Microsoft Word shaytanat3 ziyouz com doc
Download 0.83 Mb. Pdf ko'rish
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
91 bunga endi uzil-kesil ishondi. — Ularni o‘zimga qo‘yib bering! Takror aytilgan bu gapda endi qat’iylik zuhur edi. — Yur uyga, — dedi Asadbek ostona sari chekinib. — Ularni menga qo‘yib berasiz, a? Asadbek «Bu qizlarning ishi emas», demoqchi bo‘ldi-yu, qizining shashtini qaytarishdan o‘zini tiydi. Bosh irg‘ab, tasdiq ishorasini qilgach, dahlizga, undan hovliga chiqdi. Zulm libosini o‘ziga ma’qul ko‘rgan Zaynab otasiga ergashdi. Dahlizga chiqqanida burchakda turgan qora xotinni ko‘rib, to‘xtadi. Qora xotin unga «aytmabmidim» deganday bir jilmaydi-yu, ko‘zdan yo‘qoldi. Uning bu xunuk jilmayishi Zaynabning xotirasiga mixlandi. Oradan kunlar o‘tib, Asadbek Hosilboyvachchani otishga shaylanganida ham, maqsadiga yetib qorong‘i uyida o‘tirganida ham qizining «Ularni o‘zimga qo‘yib bering!» degan gapini eslaydi. Eslaydi-yu, «Yo‘q qizim, bularga sening tishing o‘tmaydi. Xumordan chiqmoqchi bo‘lsang mayli, Mardona seniki» deb qo‘yadi. Shu qarori bilan Kumushning pokiza olamini tark etgan qizini o‘z olamiga qabul etadi. Zaynabga ham ayni shu kerak edi. Chunki u Hosilboyvachchaning qiliqlaridan bexabar edi. 2 Zaynabning nazarida ichiga bir necha ilon kirib olib buralayotganday edi. O‘qchiq uni tamoman holdan toydirdi. Azob iskanjasida bo‘lganida Mardona ko‘ziga yana farishtaday ko‘rindi. Hatto bir necha marta telefon go‘shagini ko‘tarmoqchi bo‘ldi. Ammo o‘zini tezda qo‘lga oldi. Mardonaga nisbatan uyg‘ongan nafrat va zulm o‘ti azob otashidan ustun keldi. O‘zi bilan o‘zi olishib yotgan damda Chuvrindi kirib keldi. Otasining yaqin a’yoniga nimaga muhtoj ekanini ayta qolsa masala hal edi. Biroq, u aytmadi. Bu dardni yengmoqlik ahdi bor edi, bu ahdiga xiyonat qilmadi. Tishini tishiga qo‘yib, ingraganicha qolaverdi. U Chuvrindining yomon xabar bilan kelganini sezmadi. Dard xurujidan xoli bo‘lganida Mahmud akasining ko‘ziga qaraboq noxushlik yuz berganini anglarmidi... Oradan qancha fursat o‘tganini bilmadi. Ichidagi «ilon»larning navbatdagi qo‘zg‘alishidan so‘ng ko‘zini ochib qarasa — bir ayol o‘tiribdi. Avvaliga uni keyingi kunlarda ta’qib etayotgan qora xotin deb o‘yladi. Keyin fikri bir oz ravshanlashib, Chuvrindining xotinini tanidi. Ko‘rishmoq uchun o‘rnidan qo‘zg‘almoqchi bo‘ldi. — Asti urinmang, qoqindiq. Ko‘zikkanga o‘xshaysiz, — u shunday deb esnadi. — Voy o‘lsin-ey, qaysi betamizning ko‘zi tekkan ekan? Suq degani yomon narsa-da. Bu atrofda kinnachi yo‘qmikin? — Bilmadim... yo‘q bo‘lsa kerak. — To‘xtang, bo‘lmasa... — u shunday deb oshxonaga chiqdi-da, dam o‘tmay gugurt qutisini ko‘tarib kirdi. So‘ng qutini Zaynabning peshonalariga, ko‘kragiga bosib, o‘zicha kinna soldi. Keyin uchta cho‘pni chiqarib yoqdi-da, Zaynabning boshi uzra aylantirib, og‘ziga yaqin tutdi: — Puflab o‘chiring, qoqindiq. Ana endi turing. U Zaynabni hovliga boshlab chiqib, o‘rik daraxtiga yaqinlashdi. — Shu daraxtni mahkam quchoqlang. «Xudo, dardimni ol!» deng. Zaynab itoat bilan amrni bajardi. — Dardingiz shu daraxt orqali yerga o‘tib ketadi. Ana, ancha yengillashdingizmi? Ishonch bilan aytilgan bu gapdan so‘ng chindan ham bir oz yengillashganday bo‘ldi. Uyga kirgach, bir oz gaplashib ham o‘tirdi. Ularning suhbatlarini telefon jiringi buzdi. |
