘lama. Jon o‘g‘lim, yig‘lamagin! Mashinang qoldi-ku, 
olmaysanmi? Mana qara! — Men shoshib o‘yinchoqni oldim-da, qaltiroq qo‘llarim bilan murvatini 
buradim. — Qara, senga qarab chopib ketyapti, qani tutib ol-chi! — Mashinacha yo‘lda g‘izillab yurib 
ketdi va toshga urildi-da, yo‘l yoqasidagi ariqqa chirpirak bo‘lib uchib tushdi. 
— Kerak emas! — dedi u va yana battarroq yig‘lab, orqasiga qaramay qochib ketdi. 
Men bo‘lsam dong qotib qoldim. Tomog‘imga qaynoq dumaloq bir narsa qadalgandek bo‘ldi. Men 
o‘g‘limga yetib olish uchun yana orqasidan chopdim: 
— To‘xtab tur, yig‘lama, Samad! To‘xta, men sening... men, men sening, o‘zing bilasan-ku! — 
Biroq davomini aytishga tilim kelmasdi... 
Samad orqasiga qayrilib qaramay chopib borardi, u muyulishdan o‘tib ko‘zdan yo‘qoldi. Men 
qoyagacha chopib borib, qochib ketayotgan o‘g‘limning orqasidan qarab qoldim. 
Uning yo‘lda ishlayotgan Boytemir oldiga yugurib borib, unga o‘zini tashlaganini kuzatib turdim. 
Boytemir Samadning oldida cho‘qqayib o‘tirdi-da, uni quchoqlab bag‘riga bosdi. Bola ham men 
tomonga qo‘rqib, xavfsirab qarab, uning bo‘ynidan quchoqlab oldi. 
Boytemir grabarkasini yelkasiga tashlab, Samadning qo‘lidan ushladi. Ular yo‘l bo‘ylab uzun-qisqa 
yetaklashib ketishardi. 
Men qoyaga suyanganimcha uzoq turdim so‘ngra orqaga qaytdim. O‘yinchoq mashinacha oldida 
to‘xtadim. U ariqda to‘ntarilib yotardi. Ko‘z yoshlarim yuzimdan oqib tusha boshladi. «Mana, ishning 
pachavasi chiqdi!» — dedim mashinamga, uning kapotini siypalab. Motorning issiq tafti yuzimga gup 
etib urildi... Endi o‘g‘lim bilan so‘nggi uchrashuvimizning shohidi bo‘lgan mashinamga nisbatan ham 
qandaydir mehr-muhabbatim oshib ketgan edi... 
 
* * * 
Ilyos o‘rnidan turib, eshikka tomon yurdi. 
— Biroz sof havodan nafas olay, — dedi u. 
Men kupeda qoldim. Yorishib kelayotgan sahar osmonining bir parchasi deraza ortidan oqarib, 
tebranib o‘tib borardi. G‘ira-shirada simyog‘ochlar lip-lip o‘tib turardi. Chiroqni o‘chirsa ham bo‘lardi. 
Men Ilyos bilmagan, ammo menga ayon bo‘lgan narsalarni unga aytib bersammikin, yo‘qmikin, 

---

Chingiz Aytmatov. Sarvqomat dilbarim (qissa)