Microsoft Word kr utgan kunlar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
138
Уста Алим унинг бу кулгисига эътибор қилмаған эди, сўзида давом этиб сўради: 
— Сиз буларни ким ўлдирган деб ўйлайсиз? 
— Сиз-чи? — деди Отабек ва тағин илжайиб қўйди. 
— Менга қолса, — деди уста Алим, — ўлдиргучи албатта Мирзакарим аканинг куяви 
Отабекдир... зап иш қилған-да, мен унга қойилман. Мен унинг Ўтаббой қушбегига қилған 
муомаласини эшитиб, юрагига бали деган эдим... зап йигит экан-да! 
Отабек ўнғайсизланиб кетди. Уста Алим юз-кўзини артиб Отабекнинг қўлини олиб 
кўришмакчи бўлған эди, кўзи ўралған докага тушди: 
— Қўлингизга нима қилди, Шокирбек? 
— Пичақ кесиб кетди... 
— Ёмон кесдими? 
— Сал. 
Уста Алим Отабекнинг ёниға ўлтурди ва: 
— Нега Тошканд жўнамадингиз, бирарта монеъ чиқиб қолдими? — деб сўради. 
— Монеъ чиқиб қолди... 
— Қандай монеъ? — деди уста. 
— Монеъми? — деди Отабек ва кулимсираб: — Мен сизга бир катта гуноҳ қилиб кеткан 
эдим... Йўлда боратуриб гуноҳимдан ўкиндим-да, сизга тавба қилғали Қўқондан қайтдим... Агар 
сиз гуноҳимни кечирсангиз, мен шу дақиқада Тошканд жўнайман. 
Уста Алим ажабланиб Отабекка қаради: 
— Ҳазиллашасиз... 
— Ҳазиллашмайман, агар сиз кечиратурган бўлсангиз, гуноҳимни ҳам ҳозир иқрор қиламан. 
Уста Алим кулимсираб сўради: 
— Қани иқрор қилингиз бўлмаса. 
— Илгари кечиришка ваъда бериб қўйингиз. 
— Менга қолса сизнинг ҳеч гуноҳингиз йўқ... Менга номаълум гуноҳингиз бўлса кечирдим. 
— Раҳмат, — деди Отабек ва сўради: — мен ким? 
— Сизми, сиз Шокирбек! 
Отабек уят аралаш кулиб қўйиб деди: 
— Ана уста, маним борлиқ гуноҳим сизнинг шу кунгача мени Шокирбек, деб 
билишингиздагина! 
— Бўлмаса, сиз ким? 
— Гуноҳимни кечиргансиз-а? 
— Кечирганман. 
— Мен сиз билган Шокирбек эмас, тошкандлик Юсуфбек ҳожининг ўғли ва марғилонлиқ 
Мирзакарим аканинг куяви — Отабек! 
Уста Алим бир оз ўзини кейинга ташлади ва кўзига жиқ ёш чиқарди. 
— Сиз-а? — деди. Келиб Отабекни қучоқлади... Бу фавқулодда ҳолға тушуна олмай қолған 
Сайфи ишини тўхтатиб дўконхонадан қараб турар эди. Уста йиғлаған ҳолда Отабекни қучоқлаб 
ўпди-да, айвонга кўрпача сола бошлади. 
— Нима қилмоқчи бўласиз, уста? — деб Отабек сўради. 
— Мен ўзимнинг янги меҳмонимни кўрпачага ўтқузмоқчи бўламан, — деди кулиб уста Алим. 
— Мен сизнинг кўрпачангизга кўб ўлтурганман, энди менга ортиқча такаллуфингизнинг 
ҳожати йўқ. 
— Тўғри сўзламайсиз, Отабек, бу кунгача маним кўрпачамда ўлтуриб юрган Шокирбек отлиқ 
бир йигит эди. Энди мен ўзимнинг янги меҳмоним бўлған Отабекни сийламоқчи бўламан... 
Қани, Отабек, кўрпачага чиқингиз! 

---

Ўткан кунлар (роман). Абдулла Қодирий