Microsoft Word soliha ayollar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 

21

 

“Uning jamoli uchun yig‘ladim, Unga yig‘ladim. 

Qasamki xohlaganim Udir, doim Uning huzuridaman. 

Murodimga yetib, o‘z nasibimni olayin, 

Zero, ko‘z tikkan, umid qilganim Uning huzuridadir”. 

Uning chiqib ketganini bilmay qolibmiz. 

 

So‘ng tashqariga chiqdik. Qancha qidirmaylik, so‘rab-surushtirmaylik, uni topolmadik. 

Ka’batullohni ziyorat qilmoqqa niyat qildik. Yo‘lga chiqdik. Ibn Musanno yo‘lda vafot etdi. 

Tuhfaning xo‘jayini bilan ikkov Makkaga bordik. Tavof asnosida dardli ovozda birovning 

she’r o‘qiyotganini eshitib qoldik.  

 

G‘amgin ovozda mana bu she’rni o‘qir edi: 

 

“Alloh oshig‘i bu dunyoda xastadir, 

Dardi uzoq cho‘zilgani uchun dardiga Alloh darmon bo‘ldi. 

Unga muhabbat sharobidan bir qadah uzatdi. 

Nozir haqning bodasini (oshiq) qona-qona ichdi. 

Uning sevgisi bilan sarxush bo‘lib, Unga yuksalgandir. 

Muhabbati bilan hayronadir Uni ko‘rgunga qadar…” 

 

Oldiga bordim. Meni ko‘rib: 

– Ey Sirriy! – deb ovoz berdi. 

– Alloh seni rahmati bilan ne’matlantirsin, kimsan? 

– Alloh! Alloh!.. Tanishgandan so‘ng tanimaslik ham bo‘lar ekan. Men Tuhfaman. 

 

Men hayratlar ichida edim: uning faqat suyaklari qolgandi, xolos. 

 

– Ey, Tuhfa! Inzivoga (uzlatga) chekilgach, nima foyda ko‘rding? 

– Meni o‘ziga yaqin qildi, do‘stligini ehson qildi, o‘zidan boshqalarga begona qildi, 

boshqalardan uzoqlashtirdi. 

– Ibn Musanno yo‘lda vafot etdi, – dedim. 

– Alloh sirini aziz qilsin. Alloh unga ko‘zlar ko‘rmagan go‘zal ne’matlar ehson qildi. U 

bilan jannatda qo‘shnimiz, – dedi. 

– Seni ozod qilgan xo‘jayining ham men bilan birga keldi. Ana… – dedim. 

 

Tuhfa pichirlab bir duo qildi, so‘ng Ka’baga qaragan bir holatda, yiqilib jon berdi. 

Xo‘jayini kelib uning jon berganini ko‘rdi-yu, o‘zidan ketib Tuhfaning ustiga yiqildi. 

Silkitib ko‘rdim, jon beribdi. Har ikkisini yuvib, kafanlab, dafn etdik. 

(Alloh ikkovini mag‘firat aylab, tilaklariga noil aylagan bo‘lsin.)