Muallif: #Daliya Binafsha gul
Download 0.49 Mb. Pdf ko'rish
|
Binafsha gul
|
Muallif: #Daliya Binafsha gul. Muqaddima. O'tmish. Ayolining baland qichqirig'ini eshitgan shaxzoda o'zini tuta olmay to'lg'oq bo'layotgan xonaga o'zini urdi. Birozdan so'ng esa dunyoga kelgan jajji farishtaning ovozi butun saroyni tutib ketdi. Bu ovozni eshitgan saroy ishchilari telpagini osmonga otishdan o'zlarini zo'rg'a tiyishdi. Necha yildirki kutilayotgan farzand dunyoga kelgandi axir. Bundan barcha xursand, ishchilar bir olam quvonch bilan xalqga oldindan tayyorlab qo'yilgan sovg'a salomlarni tarqatishni boshlab yuborishdi. Tulg'oq bo'lgan xonada esa og'ir skunat yuzaga kelgandi. Ayolning pastki labini tishlagancha yig'lashi, shaxzodaning boshi yerga qaragancha turishi, doyalarning ko'zidagi havotir bu yerda nimadir sodir bo'lganidan darak berardi. - Buni qirol eshitmasligi kerak - og'ir skunatni shaxzodaning ovozi buzdi. - Lekin shaxzodam... - Tshundilaringmi? - shaxzoda endi etiroz bildirmoqchi bo'lgan doyaga vajohat bilan baqirdi. - Ho'p bo'ladi shaxzodam - doyalar tasdiq ma'nosida bosh silkishib xonani asta sekinlik bilan tark etishdi. - Jasper - ayoldan sado chiqdi - endi nima qilamiz? - Bilmadim Avrora, bilmadim - yigit yotoqga o'tirgancha boshini changalladi - agar otam bundan habar topsa..., buni o'ylashni ham hoxlamayman. - Nega aynan bizning qizimiz, nega? - Avrora bag'ridagi chaqaloqni quchgancha baralla yig'lab yubordi - bu tamg'ani yashirib ham bo'lmaydi. - Balki... - Yo'q Jasper, buni hatto hayolinga ham keltira ko'rma. - Ammo... - Jasper iltimos, boshqa yo'li bordir. Men qizimni so'qir bo'lishiga yo'l qoya olmayman. - Uni yashirishni yagona chorasi shu. Yagonam u ko'r bo'lsada yashaydi, bizni bag'rimizda bo'ladi, eng muhimi tirik qoladi. - Jasper qizimizni kelajagini ham o'ylab gapir, so'qirlik seningcha osonmi, kamsitilishchi, tengsoahlari uning ustidan kulsachi? Yo'q men bunga rozi bo'la olmayman. - Avrora tshunsangchi qizimizning tirik qolishini yagona chorasi shu. - Yo'q boshqa yo'li ham bo'lishi kerak... Balki uni boshqa oilaga berarmiz. - Qizimizni boqib olishiga ko'zing yetadimi, bashoratdan butun dunyo habardor. Qizimizni bashoratdagi qiz ekanligini bilishsa o'ylab o'tirmay o'ldirib yuborishadi - yigit biroz tin olib bashoratni esladi. "Binafsha ko'zlar sohibasi dunyoga kelgum. Yovuzlik dunyoga rahna solajak. Xudbinlikda tengsiz, mag'rurlarga hos, Olamni zir titratar binafsha ko'zlar." Aynan shu so'zlar yozilgandi o'sha jodugarning billur sharida. Bundan jazavaga tushgan Donare malakati qiroli har tug'ilgan chaqaloq xonodoniga borib shaxsan o'zi tekshirib kelardi. Bunga sabab esa bu bashorat aynan Donare qirolligida toshga ham o'yib yozilgani edi. - Qirol keldi - tashqaridan eshitilgan ovozdan shahzoda ham malika ham sergaklandi. - Jasper - Avrora bolani bag'riga mahkam bosib yig'lagudek gapirdi. - Tinchlan, havotirlanma otamni ko'ndiraman. Eshik ochildi har ikkisining ham nigohi o'sha tomonga qaratildi. Eshikdan viqor bilan kirib kelgan o'rta bo'yli, sochlariga oq oralagan, ko'zlari burgutnikidek o'tkir qirollarga hos kiyinib olgan erkak yuzida nim tabassum bilan o'g'lining yonida to'xtadi. - Tabrigimni qabul etgaysan - salobatli ovozida dedi. - Rahmat ota. - Nabiramni bir ko'rishga keldim - u sekinlik bilan chaqaloq yoniga yaqinlashdi. Avrora hamon farzandini bag'ridan bo'shatmay unsiz yig'lardi. Qirolning gapidan so'ng farzandini yuzini yashirish uchun uni yanayam qattiqroq bag'riga bosdi. - Qi.rolim - dedi titragan ovozda Avrora - malikamiz uhlayotgandi. - Malika dedingmi, demak qiz nabirali bo'libmanda, juda yaxshi... Hech qisi yo'q yuzini bir ko'raman ketaman. Avrora Jasperga qaradi, uning bosh silkishidan Avrora farzandini qirolga ko'rsatdi. - B.bu axir - qirolning yuzi daxshatni ko'rgandek qotib qoldi - bu bashorat! - Ota, hamma bashoratlar ham to'g'ri chiqavermaydi. U hali chaqaloq bo'lsa unga yaxshi tarbiya bersak o'sha bashorat hech qachon amalga oshmaydi. - Soqchilar - qirol o'g'lining gapiga etibor bermay o'shqirdi. - Ota nima qilmoqchisiz? Bu axir sizning nabirangiz - Jasper qo'rquvdan baqirdi. - Qirolim yolvoraman bunday qilmang, o'tinaman. Qizim hech qachon bunday ishlar qilmaydi - Avrora ham jon holatda baqirib yubordi. - Menga bunday nabiraning keragi yo'q, SOQCHILAR - qirol ularga ahamiyat bermay yana o'shqirdi. Xonaga eshik yonida turgan ikki soqchi kirib keldi. Qirolga biroz tazim qilib - Buyuring qirolim - baravariga aytishdi. - Mana bu la'nat tekgan chaqaloqni olinglar, hozirni o'zida qatl etilsin. - Ho'p bo'ladi qirolim - ular biroz hayratlanishib chaqaloqni olish niyatida Avroraga yaqinlashdi. - Yooo'q, farzandimni bermayman - Avrora baqirgancha dedi. - Yaqinlashmang - Jasper qo'liga qilich olib Avrorani yonini to'sib qo'ydi. - Sen qirol buyrug'iga bo'ysinmayabsanmi? - buni chetda kuzatib turgan qirol yana o'shqirdi. - Ota u sizning ham nabirangizku. - Bu la'nat tekgan chaqaloq hech qachon menga nabira bo'la olmaydi. - OTA. - Menga ovozingni ko'tarma, sen ikkalang nega haliyam turibsilar, bolani oling. - Ho'p bo'ladi qirolim. - Yaqinlashmalaring yo'qsa o'ldiraman - Jasper qilichini qulay ushlab oldi. Soqchilar unga etibor bermay qirolni buyrug'ini bajarish uchun yana chaqaloqga yaqinlashdi. Jasper ho'rsingancha bitta soqchini yaraladi. - Ota men farzandimni berib qo'ymayman. - Avrora bolani menga ber - qirol bu safar o'zi ishga kirishdi - Avrora ber dedim, jin ursin u la'natlangan chaqaloq ber menga bolani. - Hech qachon. - SOQCHILAR - qirol yana o'shqirdi. Bu safar xonaga o'ntacha soqchi kirib keldi - kuch ishlatib bo'lsada bolani olinglar va bugunning o'zida qatl etilsin. Soqchilar ham buyruqni tinglab barchasi bolani himoya qilayotgan Jasperga tashlanishdi. Jang bilan chalg'igan Jasper bolani Avrorani qo'lidan tortib olgan soqchini ko'ra olmay qoldi. Ular chaqaloqni olib hozirgina chiqib ketgan qirolning ortidan borishdi. Avrora ularning ortidan qarab qon yig'lagancha qolib ketdi. - Jasper qizim! - bu gapni eshitgan Jasper jang qilishdan to'xtadi. Yerga cho'kkalab boshini changallaganchaq baqirib yuborishdan nari beri bo'lib turdi. Bu qatl shaxsan qirolning ko'z o'ngida bo'lib o'tishi kerak edi. Jasper qirolga qancha yalinsa ham behuda ekanligini bilib taqdirga tan berdi. Farzandini o'limini ko'rmaslik uchun ot choptirgancha saroy tashqarisiga chiqib ketdi. Bu yoqda qon yig'lab qolgan ona umid bilan yaratganidan yordam so'rardi. Qatl xonasi. Chirillab yig'layotgan chaqaloqga hech kim etibor bermas, undan sal narida o'tirgan jallodning qo'llari biroz qaltirardi. Axir u endigina tug'ilgan chaqaloqni qotiligi aylanmoqda. To'g'ri u son sanoqsiz insonlarni boshini tanasidan judo qilgan, lekin bu murg'ak chaqaloq uning birinchi mijozi edi. Qirolning buyrug'i bilan qatl boshlandi. Chaqaloqni maxsus stol ustiga yotqizib qo'yishdi. U ham o'limi bilgandek chirillab yig'lar qatl xonasidagi guvohlar qalbiga g'ulg'ula solardi. Jallod ham sekin o'rnidan turib chaqaloq yoniga yaqinlashdi. Ibodat qilib qo'liga o'z qurolini oldi. So'ngi umid bilan yana bir bor qiroliga yuzlandi. Qirolning hech bir hissiz bosh silkishini ko'rib ichida allanechuk hislar bilan qurolini yuqoriga ko'tardi... Ammo shu dam hamma yeri yopiq biron ochiq joyi bo'lmagan xonada birdan shamol ko'tarildi. Xonaga tahlab qo'yilgan qurollarni uchirib yubordi. Jallod ko'tarib turgan qurol ham kuchli shamol tasirida devorga borib uruldi. Bundan gangib qolgan Jallod tezda qatl xonasini tark etmoqchi bo'ldi lekin orqasiga sanchilgan bolta sabab yerga quladi. Bu holatni ko'rgan qirol ham gangib qoldi. Lekin shunda ham o'zini yo'qotib qo'ymay o'shqirdi. - Olovda yoqilsin! Qirolning og'zidan chiqgan har bir so'z soqchilar uchun qonun. Rad etishdimi qatl etiladi. Chaqaloq kirgizilgan xonaga bu safar ikki soqchi qo'lida hidi o'tkir qandaydir suyuqlik bilan somon ko'tarib keldi. Somonni yerga to'shab ustidan suyuqlikni sepishdi. Chaqaloqni somon ustiga qo'yib olov yoqishdi. Buni kuzatib turgan qirolning yuzida kulgu paydo bo'ldi. Ammo bu kulgu ham uzoqga bormadi, olov yonib bo'lgach hech qayeriga zarar yetmagan chaqaloq uning kulgusiga nuqta qo'ygandi. Shunda ham yengilishni istamagan qirol yana o'shqirdi. - Suvga cho'ktirilsin! Ikki soqchi xonadan chiqib ketib yarim soatlar ichida katta to'g'oraga suv to'ldirib kelishdi. Chaqaloqning qorniga tosh bog'lashib to'g'oraga solishdi. Ammo chaqaloq solingan tog'ora ichidagi suv o'zidan o'zi havoda muallaq turib yerga sachradi. Bu voqealarning guvohi bo'layotgan soqchilar qo'rquvdan zir titrashar, bu qanday jodugarlik ekanligini anglolmay halak bo'lishardi. Asabiylashgan qirol yana o'shqirdi. - Tiriklayin ko'milsin! Soqchilar chaqaloqni ko'targancha saroy tashqarisiga chiqishdi. Buni o'z ko'zi bilan ko'rishni istagan qirol ham ularga ergashdi. Qaltiragancha yerdan qabr qaziyotgan soqchi ora orada qo'llarini har yonga qimirlatib uhlab yotgan chaqaloqga qo'rquv bilan qarab qo'yardi. Qabr tayyor bo'lgach chaqaloqni o'raga tashlashdi. Ustidan tuproq tashlashmoqchi bo'lganda esa qazib chiqarilgan tuproz o'zidan o'zi harakatlanib yerga yoyilib ketdi. Bu hodisani guvohi bo'lgan bir ikki soqchilar hushidan ketishgacha borishdi. - Qirolim bu jodugar, uni o'ldirish imkonsiz - biroz dadilroq bo'lgan soqchi qiroliga murojat qildi. - Bo'lishi mumkin emas, u o'lishi kerak o'lishi kerak - o'shqirdi. - Bu imkonsiz - qirol maslahatchisi oraga qo'shildi. - Dengizga oting, bu lanatini meni ko'zimdan yo'qotinglar! - o'shqirdi qirol. - Qirolim o'zingiz guvohi bo'ldingiz suv ham uni o'ldirmaydi. - Unda nima qil deysan? Bu lanatini qanday bo'lmasin yo'qotish kerak. - Qirolim menda bir fikr bor, lekin... - maslahatchi aytmoqchi bo'lgan gapini aytishi kerakmi yo'qmi o'ylab qoldi. - Gapir. - U tengsiz kuch qudrat manbai - sekin gap boshladi - balki uni o'zingiz tarbiyalab voyaga yetkazsangiz bo'lar. Kelajakda u sizga as qotishi mumkin, u sizning yengilmas qurolingizga aylanadi... * * * * * * Mening dunyoga kelishim va hayotim mana shunday boshlangandi. Ilk kunimning o'ziyoq shavfqatsizlik va vaxshiylikga burkangandi... Bashorat sabab doimo binafsha ko'zlarimni yashirib yurardim. Bu menga yoqamsada! Axir shunday chiroyli ko'zlarim bor men esa bu chiroyni qandaydir qora mato ostida yashirib yurishim kerak. Nahotki taqdirim o'sha to'rt qator so'zga bog'liq bo'lsa... Bizda o'nta qirollik mavjud edi, barchasi o'z chegaralarini belgilab olishib Qirol ruxsatisiz chegaradan o'tish taqiqlangandi. Bu o'nta qirollik uzviy bir-biriga bo'glangan bo'lib, har doim bir birini to'ldirib turishardi. Bizning qirollik Donare bo'lib eng rivojlangan mamlakat hisoblanadi. Sababi bizning qirollik aql-zakovatlilarni o'z ichiga qamrab olgan. Biz ixtirolar oldi sotdisi bilan shug'ullanib qolgan mamlakatlarni ham o'zimizni rivojimiz bilan teng ushlab borar edik. Hech bir mamlakat qaloqligicha qolib ketmasdi. Genero – sahovatpeshalar mamlakati, ular har doim barchaga yaxshilik qilib kelishgan. U yomon bu yaxshi deb hech qachon ajratishmaydi barchaga birdek mehribon muomlada bo'ladi. Contadino – dehqonchilik va chorvachilik mamlakati. U yerda yeguliklarning barcha turlari bor. Ular butun o'n qirollikni yegulik bilan taminlaydi desam ham adashmagan bo'laman. Craft – hunarmandchilik mamlakati. U yerdan chiqqan asori antiqalar barchani birdek hayratlantira oladi. Aynan o'sha mamlakatda bir biridan chiroyli, bir biridan go'zal va antiqa narsalarni topish mumkin. Ayollarning joni bo'lmish qimmatbaho va eng sof zebu ziynatlar ham aynan shu malkatdan chiqadi. Cara - ilohiy kuch atalmish do'stlik mamlakati. Ularning do'stligi sadoqatligi to o'lguncha. Qirollar aynan o'sha mamlakatda soqchi bo'lib ulg'aygan yigitlarni o'zlarining tan soqchisi sifatida sotib olishardi. Ularning sadoqatligiga shubha qilishmagani bois. Terra - quruqlikdagi mamlakat, sir sinoatlarga boy mamlakat desam ham adashmagan bo'laman. Ularning bizga bizning ularga yomonligimiz tegmasdi. U yerni yana shifobaxsh mamlakat desa ham bo'ladi. Ko'plab insonlar Terraning jazirama issig'ida toblanib o'zining har xil kasalliklarini davolab kelardi. Mare - dengizchilar mamlakati. Ular ham qirollikni dengiz jonzodlari bilan taminlab turar, ham dengiz orti mamlakatlari bilan oldi sotdi, tashuvchilik bilan shug'ullanishardi. So'ngi uch mamlakat esa yovuzlik belgisi bo'lib, ular o'z ichiga g'ayrioddiylarni olishardi. Masalan, Macel - qonxo'rlar mamlakati bo'lib, go'zallikda tengsiz vampirlar aynan o'sha davlatda yashashadi. Ular insonlardan farqli o'laroq qon bilan oziqlnishadi. Varia - turlanuvchilar mamlakati bo'lib, bir qiyofadan boshqa qiyofaga bu qiyofa hatto hayvon qiyofasiga ham o'zgarishi mumkin. Ularni inson ruhini so'rib oluvchilar desa ham bo'ladi. Ularning o'zuqasi shu. Eng so'ngisi esa yovuzlikda tengsiz bo'lgan Male mamlakati. Male - qora kuchlar mamlakati bo'lib, yovuzlikning eng yuqori pallasi aynan shu mamlakatda turadi. Ularni alohida mamlakat deb atasa ham bo'ladi, sababi ularning mamlakatiga qadam qo'ygan inson qaytib chiqmasdi. O'ta sirli mamlakat. Malakat nomining o'ziyoq insonlarni dir titratadi. Ularning ham ozuqasi insonlar. Dunyoni bir tenglikda ushlab turish uchun bu uch qonxo'r mamlakatga qolgan yetti mamlakat qurbonlik keltirardi. Qurbonlar esa asosan qonunlarni buzib, Qirolga qarshi chiqganlar. Ularni qurbon qilish orqali muvozanatni ushlab turishga harakat qilinardi. Yana o'zim haqimda gapiradiga bo'lsam bu qanday sir-sinoat bilmadim-u, men chaqaloqligimdagi xotiralarni ham eslay olardim, lekin faqat men uchun yomon hisoblanganlarini. O'shanda mening vaxshiy bobom maslahatchisiga quloq soldi. Meni o'ldirmadi ota-onamning bag'riga qaytarib berdi. Kattarganim sari men uchun shuncha kurashgan ota-onamning ham menga nisbatan qarashlari o'zgargandi. Ular ham mendan o'z foydalari uchun foydalanishni boshlashgandi. Mening yonimda ishona oladigan hech bir inson zoti yo'q edi... Bazida o'ylab qolaman nega bobom meni shu uch yirtqich mamlakatlardan biriga topshirib yubormagan ekan deya. Agar meni Malega topshirishganida balki o'lishim mumkin edi. Ee yo'q olovdan tirik chiqgan ongsiz chaqaloqni o'sha manqurtlar o'ldira olarmidi. Uni ustiga men bobom uchun isnodman. Nabirasi o'sha bashoratdagi qiz ekanligini boshqa mamlakatlarga aslo ovoza qilmasdi. Men o'zimni tabiat farzandi deb hisoblardim. Chunki meni aynan tabiat tarbiyalab voyaga yetkazgandi. Undagi jonzotlar mening sirdoshlarim edi. Menga biron korxol bo'lsa ota-onam emas tabiat o'z himoyasi ostiga olardi. Aynan tabiat meni hech qachon yiqilishimga yo'l qo'ymagan... Menda yana bir shu tabiatning inomi bor edi. Bu o'zim ilk bor egalik qilgan hayvonimning tiliga tushunish. O'sha paytlar hali yoshgina qizaloq edim. Har doim yuzimni yopib yurganim uchun o'zim tengilar yuzim ko'zim demay meni kamsitishardi. Nima emish badbashara ekanman, shu sabab yuzimni yashirib yurar emishman. Agar ular yuzimni ko'rishganida bormi hattoki go'daklik paytning o'zidayoq menga oshiq bo'lishardi... O'shanda ulardan qochib o'rmon ichiga kirib ketgandim. Yig'lagancha atrofga etibor bermay ketavergan ekanman, qandaydir maydonchaga chiqib tilim aylanmay qolgandi. Bu maydoncha mening ko'zlarimga monand binafsha gullardan iborat gulzor edi. Shu on hamma narsani unutdim, kamsitilish, etiborsizlik, mehrsizlik barcha barchasini unutdim. Men bu maydonchada qandaydir yengillikni his qilgandim. Bu yerdagi nozik binafsha gullarga havas qilib o'zimcha o'zimga laqab ham qo'yib olgandim "Binafsha gul". Ularning o'ta nozik yaproqlarini o'zimning bir chertsa sinib ketadigan qalbimga qiyoslagandirman balki. Ancha payt shu yerda o'tirganimda ortimdan shitirlash ovozlari eshitildi. Qo'rqib ortimga qaragandim, mendan bir metrcha uzoqlikda qop qora mushuk meni zimdan kuzatib turganiga ko'zim tushdi. Uni o'zimga chorlab yonimga keltirib oldim. Uning silliq yunglarini silashim bilan hurillay boshladi, bu taftim unga yoqganidan dalolat edi. Ancha payt uni erkalab o'tirdim, so'ng hayolimga ilk kelgan ismni unga taqdim etdim "Milo". Shu shu u bilan har doim birgamiz. Men uni tilini tushunishimni hech kimga aytmaganman. Agar bu sir ham fosh bo'lsa kim biladi bu to'yib-to'ymas bobom hayvonlarga ham egalik qilib qolishni hoxlab qolsa... Men esa bunday fojeaga yo'l qoya olmasdim! Ulg'ayganim sari bobomning chirkin o'yinlariga aralashib boraverardim. Voyaga yetganimda esa u meni qarshiliklarimga qaramay Genero mamlakati shahzodasiga turmushga berib yubordi. Ota onam ham hech narsa deya olishmadi. Bu mamlakatni sahovatpeshalar mamlakati desa ham bo'ladi. Bobom meni ko'zlarimni so'qir deganlari uchun bu mamlakatda ham shu chiroyni yashirib yurishimga to'g'ri keldi. Agar kimdir ko'zlarimni ko'rib qolsa mening ajalim kelar emish. Bunga ham o'sha lanati bashorat aybdor edi. Meni shaxzodada umuman ko'nglim bo'lmagani uchun unga ro'yhushlik bermasdim. Ahmoq erim ham "O'zing izn bermaguningcha senga qo'limni uchuni ham tekkazmayman" degandi. Bu men uchun ayni muddo. Mahramida shuncha go'zal bor o'shalar bilan ovunib yuraversin. Meni esa tinch qo'ysin. Aslida bu yerliklar shunaqa edi. Hech qachon yomonlik haqida o'ylashmasdi. Faqat va faqat yaxshilik. Birgina oddiy yomonlik o'lim jazosiga mahkum edi. Shaxzoda ham shu sabab o'z istagimga qo'yib bergandir. Axir mening qarshiligimga qaramasdan menga egalik qilsa bu yomonlikning eng oliy toifasi. Bir yil shu sahovatpeshalar ichida yashadim, keyin nimadir bo'ldiyu Qirollik oilasining barchasi qirilib ketdi, ular orasida mening mehribon, istaklarimni hurmat qiladigan erim ham bor edi. Men nima bo'lganiga ham tushunmay qolgandim o'shanda. Qirol oilasidan hech kim qolmagach o'z-o'zidan men Qirolicha sifatida taxtga o'tirdim. Rosti xalq meni qabul qilishmaydi deb o'ylagandim, ularning o'limida meni ayblashadi deb o'ylagandim. Lekin ular hech qanday menga qarshi harakat qilishmadi. Qirollikning butun oilasi qirilib ketsayu faqat men tirik qolsam, albatta bu shubhali edi. Lekin Genero mamlakati nomi bilan sahiylar o'lkasi ularning ko'nglida kir yo'q, ular buni baxtsiz tasodifga yoyib qo'yishgandi. Lekin men ularchalik ahmoq emasman, bu yerda anniq bir gap bor. Keyingi voqealar ham juda tez sodir bo'ldi. Bobom bu yerga kelib qirollikni o'z zimmasiga oldi. Men esa yana o'z saroyimga qaytib bordim. Bu ishda bobimning qo'li borligi anniq. Oradan bir yil o'tar o'tmas bobom meni yana bir bor turmushga berdilar. Bu safar meni qonxo'rlar ichiga otgandi. Yomonlikni bilmas mamlakatdan birdan bu qonxo'rlarga to'la mamlakatga o'tib qolganim menga juda yomon tasir qilardi. Macel mamlakatidagi ilk kunim hali o'zim ham tanimaydigan shaxzodani xos xonada kutish bilan o'tgandi. Qancha kutmay u kelmadi uyqu esa meni toboro o'z domiga tortib ketardi. Yuzimga tekgan sovuq taftdan sergaklandim. Ko'zlarimni endi ochmoqchiligimda niqobim yo'qligi esimga tushdi. - Kimsiz? - soradim yuzimdagi sovuq taft egasidan. Undan hech qanday sas chiqmagach o'rnimdan turib qo'limni paypaslab niqobimni topishga urundim - kim bo'lsangiz ham niqobimni olib bera olasizmi? - Sen rostan so'qirmisan? - xona bo'ylab taftiga munosib sovuq ohang yangradi. - Hm. - O'zim - u endi topgan qo'limdagi niqobni olib o'zi ko'zimga taqib qo'ydi. Endi behavotir ko'zlarimni ochsam ham bo'ladi. To'rli niqobim sehr orqali himoyalangani bois ko'zlarim ochiqligini men ularni ko'ra olayotganimni hech kim sezmasdi, hatto o'ta sezgir bo'lgan vampirlar ham. Ko'zlarimni ochishim bilan bir juft jilvalanib turgan tillarang ko'zlar sohibiga duch keldim. Undan taralib turgan sovuqlik va yoqimli ifor negadir meni o'ziga jalb qilardi. Qalin qora qoshlari ham oppoq tanasiga juda yarashgandi. Qizil lablarini aytmaysizmi... Avval umuman qonxo'rlarga duch kelmaganman. Ularning tarifini kitoblarda o'qigandim, kitobda yozilganicha bor ekan ular rostan ham juda kelishgan... Labimga tekgan sovuq taftdan birdan hayollarimni yig'dim. Bu mening ilk bo'sam bo'lgani uchun juda hayajonlanardim. Uning belim aralash sochlarim bo'ylab yurayotgan muzdek qo'llari tanam titrashiga sabab bo'lardi. Jiddiylashib ketmasidan uni ham o'zimni ham to'xtatishim kerak. Lekin bu narsa sodir bo'lmadi, men butunlay o'zimni unga topshirib bo'lgandim. U meni erim bo'lsa o'zimni nari olishdan nima foyda. Genero mamlakati shahzodasi Adamni o'zimga yaqinlashtirmagandim. Sababi uni ilk ko'rganimda bu yigitni ko'rganimdagi hislarni tuymagandim. Bu yigit ilk kechadayoq meni qalbimni zabt eta olgandi yoki shunchaki ehtirosga berilgandim... - Seni Genero mamlakati shahzodasiga turmushga chiqganing haqida eshitgandim - uning sovuq ko'ksiga bosh qo'yib yotar ekanman, sochlarimni silagancha men uchun yoqimli bo'lishga ulgurgan sovuq ovozda so'radi. - Ha, lekin u o'lib ketdi - hech bir hissiz aytgan gapimdan o'zim hayron edim. - Lekin... - Uni o'zimga yaqinlashtirmaganman - u nimani nazarda tutganini sezib javob berdim. - Nega? - Unda ko'nglim yo'q edi, Qirolim majburlagan. - Lekin menga ham majburan... - Uni o'zimga yaqinlashishiga yo'l qo'ymaganman, negadir u menga yoqmasdi. - Menchi? - Siz... Siz qandaydir boshqachasiz, sizdagi sovuqlik va yoqimli ifor negadir meni o'ziga jalb qilayapti. - Tushunarli... Ismim Karlo. - Viola. - Tanishganimdan hursandman malikam. - Men ham shahzodam... Sizdan bir narsa so'rasam maylimi? - Bemalol. - Sevganingiz bormi?!. Yo'q deyishini ich ichimdan istardim. Sababi ular faqat bir martagina seva oladi va bu sevgiga to o'lguncha sodiq qoladi. Tabiatning yana bir ayanchli xatosi. Insonlar qancha yaxshi bo'lishga urunmasin sevgi-muhabbat borasida no'noqlik qilishadi. Bir xotin kamdek uch to'rttasini yoniga oladi. Yana mahramidagi yuzlab qizlar....viyyy naqadar yoqimsiz. - Yo'q! - Haqiqatdanmi? - negadir hursand bo'lib ketdim. Nima bu bir ko'rishdagi sevgimi, yoki bugungi tunning natijasi... - Ha. Biz faqat bir marta sevgi dardiga yo'liqamiz va o'lgunimizcha faqat va faqat uni sevamiz, hayotimizga o'zgasi hech qachon kira olmaydi. Sevguncha esa ko'ngilhushlik qilinadi. - Endi ham ko'ngilhushlik qilasizmi? - Menimcha yo'q. - Bu bilan... - labimga tekgan sovuq taftdan jimib qoldim. - Uhla azizam! - u ikki qo'li bilan meni bag'riga bosib ko'zlarini yumdi. Men ham uning gapini mag'zini chaqib uning sovuq, lekin ayni damda menga yoqayotgan bag'rida uyquga ketdim. Ilk kundan u bilan juda yaxshi chiqishib ketdik. Huddi bir birimizni oldindan biladigandek, bir birimiz uchun yaratilgandek. Bu yerga kelganimning ikkinchi kunida otam meni o'ylab mushugim Miloni jo'natib yuboribdi. Yana birga ekanligimizdan ikkimiz ham shodmiz. Karlo uni unchalik ham hushlamadi, lekin men uchun yonimizda qolishiga qarshilik bildira olmadi. Karlo meni rostan so'qirligimga ishonib o'zi yo'q paytlar xonadan chiqishimni taqiqlab qo'ydi. Menga vaqt ajratganda esa, o'zi qo'limdan tutgancha saroyini, mamlakatini tanishtirib chiqardi... - Negadir senga nisbatan tashnalikni sezmayabman, insonmisan?! Ayvonda turgancha tunning zulmatidan bahra olayotganimda ortimdan quchgan qo'llar sohibi so'radi. - Bizning mamlakat haqida bilasizmi? - Ha aqlda tengsiz qirollik. - Bu yerga kelishimdan oldin otam meni havfsizligim uchun qirollikning eng zakovatli ixtirochilariga tumor yasatirgandi. Bu tumor meni vampir...yani sizlardan himoya qilib turadi - Bo'ynimdagi qizil yoqutli tumorga ishora qildim. - Tushunarli... Unda buni hech qachon bo'yningdan yechma. - Ho'p... Aytgancha siz bashoratlarga ishonasizmi? - necha kundan beri ich etimni yeyayotgan savolni berdim. Karlo ayvonchaning burchagida turgan kursiga o'tirib meni ham bir tortishda ustiga o'tirgizdirib oldi. - Ha. Chunki barcha bashoratlar qanday bo'lsa huddi shundayligicha ijobat bo'lgan - yelkamga bosh qo'yib javob berdi. Uning gapidan men titrab ketdim. - Agar so'ngi bashoratda aytilgan binafsha ko'zlar sohibasi dunyoga kelganda nima qilardingiz? - Nega bular haqida so'rayabsan? - O'zim... shunchaki qiziqdim. - Hm... Ishonaver agar o'sha bashoratdagi inson dunyoga kelsa butun qirolliklar uni yo'q qilish payiga tushadi. Ular orasida albatta men ham bo'laman. - Nega? Ahir to'rt qator narsa inson taqdirini o'zgartirmaydiku. - Aslida bu bashorat ogohlantirish bo'lgan. Binafsha ko'zlar haqida to'liqroq malumotga ega bo'lsang sen ham uni yo'q qilish niyatiga tushib qolasan. - Bu bilan bashoratdagi so'zlar malumot emas demoqchimisiz? - Aynan. - U haqida siz qanday malumotlar bilasiz? Aytib bering. - Binafsha ko'zlar tavqi lanat hisoblanadi. Tabiatning eng go'zal, lekin go'zallik ortiga berkingan daxshatli qudrat sohibasi. Hatto Male mamlakati ham uning yonida ojiz qoladi. Undagi kuch qudrat tengsiz, o'z ajali yetguncha uni hech narsa o'ldira olmaydi. Tabiat inom etgan jonni o'zi olmaguncha u yashayveradi. Uning tug'ilishi esa yaxshilik alomati emas. Jodugarlar uni iblisga tenglagan. Agar u dunyoga kelsa qon daryo bo'lib oqishi, qaxri kelsa tirik jonning o'zi qolmasligi mumkin. - Siz bular haqida qayerdan bilasiz? - uning gaplaridan o'zimni biroz yo'qotib qo'ygan bo'lsamda tetikroq gapirishga urundim. - Qadimgi ilk jodugarlar kelajakni ko'rishga qodir bo'lgan. Daxshatli kelajaklarni ko'rishganda esa uni kitobga ko'chirib qoldirishgan dunyo havfsizligi uchun. Shunday kitoblarning birini o'qigandim. - Agar o'sha binafsha ko'z biz o'ylagandek yomon bo'lib chiqmasachi? - Bunday bo'lishi mumkin emas azizam! Bashorat hech qachon yolg'on bo'lmagan... Nega bunday gaplarni gapirayabsan o'zi? - Qiziqdim dedimku. - Tushunarli... Gapingiz tugagan bo'lsa xonamizga kirsak. Gapirishga ulgurmasimdan Karlo meni ko'tarib oldi. - Jinni - kulgancha yelkasidan turtdim. - Seni ishqingda! - Boringe. - Seni sevaman! - Men ham! Karlo bilan o'tkazgan kunlarim ajoyib o'tardi. O'tmishimdan nolimayman oilam soxta bo'lsada menga etibor berishardi. Lekin Karloning etibori umuman boshqacha edi. Go'yo uning mehr to'la dengiziga tushib qolganmanu, shu dengizdan chiqmay suzib yurgandekman. - Milo bilasanmi men judayam baxtliman... - oyoqlarimga o'rnashib olgan Miloni silagancha gap boshladim - Karloda menga nisbatan hech qanday soxtalik yo'q. Hammasi haqiqat u meni chin dildan sevadi, ardoqlaydi, himoya qiladi...- Miloning miyovlashidan jim bo'ldim. - Yo'q aslo! Uni o'sha tungi gaplari yodingdan chiqdimi? U meni kimligimni bilsa sevgisiga ham qarab o'tirmaydi... - Yo'q Milo men baribir tavakkal qila olmayman. Vaqti yetsa aytaman, lekin hali u haqiqatni bilishiga juda erta. Milo menga gapini o'tkaza olmasligini sezgan holda ortiq men bilan bahslashmadi. U hurullab uhlab qolgach men ham yotoqga joylashdim. Ko'zim ilinar ilinmas xonaga kirib kelgan shaxslar sabab o'rnimdan turdim. Ular men bilan birga kelgan yordamchilarim ekanligini ko'rgach yana hotirjam yotoqga bosh qo'ydim. - Malikam biz xonani tozalagani kelgandik. - Bemalol, faqat meni bezovta qilmanglar. - Ho'p bo'ladi. Xonadagi pichirlashlar toboro asab tolalarimni chertib borardi. Hozirni o'zidayoq shu ikki qizni tilini uzib olgim kelayapti. Lekin ularning keyingi suhbatlari menga ham qiziq tuyulgani uchun jim yotaverdim. - Vampirlarning umr boqiyligi rostga o'xshaydi. Kecha bitta soqchi bilan suhbatlashib qoldim yoshi 325da ekanligini aytdi daxshat. - Ha juda go'zalligi ham rost, ularga qarab ko'z to'ymaydi. - Qiziq ularni o'ldira oladigan narsa bormikan-a? - Bunisini o'sha tanishib qolgan soqchingdan so'raysan. Valdiramasdan tozala. - So'radim bu haqida faqat qirol oilasi bilar emish. Jinoyat qilgan vampirlarni shaxsan shaxzoda Karloning o'zi bir yoqlik qilar ekan. Shu vampirlar judayam sirlida. Yana bir narsani aniqladim oliy nasabli vampirlarda qandaydir qobilyatlar bo'lar emish. Judayam qiziq-a? - Sen ham vampirlar haqida kitob chop etsang bo'lar ekan - sherigi kesatdi - Sen valdiraguningcha men ishlarni tugatdim. Sen ham javonlarni tahlab tezroq chiq bu xonadan, ha demay shaxzoda kelib qoladi. - Ho'p... Ikkinchi qiz ham xonadan chiqib ketgach, ular qiziqgan narsaga men ham qiziqib qolgandim. Bu haqida hech qanday kitobda malumot yo'q. Rostan vampirlar qanday o'larkin. Qobilyat dedimi? Demak shaxzodaning ham qandaydir qobilyati bor. Rostan ular juda sirli va juda qiziqarli mavjudotlar. Yonimda uhlab yotgan Miloning silliq yungini silab yotar ekanman Karlo xonaga kirib keldi. - Malikam zerikib qolmadimi? - xona bo'ylab uning sho'x ovozi yangradi. - Juddayam zerikdi - yotoqga o'tirib olib erkalangancha gapirdim. - Muhim ishlarim bor edi. Ushlanib qolganim uchun avf etgaysiz - uning hazilomus ohangidan kayfiyatim ancha ko'tarildi. - Yonimga keling, so'ng kechirish kechirmaslik haqida o'ylab ko'raman - qo'limni keng yozgancha uni o'zimga chorladim. - Siz nima desangiz shuda. U yonimga kelgach belidan quchdim. - Sog'indim! Siz anniq meni sehrlab olgansiz. - Aslida bu gapni men senga aytishim kerak - u ham yelkamdan quchib, sochim aralash bo'ynimdan o'pib qo'ydi. - Bugun nimalar bilan mashg'ul bo'ldingiz? - Qonun buzarlik bilan... Juda charchadim. Aytgancha ovqatlanganmiding? - Ha, Milo bilan birga ovqatlanib bo'lganmiz. - Mushuging boshqa xonada yotsa bo'lmaydimi? - Karlo yotoqda yastanib yotgan mushukga yuzini burishtirib qarab noligandek gapirdi. - Yo'q, bilasizku u men uchun qanchalik qadrli - uhlab yotgan Miloni qo'limga olib xona burchagidagi ixchamgina maxsus tayyorlangan yumshoq o'rniga qo'ydim. - Bilaman - Karlo o'zini yotoqga tashlab ho'rsindi - Ko'zlaring so'qir bo'lsa ham juda erkin harakatlanasan. Buni qanday uddalaysan? - u meni harakatlarimni zimdan kuzatib dedi. - Bolaligimdan ko'r bo'lganim uchun o'rganib ketganman, yana bu xonani to'rt oy ichida o'rganib ham oldim - ishonarli yolg'onimni ishlatib qayta yotoqga yaqinlashdim - Ha tushunarli. - Aytgancha sizda gapim bor edi - men ham uning yonidan joy olib ko'ksiga bosh qo'ydim. - Ho'sh? - Sizda qanday qobilyat bor. Eshitishimcha oliy nasabli vampirlarda qandaydir qobilyat bo'lar ekan. - Ha... Meni qobilyatim bo'ysindirish. Ongga tasir o'tkazib hoxlagan ishimni kimgadir qildira olaman. Inson, vampir, hayvon hullas hamma turlarga nisbatan. - Tushunarli... Yana - ichimni kemirayotgan savolni bersammi bermasanmi deb o'ylanib qoldim. - Yana savoling bormi? - Ha... Haligi buni so'rashga haqqim bormi yo'qmi bilmadim, lekin judayam qiziqqonligim uchun so'rayabman. Vampirlar qanday qilib o'ladi? Sizlar qirollikka bo'ysinmagan vampirlarni qanday yo'q qilasizlar? Karlodan hech qanday sas chiqmadi, menimcha aytishni istamayapti. Men ham uni to'g'ri tushunishga harakat qilib bu mavzuni yopdim. - Agar aytishni istamasangiz mayli, o'zi bu savolni bermasligim kerak edi, qiziqqonligim tutdi... - Gul... Venena guli bizni o'ldira oladi. - Venena?! - Ha venena oddiy gul emas. U vampir qoni bilan oziqlanadi so'ng o'zidan zaxarli modda chiqaradi. Vampirlarni o'ldira oladigan zaxarli suyuqlik. - Tushunarli... Men umuman boshqa narsani taxmin qilgandim. - Qanday taxmin ekan - qiziqib so'radi. - Jodugarlarning sehridan yaralgan, yoki ajdarho nafasida toblangan qilichmi, hanjarmi sizlarni o'ldirsa kerak deb o'ylagandim. - Ahahah juda kulguli taxminlar - xona bo'ylab uning yoqimli kulgusi yangradi. - Menimcha ishonarli. - Hozirgi kunga kelib ajdarho bilan bog'liq qilich mavjud emasligi anniq, jogurgarlar yaratgan qurollar bor lekin bizga tasir qilmaydi. Boya takidlaganimdek bizning ajalimiz bu Venena. - Hm... - Hafa bo'ldingmi? - Yo'q... Siz charchagansiz uxlang. - O'zimni arazchi malikam - Karlo meni o'ziga qaratib peshonamdan o'pib qo'ydi - niqob bilan uhlash senga noqulaylik keltirmaydimi? - meni chalg'itishga urundi. - Yo'q o'rganib ketganman. Siz rostan charchagansiz uxlang - uni pinjiga kirib quchoqlab oldim. - Ho'p unda hayirli tun. - Sizga ham... Bugun Karlo bilan to'yimiz bo'lmagan bo'lsada birga bo'lganimizning bir yilligi. Bugungi kunni o'zgacha o'tkazish uchun o'zimcha xonalarni bezatib chiqdim. Unga atalgan sovg'acham ham bor. Biram baxtlimanki manashu bir yillik xotiralarni o'zi menga butun umrga yetadi. Xonamizni shamlar bilan bezatib chiqdim, kichik stol ham tayyorlamoqchi edimu, lekin u qon bilan oziqlanishi bunga halaqit berardi. U qon ichayotganda men hech qachon bamaylixotir taomlana olmayman. Shunga bu fikrdan tezda qaytdim. Egnimga ham yengilroq lekin shoxona binafsha rangli libos kiydim. Sochlarimni ham har doimgi bir hillikdan o'zgartirib. Butunlay ochib yubordim. Hamma narsa tayyor bo'lgach yotoqga omonatgina o'tirib uni kelishini kuta boshladim. Yarim kechasi bo'lsa ham undan darak yo'q. Avallari hech bunaqa kech qolmasdi, undan havotir ola boshladim. Ortiq bir joyda o'tira olmasligimni bilib xona bo'ylab uyoqdan buyoqa yurdim. Yana yarim soat deganda xona eshigi ochildi. Tezda ortimga o'girildim Karloning abgor ahvoli yuragim shuv etishiga sababchi bo'ldi. Uning ko'zlaridagi qizillikdan g'azab, nafrat, ishonchsizlik yaqqol sezilib turardi. - Karlo bu sizmisiz? - uning nigohlariga dosh bera olmay gap boshladim. - Ha - bo'g'iq ovozda gapirib atrofga razm sola boshladi. - Ovozingiz... - Meni o'lim sahnamni go'zal qilib uyushtirmoqchimiding? - yuzida tushunarsiz jilmayish paydo bo'ldi. - Tushunmadim! - O'limidan oldin baxtni his qilib ketsin dedingmi yoki? - Karlo... Nimalar deb aljirayapsiz? - Viola nima uchun? Nega bu ishlarni qilding? Senga nima yetishmayotgandi - so'ngi so'zlari baqiriq bo'lib chiqdi. - Karlo nimalar deyapsiz? Tushuntiribroq gapirsangizchi. Rosti uning aytayotgan hech bir gapiga tushunmayotgandim. - Faqat senga aytgandim, faqat sen bilarding vampirlarning ajali nima ekanligini - yonimga kelib bilagimdan qattiq siqgancha niqobim ostidagi ko'zlarimga qarashga harakat qildi - Nega? Nega ota onamni o'ldirding? Uning ohirgi gaplari meni karaxt ahvolga tushurib qo'ydi. Axir men bugun hatto xonam eshigidan hatlab chiqmadimku. Rostan ham u aytgan Venena guli haqida faqat men bilaman, uning shubhasi o'rinli lekin men Karlo yoki uning oilasiga aslo ziyon yetkaza olmayman. - Karlo, bu qandaydir anglashilmovchilik. Bilasiz men sizga ziyon keltiradigan narsani aslo qilmayman... - Bilaman deb o'ylagan ekanman - uning afsus bilan gapirishining o'ziyoq yuragim parchalanishiga yetdi. - Kalro... Men qilmadim... Ishoning men bugun xonadan ham chiqganim yo'q - yig'lab yubordim. Suyukliging senga shubha ko'zi bilan qarasa, sening gaplaringa ishonmasa bundanda og'irroq narsa bo'lmasa kerak. Undagi ishonchsizlik meni tamom qilar darajada edi. - Seni o'ldiraman - u birdan yonimda paydo bo'lib bo'ynimdan bug'ib oldi. Oyoqlarim yerdan uzulganini his qildim. - Kar.lo m.en he.ch nar.sa qil.ma.dim - nafas yetishmayotgani sabab zo'rg'a gapirdim. Uning qizillikka burkangan ko'zlari bu safar qora tusga kira boshladi. Yana qanchadir muddat meni bo'ynimdan bug'gancha havoda ko'tarib turib xonaning bir burchagiga uloqtirib yubordi. Belim bilan devorga qattiq urulganimdan baqirib yubordim. Qornimda ham shu vaqtning o'zida kuchli og'riqni his qildim. Yo'q, faqat bu emas, faqat bu emas. - Karlo iltimos to'xtang - yonimga vajohat bilan kelayotgan Karloga baqirib yubordim. Lekin to'xtashni hayoliga ham keltirmasdi, endi yonimga yetganda ayiq kattaligicha keladigan Milo o'rtamizga to'siq bo'lib turib oldi. Karloning bu hodisadan hayratlanishi qora ko'zlaridan ham sezilib turardi. Milo esa unga o'ljasiga tikilgandek nigoh tashlab har har zamon irillab qo'yardi. Men ularga etibor bermay qo'limni qornimga qo'yib yig'lashni davom etdim - Men rost gapirayabman... Iltimos menga ishoning - og'riq bilan o'rnimdan turib Miloni aylanib o'tib ko'zlari qoraygan Karloga yaqinlashdim - Bolam...bolamiz haqqi qasam ichaman men hech kimni o'ldirmadim - uni qo'lidan tutib qornimga qo'ydim - men hatto o'sha gullar qayerda o'sishini ham bilmayman. Iltimos Karlo menga ishoning! Uning ko'zlaridagi qoralik sekin asta tarqala boshladi. Bir menga bir qornimda turgan qo'llariga hayratlangancha qaradi. Uni ancha tinchlanganini ko'rgan Milo ham o'z qiyofasiga qaytdi. Milo meni qo'riqchim sifatida ham yonimda yurardi. Shunga o'xshash vaziyatlarda meni himoyalash uchun. - Sen... Bola?! - Ha Karlo biz endi ota-ona bo'lamiz - uning yuziga qo'llarimni olib bordim, qarshilik bildirmadi. Peshonamni peshonasiga tirab gapirishni davom etdim - Bugun sizga shu yangilikni aytmoqchi edim so'ng Qirol va Qirolichaga. Ularni o'ldirib menga nima naf axir. Karlo men hech qachon siz va oilangizga xiyonat qilmadim, qilmayman ham. Ota- onangiz haqida esa hozirgina sizdan eshitayabman. Afsusdaman... Bolamiz haqqi qasam ichayabmanku iltimos menga ishoning... - Unda kim? - Bilmayman... Gapim ohirigacha tugamay xonaga men bilan birgalikda kelgan yordamchilar bostirib keldi. - Sizlar bu yerda nima qilayapsizlar? - jaxl bilan gapirdim. Ular savolimga javob bermay ikkitasi meni o'z changaliga olishdi. Qolgan to'rttasi esa Karloga hujum qilishdi. - Hoy nima qilayapsilar? Tegmang menga qo'yib yuboringlar Karlo, Karlo. Karloga tashlanayotgan sotqinlarga alam bilan qaradim. Miloga bir ko'z tashlashimning o'zi kifoya qildi. U yana ulkan mushukga aylanib sotqinlarga tashlandi. Meni nigohim qo'lida qandaydir ignaga o'xshash narsani ko'tarib olgan sotqinga tushib tanam titrab ketdi. - Karlo ehtiyot bo'ling - uni ohohlantirishga ulgurmadim, o'sha qiz ignani Karloga sanchib oldi - YOOO'Q KARLO, YOOO'Q. Uning birdan qorayib ketgan tanasiga qarab baqirib yubordim. Boshimga kelib tushgan zarbadan men ham yerga yiqildim. So'ngi ko'rgan manzaram Karloning mayus jilmayib turgan yuzi va ko'zidagi bir tomchi yosh bo'ldi... - Nega hali ham uyg'onmayapti? - Kuchli zo'riqish. Tez orada o'ziga kelib qoladi... Xona bo'ylab eshitilayotgan ovozlardan sekin ko'zlarimni ochdim. Menga ort o'girilib turgan notanish erkak va yuzida havotir o'rnashib olgan onam o'zaro nimalarnidir suhbatlashib xonadan chiqib ketishdi. Boshimda turgan kuchli og'riqdan nimalar bo'layotganini anglolmayotgandim, lekin Miloning ovozini eshitib tezda hayollarimni bir joyga jamladim. O'rnimdan turib yonboshimda yotgan Miloga qaradim. Uning ham oldi o'ng panjasidan yelkasigacha oq mato o'rab qo'yishibdi. Uning g'amgin nigohiga duch kelib so'ngi voqealarni yodga olib pichirladim. - Karlo... Nahotki endi u yo'q. Bizning osmon qadar sevgimiz shu yergachamidi? Menga bergan shuncha vadalari, birga qilgan koplab orzularimiz barchasi sarob bo'ldimi? Axir...axir u meni hech qachon tashlab ketmoqchi emasdiku. Meni yolg'iz qoldirmaslikga vada bergandi. Umrbod men bilan birga qolmoqchi edi. Birgalikda baxtli hayot kechirib shirindan-shakar bolalarning ota onasi bo'lmoqchi edik. Farzand...! Yodimga tushgan narsadan qo'limni birdan qornimga olib bordim. Hammasi joyida kichkintoyga hech narsa qilmapti. Milo oyog'imga surkalgach etiborimni yana unga qaradim. - To'g'ri aytasan... Bobom juda katta o'yin o'ynayapti... To'xta... - esimga tushgan narsadan ko'zlarim kattalashib ketdi - axir o'sha sotqinlar xonamni yig'ishtirib ketishgandi. Ular menga o'yin qilishgan, men ham ularning o'yiniga aldandim natijada birgina men emas ular ham vampirlarning ajali nima ekanligini bilishgan... Ular senga ham zarar yetkaza olishibdimi demak oddiy insonlar emas. Ularga Karloning ham qobilyati o'tmagan yo'qsa Karlo hech qachon ularga mag'lub bo'lmasdi... Yo hudoyim nimalar bo'layapti o'zi? Aslida Adamning ham o'limi aynan bobom tomonidan uyushtirilgan. Uning ayg'oqchilari esa bu mening yordamchilarim. Ikki mamlakatga ham men ularga yo'l ochib berayotgan "vositachi" bo'lib qolganman... Yo'q bunday o'tirishdan foyda yo'q hoziroq bobom bilan gaplashib olishim shart - ko'z yoshlarimni artimda, o'rnimdan turib hech kimga etibor bermasdan to'g'ri qirol xonasiga bostirib bordim. U taxtida hotirjam o'tirgancha nimalarnidir hayol qilardi. Meni xonaga kirganimni payqagach etiborsiz nigoh tashlab qo'ydi. - Bobo... - Eringni hisobini so'ragani kelgan bo'lsang tinchgina xonani tark etaver - uning bepisand gapirishidan yaxshigina asabiylashdim. - Bu ishlardan sizga nima naf? Qirolliklarni birma bir egallab nimaga erishayapsiz? - Senga hisob bermayman xonamdan daf bo'l. - Axir muvozanatni buzayabsiz - baqirib yubordim - Yo'qol xonadan - menikidan ancha yuqori vajohatli baqiriq keng xona bo'ylab qanchadir muddat aks sado berib turdi. - Ont ichib aytamanki, men o'zim sizdan barcha qilmishlaringizni hisobini birma bir so'rab olaman - u bilan tinchgina gaplasha olmasligimni tushungan holda tahdid qilgancha zarda bilan xonadan chiqib ketdim. Bobom bilan azaldan kelishmaymiz...yo'q to'g'rirog'i u menga hech qachon to'g'ri muomalada bo'lmagan. Shunga qaramay men uni hurmat qilgan holda barcha istaklarini bajarib kelganman. Hatto u istagani uchun ikki shaxzodaga turmushga ham chiqdim, lekin shunda ham men u uchun isnod, la'nat tekgan nabira bo'lib qolaverdim...qolaveraman. Oradan ikki kun o'tib Macel mamlakatiga Juan ismli erkak Qirol etib tayinlandi. Bu ham "suyukli" bobojonimning qarori edi. Buni Juan shu ikki kun ichida bobomning yonidan ketolmay qolganidan sezish qiyin emasdi. Bobomning anniq maqsadini esa men bilmasdim. U bu ishlari bilan nimaga erishmoqchi? Dunyoni yakka qiroli bo'lmoqchimi, hamma narsani faqat u boshqarmoqchimi? Lekin bu imkonsiz! Mayli yetti insonlar mamlakatini boshqara oladi ham deylik, ammo qolgan uch yirtqich mamlakatni Donarelik oddiy inson qanday qilib boshqarishi mumkin. Oddiy inson bu ga'yriturlarni boshqarishi ular uchun isnodku. Shuncha kuch qudratga ega bo'lib bir insonga o'zlarini boshqartirib qo'yarmidi. Aslo! Ular bosh ko'tarsa ko'taradiki, lekin aslo inson tomonidan boshqarilishiga jim qarab turmaydi. Men tushunib turgan narsani nega bobom tushuna olmayapti. Axir u donishmand u bilmagan narsaning o'zi yo'q... Yoki bundan boshqa bir maqsadi bormikan...? Karloning vafoti menga o'ta...o'ta yomon darajada tasir qilgandi. Xonamdan juda kam chiqadigan, Milodan boshqa hech kim bilan muloqot qilmaydigan qizga aylanib qolgandim. Bu o'zgarish kiyim javoni va xonamning jihozlariga ham bevosita tasir qilgandi. Kiyim javoni qora rangli liboslar bilan to'ldirildi, xonani katta derazasi qora pardalar bilan yopildi. Yotoq choyshablari to'q qizil ranga o'zgartirildi. Bir so'z bilan aytganda xonam ham, tashqi ko'rinishim ham qalbim kabi zulmatga aylangandi. Bu hayotda meni tutib turgan yagona narsa esa qornimda urib turgan yana bir yurak edi. Ha aynan shu go'dak meni yolg'onlarga, o'yinlarga, xiyonatlarga, chirkinliklarga boy dunyoda tutib turgandi... Saroydan chiqishni istasam faqat binafsha gullarga to'la maydonga boraman. U yerdagi muhit meni ancha tinchlantiradi, hayollarimni ham jamlashga yordam beradi. Shu yerda birozginaga bo'lsada dunyoni unutardim... Shunday kunlarning birida men yana o'sha maydonchaga bordim. O'zim to'qigan she'rni qo'shiqga aylantirib hirgoya qilib o'tirganimda o'tlarning shitirlashidan sergaklandim. -Ey dunyo bunchalar xo'rlama meni, Sinovlaring og'ir kelmoqda menga. Men ham bir ojiz bandaman axir, Rahm ayla nozik "binafsha gulga"... Yonimda o'tirgan Milo ham sergaklanib mushuklarga xos bo'lmagan holatda irrilladi. Ko'zim mendan ancha uzoqda mendan ko'z uzmay turgan qandaydir qop qora bo'yin qismiga oq chiziq tushgan hayvonga tushdi. U yana biroz muddat menga tikilib turib o'rmonga yugurgancha kirib ketdi. Men hali ham o'sha tomondan ko'z uzmay turgan Miloni yelkasidan silab tinchlantirishga urundim. - U shunchaki hayvon Milo o'zingni bo'sh qo'yaver, ketdi - Milo ham meni erkalashimdan darrov erib ketib yelkasini orqaga tashlagancha yotib oldi. Yo'q bu oddiy hayvonga o'xshamayapti. Endi shu nomini ham bilmaydigan hayvon tufayli maydonchada ham hotirjam o'tira olmayabman. U negadir har keganimda meni uzoqdan kuzatib turardi. Bu hayvonda anniq bir gap bor. Milo nojo'ya harakat qilib qo'ymasligi uchun har doim uni tinchlatirishga urunib, o'zim o'sha hayvonga etibor bermaslikka urunardim. Nihoyat bugun erkin nafas olish imkoniyatiga egaman. Maydonchada men va Milodan boshqa biror jonzot yo'q. Yo'q menimcha adashgan ko'rinaman! Ortimdan eshitilgan shitirlash sabab sergaklandim. O'tirgan joyimda sekinlik bilan ortga og'irildim, bir juft etik kiygan oyoqlar, qora rang belbog'iga qistirilgan qilich, egnida jigarrang ovchilarnikiga o'xshash kiyim... Oppoq yuz, shu yuzni bezab turgan qalin qora qoshlar, qoshlarga monand tim qora ko'zlar, ko'zlarga ko'rk bag'ishlab turgan qalin qayrilma kipriklar va qizil lablar sohibiga duch keldim. Uning lablari beixtiyor menga Karloni eslatib yubordi. - Miledi - notanish boshidagi qalpog'ini qo'liga olib hurmat bilan engashdi. Uning hushmuomalalik ufurib turgan jarangdor ovozidan hayollarimni yig'ib oldim. - Kimsiz? - unga javoban hurmat ko'rsatishni istamaganim uchun savol berib qo'ya qoldim. - Ovchi. - Bu yerda nima qilayapsiz? - Ov - yigit jilmaygancha javob berib jingalak sifat uzun sochlarini yana qalpog'i ostiga oldi. Ovchi o'rmonda nima qilardi axmoq?! Shunaqayam savol beramanmi, uning ko'ziga ham axmoqdek ko'rinayotgandirman. Ortiq u bilan gaplashishni istamay yana old tomonimga qarab joylashib o'tirib oldim. Hozirgi holat asabiylashadigan vaziyat bo'lmagan bo'lsada, lekin negadir jaxlim chiqayotgandi. Yonimda uzala tushib yotib olgan Miloni qo'limga olib yelkasidan silagancha o'zimni tinchlantirishga urundim. Balki homiladorlik sababdir, qornimda bola borligini bilganimdan beri o'ta tasirchan bo'lib qolganman. - Ismingizni bilsam bo'ladimi? - notanish ham qarshimga o'tib yana jilmaygan ko'yi savol berdi. - Afsuski yo'q. - Jek meni ismim Jek. Notanishga hafsalam pir bo'lgandek qaradim. "Sendan ismingni so'radimmi?" degim keldiyu lekin bu meni tarbiyamga to'g'ri kelmasdi. - Binafsha - dedim bir ism qarz bo'lib qolmaslikni istab. - Binafsha?! - Mening ismim. - Noodatiy... Lekin juda chiroyli ism ekan. - Tashakkur. - Kimligingizni bilsam bo'ladimi? - Ha - jilmaydim - hoziroq yonimdan daf bo'lmasang sening ajaling bo'laman. - Yo'g'ee - istehzoli kuldi - menimcha siz hozir asabiysiz. - Tushunganingdan hursandman endi daf bo'l. - Tilingiz yaxshigina zaxar ekan. Uning meni suhbatga tortishidan hali beri ketish niyati yo'qligini tushungan holda o'zim o'rnimdan turdim. - Odamiga qarab - deya yigitdan uzoqlashdim. Ortimga qaramasamda o'sha notanish yigit meni kuzatib turganini sezib turardim. Endi lanati hayvondan qutuldim deganimda boshimga ovchi kelib balo bo'ldi. Undan ko'ra o'sha hayvon bilan o'tirsam yaxshi edi. Har holda u meni jimgina zimdan kuzatardi, bu esa boshimda turvolib vaysagani vaysagan. Unga gapirgim kelmayotganini tushunib oldimdan daf bo'lsa bo'ladiku... - Yetar - baqirib yubordim - meni tinch qo'yasanmi o'zi yo'qmi? Boyadan beri mamlakatim haqida savol beraverib quloq miyyamni yeb qo'yding. - Men shunchaki mamlakatingiz haqida ko'proq narsa bilmoqchi edim. Bu yerlik emasman degan gapim yodingizdami? - o'zini oqladi. - Ana shaharga borsang odam to'la, o'shalarga dardingni dasturxon qilda, o'shalar orqali mamlakat haqida bilib ol - unga baqirgancha o'rnimdan turib ketib qoldim. Milo ham yonimda nimadirlar deb meni tinchlantirishga urunardi. - Yo'q, Milo men to'g'ri ish qildim. U shunga loyiq edi. Lekin so'ng unga aytgan gaplarimdan afsuslandim. U menga shunchaki savollar bergandi, undan hech qanday yomonlik ko'rganim yo'q. Qo'pol gapirsam ham u hushmuomalik bilan javob qaytarardi. Men bilan ko'proq suhbatlashishga urunardi. Axir oldin hech kim men bilan bunday suhbatlashishga urunmagan. Albatta Karlodan tashqari, Adam ham negadir mendan o'zini olib qochardi. Jek undagi barcha narsa samimiy... - Kelmaysan deb o'ylagandim - yonimga so'zsiz joylashgan Jekga yuzlanib dedim - Nega? Hafa bo'lgan deb o'yladingizmi? - Shunaqaroq. - Xonim men qiz bola emasman sal narsaga arazlab ketadigan. - Kecha seni ranjitib qo'ydim. - Yo'q. Gaplaringiz menga zig'ircha ham tasir qilmadi. - Unday bo'lsa yaxshi. Jek... Haligi balki meni sizlab gapirishni to'xtatarsan. Men seni senlaganimdan keyin... - Xohishingiz... Xohishing. - Aslida qayerliksan? - men ham u bilan samimiy suhbat qurishga urundim. - Aytsam qo'rqib ketmaysanmi? - Male?! Uning gapidan birdan hayolimga kelgani shu bo'ldi. - Odamlar rostan ham Maleliklardan juda qo'rqisharkan - dedi kulgancha. - Haa, ular orasida mamlakating haqida hech qanday yaxshi tariflar yo'q - gapini tasdiqladim. - Lekin bizlar huddi sizlardekmiz. - Qora jodu, g'ayrioddiy maxluqotlar, bo'risifat odamlar bizdekmi?! Male mamlakati haqida eshitganlarimni eslab so'radim. - Tog'ri ko'rinish, sehr joduda sizlardan farq qilamiz lekin yashash tarzimiz o'xshash bazi yirtqichlarni inobatga olmaganda. - Sen qanday tursan, yoki qanday qobilyating bor. - Bir ikki sehrgarlik qilishni bilaman. - Qanday sehr. - Qora. - Qora kuchlardanmisan? - Shunaqa desa ham bo'ladi. - Bu yerlarda nima qilib yurganding o'zi? - Biroz muddatga ta'tilga chiqgandim. Aql zakovatda tengsiz qirollikni ko'rish ilinjida keldim bu yerlarga. So'ng ko'nglim ovni tusab qolganda senga duch keldim. Qop qora kiyimdagi, hatto yuzini ham qoraga o'rab olgan jodugar kim ekanligiga qiziqdim. - Jodugar degin - uning o'xshatishidan kulib yubordim. - Ha... Shuncha kundan beri sen bilan tanishmiz, lekin haliyam nega qoraga burkanib olganingni tushunmayabman - qiziquvchan ko'zlarini menga qaratdi. - Erim o'lgan - dedim ho'rsinib. - Uzr, afsusdaman. - Hechqisi yo'q. - Lekin yuzingchi, hatto ko'zlaring ham ko'rinmayapti. - Yuzimni ochib yurish menga taqiqlangan. - Nega?... - javob berishimdan oldin o'zi gapini davom ettirdi - chiroylimisan? Yuzingni ko'rganlar aqlini yo'qotar darajada. Shunday yoqimli ovoz sohibi go'zal bo'lishi anniq... - Shunaqa desa ham bo'ladi - dedim kulgancha oson qutulganimdan hursand bo'lib. - Menga ham ko'rsatmaysanmi? Sevib qolmayman. - Yo'q! Hatto erim ham yuzimni to'liq ko'rmagan - qat'iy rad etdim. - Ering?! - tushunarsiz qaradi. - Bizni turmishimiz manfaat ustiga bo'lgan. - Lekin eringni sevgansan shekilli aza tutib yuribsan. - U ham meni sevardi - Karlo yodimga tushib yig'lab yubordim - Men ketishim kerak. Bugungi samimiy suxbat uchun tashakkur - shunday deya u gapirishga ulgurmasidan ketib qoldim. Saroyga kirib kelishim bilan meni onam kutib oldi. - Qayerlarda yuribsan? - O'rmonda edim nimadir bo'ldimi? Onamning havotir to'la nigohlariga qarab ko'nglim qandaydir nohushlikni sezdi. - Bobong seni yoniga chorlayapti. Bu habarni eshitib tepa sochim tikka bo'lishiga sal qoldi. Chunki bobom meni ikki marta turmushga berishlaridan oldin ham oyim ikkimizni o'rtamizdan huddi shunday suhbat bo'lardi. - Ona ahir bolam bor - iltijoli ko'zlarimni onamga qaratdim. - Bu safar boshqa masalada shekilli. Onamning mujmal javobidan baribir ko'nglim tinchimadi. Tez tez qadamlar bilan bobomning yoniga bordim. - Huzuringizga chorlabsiz. - Eringni azasini tugat qo'lingni so'rab kelishibdi. - Bobo... Sizni meni erga berishdan boshqa qiladigan ishingiz yo'qmi? Aaa...haaa axir men orqali mamlakatlarni bosib olayabsizku - tishlashib gapirdim - bu safar niyatingizga erisha olmaysiz. Erga tegmayman, qornimda bolam bor. - Ularni seni bolang bilan ishi yo'q ishonaver. Ular biz bilan shu orqali sulh tuzishmoqchi. - Aslo! Meni hayotim sizlarga o'yinchoq emas. - Soqchilar - bobom gaplarimga etibor bermay baqirdi - malikani xonasiga olib boring, xonasidan chiqmasin. - NIMA? Bobomga keyingi aytmoqchi bo'lgan gaplarim soqchilar qo'limdan sudrab olib chiqib ketgani sabab ichimda qolib ketdi. - Jin ursin... Nafratlanaman - xonamga kirgach tashqaridan qulflangan eshikni urib baqirib yubordim - Hammangdan nafratlanaman. Negadir ikki kundan beri qornim va belimda og'riq sezayotgandim. Lekin bugungi og'riq hammasidan o'tib tushdi. Xonaga kirib kelgan tabib meni obdon tekshirdi. Tekshirib bo'lgach uning mayuslik to'la nigohlariga umid bilan qaradim. - Malikam, judayam afsusdaman... - Nima bo'ldi? - sabrsizlandim - Bola... Bola nobud bo'lipti. - Nima? - hayratlangancha dedim - yo'q bunday bo'lishi mumkin emas, u soppa sog', u sog'lom. Unga hech narsa qilmagan. U...u sog'lom, tirik... Seni qanday hadding sig'di bolamni O'LDI DEYISHGA - jazavam qo'zib baqirib yubordim. - Kechiring... malikam - tabib bosh silkishi bilan xonaga yana bir qancha tabib yordamchisi kirib keldi. Ular meni kuch bilan ushlab olishib bo'ynimga igna sanchib olishdi. Shu onda miyyamda karaxtlikni sezdim hech narsani anglolmay boshim gir aylanishni boshladi, ko'zlarim suzilib ketib yumulgach butunlay zulmatga quladim. Buyog'i nimalar bo'lgani esimda yo'q. Uyg'onganimda birinchi sezgan narsam qornim bo'sha qolgani bo'ldi. Ishonch hosil qilish uchun qo'llarimni qornimga qo'ymoqchi bo'ldim, lekin qo'llarim yotoqga bog'lab qo'yilgani uchun ularni qimirlata olmadim. Ko'zimdagi yoshlar ixtiyorimsiz oqishni boshladi. - Milo - holsiz pichirladim - ular menga nima qilishdi? - ilojsizligimdan javobni annig'ini Milodan so'rashga qaror qildim. - Yo'q, bunday bo'lishi mumkin emas... - Milodan haqiqatlarni eshitib yana jazavam qo'ziy boshladi. Uning aytishicha men hushimni yo'qotgach farzandimni olib tashlashibdi. Bu qanday vaxshiylik, axir vaqti soati kelmasdan qanday qilib bir jonni ona qornidan sug'urib olish mumkin - YO'Q, BOLAM! BOLAM O'LGAN BO'LISHI MUMKIN EMAS. KARLONING YODGORI O'LISHI MUMKIN EMAS. MENI HAYOTDA USHLAB TURGAN BOLAM O'LGAN BO'LISHI MUMKIN EMAS. YO'Q. G'azabim shu qadar qaynagandiki, qattiq bog'langan arqonlar ortiq meni tutib turishiga kuchi yetmadi. Kuchli jazavadan xonamni og'dar to'ntar qilib tashladim. Charchoqni his qilib yerga o'tirib qolganimda qo'llarimni qornimga olib bordim. Yo'q! Avvalgidek g'alati bo'lgan hisni hozir his qilmayabman. Uni vujudimda rostan yo'q ekanligini his qildim holos. Necha kun joyimdan qimirlamay yotganimni ham bilmayman. Menga kunning ham tunning ham qizig'i qolmagandi. Kun sar-hisobidan ham adashib ketgandim. Meni tirik ushlab turgan yagona umidchamni ham mendan tortib olishdi. Endi buyog'iga qanday yashayman. Karlo kechiring farzandimizni asrab qola olmadim, sizdan qolgan yagona yodgorni ham yo'qotdim. Meni kechiring, kechiring... Nega meni ham o'shanda o'zingiz bilan qo'shib olib ketmagandingiz... Charchadim rosti hamma narsadan charchadim... Sekin o'rnimdan turib xonadan chiqdim. Qiziq eshik nega ochiq? Bobom qaroridan qaytdimikan? Endi menga buni nima farqi bor. Hech narsani o'ylamaslikka harakat qilib saroydan chiqib ketdim. Endi o'sha maydonchaga yetib kelganimda Milo yonimga kelib qoldi. - Salom Milo... Seni ham juda qiynab yubordim shekilli - uni qo'limga ko'tarib olib erkalashni boshladim. Gulzorga kirib borishim bilan maydon o'rtasida o'tirib olgan tanish kimsani ko'rib sekin pichirladim. - Jek. Uning hali ham shu yerda ekanligi etiborimni tortdi. U ham meni eshitgandek tezda ortiga o'girildi. Meni ko'rishi bilan tezlikda yonimda paydo bo'ldi. - Binafsha... - u yelkalarimdan tutib u yoq bu yog'imga qaradi - yaxshimisan?! Nega buncha yo'q bo'lib ketding? Sendan qanchalar havotir olganimni bilsang edi... - Havotir?! - pichirladim. Hozirgina kimdir hech qanday manfaatsiz, hech qanday bog'lanishsiz mendan havotir olishini aytdimi? U bilan hattoki shunchaki do'st ham emasmiz. Atiga bir kungina u bilan samimiy suhbat qurganman. Shunda ham u mendan havotir olayaptimi?! Negadir uning ko'zlaridagi havotir ayni damda menga hush yoqayotgandi. - Yaxshiman. - Nima bo'ldi o'zi? Nega ikki hafta yo'q bo'lib ketding? - Jek... Uning mehribonlarcha gapirishidan ko'nglim bo'shab ketdi. Ayni damda unga ichimdagi dardlarni to'kib sochgim keldi. Shunday qildim ham. - Jek... Ular...ular mendan farzandimni tortib olishdi - yig'lab yubordim - ular meni dunyoyimni yo'q qilishdi. U sog'lom edi buni his qilib turgandim. Farzandim soppa-sog' edi, lekin ular bolani nobud bo'lishdi deya mendan tortib olishdi. Axir u hali tirik edi, uu...u... - Jek meni birdan bag'riga bosib olgani uchun gapira olmay qoldim. U yelkamga bir qo'li bilan ohista urib meni tinchlantirishga, yupatishga urunardi. - Hali hammasi yaxshi bo'ladi. - Bolam hali o'lmagandi... - uni bag'rida turgancha yana uvvos solib yig'lashda davom etdim. Bir necha daqiqa shu holatda turgach u astalik bilan meni bag'ridan bo'shatdi. Niqob ostidagi ko'zlarimga qarashga urundi, buni uddalay olmadi shekilli meni qayta bag'riga tortdi. Menga ayni damda suyana oladigan inson kerakligi uchun uning hatti harakatlariga qarshilik bildirmadim, aksincha uning mendan havotir olishi, mehribonchiligi menga hush yoqayotgandi. Uning bag'rida qandaydir o'zimni yengil his qilayotgandim. Qancha payt shu holatda turdik bilmadimu, ikkimiz ham Miloning ovozidan sergaklandik. Jek meni bag'ridan bo'shatib qo'limdan qattiq siqib qo'ydi. Xuddi "har doim sening yoningdaman" degandek. Men ketish vaqtim bo'lganligini sezib undan uzoqlashdim. - Rahmat senga Jek, menga dalda bo'lganing uchun. - Mening o'rnimda boshqasi bo'lganda ham huddi shu ishni qilardi... - Ishonaver hech kim seni o'rningda bo'lmasdi...bo'lolmaydi ham. Agar sen bo'lmaganingda hozir yolg'iz o'zim shu maydonchada dardimni kimga aytishni bilmay alamdan yig'lab o'tirgan bo'lardim - unga mayus jilmayib ketishga taraddudlandim. - Ertaga ham kelasanmi? - Bilmadim... - Kutaman. - Bu kelasan deganingmi? - Shunaqaroq. - Yaxshi. - O'zingni ehtiyot qil Binafsha. - Sen ham. Ikki hafta deganda endi ko'chaga chiqganim uchun saroyni ham aylanib chiqishni istadim. Avval pastki yo'laklardan yurdim, hamma yoq jim-jit, bazida bu jimlik insonning ko'ngliga qo'rquv ham soladi. So'ng yuqori qismlarni ko'zdan kechirdim. Endi zinalardan yana yuqoriga ko'tarilayotganimdan qarshimdan otam chiqib qoldi. - Viola... Seni qidirib yurgandim. - Eshitaman ota. - Tayyorlanib tur tez orada saroyga bobong aytgan, seni qo'lingni so'rab kelishgan qirollik keladi... Qanchalar razillik! Ota degani ham shunaqa bo'ladimi. Axir men farzandimdan ayrildim u esa nabirasidan. Shunday holatda ham qandaydir manfaat ustiga qurilishi kutilayotgan shartli to'yni o'ylayabdimi? Insonlar nega bunchalar xudbin, nahot ularga o'zidan boshqa hech kimning qizig'i bo'lmasa... - Ho'p ota - unga ortiqcha gapirmaslikka urunib yo'limda davom etdim. Bobomning xonasi yonidan o'tayotganimda ichkaridan eshitilayotgan ovozlar etiborimni tortdi. Sababi ular aynan men haqimda gaplashishayotgandi. - Qirolim, hamma ish silliq kechayapti. Malika Viola hozircha hech narsadan habar topgani yo'q. Male mamlakatini ham qo'lga kiritsangiz dunyo oyog'ingiz ostida bo'ladi... - Zahar rostan ham Violaga ta'sir ko'rsatmasmidi? - bobom kimdandir havotir bilan so'radi. - Yo'q qirolim, malika tushkunlikka tushib qolgani uchun joyidan qimirlamayapti. Zaxar faqatgina bolaga tasir qiladi... - NIMA? - vajoxat bilan baqirgancha xonaga bostirib kirdim. Xonada sakkizta soqchilarga hos bo'lgan kiyimdagi insonlar turardi. Ularning oltitasini tanidim. Ular men turmushga chiqganimda mening yordamchilarim sifatida men bilan birga yurishardi. Aynan ular Karloni o'ldirishgandi. Va aynan ular hozirgina farzandim haqida gapirishdi. - QANAQA ZAHAR? - yana baqirdim. - Malikam tinchlaning - yonimga xonadagi men tanimagan yigit yaqinlashdi. Unga g'azab bilan qarab bobomga yuzlandim, lekin taraqlagan ovozdan yana o'sha tarafga qaradim. Boyagi yigit ko'zlari ochiq holda yerda yotardi. Unga etibor bermaslikka urunib boshimni yana bobom tarafga burdim. - JAVOB BERING! BOLAMNI SIZ O'LDIRDINGIZMI? QABIQ REJANGIZNI AMALGA OSHIRISH UCHUN UNI YO'Q QILDINGIZMI? Har baqirganimda ovozim avvalgisidanda balandroq chiqardi. Bobom esa qo'llari bilan boshini changallagancha yerga o'tirib qoldi. Shu payt xonadagi kimsalar menga tashlanishdi. Buni qanday qildim bilmadim-u, qo'limda o'z-o'zidan paydo bo'lgan olov ularga borib tegdi. Derazalardan kirib kelgan sovuq shamol huddi meni atrofimda aylanayotgandek harakat qilardi. Yuzimga urulgan shamol tufayli yuzimdagi niqob ham yechilib ketdi. Yana o'rnidan turayotgan soqchilarni bu safar ko'rinmas kuch devorga tirab qo'ydi... - Seni kimligingni unutibman - bobom o'ziga kelib qolgach binafsha ko'zlarimga tik qarab nafrat bilan shivirladi - seni ming tarbiya qilishsa ham, baribir tavqi lanatligingcha qolib ketaverasan. - O'zingizni foydangiz uchun qilingan tarbiyani aytayapsizmi? - so'ngi gaplaridan g'azablanib tishlarim orasida gapirdim. - Tug'ilganingdayoq seni yo'q qilishim kerak edi. - Afsus nadomatdan endi foyda yo'q. - Sendan hazar qilaman... Sen men uchun har doim isnod bo'lib kelgansan. - Endi shu isnod sizning ajalingiz bo'layapti. Qo'llarimni ko'tarishim bilan ko'rinmas kuch bobomning bo'ynidan bug'gancha devorga tirab qo'ydi. - Se.n qan.cha yax.shi bo'lishga urunma bari.bir yovuz.liging.cha qo.lib keta.verasan. - Aslida men emas siz yovuzsiz, hali dunyo yuzini ko'rmagan begunoh farzandni o'ldirgan siz yovuzsiz. Meni nuridiydamni tortib olgan siz razilsiz, o'z maqsadi yo'lida hech kimni ayamaydigan siz xudbinsiz. - Se.ni hech qa.chon na.biram o'rni.da ko'rmagan.man... O'sha haro.mi bo.langni o'ldir.ganimda qancha.lar huzurlan.ganimni bilsang edi... Se.ni ham o'ldi.ra olga.nimda bun.dan.da... - Bolamga til tekkazmang - nafrat bilan o'shqirib yubordim. - Sen.dan nafrat.lanam.an... Bobomning og'zi va qulog'idagi qonga endi etbor beribman. Uning hech qanday harakat qilmay qo'yganidan so'ngina hayollarimni yig'ib oldim. Lekin ko'zlarida qotib turgan nafratga bir on qarab tirikligiga umid qildim, afsus unda tiriklikning hech qanday ko'rsatkichlari yo'q edi. - Yo'q, yo'q men buni istamagandim, bunday bo'lishini hoxlamadim... O'zingiz sabachisiz... Siz meni farzandimni o'ldirdingiz, siz bu dunyodagi yagona menga beminnat mehr bera oladigan Karloni o'ldirdingiz... Barchasiga o'zingiz sababchisiz... Yerga o'tirib qolib boshimni changallagancha telbalardek gapira boshladim. Miloning oyog'imga surkalishidan hayollarimni yig'ib olib, xonaga razm soldim. Soqchilarning ham yerda jonsiz yotishini ko'rib qo'rquvdan qaltirab ketdim. - Men hozirgina odam o'ldirdim... Men...men bobomni o'ldirdim... Men qotilman... Milo men bobomni o'ldirdim... Xohlamagandim... Men buni istamagandim... Milo meni tinchlantirishga urundi, buni qandaydir manoda ham epladi. Men bu vaxshiyligimni ortiq ko'rishni istamaganim uchun xonadan chiqib ketdim. Yugurgancha xonamga borib qulflanib oldim. Hozirgina bo'lgan ishlarni tahlil qilishga urundim. Mendagi g'ayrioddiy holat meni yetarlicha hayratga ham qo'rquvga ham sola olgandi. Bunday holatga avval ham tushganman, lekin avval bu narsa kimdir orqali meni himoya qilish uchun sodir bo'lardi. Bugun esa g'azabga berilib shu g'ayrioddiylikni men boshqa insonlarga nisbatan qo'lladim. Xonam eshigi taqillashi bilan sergaklandim. - Viola bu men onangman. Eshik ortidan oyimning ovozini eshitib tezda ko'z yoshlarimni artdim. Kiyimlarimni to'g'irlab eshikni ochdim. Onamning ko'zlaridagi iztirobni ko'rib tanam bir muddat muzlagandek bo'ldi. - Viola... Bobong jon taslim qilibdi. - N.nnima? - o'zimni bilmagandek tutishga harakat qildim. - Xonasidan jonsiz tanasi topildi. - K.kkim b.buni kim qilibdi? - Menimcha ajali yetib o'lgan, hech qanday suiqasd belgilari topilmadi. - Nahotki?! - hayratlandim. - Ha... Tayyorlan uni so'ngi manzilga jo'natishimiz kerak. Onamning gaplaridan hayratlangancha yotoqga o'tirib qoldim. Qotillikning alomatlari yo'q... Lekin qanday?! Tezda o'rnimdan turib boyagina vaxshiylikning eng oliy darajasini qilgan xonaga bordim. Xonada rostan ham hech kim yo'q, hatto sakkizta soqchining murdalari u yoqda tursin, boyagi tartibsizlikdan ham darak yo'q edi xonada. Bu qanaqasi?! Kim bu yerlarni tozaladi, axir men o'z qo'llarim bilan aynan shu xonada qotillik qildimku. Bu qanday jumboq bo'ldi. Hayolimga kelgan narsadan hayratlangancha pichirladim "Milo". Uni tezroq topishim kerak, bu yerda faqat Milo qolgandi demak u hamma narsani biladi. - Milo - xonamga kirgach yotoqga yastanib yotib olgan mushukga qaradim - buni sen qildingmi? Menga yolg'on gapirishga urunma... Sen xonada qolganding. U hech narsa bo'lmagandek o'rnidan turib yonimga kelib oyog'imga surkala boshladi. Uning yashil ko'zlariga qarab bir on miyyamda karaxtlikni sezdim, so'ng tumandek tarqab ketgan Miloni. Boshim aylanishdan to'xtagach sekin yotoqga o'tirdim. Yerda turgan bir juft oyoqlarni ko'rib qo'rquvdan baqirib yuborishimga sal qoldi. Sekin boshimni ko'tarib oyoqlar sohibiga qaradim. Qordek oppoq tanga yarashgan qop qora juldur kiyim kiyib olgan yigit qarshimda turardi. Uning ilonnikiga o'xshash yashil sifat ko'zlari menda yaxshigina vahima uyg'ota oldi. - K.kimsan? - Jonajon mushugingni tanimay qoldingmi bekam! - Nima? - baqirib yubordim - sen Milo?! - Huddi shunday bekam... Nihoyat men ham erkinlikka chiqdim - u bemalol gapirib yotoqga o'zini tashladi. - Qanday?! - Buni tushuntirib berish qiyin... Ho'p urunib ko'raman - yana o'rnidan turib yotoqga men tengi o'tirib oldi. - Xullas men sening himoyachingman. Sen tug'ilganingdayoq meni zimmamga seni himoya qilish yuklangan... Ikkimiz ham aslida tabiat farzandlarimiz... Yaxshiroq tushuntiradigan bo'lsam sen tabiat malikasi, men malika qo'riqchisi... Shuncha payt mushuk qiyofasida yurganimning sababi esa senga bog'liq edi, ya'ni sen o'z kuchingni boshqara olganingdan so'ng men ham o'zimni boshqara oladigan bo'lib odam qiyofasiga kira oldim... Bu esa uzviy bir birimizga bog'liq ekanligimizni bildiradi. Gaplarimni tushundingmi? - u meni ko'zlarimga qarashga harakat qildi - uff lanati shu niqobing juda jonimga tegdi - deya bir urunishda niqobni yechib tashladi. - Bu nima qilganing?! - asabiy baqirib yubordim. - Seni uchratganimdam beri orzu qilib kelgan ishimni qildim - u beparvolarcha yana yotoqga cho'zilib oldi. - Mushuk qiyofang yoqimliroq edi - unga yov qarash qilib yerda yotgan niqobni qo'limga oldim - odamsifat qiyofanga ko'zlaring ham yarashmagan - uning ilonsifat ko'ziga yoqimsiz narsani yegandek qarab qo'ydim. U o'rnidan turib ko'zguga qaradi. - Ha, ko'zlarmi? Bu muammo emas... Ana bo'ldi har doimgidek ko'rkamman - u nimadir deb pichirlagach ko'zlari oddiy odamlarnikidek to'q jigarrang tusga kirdi. Uning o'zini maqtab ko'zguga mahliyo bo'lishiga ensamni qotirib qo'ydim. So'ng hayolimga kelgan fikrdan birdan sergaklandim. - Sen ko'zingni rangini o'zgartira oldingmi? - Ha. - Men... - Yo'q - hali gapimni ohirigacha eshitmasdan inkor etdi - Seni ko'zlaringni rangini o'zgartirishga meni kuchim yetmaydi. Uning bu gapidan hafsalam pir bo'ldi. Hozirgina uchqunlagan umid yonib ulgurmay so'ndi. Bobom yodimga tushib uni zimdan kuzatdim. - Nima? - meni qarashlarim yoqmay dedi. - Bo'lgan voqealarni sen yashirdingmi, yani bobomning o'limi... - kolovlanib qoldim. - O'sha qari tullakni bobo deyishni to'xtatarsan balki - asabiy gapirdi - uni senga bobolik qilganini hech eslay olmayabman. - Unda nima dey. Bobomni bobo deymanda. - Qirol, chol yoki mendek qari tullak de. Lekin o'zingdan siponi yasab olib Bobo deyishni bas qil. - Siponi yasab olib?! - bu safar men unga asabiy qaradim - men qanday bo'lsam shundayman, hech qachon buqalamon yoki senga o'xshab o'zgarmayman tushundingmi? - qo'llarimni bigiz qilgancha o'shqirdim. - Buqalamon deganingni tushundim kuya, lekin bu gapga meni qo'shganing nimasi? Mushukdan odamga aylanganimga shama qilayotgan bo'lsang men shunday turman... - Senga o'xhshab muloyim mushukdan, bezbetga aylanmayotganimga shama qilayabman. - Bilsang agar meni muomalam o'zgarmagan. - Yo'g'ee, mushuklik payting beozorgina menga jon kuydiradigan yoqimtoy jonzot eding, hozir esa manashu qiyofangdan ham bezbetlik ufurib turibdi. - Birinchidan sen ham mushuklik paytim menga muloyim gapirarding, hozir esa zaxarli ilonni o'zisan. Qo'yib bersa meni yamlamay yutasan. - O'zingni bil buqalamon, har xolda senga o'xshab surbetlik qilmayabma... - Bo'ldiyee mavzudan chalg'ib ketdik. - O'zing boshlading. - Ho'p bir qoshiq qonimdan keching malikam, shu suyaksiz tilim gapirib qo'yib ming pushaymon bo'ldi - kesatdi. - Kesatma. - Kesatmadim. - Uff chakagingni yop yoqmayapti. - Seni ham ovozing jaaa yoqimli emas. - Jonga tegding... - Men hali senga tegmadim. - Uff... - o'zimni bosishga harakat qildim - iltimos shu jag'ingni savob ishga yo'naltirda menga qotillikni qanday yashirganingni aytib ber. - Sehr orqali - u ham gaplarimni tushundimi yoki men bilan gap talashgisi kelmadimi ortiqcha gap qilmay javob berdi. - Sehr qilishni ham bilasanmi? - Ha Qora kuchdan. - Malelikmisan? - Hmm. - Zorku. - Ha... Aytgancha - u nimanidir yodga olgandek menga sinchiklab qaradi - sezdingmi sendagi tushkunlik yo'qoldi... Bu degani, olamimizga hush kelibsan Binafsha. - Ya'ni?! - Seni bashoratdagidek yovuz bo'lishinga ishonmaymanu, lekin Qora jodudan ham kuchliroq bo'lishinga ishonchim komil... Xonaga kirib kelgan xizmatchi sabab u bilan suxbatiniz shu yerda tugadi. U yana yoqimtoy mushuk qiyofasiga kirib olgancha yumshoq yotoqdagi joyini egalladi. Uni og'zini keng ochib ko'zlarini yumganini ko'rib unga Milo emas "yalqov" nomi mosroq ekanligini angladim. Uning odam qiyofasidagi gaplari, fikrlashlari unga bo'lgan qarashlarimni keskin o'zgartirib yuborgandi. Xizmatchi qiz bobomni...chol...yo'q nima bo'lganda ham u meni bobom... Bobomni so'ngi manzilga yuborish uchun hamma narsa tayyorligini aytib chiqib ketdi. Men yana qoraga burkanib olib marosim o'takazilayotgan xonaga bordim. Oradan to'rt kun o'tib otam Donare mamlakatiga qirol etib tayinlandi. Yana ikki hafta o'tib esa otam meni o'sha bobom aytgan shaxzodaga berishini aytdi. Shu onda yana nafratim qo'zidi. Men o'zimni yomg'irdan qutulib, do'lga tutilgandek his qildim. Qari bobomdan qutulib, yosh, aql zakovatda tengsiz bo'lgan otamga tutilgandim. Bobomdan farqli o'laroq otamni yaxshigina hurmat qilganim uchun tishimni tishimga bosib turdim. Hali o'sha shaxzodaning o'zi menga uylanishdan bosh tortadi... Bugun o'sha shaxzoda kelib shaxsan o'zi qo'limni so'rar emish. Onam qo'yarda qo'ymay meni qora matolardan halos etib hashamdor binafsharang libosni kiydirib kechki ovqat davrasiga olib bordi. Shahzoda kimligiga qiziqmaganim bois hech kimga etibor bermay jimgina joyimni egalladim. Milo oyog'imga surkalib g'ingshiyvergach unga "nime deysan?" degandek nihoh tashladim. Uning ishorasini ko'rgach boshimni sekin ko'tarib "erim" bo'lmasligi kutilayotgan bo'lajak turmush o'rtog'imga qaradim... - Sen?! - baqirgancha birdan o'rnimdan turib ketganimga davradagilar menga hayratomuz nigoh tashladi. Men ularga etibor bermay qarshimdagi Jekga izoh talab qilayotgandek tikilib turaverdim. Uning mamnun qiyofasi meni yaxshigina asabiylashtirayotgan edi. - Malika bilan holi gaplashib olsak. U otamga ma'noli nigoh tashlagach. Otam tomoq qirib qo'yib xizmatchiga ishora qildi. Biz xizmatchining orqasidan ergashib shu qavatdagi xonalardan biriga kirdik. - Shaxzodaning oddiy ovchiga ishi tushib qolgani meni qiziqtirayapti - dedim tishlarim g'ichirlab. - Male shaxzodasi Vernon, tanishganimdan hursandman malika Viola - u gapimga etibor bermay iltifot bilan qo'limdan o'pib qo'ydi. - Hatto ism ham soxta - battar asabiylashdim. - Buni menga o'zini Binafsha deb tanishtirgan qiz aytayaptimi? - Har holda senga o'xshab o'zimni xizmatkorman deb tanishtirmaganman... Balki nimalar bo'layotganini tushuntirib berarsan. - Bu yerda tushuntiradigan narsaning o'zi yo'q. Sen rozi bo'lsang...yo'q rozi bo'lmasang ham to'y bo'ladi. - Nega mendan aslida kimligingni yashirding? - uning gaplariga etibor bermay hozirda meni eng qizoqtirayotgan narsani so'radim. - Shunchaki seni yaqindan tanimoqchi edim. - Ho'sh bu bilan nimaga erishding? Ohirgi kun uning yonida ojizlarcha yig'laganim esimga tushib asabiylashdim - Ko'p narsaga... Masalan, sen haqingda ko'p narsani bildim, menga munosib rafiqa bo'la olishingni bildim - uning yuzida paydo bo'lgan jilmayishdan tepa sochim tikka bo'layozdi. - Rafiqa?! Hali kim senga roziligimni berdi... Ikki qulog'ing bilan ham eshitib ol men hech qachon senga rafiqa bo'l-may-man. - Umuman olganda menga seni roziliging kerak ham emas. - Sen qanday pastkash insonsan? - Menimcha yetarlicha gaplashib oldik...ruxsatingiz bilan - u shunday degancha xonadan chiqib ketdi. Men esa uning sovuq basharasini yana ko'rmaslik uchun davraga qaytib bormadim. Onam yonimga kelib har rozilik so'raganida rad etaverdim. Ular axir bobom emas bu safar mening ham rayimga qarashayapti deb o'ylab yurganimda, otamning qarori hayollarimni chipakka chiqardi. Ular yana meni roziligimsiz vaxshiylar to'dasiga topshirib yuborishdi. Men yana hech narsa qila olmadim, yoki qarshilik qilishni istamadim. Chunki o'sha bashoratdagidek yovuzga aylanishdan qo'rqardim. Bobom bilan bo'lgan voqeadan so'ng iloji boricha hissiyotlarimni boshqarib jaxlga berilmaslikka harakat qilardim. - Otang menga yuzingda chandig'ing bor degandi - Male mamlakatida ilk kechani o'tkazar ekanman shaxzoda Vernon so'radi. - To'g'ri aytibdi - dedim hafsalasiz. - Macelda ko'r, Maleda chandiqmi? - menga shubha bilan qaradi. - Men haqimda yaxshigina surushtirgan ko'rinasan. - Nega niqob taqib yurasan? - Bu haqidagi haqiqatni "Jek"ga aytgandim - kesatdim. - Chiroy?! - Hm. - Mayli yolg'oninga ishondim deb hisobla - u shunday deb menga yaqinlashdi. - Hoy, yaqinlashma menga - o'rnimdan turib ketdim. - Nega? Sabab? -... - Lekin senga yaqinlashishimga menda arzigulik sabab bor - jilmaydi. - Agar sulh tufayli bog'langan rishtalarga shama qilayotgan bo'lsang bu hech narsani o'zgartirmaydi... - Nega endi o'zgartiradi sen meni haqqoniy xotinim bo'lsan. - Voy surbet - qo'limga ilingan narsani unga qarata otib yubordim. U joyida birdan g'oyib bo'lib ortimda paydo bo'lib qoldi. Men qo'rquvdan baqirib yuborishimga sal qoldi. U bir harakat bilan meni yotoqga uloqtirib yubordi. - Menga kuch bilan erishmoqchi bo'layabsanmi? - alam bilan baqirdim. Yana ustimda birdan paydo bo'lgan Vernonni ko'rib baqirib yubordim. - Rafiqalik qilishni eplolmaysanmi? Uning bu gapidan yaxshigina asabiylashdim, lekin ko'zi va labida o'ynab turgan ayyarona tabassum ichimda vahima uyg'otishga yetib ortdi. Unga qancha qarshilik qilsam ham foydasiz, uning baquvvat qo'llaridan chiqa olmayotgandim. Kuchimdan foydalanay desam u meni aslida kimligimdan habar topadi. Havf xatarga to'la mamlakatda o'z havfsizligimni o'ylashim shart. Xona eshigining taqillashi menga umid bergandek "Kiring" deya baqirib yubordim. Ostonadan hatlab kirgan xizmatchi bizni ahvolimizni ko'rib dovdirab qoldi. Men paytdan foydalanib haliyam ustimda turgan Vernonni itarib tashlab yelka qismi yirtilishga ulgurgan ko'ylagimni to'g'irlab qo'ydim. - Bezovta qilishinga arzirli sababing bor degan umiddaman - Vernon menga yov qarash qilib xizmatchiga tishlari orasida gapirdi. - Shaxzoda Davila xonim... - xizmatchi yerdan ko'z uzmay gapirdi. Shaxzoda Vernonga esa shu uch so'zning o'zi yetarli bo'lib xonadan otilib chiqib ketdi. - Davila xonim - xizmatchiga manoli ko'z tashladim - Kim u? - Xonim u haligi... - xizmatchi kolovlanib qoldi. - Chaynalma. - Shaxzodaning suyuklisi - qo'rqibgina javob berdi. - Kanizak de. - Kanizakdan ham ustun turadi. - Meni ularni yoniga olib bor. - Xonim balki kerakmasdir. - Yo'q kerak - qaysarlik qildim. Xizmatchi ham meni fikrimdan qaytara olmasligini tushunib yo'l ko'rsatdi. - Shu yerda. Qandaydir naqshinkor eshikka ishora qildi. Baxtimga eshik ham qiya ochiq qolibdi. Sekin tirqishdan qaradim Vernon kimnidir bag'riga bosib yupatayotgandek harakatlar qilardi. Uning keng gavdasidan qizni yuzini ko'ra olmadim, lekin yelkalari silkinayotganidan yig'layotgani sezilib turardi. Ayni damda negadir qizg'onishni his qildim. Yo'q bu rashk emasdi, bu huddi o'ziniki bo'lgan narsani boshqaga bermaslikni istashga o'xshardi. Men "Jek"ni o'zim bilmagan holda o'zimga yaqin olgandim. Hozir u men yig'lganda meni yupatgandek o'zgasini yupatib turishi yoqmayotgan edi... - Xonim balki xonangizga qaytarsiz. Xizmatchining ovozidan hayollarimni yig'ib oldim. Uning ishorasi bilan ortidan ergashdim. Menga bu yerlarni va bu yerdagi odamlarni besh qo'ldek biladigan yordamchi kerak. Vernon Karlo emas o'zi butun mamlakatini tanishtirib chiqadigan. Demak boshqa kimnidir topishim kerak... - Isming nima? - oldinda ketayotgan xizmatchidan so'radim. - Laura. - Laura menga yordamchi bo'lishni istaysanmi? - Xonim men Davila xonimga biriktirilgan xizmatchiman. - Istaysanmi yo'qmi? - Haligi... - Rostini ayt. - To'g'risi xonimning erkaliklarini ortiq ko'tara olmaymanmi deb qo'rqayotgandim. - Tushunarli. Unda ertadan faqat menga xizmat ko'rsatasan - endi og'iz juftlagan Laurani to'xtatdim - Shaxzoda bilan o'zim gaplashaman. - Ho'p bo'ladi xonim. Xonamga kirgach charchoqdan yotoqga cho'zilib yotib oldim. - Sen meni unutib qo'ydingmi? Endi ko'zlarim ilinganda Miloning ginali ovozi eshitildi. - Chakagingni yum, juda charchaganman - ko'zlarimni ochmasdan g'udurlab javob berdim. Xonada qadam tovushlarini eshitib uni odam qiyofasiga kirganini sezdim. - Men ham charchaganman. U kelib yonimga yotib oldi. - Hoy nima qilayapsan? - o'shqirib o'rnimdan turib ketdim. - Uxlamoqchiman? - Bu meni yotog'im. - Avval senini meniki qilmasding - ginali qaradi. - Sen avval yoqimtoy mushukcha eding... Yigit kishi bilan yani sen bilan bir yotoqda yotmayman. - Shunaqa degin, mayli - shunday degancha u yana mushuk qiyofasiga kirib oldi. Yashil ko'zlarini menga pir piratib qarab beozorgina miyovlab qo'ydi. Uning bu qilig'idan ensamni qotirib undan uzoqroqga yotdim. Lekin Milo menga yaqinlashib qornimga suyangancha yotib oldi. Indamadim har holda necha yillik do'stim, oldinlari men uni quchgancha uhlardim. Lekin hozir uning odam qiyofasiga kirishi, uni ustiga yigit kishi bo'lgani uchun noqulaylik sezayotgandim. Ertalab niqobim ostida ochiq turgan yuzimga tekgan taftdan ko'zlarimni ochdim. Qarshimda bir juft tim qora ko'zlarga duch kelib bir zum tikilib qoldim. Issiq taft esa sekinlik bilan lablarimni silay boshladi. Tezda yuzimni burib oldim. - Ertalabdan yo'qlab qolishingni sababini bilsak bo'ladimi? - o'rnimdan turib kiyim javonidan ko'nglimga yoqgan ko'ylakni olish barobarida so'radim. - Yangi oilang bilan tanishtirmoqchiman. - Yangi oilam?! Kiyinish uchun xona burchagiga o'rnatilgan parda ortiga o'tib baqirdim. - Ha. - Seni ota-onang yo'q deb eshitgandim. - Tog'ri, lekin boshqa oila azolarim bor. - Tushunarli... - parda ortidan chiqdim - buni bog'lab yubor - ortga o'girilib belni qisib bog'laydigan iplarga ishora qildim. U bir urunishda belni sindrgudek qilib qisib bog'lab qo'ydi. Nafasim ham tiqilib qoldi. - Nima menda qasding bormi? - asabiy baqirib yubordim. - Hurmat bilan eringni sizlab gapirsang yaxshi bo'lardi - dedi iplarni bo'shatib biroz ochiq turgan yelkamga labini bosdi. - Meni majburlab bu yerga olib kelding, endi mendan hurmat kutayabsanmi? - yelkam bilan turtib uni o'zimdan uzoqlashtirdim. - Har holda sendan kattaman. - Qornim ochdi, menimcha oilang bilan ham nonushta davrasida tanishamiz - u bilan bahslashishni istamay gapni burib yubordim. U menga marhamat qilib eshikni ochib berdi. Yo'lak bo'ylab ketayotganimda u yoqdan buyoqa alanglab yurgan Miloni ko'rib o'zimga chorladim. Yonimga kelgach qo'limga olib yana yo'limda davom etdim. Vernon indamadi, chunki Miloni menga qanchalik qadrli ekanini aldab yurgan vaqtlari faxmlab ulgurgandi. Nonushta uchun tuzilgan uzun stol yoniga ham yetib keldik. Davrada uch kishi o'tirardi. To'rda qayerlaridir Vernonga o'xshab ketadigan qirol kiyimidagi yigit menimcha akasi bo'lsa kerak, uning o'ng tarafida tillarang sochlari jilvalanib, oppoq yuzini bezab turgan qizg'ish jigarrang ko'zlari porlab turgan nozikkina qiz va chap tomonida esa tim qora sochlari to'lqinsimon, moviy ko'zlari go'zalligiga go'zallik qo'shib turgan qiz o'tirardi. Ularga hurmat yuzasidan biroz tazib qilib hayirli kun tilagancha tillasoch qizning yoniga joylashdim, Vernon esa meni qarshimga joylashdi. - Bizning kichkinagina davramizga hush kelibsiz - to'rda o'tirgan yigit gap boshladi - Kamina Kristofer Male mamlakati qiroli va Vernonning akasi bo'laman, bu esa singlim Venera - tillasoch qizga ishora qildi. - Viola Donare mamlakati malikasi... Tanishganimdan xursandman... - deb qora sochli qizga qaradim. - Aka balki uni o'zingiz tanishtirarsiz - tillasoch qiz zaxarhandalik bilan gapirib jilmayib qo'ydi. - Bu... Vernon endi og'iz juftlagandi hamki qora soch qiz uni qo'lidan tutib jilmaygancha menga qaradi. - Davila Vernonning suyuklisi - menga mayin tabassum qilib qo'ydi. - Tanishganimdan xursandman... To'g'risi biroz hayratlandim sizlarda urf odat boshqacha ekan. Bizni qirollikda kanizaklar qirol davrasiga qo'shilishmasdi, sizning o'rningiz boshqacha ekanligi bilindi Davila - g'oliblardek jilmayib qadaxdagi sharbatdan simirib qo'ydim. Uni Vernonning qo'lidan tutib turgan qo'llari sezirarli darajada qisildi. Kristofer va Venera miyig'ida kulib qo'yishdi. Bundan kelib chiqadiki ular Davilaga nisbatan yaxshi munosabatda emas. Nigohim Vernonga tushgach uning g'azab to'la ko'zlariga duch keldim. Unga ham hech narsa bo'lmagandek jilmayish hadiya etib yonimga qo'yilgan ovqatdan taomlana boshladim. Nonushtadan so'ng xonamga qaytib kelgach ortimdan tillasoch qiz ham kirib keldi. - Sen bilan yaqindan tanishmoqchiman - tillarang sochlarini o'ynagancha qizg'ish jigarrang ko'zlari bilan menga qaradi. - Mendan yaxshi dugona chiqmaydi. - Menimcha chiqadi - u qo'liga Miloni olib erkalata boshladi - shundaymi mushukcha? - Boya aytganimdek Violaman - dedim unga samimiy jilmayib. - Akam aytganidek Venera - menga qo'lini uzatdi. - Ma'buda ismi. - Va eng yorqin yulduz nomi... Men tug'ilganimda Venera yulduzi har doimgidanda yorqinroq nur sochgan ekan, uni ustiga sochlarim ham yorqin tillarang bo'lgani uchun ota-onam shunday ism qo'yishgan. - Chiroyli. - Seniki ham, nega aynan Viola? Binafsha rangni yoqtirasanmi yoki Viola gullarini. - Ikkisi ham yoqadi... Onamga binafsha rang yoqgan - dedim biroz o'ylanib. Aslida ko'zlarim shu rangda bo'lgani uchun shunday ism qo'yishgandi. - Nega doim niqob taqib yurasan? - Nima desam ekan... Haligi...yuzimni ko'rish mumkin emas - dedim biroz kalovlanib. - Nega? Biron nuqsoning bormi? - Shunaqa desa ham bo'ladi. - Sen bundan uyalasanmi? - "Yo'q qo'rqaman" - ichimdagi tilimga ko'chmay ha deb qo'ya qoldim. - Sen bu narsalardan uyalmasliging kerak, odamlarni ko'ziga qanday bo'lsang shunday ko'rin... Sen aslida shunday yaratilgansan, aslligingcha qol. Naqadar yoqimli so'zlar, u menga beminnat maslahat berayaptimi? Yo'q "Jek"ni ham shunday o'ylagandim. Uni menga yaqinlashish yo'lida maqsadi bo'lgan. Viola qizning samimiyligiga aldanma. U Vernonning singlisi undan o'tib qayerga ham borardi. Bir kun u ham seni aldaganini bilsang qiynalishing mumkin... - Ota-onangga nima qilgan? - boshqa mavzuda gaplashishga urundim. - Oq jodugarlar bilan to'qnashuvda vafot etishgan. - Oq jodugarlar?! - Ular haqida eshitmaganmisan? - Eshitganman, lekin anniq malumotlarga ega emasman. - Qoralar haqidachi. - Qora jodugarlar menimcha sizlar, shundaymi? - Ha, biz qora jodudan foydalanganimiz uchun shunday nom olganmiz. Oq jodugarlar esa tabiatdan kuch oladi, ularning muallaq kuch taratib turgan narsasi yo'q tabiatning o'zi ularga kuch bag'ishlaydi. Biz... - Iblis bilan sulh qilingan g'ordan. - Huddi shunday. - Men buni afsona deb o'ylardim. - Afsonalar ham haqiqatlardan olinadi. - Afsonani to'liq aytib bera olasanmi? - Albatta. Men yotoqga joylashib o'tirib oldim. U ham Miloni silagancha yonimdan joy oldi. - Ajdodlarimizdan biri... Anniq kimligini hech kim bilamaydi... Hullas o'sha kimsa jodugar qizni sevib qoladi. Lekin o'sha paytlarda jodugarlarda qat'iy qonun bo'lgan jodugar faqat jodugar bilan oila qura oladi. Baxtga qarshi o'sha qizni ham ko'ngli o'sha yigitga tushadi. Ular bir necha bor qochib ketishga urunadi lekin eplasha olmaydi. Sevgini qudratini qaraki, o'sha kimsa ohiri ilojsizlikdan o'sha g'orda olovga sig'inadi va iblisni chorlab jodugarga aylashni istashini aytadi. Iblis bilan bitim tuziladi, yigit jodugarga aylanadi. Suyuklisi bo'lgan jodugar qizga yetishadi. Lekin bu bitim juda qimmatga tushadi. Endi yer yuzida iblis malaylari ham paydo bo'ladi yani g'ayriturlar, qonxo'r vaxshiy g'ayriturlar... Birgina oila shuncha avlodlarni keltirib chiqargan. O'sha ikki sevishgandan tug'ilgan avlodlar iblis sababli qora jodudangina foydalana olishgan. Shunday qilib jodugarlar ikkiga bo'linib ketgan qayerdagi sevgini deb, jin ursin - Venera asabiylashib gapini tugatdi. - Demak ular faqat sizlarning emas butun g'ayriturlarning ajdodi ekanda. - Shunday, faqat tanlanganlargina qora joduni boshqara olishadi. - Menimcha sen bundan xursand emassan. - Albattada... Bilasanmi nima men qon bilan oziqlanaman erkak qoni bilan. Bu seningcha yaxshimi, menga lanat tekgan. Men oila qura olmayman, bolalarim davrasida o'tirib ular bilan shirin suhbatlar, o'yinlar o'ynay olmayman. Suyukligim bilan shirin damlarni o'tkaza olmayman - u alam bilan gapirib ko'zidan chiqgan bir tomchi yoshni artib qo'ydi - uzr senga ham ko'p gapirib yubordim. Boshing ham og'rib ketgandir - uzrli jilmaydi. - Lekin ovqatlandingku - hayron so'radim. -Men vampir emasman - kuldi - Ovqatlana olaman, lekin u qondek huzur bag'ishlamaydi. - Tushunarli. - Mushuging menga yoqib qoldi. Ismi nima? - Milo. - Milo... Chiroyli ism... Mayli men bora qolay seni ham bezovta qildim. - Yo'q... Gaplashging kelsa bemalol eshigim sen uchun doimo ochiq Venera. - Rahmat... Sen bilan gaplashib ancha yengil tortdim. - Senga ham rahmat... Rosti avval hech qachon do'stim bo'lmagan, albatta Milodan tashqari. - Aha, unda yana ko'rishguncha - u tillarang sochlarini jilvalantirib xonadan chiqib ketdi. - Qo'li biram yoqimli ekanki - odam qiyofasiga kirgan Milo eshikga qaragancha pichirladi. - Yoqib qoldimi? - kuldim. - Juda... Iii to'xta erkaklar qoni dedimi, vlaaaq... Meni qonimni ichib qo'ysaya - Milo vahima qilgancha menga qaradi. - Zo'r bo'lardida, bitta bosh og'riqdan qutulardim. - Hmm... Ko'zlarini ko'rdingmi umrimda bunaqa rangdagi ko'zlarni ko'rmagandim, biram yoqimliki... - Sen rostan uni yoqtirib qoldingmi? - hayron unga qaradim. - Rashk qilayapsanmi? Qo'ysangchi ahir bir emas uch marta erga tegding meni tinch qo'y. - Voy ablaxey... Nima deding? - unga yotoq ustida turgan yostiqni uloqtirdim, ikkinchisini olib yotoq ustiga chiqib olgancha uni ura boshladim, u qo'llari bilan urayotgan joylarimni to'sib qolaverdi - yaramas, ablax, sotqin pishak... - Bilsang agar mushukni sinonimi pishak... - To'nka... - uni yostiq bilan ancha urib charchab qolgach to'xtadim - Sen ham...shuni yuzimga sol - hansiragancha dedim - Hammasidan xabaring bo'la turib sen shunday desang, boshqalar nima deydi? - alam ustunlik qilib yuzimni berkitgancha yig'lab yubordim. - Binafsha... Kechir...men buni hazllashib aytgandim. Seni hafa qilmoqchi emasdim... Chin so'zim hazl qilmoqchi edim - u yonimga kelib qo'llarimni yuzimdan oldi. - Iltimos ket... Yolg'iz qolmoqchiman - yuzimni burib oldim. U mushuk qiyofasiga kirib oldimga chiqib oldi. Qornimga surkalgancha mo'ltiragan yashil ko'zlari bilan menga qaradi. U ataylab qilayapti, bu nigohlarga bardosh bera olmasligimni juda yaxshi biladi. Uni bag'rimga olib quchgancha yig'lashni davom etdim. U ayanchli ovozda miyovladi. - Ho'p kechirdim, lekin bundan buyog'iga o'ylab gapirasan. U ho'p ishorasida yuzimga surkalib qo'ydi. Birdan xona eshigi ochilishi bilan ikkimizni ham nigohimiz o'sha tarafga qaratildi. Eshik tagida Vernon g'azab bilan turardi. Menimcha mashuqasini yupatib, endi meni yonimga keldi. O'sha mashuqasi nimadirlar deb rosa qayraganini ko'zlaridagi g'azabdan ham bilish mumkin. Lekin xonaga ko'zi tushgach ko'zlaridagi g'azab birdan bosildi. Atrofga sinchiklab qarab yuzida yoqimsiz jilmayish paydo bo'ldi. Uning hayoliga nimalar keldi ekana? Men Miloni erkalatgancha o'rnimdan turdim. - Meni xonamda biron narsangni yo'qotib qo'ydingmi? - Xonangda jang bo'ldimi deyman. Nimadan bunchalik jaxling chiqdi? Rosa alamingdan chiqganing bilinib turibdi - ochiqchasiga ustimdan kuldi. - "Nima u hozir rashki kelib xonani shu ahvolga solgan deb o'ylayaptimi?" - hayolimga kelgan fikrdan yuzim burishib ketdi. - Milo bilan kelisha olmay qoldik - qo'limda turgan Miloni yotoq ustiga qo'ydim. - Yo'g'ee - istehzoli dedi. - Har holda ertalabgi voqeani deb meni shunday qilgan deb o'ylamayotgandirsan... Oo yo'q, sen anniq shunday o'ylagansan - qah-qah otib kulib yubordim. So'ng jiddiy nigohlarim bilan unga qaradim - ikki qulog'ing bilan ham yaxshilab eshitib ol. Men faqat va faqat Karloni sevaman! Men faqat uning xotirasi bilangina yashayman. Meni tanamga egalik qilishing mumkin, lekin aslo qalbimni zabt eta olmaysan... Esingdadir "Jek"ga u haqida aytib bergandim. Karlo meni erim va undan farzand ham kutayotgandim... Agar hozir jonajon mashuqangni tarafini olgani kelgan bo'lsang daf bo'l. Meni bunday mayda-chuyda ishlar bilan bir tiyinlik ishim yo'q... Uning qo'llari musht tugildi, bo'ynida ham bo'rtma tomirlar yaxshigina o'ynay boshladi. - Menga qara... - Haliyam senga qarab turibman - dedim gapini shart bo'lib kulgancha. - Men bilan o'ynashma - o'ziga hos bo'lmagan ovozda vishilladi. - Nega endi? Sen ham men bilan yaxshigna o'ynashdingku. Shukur qil seni qalbing bilan o'ynashmayabman. Agar o'sha foxishangni tarafini olaman deb yonimga kelsang seni tilkapora qilaman. Changalimdan seni o'sha foxishang ham qutqara olmaydi... endi esa Yo'qol xonamdan. - Ovozingni o'chir - u birdan yonimda paydo bo'lib bo'ynimdan bug'ib oldi - bu yerda faqat sen foxishasan! - vajohat bilan o'shqirdi. - Menda ham.masi qonu.niy bo'l.gan - jilmaydim - Le.kin se.ni foxi.shang... - AKAAAA - xonaga kirib qolgan Venera Vernonni itarib yubordi. Men nafas yetishmasligidan yo'talgancha yerga o'tirib qoldim. - BU NIMA QILGANINGIZ? Esingizngi yeganmisiz - Venera menga yaqinlashib o'rnimdan turishimga yordamlashdi. - Sen ham er.kakmisan... - alam bilan unga qaradim - yana bir marta seni xonamda ko'rsam tirik qolmaysan Vernon... Daf bo'l o'ynashingni yoniga. Vernon jaxl bilan Veneraga qarab xonadan chiqib ketdi. - Viola yaxshimisan? - Yaxshi... - yotoq ustiga o'tirdim - Nega kelganding. - Ha ziragim tushib qolgandi topa olmayabman, shunga shu yerga tushib qolgandir deb kelgandim. Yaxshiyam shu ziragim yo'qolib qolibdi... Viola akam bilan o'ynashmaganing yaxshi, jaxli chiqganda u o'zini boshqara olmaydi... - Menga nima? Meni u bilan umuman ishim yo'q. O'zi anavi alvastisini tarafini olgani keldi... - Alvasti - Venera kulib yubordi - unga mos tushdi lekin. - Sen ham uni yoqtirmaysan shekilli. - Ha. - Nega? - Buning tarixi uzun. - Men g'irt bekorchiman, aytsang bemalol eshita olaman - dedim kulgancha. - Bilasan akalarim ham qon bilan oziqlanadi - Venera ikkilanib gap boshladi - bu menimcha ikki yilcha oldin bo'lgandi... ayol jinoyatchilar kam bo'ladi. Davila aslida Craftlik, u qimmatbaxo taqinchoqni o'g'irlab sotmoqchi bo'lganida qo'lga tushib qolgan. Aytishicha u juda kambag'al va yetim bo'lgan ekan. Qorin to'ydirish uchun taqinchoqni o'g'irlashga majbur bo'lgan va bu yerga ozuqa sifatida kelib qolgan. O'sha paytlar Davila Kristofer akamning qo'liga ozuqa bo'lib tushgandi. Lekin uning go'zalligiga o'zing ham guvoh bo'lding. Akam uni o'ldira olmadi. Yoki Davila akamni sehrlab olganmi bilmadim. Hullas Kris ham Vernon ham uni ozuqa sifatida ko'ra olishmadi. Oradan biroz vaqt o'tgach Davila va Krisning oralarida sevgi uchqunlay boshladi. Men ularga qarshilik qilmadim. Davila bilan ham juda yaqin edim... - u og'ir ho'rsinib gapini davom ettirdi - Lekin keyin hammasi o'zgarib ketdi. Davila Kris bilan oralarni uzdi hech qancha vaqt o'tmay Vernon bilan birga ekanliklarini aytishdi. Bundan men ham Kris ham birdek hayratlandik. U hech qanday sababsiz Krisni tashlab Vernonning bo'yniga osilgandi. Men Daviladan nega bunday qilganini juda ko'p marta so'radim, buni to'xtatishini Kris bilan yana birga bo'lishini iltimos qildim, agar u shunday qilmasa Kris bilan Vernonning oralari buzilib ketishini takror takror aytdim. U esa meni gaplarimga parvo ham qilamdi. Nima emish u aslida Krisni emas Vernonni sevar emish, adashgan emish... Shu gapi bilan faqat o'zini aldab yuraversin, bu yerda anniq boshqa bir gap bo'lgan. Hali buni tagiga yetaman. Voy uzr chalg'ib ketdim.... Kris o'shanda hech narsa qilmadi, ularni yo'lini shunchaki ochib berdi holos. Vernon bilan ham har doimgi aka- ukadek munosabatda bo'ldi. Rosti men bu narsaga ko'na olmasdim. Kris buni qanday uddalagan haligacha hayron qolaman. Ahir kechagina qo'ynida bo'lgan qiz bugun ukasining qo'ynida edi. Vernonga ham besh ketmadim to'g'risi, qanday qilib akasini qo'ynidagi qizni bag'riga oldi. Naqadar jirkanchlik... Bundan hatto uyalmaydi ham, u biroz emas anchagina xudbin o'zidan boshqasini o'ylamaydigan telba! Sen akamni haqoratlayotganimga etibor berma, qiliqlari bilan to'ydirib tashlagan. - Bemalol u menda ham yaxshi tassurot qoldira olmadi - dedim jilmayib. - Senga ham bu shubxalidek tuyildimi? yani Davilaning qiliqlari. - Men nimadir deya olmayman, o'sha voqealarni o'z ko'zim bilan ko'rmaganman. Balki Davila rostan Kristoferni emas Vernonni sevgandir. - Yo'q! - qatiy inkor etdi Venera - bu yerda anniq bir gap bor. Men buni tagiga yetaman. - Ha aytgancha... Ziraging bu yerda yo'q ekan - oyog'imga surkalgan Miloni qo'limga oldim. - Qayerdan bilding hali qidirib ham ko'rmadikku? - Milo aytdi. - Sen uni tushunasanmi? - menga hayron qaradi. - U bolaligimdan beri men bilan birga. Bir birimizni ko'z qarashlarimiz bilan tushunib olamiz shundaymi Milo? - Milo yuzimga surkalib miyovlab qo'ydi. - Ajoyib - Veneraning ko'zlari porladi - buncha aqlli mushuk bo'lmasa. - Maqtama... Juda erkalanib ketadi - deb kulib yubordim. Bu gapimdan Milo yaxshigina asabiylashdi. - Ham yoqimtoy, shunday mushukni maqtamay bo'ladimi - Venera Miloni silab qo'yib o'rnidan turdi. - Unda men bora qolay, tushlik vaqti ham kelib qolibdi pastga tushaversang ham bo'ladi. - Ho'p. U chiqib ketgach sekingina Miloga qarab qo'ydim, ko'zi eshikda. - Rostan yurakdan urdimi deyman - uni turtdim. - Negadir u o'zgachadek tuyulayapti - odam qiyofasiga kirib olib menga yuzlandi. - Rostan boshqacha qiz... Eh Milo bir kunni ichida shuncha voqea keyingi kunlarni qanday o'tkazar ekanmiza? - Balki ularga aslida kimligingni ko'rsatib qo'yarsan. - Hozir vaqti emas. Hali kuchimni to'liq boshqara olmayman. Ular hozir meni kimligimni bilsa osonlikcha yo'q qilib yuborishi mumkin. - Tog'ri. - Tushlikka tusha qolaylik. Bu safar egnimga qirmizi atirguldek qizil rangdagi ko'ylak bilan yuzimga tim qora to'rli niqob taqib oldim. - Qizil rang senga yarashar ekan - Milo jilmayib dedi. - Tashakkur. Stol atrofida yana ertalabgi holat. Men yana ularga hayirli kun tilab joyimga o'tirdim. Ko'z qirim bilan alvasti va botqoq qurbaqasiga qarab qo'yib ovqatlana boshladim. Ha u aynan botqoq qubaqasi, alvastiga tobe bo'lib qolgan qurbaqa! - Sizni Macelda ham bo'lgansiz deb eshitgandim - Kristofer davradagi skutni buzib hurmat bilan so'radi. - Shunday. - Ular haqida fikringiz qanday, har holda insonsiz qonxo'rlar orasiga tushib qolgach o'zingizni qanday his qilgansiz. - Hozir aytmoqchi bo'lgan fikrimni hurmatsizlikka yoymaysiz degan umiddaman. Men shundayman gapira oladigan mavzu yoki gaplarni barchasini ro'y- rost gapirishga odatlanganman... - Bemalol, sizning fikringiz qiziq - u jilmayib qo'ydi. - Hammasini bilmadim-u lekin men bilgan vampirlar hatto insonlardan ham yaxshiroq edi. Men oldin hech his qilmagan huzurni aynan qonxo'rlar orasida his qilganman. Ularning bir so'zligi, qaitiyatliligi, barchani hurmatini birdek joyiga qo'yishi, bir birining qarorlarini hurmat qilishlari, haqiqatparvarligi meni lol qoldirgan. O'zlarining chirkin maqsadlari yo'lida hech qachon birovni qurbon qilishmaydi. Ularning adolatli boshqaruvi ham meni lol qoldira olgan. Ishonch bilan aytishim mumkinki ular yovuzlik timsoli bo'lsada mamlakatlar aro eng pok qalblilar. Ular hech qachon qalbni o'yin qilmaydi ming vaxshiy va qonxo'r bo'lishsa ham - ohirgi gaplarim aynan Vernonga tegishli bo'lgani uchun unga yuzlandim, uning yuzida paydo bo'lgan tabassum negadir menga alamlidek tuyildi - ularning barcha tuyg'ulari sof edi. Yana bilasizmi eng buyuk qudrat aynan ularda bor va bu qudrat ularni hech qachon tark etmaydi. - Bu qudrat nima ekan? - Kristofer qiziqish bilan menga qaradi. - Muhabbat - ishonch bilan dedim - ha aynan muhabbat ularning qudrati. Ular orasida xiyonat, ishonchsizlik hech qachon bo'lmagan, bo'lmaydi ham. Bu qudrat to o'limgacha ularning tanasida yashaydi - bu gapni eshitgan Kristofer negadir homush tortdi. Menimcha Davila sabab bo'lsa kerak. - To'g'ri aytasiz - gaplarimni maqulladi - eng qudratli kuch rostan ham muhabbat. Uning ko'zlaridagi iztirobni ko'rib negadir boshqacha bo'lib ketdim. Bu shunchaki iztirob emasdi, unda yillik alam, nafrat, ishonchsizlik, sog'inch va sevgi bor edi. Bir nigohda shuncha hislar jamlanmasi. U menga qarab jilmayib qo'yib yana ovqatlanishni boshladi. Men faqatgina o'zimni qalbimni tirnabgina qolmay, bilmagan holda uning ham qalb yarasini yangilagandim. Oradan bir hafta o'tdi. Vernon bilan begonalardekmiz, u bilan faqatgina ovqatlanayotganimizdagina yuzma-yuz duch kelamiz. Uni basharasini umuman ko'rmasam ham roziman. Shu bir hafta ichida Kristofer bilan ham yaxshiga chiqishib qoldik. Oramizdagi munosabt do'stlikka ham aylanib ulgurgandi. U bilan tortinmay bemalol suhbatlashardim. Fe'l atvorimiz o'xshashligi uchunmi u bilan bo'lib o'tadigan suhbatlar menga yoqardi. Fikrlarimiz ko'pincha bir joydan chiqar yoki bir birimiz bilan fikr almashib uzoq suhbatlar qurardik. Bugun ham har doimgidek oddiy kun boshlandi. Venera sababli bu yerlaga ham yaxshiga o'rganib qoldim. Kech bo'lganda negadir qasrni aylangim kelib qoldi. - Xonim meni chaqirtirgan ekansiz - xonaga Laura kirib keldi. - Ha kel, menga sherik kerak edi. - Qanday masalada? - Qasrni sayr qilamiz, bir o'zim yurishni istamadim. - Ho'p bo'ladi - u menga yaqinlashib kiyimlarimni bir ikki to'g'riladida eshikni ochdi. - Sen qanday qilib saroy xizmatchisi bo'lib qolgansan? - menga yoqmayotgan skunatni buzdim. - Ota-onam ham shu yerda qirollik oilasiga xizmat ko'rsatishgan. Men ham shu yerda tug'ilganman va o'z o'zidan shu vazifani olganman. - Tushunarli... Ota-onang qayerda? - Vafot etishgan - ko'zlarida yosh jilvalandi. - Uzr... Bilmagandim. - Uzr so'ramang. - Kelajakdagi rejalaring qanaqa? - mavzuni o'zgartirdim. - Kelajakda?!... Hech qanday rejam yo'q. - Nega? - unga hayron qaradim. - Bu bizga mumkin emas. Biz faqat saroy xizmatida bo'lamiz. - Yo'g'e... Hech bo'lmasa orzuing bordir. - Bor albatta... Menimcha hammada orzu bo'ladi, ular ushalmasa ham - homush tortdi - men dunyo kezishni, sayohat qilishni hoxlayman. - Haa... - qarshimizdan chiqgan qizlarning hiringlashidan gapim bo'linib qoldi. Tushunmadim ular menga qarab ochiqda ochiq ustimda kulishayaptmi? Menga qarab nimalardir deb gapirayotgan qizga sinchiklab qaradim. Bo'rtma lab, kamondek qosh, jigarrang ko'zlar va biroz kalta sarg'ish sochlar etibor tortadigan narsasi yo'q. - Xonim ular kanizaklar. Ularga qarab turganimni sezgan Laura ichimdagi savolni o'qiganday javob berdi. Ularga etibor bermay yonidan o'tib ketayotgandim eshitgan gaplardan joyimda taqqa to'xtadim. - Shuncha vaqt o'tsa ham Shaxzoda Vernon unga qo'l tekkizmapti... Rafiqasi bo'lsa ham bitta erkakni eplay olmabdi - yana shunga o'xshash yoqimsiz va jirkanchli gaplar. Ular meni eshitsin deb ataylab qilishayaptimi? Qo'lim sekinlik bilan musht tugildi. Laura meni holatimni tushunib sekin gap boshladi. - Xonim unga etibor bermang, kecha Shaxzodani xonasiga kirib chiqganiga osmonda uchayapti... Lauraning gaplariga etibor bermay o'sha sariq soch qizni yoniga yaqinlashdim. - Isming nima? - o'ta bosiqlik va jilmayish bilan so'raganim uchun qiz bir muddat dovdirab qoldi. Mendan bunday muomalani kutmagani anniq. - Rozalina - dedi u ham tezda o'zini qo'lga olib mamnun jilmaygancha. - Rozalina... Chiroyli isming bor ekan. Men bilan birga suhbatga nima deysan? - sokinlik bilan so'radim. - Maroqli suhbat bo'ladi degan umiddaman. - "Bir kecha shaxzodani pinjiga kirib, menga katta ketganing uchun albatta suhbat maroqli bo'ladi, bunga o'zim kafolat beraman" - hayolimdagi tilimga ko'chmay shunchaki jilmayib qo'ydim. Laura va yonimda turgan qora soch qizga ketishi ishorasini qilib o'zim sariq soch bilan birga shu yerdagi xonalardan biriga kirdim. - Meni kimligimni bilasanmi Rozalina? - yana jilmaygancha gap boshladim. - Malika Viola - kuldi - Shaxzodaning faqatgina rasmiy rafiqasi. - Demak kimligimni bilib turib meni haqoratlading. - Bu haqiqat edi - ustimdan kulgandek jilmaydi - Sen uning bir kechalik qo'g'irchog'isan, shu bir kechalik lahzalar uchun o'zingni mendan ustun deb o'yladingmi? - Har holda shaxzodani ko'nglini olishni eplayman. - Bunga shubxam yo'q, shundog'am peshonangga yozib qo'yibdi - mamnun jilmaydim. - Bu bilan nima demoqchisan? - Hech narsa - jilmaydim - sen bilan bahslashib o'tirish niyatim yo'q. Aytchi bashoratlarga ishonasanmi? - Buni hozirgi suhbatga nima aloqasi bor - jinniga qaragandek qaradi. - Shunchaki javob ber. - Ha. - Binafsha ko'zlargachi. - U yovuzlik timsoli. - Barakalla... ho'sh undan qo'rqasanmi? - Menimcha hamma undan qo'rqsa kerak. - Demak qo'rqasan - sekinlik bilan niqobimni yechdim, u menga hayron qarab turardi. Mamnun yuzimni ko'rgach esa ko'zlarini daxshat egalladi. - Sen? Binafsha ko'z?! - O'limingdan oldin ajaling aslida kim ekanligini bil degandim - yelka qisdim - qayoqdagi foxisha meni haqoratlasaya? - Men... Kechiring...men bilmagandim...iltimos menga tegmang - u qo'rquvdan oyoqlarimga yiqilib yalinishni boshladi. - Yuzimni ko'rmaganingda balki tirik qolgan bo'larmiding. Engashib unining ko'zlariga jilmayib qarab pichirladim "Alvido". U boshini changallab baqirishni boshlagach undan uzoqlashdim. Besh daqiqa davom etgan qichqiriqlar tindi. Qizning qulog'i va burnidan oqgan qonni ko'rgach niqobimni qayta taqdim. - Men bilan o'ynashmaslik kerak edi - daxshat qotib qolgan ko'zlariga mamnun tikilib xonadan chiqib ketdim. Xonamga qaytib kirgach Miloning asabiy nigohiga duch keldim. - Sen nimalar qilib qo'yganingni bilasanmi? - Nima qilibman? O'ziga yarashasini oldi. - Bu ishingdan habar topishsa nima qilasan? - Hech narsa, o'z boshiga o'zi yetdi. - Hissizlashib borayabsan sezayabsanmi? - Men har doim shunday bo'lganman - tan olgim kelmadi. - Senga gapirganni foydasi yo'q - eshik tomonga bordi. - Qayerga? - Murdani yo'q qilishga. - Hmm... U mushuk qiyofasiga qaytib xonadan chiqib ketdi. Miloning gapida jon bor, men oldin kimnidir o'ldira oladigan qiz emasdim. Rostan hissizlashib ketayabmanmi? Men qachon hissiz qotil bo'lishga ulgurdim. Qizning o'limi menga zarracha ham tasir qilmadimi? Men qotilman... Lekin bunga qizni o'zi aybdor. Meni bunday yerga urmasligi kerak edi. Eshikning taraqlab ochilishidan cho'chib tushdim. - Binafsha ulgurmadim, shaxzoda Vernon bu yerga kelayapti. Milo meni ogohlantirib xona burchgidagi yumshoq joyiga joylashib o'tirib oldi. Vernon?! Kelsa kelsin undan qo'rqadigan joyim bormi... O'zimni aldashga urundim. Tanamning bilinar bilinmas qaltirashdan o'zimni tinchlantirishga urundim. U meni kimligimdan habar topsaya? Meni o'ldirib yuborsachi? U qora joduni biladi o'ldira olmasa ham yaxshigina azoblashi mumkin... O'zimcha uning ko'rinishina hayolan tasavvur qildim, qalin qora qoshlari jaxldan chimirilgan, g'azab to'la tim qora nigohlar burdalab tashlayman deb qarashi, qo'llari jaxldan musht tugilib qaltirashi, vajoxatli ovozi...yana tanam titrab ketdi. Eshikning ochilishidan hayollarimni yig'ib oldim. Sekin ortga o'girilib hayollarimning butkul teskari tasviriga duch keldim. Eshik yonida tim qora ko'zlarida qizquvchanlik ufurib turgan, labida esa o'zgacha tabassum bilan Vernon turardi. Uning sho'x qiyofasini ko'rib biroz yengillashdim. - Nima gap? - qovoqlarimni uygancha dedim. - Buni sendan so'rash kerak. - Nimaga shama qilayotganingni tushunmadim - o'zimni go'llika soldim. - Juda yaxshi tushunib turibsan... Ho'sh u senga nima yomonlik qildiki, o'limga mahkum etildi. - Nega bunchalik ishonch bilan gapirayabsan? - Seni niyating yaxshi emasligini bilgan qiz ogohlantirdi. - Bu qasrda dushmanlarim yetarlicha ekan. "Quloqlaring" ishini ustasi tan berdim hali o'n daqiqa vaqt ham o'tmadiye. - Rashk qildingmi? Obboo! Ana buni yuzida nima uchun bunaqa ifoda aks etib turganligi tushunarli bo'ldi. Unga ensamni qotirib qaradim. - "Quloqlaring" bor gapni yetkazishmabdida... U shunga loyiq edi va o'ziga yarashasini oldi. - Tan ol sen rashk qilding - ayyarona jilmaydi. - Ufff senga nechi marta aytish kerak-a? Sen bilan bir tiyinlik ishim yo'q... U meni maroq bilan tomosha qilib yotoq ustiga o'tirib oldi. Uning bu qilig'idan gap uqtirib bo'lmasligini tushundim va bosiqlik bilan gap boshladim: - Agar yana bir marta mashuqalaring seni yoninga kirib chiqib o'zlarini malikalardek his qilsa haramingda qiz zoti qolmaydi. Tundagi o'rnimni o'z hoxishim bilan bo'shatib berganman, lekin nasabimga, nomusimga dog' tekkizdirmayman. - Balki tunni ham o'zing egallarsan - jilmaydi. Men ham unga javoban tabassum qilib unga yaqinlashdim. Bir qo'limni yuziga, boshqa qo'limni bo'yniga qo'yib ohista siladim. U hech bir harakatsiz faqat mendan harakat kutardi. Yuzimni ham sekinlik bilan uni yuziga yaqinlashtirdim - Meni ancha kuzatgansan, fe'l atvorimni yaxshi bilasanmi? - qulog'iga ohista pichirladim. U ha manosida boshini silkidi. - Mening nafratlanadigan narsam? - hali ham qo'limni uni yuzidan olmay so'radim. - Sendan foydalanishlari... - Noto'g'ri javob - pichirladim - men nafratlanadigan narsa bu xiyonat! - peshonasidan iyagigacha bo'lgan masofada barmog'imni yurgizdim - agar sen bilan birga bo'lsam, sevmagan taqdirimda ham seni o'zgasiga topshirib qo'ymayman. Sen bilan birga bo'lgan ayol esa o'limga mahkum bo'ladi. Bundan keyin Davila nima qiladi?... Uni mendan himoya qila olaman deb o'ylaysanmi? Tasavvur qil seni zarur ishing chiqib qoldi va qasrga qaytib kelganingda suyukligingni joni uzilgan bo'ladi... Ho'sh shunga ko'na olasanmi?. Uning tim qora ko'zlariga qaradim. Ajoyib! Unda ikkilanish bor. - Meni oddiy inson emasligimni ham allaqachon fahmlab yetgansan... Xullas Vernon janoblari bundan keyin sen ham foxishalaring ham menga ortiqcha gap qilma. Men jim yuribmanmi, sen ham hurmatimni joyiga qo'y, foxishalaringni esa tilini o'zing tiyib qo'y. Agar yana ulardan haqoratli gap eshitsam boya aytganimdek hech biri tirik qolmaydi. Undan uzoqlashib deraza yoniga qo'yilgan yumshoq o'rindiqga joylashib gaplarim unga qanchalik tasir qilishini kuzata boshladim. - Avvalgi erlaringa ham shunday qilganmisan? - ajablanib so'radi. - Birinchi erim menga umuman tegmagan, boshi ochiq edi bilganini qilib yurgan. Ikkinchi erim vampir bo'lgani uchun faqat meni sevgan, xiyonat qilish hatto hayoliga ham kelmagan. Sen esa muammo bo'lib turibsan. Men sen o'ylagan qo'g'irchoqlardan emasman men bilan munosabat o'rnatib mendan keyin yuztasi bilan yurib ketishinga jim qarab turadigan... Gaplarimni hazilga yoyma rostan menga yaqinlashishni istasang obdon o'ylab ko'r, qarshilik ko'rsatmayman, lekin sen Davilani o'limini bo'yninga olgan bo'lasan - mamnun jilmaydim. - Buncha ishonch qayerdan? - Vernon tinmay miyovlayotgan Miloga asabiy qarab qo'yib so'radi. - Meni nimalarga qodirligimni menimcha o'zing ham yaxshigina tushunib turibsan - men ham Miloga qarab qo'yib javob berdim. - Aslida kimsan? - bu safar jiddiy nigohlari bilan tikildi. - O'zim ham bilmayman, lekin oddiy odam emasligim aniq... Savollaring tugagan bo'lsa xonamdan daf bo'l. Vernon bir muddat mendan ko'zini uzmay nimalarnidir o'ylab xonadan chiqib ketdi. U ketishi bilan men asabiy Miloga qaradim... - Sen nimalar deding boya? - Vernon bilan suxbatlashayotgan vaqtimizga shama qildim. - U seni oddiy inson emasligingni bilgan holda senga uylangan dedim - odam qiyofasiga kirgan Milo yotoqga o'ychan o'tirdi. Men ham uning yoniga joylashdim. - Buni qayerdan bilding? - Murdani yashirishga borganimda. O'sha xonada Davila bilan Vernon sen haqingda gaplashishayotgan ekan. Vernon g'ayrioddiy narsalarni tezda faxmlaydi. Uni aytishi bo'yicha sen o'zingdan qandaydir kuch taratar ekansan. Bu kuch aqlbovar qilmas darajada ekanligini ham tan oldi... Xullas Binafsham ulardan ehtiyot bo'lish kerak. Ularning niyati yaxshi emas. - Milo - o'ychan pichirladim. - Hmm. - Meni dunyoga kelishimdan maqsad nima o'zi? Nega men tavqilanatga uchradim? - uning yelkasiga ohista bosh qo'ydim - Men nima qilishim kerak o'zi? Nega hammadan yashirinib yurishim kerak? Meni vazifam nima? - Bilmadim... - u bir qo'li bilan yelkamdan quchdi - menimcha bizni oldinda muhim kun kutib turibdi. - Shunga umid qilaman... O'sha kun kelsinu men barcha narsadan qutulay... Milo bilan uzoq vaqt suhbat qurib qanday uhlab qolganimni ham bilmay qolibman. Ertalab xonaga Laura kirib meni nonushtaga uyg'otib ketdi. Egnimdagi kiyimlarni yangisiga o'zgartirib pastga tushdim. Yana o'sha davra, har doimgidek hayirli kun tilab joyimni egalladim. Ko'z qirim bilan hammaga bir-bir qarab chiqdim. Nigohim menga g'alati qarab turgan Vernonga tushgach men ham unga tik qarab turaverdim. Niqobim ostida ko'zlarim ko'rinmasada men unga qarab turganimni u sezib turardi. Birozdan so'ng labimda mensimaydigan tabassum paydo bo'lib ovqatlana boshladim. - Viola siz bilan holi gaplashib olsak bo'ladimi? - Kristofer hushmuomalik bilan so'radi. - Albatta. - Unda sizni nonushtadan so'ng xonamda kutaman. - Ho'p. Nonushta qilib bo'lgach men o'zi aytganidek Kristoferning xonasiga borayotganimda yo'limni Vernon to'sdi. - Nima? - unga asabiy qaradim. - U bilan nimani gaplashmoqchisan? - Men ham hozir shuni bilish uchun ketayabman shekilli - dedim unga hayron - Aytgancha senga nima? Meni ishlarimga umuman aralashma. Uni yelkasidan turtib o'tib ketdim. Kristoferni xonasiga yetib borgach eshikni taqillatib ohista qadamlar bilan ichkariga kirdim. U o'ychan derazadan tashqariga qarab turardi. - Menda qanday gapingiz bor edi? - kelganimni bildirish uchun o'zim gap boshladim. - Keling bu yerga o'tiring - u ortiga o'girilib xona burchagida qarama qarshi turgan yumshoq kursilarning biriga ishora qildi. - To'g'risi gapni nimadan boshlashni ham bilmayabman... - Maqsadga o'tavering - dedim chaynalib o'tirishni istamay. - Siz aslida kimsiz? - Qanday manoda? - Sizdan qandaydir kuch taralib turadi... Oddiy insonga o'xshamaysiz. - Nega buni endi so'rayabsiz? Menimcha eng boshidan beri bundan xabaringiz bo'lgan. - Saroyimda har doim ham qotillik bo'lavermaydi... So'rash uchun endi qulay fursat keldi. - Tushunarli... Bu qanchalik ishonarli bilmadim-u, lekin men o'zim ham aslida kim ekanligimni bilmayman. Insonlarga hos bo'lmagan qobilyatim bir oy avval namoyish bo'ldi... - Aynan qanday qobilyat? - qiziquvchan nigohlari bilan menga sinchiklab qaradi. - Og'riq... O'zgalarga og'riq beraman. Bu og'riqni ohiri esa o'lim bilan tugaydi. - Menga ham qobilyatingizni yo'naltira olasizmi? - Bu nega kerak? - unga hayron qaradim. - Shunchaki - yelka qisdi - qay darajada kuchli ekanligingizni bilmoqchiman. - Sizga ziyon yetkazishni istamayman... - Qo'rqmang...bemalol. - Yaxshi buni o'zingiz hoxladingiz. U o'rindig'iga joylashib o'tirib olgach boshlang degandek ishora qildi. - Menimcha yaxshigina himoyalangansiz - dedim biroz vatqdan so'ng unga hech narsa tasir qilmagach. - Bu tabiiy axir qirolman... Lekin siz ham himoyalangansiz? - Qay ma'noda. - Sizni fikrlaringiz himoyalangan. - Fikr o'qish qobilyatim bor deng. - Bu qobilyat uchalamizda ham bor yani Venera va Vernonda ham. Asosiy qobilyatim esa ro'yolar. - Yani?! - Insonlarga o'zlari istagan yolg'on ro'yolarni ko'rsata olaman. - Hissiyotlar bilan o'ynashish... - Lekin yoqimli, ular o'zlari istagan hayotda qanchadir muddat yashay olishadi... Istasangiz sizga ham ko'rsatishim mumkin. - Bunga siz ham guvoh bo'lasizmi? - Ha. - Unda kerak emas, orzularimni o'zgasi bilan baham ko'radigan insonlardan emasman. - Hoxishingiz... - Suhbatimiz tugagan bo'lsa, ijozatingiz bilan ketsam. - Mayli, kuningiz maroqli o'tsin. - Rahmat sizniki ham. Kunni Laura bilan birgalikda kech qildim. Bundan keyin yanayam ehtiyotkorroq bo'lishim kerak. Ularning barchasi men oddiy inson emasligimdan habardor, iloji boricha o'zimni hotirjam tutishim kerak. Qobilyatimdan ham umuman foydalanmayman, albatta asabimga tegadigan ishlar bo'lmasa... Juda ko'p o'ylab ohiri bir qarorga keldim. Bu yerdagilarning og'zini yopishim shart yo'qsa bu qasrdan yana anchagina murdalar chiqadi... Lauraning hamroxligida Vernonning xonasiga bordim. Eshik yonida turgan bahaytbat soqchilar yo'limni to'sishdi. - Xonim shaxzoda xonasida emas. - Yo'limdan qoch. - Shaxzoda xonasida bo'lmasa, men hech kimni kirgiza olmayman. - Yoki hozir o'zing eshikni ochib bersan, yoki murdangni hatto ko'chadagi itlar ham topa olmasliklarini o'zim taminlab beraman. - Xonim... - Och dedim! U sherigiga bir qarab eshikni ochdi. Men mamnun ichkariga kirdim. Ha shaxzodamisan shaxzodaning xonasi... Keng xonani o'rtada turgan katta yotoq va devorga tiralib turgan naqshinkor kiyim javoni bezab turardi. Yotoqning tillarang ustunlariga ilinib chiqilgan qizil pardalar xonaga yanayam ko'rk bag'ishlab turardi. Xona burchagida turgan ulkan hoshiyalari naqshinkor oynada butun bo'y basting tugul butun xonani ko'rish mumkin edi. Boshqa bir burchakda ikkita yumshoq qizil rangdagi o'rindiqlar. Ulkan derazani bezab turgan oq va qizil ranglardan iborat parda to'sib turardi. Qizil va tilla rang xonani hashamatliligini ushlab turgandi. Xonani obdon o'rganib chiqgach burchakda turgan yumshoq o'rindiqlardan birini egallab Vernon kelishini kuta boshladim. Deraza ochilib pardalar shamoldan silkingach sergaklandim. Deraza orqali xonaga kirib qolgan qop-qora, bo'ynida oq chizig'i bor kuchuk kattaligidagi hayvonni ko'rib hayratlandim. U o'zidan qandaydir tutun tarqatib inson qiyofasiga kirdi. Men og'zimni ochgancha uni harakatlarini kuzatib o'tiraverdim. - Sen?! - u ortiga o'girilib ko'zi menga tushgach baqirib yubordi. - Nihoyat meni payqading - o'zimni xotirjam tutganday gapirdim. - Bu yerda nima qilayapsan? - Sezgandima shu turqisovuq hayvonda bir gap bor deb, sen bo'lgan ekansanda. - Turqisovuq?! Menimcha yoqimtoy mosroq. Uning jilmayib gapirishidan ensamni qotirdim. - Xullas sen bilan valaqlashib o'tirish niyatim yo'q. Bir kecha xonangda tunab qolaman. - Nega? - hayron qaradi. - Saroydagilarni og'zini yopish uchun. Qon to'kgim kelmayapti - dedim boshimni orqaga tashlab. - Bekor yotamizmi? - dedi labida tushunarsiz tabassum paydo qilib, kiyim javonini ochar ekan. - Uxlaymiz - dedim soxta tabassum bilan ko'zlarimni qayta yumib. - Menda boshqa taklif bor - dedi haliyam tirjaygancha. - O'sha taklifingni pishirib ye... Chakagingni yopda uhla, juda charchaganman. - Tilingdan bol tomadiye - kiyinish uchun ajratilgan xonaga kirib baqirdi. - Yoqmayotgan bo'lsa gapirtirma. - U yerda yotish noqulay, yotoq katta ikkimiz ham bemalol sig'amiz - deb Vernon yotoqga ishora qildi. - Undan ko'ra sen bir kunga jentlmenlik qilsang bo'lardi. - Uzr jentlem emasman, men yotoqda uhlayman ko'nsang shu - deb yotoq chetiga yotib yoniga ishora qildi. - Nojo'ya harakat qilsang o'ldim deyaver - tahdid qilgancha keng yotoqning bir yoniga unga orqa o'girgancha joylashdim. - Shunday vaziyatdan foydalanmasam, g'irt telbalik bo'ladi lekin. - O'limlarga chiday olsang mayli - dedim u tomonga qarab yotib olib. - Hayirli tun - u yon tomonida turgan sham chiroqni o'chirib ko'zlarini yumdi. Menda ham charchoq ustunlik qilib ko'zlarim tezda yumildi. Yelkam va bo'ynim aralash urilayotgan issiq nafasni his qilib ko'zlarimni ochdim. Joyimdan turmoqchi edim belimdan o'tgan baquvvat qo'llarni his qilib to'xtadim. Uyqum o'chib, miyyam o'z faoliyatini boshlaganda o'rnimdan otilib turib ketdim. - Nimaga gap? - Vernon g'udurlagancha so'radi. - Hech... Uxlayver men xonamga ketdim - u suzilib turgan ko'zlarini yumib boshini yana yostiqga qo'ydi. Odam qanday uhlasa yana huddi shunday uyg'onmasligini bilib, bu holatni to'g'ri tushunga holda xonamga bordim. - Qayerda eding? - xonaga kirishim bilan Milo meni savol bilan kutib oldi. - Vernonning xonasida. - Yo'g'ee - jilmaygancha so'radi. - Bu sen o'ylagan narsa emas. Bir ikkitalarni og'zini yopish uchun uning xonasida tunadim. Oramizdan hech narsa bo'lgani yo'q. - Tushunarli. - O'zing qayerda eding? - Saroyni aylanib yurdim... - Venerani kuzatdim deb ham qo'shib qo'y. - To'g'ri... Nima deb o'ylaysan u meni yaxshi ko'rarmikan. - Ha. U mushuklarni yaxshi ko'radi. - Ustimdan kulayabsanmi? Meni seva oladimi deyabman. - Sen uni sevib qolishga ham ulgurdingmi? Qachon, nega men bexabar? - Mana aytayabmanku. - Bir hafta ichidaya? - Bir ko'rishdagi muhabbat edi bu - jilmayib dedi. - Hih o'rgildim... - Nega sen ham Karloni shunday sevganding shekilli. - Bizda birinchi munosabatlar boshlangandi. - Hmm... - To'xta axir u nima bilan oziqlanishini bilasanku. Seni qoningni ham ichib qo'ysaa? - dedim havotir bilan Miloga qarab. - Bir kuni buni ham sinab ko'raman. - Hm... Omadingni bersin. - Rahmat. Nonushtadan so'ng xonamga kirsam yotoq ustiga Davila yastanib o'tirib olibdi. Qiziq nega bu yerda ekan? - Hush kelibsan, meni g'arib xonamga seni qaysi shamollar uchirdi? - Tuning qanday o'tdi? - u mensimaygina so'radi. Gap buyoqda degin. Darrov buning ham qulog'iga yetib boribdida. Rashkdan tanasi titrab ketayaptiyee. Ana senga yoqimli muammo Viola. - Haa, buni so'rashga kelganmiding? - unga hayratlangandek qaradim - biz taraflarda uyat degan narsa bor edi. Bunday tunlarni hammaga ham aytavermasdik. Agar juda bilging kelayotgan bo'lsa tassurotimni bo'lishishim mumkin - unga mamnun tikilib yumshoq o'rdiqlardan birini egalladim. U faqat g'azabli nigoh bilan chegaralandi. - Sen Vernonning qo'yniga kirgan hamma kanizaklardan shuni so'rab chiqasanmi? - ustidan ochiqchasiga kuldim - yoki faqat mendan so'radingmi?... Uni tortib olishimdan qo'rqayapsanmi? - Sen ham uning bir qo'g'irchog'isan holos. Vernon faqat meni sevadi. Sen faqat ko'ngli tusagandagina uni qo'yniga kirasan. Yana yerga uradigan haqorat, qo'lim g'azabdan mushtlandi. U boshini ushlab yerga o'tirib qolganda ham tasirni to'xtatmadim aksincha yanada ko'proq azob bera boshladim. - To'xtat... Bas qil - baqirib yubordi - bolam... Meni bolam bor... Bas qil... "Bola?!" Tasirni tezda toxtatdim. U boshini changallagancha og'riqdan ingrab yig'lab yubordi. - Sen oddiy kanizaksan Davila, men esa malika - sekin gap boshlab unga tushuntirishga urundim - meni o'zimga yarasha nasabim va shunga yarasha g'ururim bor. Sen oddiygina kanizak bo'lib meni haqoratlashinga hech qachon jim qarab turmayman. Shukur qil farzanding seni asrab qoldi... Ikkinchi safariga qo'limdan omon chiqmaysan... Endi esa yo'qol... Qaytib seni xonamda ko'rmay, menga duch kelganingda farzanding uchun ham tilingni tiyib yur, yo'qsa meni changalimdan o'sha suyukli Vernoning ham qorningdagi bolang ham seni qutqara olmaydi... - Bekor shu ishni qilding - Milo Davilani orqasidan qarab qolib dedi. - O'ziga yarashasini oldi. Endi o'rnini bilib yuradi. - Unda keyingi jangingda omad, hademay Vernon ham huzuringa tashrif buyuradi. - Kelsa, kelsin undan qo'rqadigan joyim yo'q. Men uni ogohlantirgan edi... - gapim yakunlanmasidan Vernon vajohat bilan xonaga kirib keldi. - Seni o'ldiraman - baqirib menga tashlandi. Men unga chap berib qoldim. Lekin birdan qarshimda paydo bo'lib yana o'tgan safargidek bug'ib oldi. Bu safar bug'ibgina qolmay kuch bilan meni uloqtirib yubordi. Belim bilan devorga tegib joyimdan tura olmay qoldim. U yana menga yaqinlashmoqchiligida Milo ayiqdek kattarib unga qarshi chiqdi. Lekin kuchi yetmadi, ko'zi qonga to'lgan Vernon uni xona burchagiga uloqtirib yubordi. U boshi bilan devorga zarb bilan tegib yiqildi. - MILO - baqirib yubordim, uni yoniga bormoqchi edim yelkamdan tutib qolgan Vernon yana meni boshqa bir burchakka uloqtirib yubordi. Shu payt yuzimda alamli kulgu paydo bo'ldi. - Bu safar qo'limdan tirik chiqmaysan - o'ziga xos bo'lmagan ovozda o'kirdi. - Foxishang hammasini yetkazdimi? - kulib yubordim. U meni bu safar yotoqga otib yuborib ustimga bostirib keldi. Undagi o'zgarishlarga endi etibor beribman. Ko'zlari qonga to'lganday qizil, tanasida qora tomirlar bo'rtib chiqgan, qo'llari qorayib qandaydir tirnoqlar o'sib chiqib tishlari ham yiriklashibdi. Uning tanasi ham borgan sari yiriklashib borardi. - Sen qanaqa maxluqsan? - ko'z oldimda qop qora maxluqga aylangan Vernonga qo'rquv bilan qaradim. Uning qonday qizil ko'zlarida huddi "tilkalab tashlayman" degan mano bor edi. U qo'li bilan menga changal solganda bir dumalab qutulib qoldim. Niqobim ham yechilib ketdi. Hozir buni o'ylaydigan vaziyat emas. Uni qo'lidan qanday tirik chiqishimni o'ylashim kerak. Maxluq vajoxatli ovozda o'kirib xonadagi hamma narsani burdalab tashladi. Men undan qochib burchakka turib oldim. - Binafsha - Miloning holsiz ovozi eshitildi. - Milo bu...bu maxluq - dedim ovozim titrab. - Uni tinchlantir. - Qanday? - Yaxshi gapirib tinchlantirishga harakat qil, u manqurtga aylangan, miyyasi hech narsani faxmlamayapti. Tinchlantirmasang yo'lida uchragan narsani yo'q qiladi. - Qanday tinchlantiraman axir, u hatto meni eshitmayapti ham. - Urunib ko'r. Biroz o'ylanib turib yashiringan joyimdan uning qarshisiga chiqdim. U meni ko'rishi bilan vajohat bilan yonimga keldi. Bir qo'li bilan bo'ynim va yelkamdan ushlab devorgacha tirab bordi. - Ver.non - og'riqdan zo'rg'a tilim aylanayotgan edi - Ver.non tinchlan, bu menman... Binafshaman - uning qip qizil ko'zlariga tik qarashga urundim. Bir qo'limni ko'tarib yuzidan ohista tutdim - O'zinga kel... Tinchlan... Hammasi yaxshi... - devorga qisilib qolganimdan og'riq jon jonimdan o'tib ketayotgandi yig'lab yubordim - Iltimos... Aslinga qayt... Kechir men bunday qilmoqchi emasdim - uning issiq nafasi yuzimga urila boshladi. Uning ko'zlaridagi qizillik bir so'nib yana alanga olardi. Yo'q unga gaplarim tasir qilmayapti. U yana o'kirib meni qattiqroq qisib qo'ydi. - Binafsha bo'sa - Milo baqirdi - undan bo'sa ol. Extiros tinchlanishiga yordam beradi. - Hech qachon. - Qaysarlik qilma, uni qo'lida burdalanib ketasan. - Yo'q. - Binafsha hozir g'ururni o'ylaydigan vaqt emas. Maxluqning devorga qisib qo'yganidan ichimdagi azolar ezg'ilanayotgandek his qildim. - Vernon iltimos... O'zinga kel - unga yoshli ko'zlarim bilan iltijoli qaradim. Yuzidan ushlab turgan qo'lim bilan uni yaqinroq tortib bo'sa oldim. Uning qo'llari sekin boshashdi. Qo'lim silliq yuzga tekgach o'zimni darrov undan nari qildim. Unga alam bilan qarab og'riq zo'ridan yig'lagancha yerga o'tirib qoldim... - Binafsha - Milo tezda yonimga keldi - yaxshimisan? - Bada.nim... og'riq - yelkalarim og'rishidan zo'rg'a gapirdim. U meni dast ko'tarib yotoqga yotqizdi. - Men hozir tabib chaqirib kelaman. Milo xonadan chiqib ketgach, haliyam hayratda joyidan jilmay turgan Vernonga qaradim. Uning ham nigohi menga tushgach undan nafratlanib ketdim. - Sen... Bu... Nima qilding? - Ket... Chiqib ket xonadan. U yonimga kelib bir muddat menga tikilib qoldi. Uning tushunarsiz nigohidan o'ng'aysizlandim. - Ko'zlaring - pichirladi. Undan nigohimni olib qochdim. U meni kimligimdan habar topdi... Daxshat... Qadam tovushlari eshitilishi bilan Vernon tez harakat qilib yuzimga niqob taqib qo'ydi. Uning bu harakatidan hayron bo'lib unga qaradim. U yuzida jiddiylikni aks ettirib eshik tomonga yuzlandi. Xonaga Milo bilan birgalikda yoshi kattaroq ayol kirib keldi. Meni kiyimimni old qismini bo'shatib yelkalarimni obdon tekshirib bo'lgach hafsalasiz Vernonga qaradi. Menimcha ayol bu yerda nima bo'lganini sezgan. - Yelkangiz chiqgan, teringiz ham yaxshigina ezilibdi - u yelkamdan ohista bosib o'ng qo'limni birdan tortdi. O'qriq va qirsillashni sezib biroz yengillashdim - xonadan chiqib turinglar yelkasini bog'lashim kerak. Ayolni gapini eshitib Milo bilan Vernon xonadan chiqib ketdi. Tabib ayol ko'ylagimni yechib badanimga qandaydir malhamlar surtdi. - Joyinginzdan qimirlamay yotishingiz kerak - oq mato bilan yelkalarimni aylantirib bog'lar ekan mehribonlik bilan gapirdi - Teri ezilishi juda og'riqli bo'ladi, o'zingizni ehtiyot qiling. Men sizga damlama berib yuboraman og'riqni sezishingiz bilan ichib olasiz, og'riqni biroz bo'lasada qoldiradi - u shunday degancha egnimga boshqa kiyim kiygizib xonadan chiqib ketdi. Gapirishga ham madorim yo'qligi uchun tabibni shunchaki nigohlarim bilan kuzatib qo'ydim. Xonaga avval Vernon uning ortidan g'azab otiga mingan Milo kirib keldi. - Balki nimalar bo'layotganini tushuntirib berarsilar - Vernonning hech narsa bo'lmaganday gapirishi nafratimni eng yuqori cho'qqisigacha ko'tardi. - Ket - pichirladim - Milo uni xonadan chiqarib yubor. - Sen o'sha bashoratdagi binafsha ko'zsan va hozir menga hech qanday izoh bermay meni haydayabsanmi? Unga yaqinlashgan Miloni to'xtatdim. - Ablax - baqirib yubordim - sen mendan so'radingmi? Nega Davilaga shunday qilganimni? U senga nima dedi, a gapir? Uni gaplarini eshitdingu menga tashlanding shundaymi? Sen mendan izoh so'radingmi?... Yo'qol, daf bo'l. - Uni o'ldirmoqchi bo'lganingni aytdi. - Ho'sh o'z-o'zimdan unga tashlanibmanmi? - Ha... Kulib yubordim. Manashuni ayollik makri desa bo'ladi. Bir insonni quturtirib yuboradigan darajada. - Men seni ogohlantirgandim, agar foxishalaringdan haqoratli gap eshitsam tirik qoldirmayman deb. Lekin Davila tirik qoldi, bu sen sababli emas, mendan qo'rqib tirik qoldirding deya ko'rma... Bolasi bo'lgani uchungina tirik qolgandi... Endi esa uni meni changalimdan sen ham ichingdagi maxluq ham qutqarib qola olmaydi... - U senga nima dedi? - g'azablandi. - Ahamiyatsiz... Aslida o'zimni oqlashim g'irt ahmoqlik bo'ldi... Ket. - Balki sen aytarsan? - Miloga yuzlandi. - Sen suyukligingni shunaqa qo'g'irchog'i bo'lib yuraver, senga shu yarashadi... Milo mushuk holinga qaytib yonimga kel, tezda! - endi og'iz juftlagan Miloga o'tkir nigohimni qaratdim. - Sen Binafshani o'tmishidan habardor eding... - Milo afsus bilan gap boshladi - Qiliqlaring hiqqildog'imga keldi. Agar yana bir marta Binafshamga sen yoki foxishangni dastidan ziyon yetsa, dunyoni boshlaringa o'zim qulataman. Milo g'azab to'la nigohini Vernondan uzib mushuk qiyofasiga kirgancha ayanchli ovozda miyovlab yonimga keldi. Biqinimga joylashib surkalgancha mo'ltirab turgan ko'zlarini menga qaratdi. - Hammasi yaxshi bo'ladi - uni silab qo'yib jilmayishga urundim. Vernon yana qanchadir muddat menga tikilib turib xonani tark etdi. Xonam eshigi ochilishi bilan ko'zlarimni ohista ochib o'sha tarafga qaradim. Eshik yonida qo'lida patnis bilan Venera turardi. - Kel. - Viola yaxshimisan? - havotirlanib so'radi. - Chidasa bo'ladi - jilmayishga urundim. - Bo'lgan voqealarni eshitdim... Kechir - dedi ko'zlari yoshga to'lib. - Hey, sen nega kechirim so'raysan, qani yonimga kelchi. U patnisni tokcha ustiga qo'yib menga yaqinlashdi. - Akam...bu darajaga borishi... - Hechqisi yo'q, hammasi o'tib ketdi. - Viola...- yig'idan ovozi titradi - bu qadar yaxshi bo'lma. O'zingni qo'lga ol, axir oddiy inson emassanku. Kurash, yengilma kuchingni anglab yet, o'zingni himoya qil. - Huddi akangni tilkapora qilishimni istayotgandek gapirayabsan. - U shunga loyiq... - U aslida kim, men kitoblarda hech qachon bunday tur vakilini o'qimagandim - dedim ko'z oldimga yana bahaybat maxluqni keltirib. - Bunday tur vakili juda ham kam, butun dunyo bo'yicha uchta to'rtta chiqishi mumkin. Biz ularni Demonius deb ataymiz. Iblisning yana bir shavfqatsiz malayi. Ular g'azablansa ongsiz maxluqga aylanadi. Hech kimni hatto o'zini ham anglolmay qoladi. Yo'lida uchraganini burdalaydi... Shu uchun akam xudbin bo'lib ulg'aygandir. Hamma undan qo'rqadi, insonga emas huddi maxluqga qaragandek qarashadi... - Haa... - ho'rsindim - aytgancha nega Vernon Davila bilan qonuniy ham birga bo'lmagan. Shunchalik sevsa... - Bizlarga past tabaqalilar bilan oila qurish taqiqlangan. - Lekin Qirol Kristofer ham uni sevgan, agar sevgilari ohirigacha bo'lganda u bilan birga bo'lardi to'g'rimi? - Ha...ammo bu ham qonuniy bo'lmasdi. Oliy nasablarga faqat oliylar. Nomiga boshqa oliy nasabga uylanib qo'yardi. - Tushunarli... - Aytgancha... Kris ham voqeadan habar topdi, Davila uy qamog'ida qirol buyrug'iga hatto Vernon ham qarshi chiqa olmaydi. Davilani aqli kirguncha u xonaga hech kim kirmaydi ham chiqmaydi ham. - Yaxshi. - Voy...damlama esimdan chiqibdi buni ichib ol - u o'rnidan turib damlamani olib berdi. - Bemaza - bir ho'plab yuzimni burishtirdim. - Og'riqga qarshi ekan, ohirigacha ich. Veneraning qistovi bilan yoqimsiz damlamani ohirigacha ichdim. U bilan yana biroz vaqt suhbat qurgach xonaga Kristofer kirib keldi. - Xonimlar bezovta qilmadimmi? - Yo'q, bemalol - mendan oldin Venera javob berdi. Kristofer xonaga kirib Veneraning yonidagi yumshoq o'rindiqdan joy egalladi. - Yaxshimisiz? - Chidasa bo'ladi. - Kechiring... Bizni etiborsizligimiz sabab bo'ldi barchasi. - Hechqisi yo'q, hammasi o'tib ketdi. - Hammasi o'ziga yarashasini oladi, siz hotirjam bo'lavering. - Ho'p. - Venera biz keta qolaylik Viola xonim dam olishi kerak... Yaxshi dam oling - Kristofer Venerani ham yetaklagancha xonadan olib chiqib ketdi. - Milo - yig'lamsirab Miloni chaqirdim. - Nima bo'ldi? - Milo tezda odam qiyofasiga kirib menga havotirlanib qaradi. - Judayam og'riyapti... Bilasanmi bolaligimdan men umuman shikastlanmasdim. Kimdir yoki tabiatmi meni hamma narsadan himoyalab yurardi... Nega hozir himoya qilmayapti? - O'zing aytganingdek u vaqtlar bola bo'lgansan... Endi esa o'zing o'zingni himoya qilishni o'rganishing uchun bunday yordamlar senga nisbatan cheklangan. - Sen buni qayerdan bilasan? - Shunday taxmindaman... Uxlashga urinib ko'r og'riqlar esingdan chiqadi. - Ho'p - yana ko'zlarimni yumdim. Endi uxlay deganimda og'riqlar azob berib uhlashimga yo'l qo'ymasdi. O'griq zo'ridan inqillab yig'lab yotdim. Ovozimdan Milo ham uyg'onib ketdi. - Kuchli og'riyaptimi? - Hmm. - Unda men tabibdan kuchliroq damlamami, malhammi olib kelaman - Milo yugurgancha xonadan chiqib ketdi. U ketgach yana ko'zim ilinganmikan, yuzimga tekgan muzdek taftdan seskanib ketdim. Ko'zlarimni ochib sovuq qo'llar sohibiga qarab hayratlandim... - Sen - hayrat o'rnini tezda g'azab egalladi - bu yerga kelishga qanday hadding sig'di... Daf bo'l xonamdan Vernon - tishlashib gapirdim. - Senga yordam bermoqchiman... To'g'ri bu qilgan xatoyimni oqlamaydi, lekin... - Seni hatto ko'rish tugul, ovozingni eshitgim yoq... Yo'qol. - Juda og'riyaptimi? - gaplarimga etibor bermay achinish bilan qarab yelkalarimdan tutdi. - Menga bunday qarama ket, iltimos - unga ojizlardek ko'rinishni istamadim, lekin og'riq meni yengayotgandi, yana yig'lab yubordim. - Qilgan aybimni biroz bo'lsada yuvishimga ijozat ber - u yotoqning bosh qo'yadigan tarafiga suyangan bo'lib yotib oldi. - Nima qilmoqchisan? - uni harakatidan hayron qoldim - Ket...yo'qol...daf bo'l... Tegma menga...yaqinlashma... Qancha baqirib chiranmay u meni bir urunishda yelkamdan ko'tarib o'ziga suyagancha yotqizdi. Bir qo'li bilan yelkam aralash quchib oldi. - Senga yordam bermoqchiman, o'zim bergan og'riqlarga davo bo'lmoqchiman. Uning muzdek tanasi og'riqlarni bosayotgan edi. Chidab bo'lmas azob tanamni tark etayotgani uchun ortiq qarshilik qila olmadim. Bu og'riqdan tuni bilan to'lg'onib chiqgandan ko'ra, og'riqlarni bartaraf qilayotgan tananing bag'rida o'tirganim afzal. Hozir g'ururni o'ylaydigan ahvolda emasdim... - Sen bu yerda nima qilayabsan? - qo'lida nimadir ko'tarib kelgan Milo Vernonni ko'rishi bilan tishlashib gapirdi. - Xatoyimni to'g'irlashga urunayabman - Vernon hotirjam javob berdi. Milo menga qaragach jim ishorasini qildim. U ko'zlarini yuqoriga qaratib ho'rsingancha qo'lidagi damlamani shu yerdagi stol ustiga qo'ydi. - Yaxshimisan? - yonimga yaqinlashib mehribonlarcha so'radi. - Og'riqlarni sezmayabman - jilmayib qo'ydim. U ham javoban jilmayib yana mushuk qiyofasiga kirib olgancha yonimga yotib oldi. - U bilan judaa yaqin ko'rinasan? - Vernon o'zgacha ohangda so'radi. Milo uni gapini eshitib yoqimsiz ohangda miyovladi. - Chakagingni yopib yotar ekansan - dedim Miloga ishora qilib - men ham uni gapini maqullayman... Iloji bo'lsa umuman gapirma. - Lekin senga beradigan savollarim bor. - Ho'sh? - uyqum kelmagani uchun men ham suhbatlasha boshladim. - Boyagi narsani qanday uddalading, yani meni tinchlantirdingku... Nima desam ekan?... Uff haligi... Meni qanday qilib yana odam qiyofasiga qaytarding? - Ehtiros... orqali - dedim o'zim ham noqulay bo'lib. - Yo'q, meni turim bunday narsalarda tinchlanmaydi. - Qayerdan bilasan? - Sinab ko'rganman. - Bilmadim, lekin sen bitta bo'sada yuvosh tortib qolganingni bilaman. - Ustimdan kulayabsanmi? - Yooo'q bunga haddim sig'armidi? - Ancha o'zinga kelib qolgan ko'rinasan, zahar tiling yana vazifasini bajarayapti. - Hmm... Avvallari shunday holatga tushganingda qanday qilib asl holinga qaytarding? - o'zimni qiziqtirgan savolni berdim. - Jodu orqali... Venera jodu orqali meni asl holimga keltirardi, lekin bu juda og'riqli kechardi. Tanam kichirayishi, tirnoqlarni qayta ichkariga kirishi, tuklarni yo'qolishi, tishlar, butun vujudim og'riqdan azob chekardi... Ammo seni uslubingda umuman og'riqni his qilmadim... Senda nimadir bor. - Bo'lsa bordir, lekin bu nimaligini bilmayman - dedim ko'zlarimni yumib. - Demak binafsha ko'zman de - o'rtamizga tushgan sukunatni yana Vernonning ovozi buzdi. - Ha. - Yovuzlik timsoli, tavqi lanat tekgan qiz. - Yovuzga o'xshaymanmi? - negadir uning gaplari ko'nglimga og'ir botdi. - Aslida men ham shunga hayron qolayabman...jaxling chiqganini hisobga olmasa chumoliga ham ozor bermaysan. Haddan ortiq yaxshisan, ko'ngling ham juda nozik. - Yo'g'ee, shunaqamanmi?! - Ha... Har doim shundayligingcha qolasan degan umiddaman - meni yanayam bag'riga tortdi - Binafsha hech qachon o'zgarma. Qanday bo'lsang shundayligingcha qol... Bashoratga etibor berma, hamma bashoratlar ham amalga oshavermaydi... - Lekin shu paytgacha bashoratlar hech qachon aldamaganku... - Bunisi istisno bo'ladi shekilli... Sen yovuzlik timsoli emassan aksincha sendagi pok qalb hammada ham bo'lavermaydi. - Negadir bugun boshqachasan? - uning gaplaridan noqulay holatga tushayotgandim. - Yuzingni men ko'rdim... Bundan buyog'iga ehtiyot bo'l, boshqa hech kimga ko'rsatma, hattoki ishonchinga kirib ulgurgan insoningga ham. - Senga nimadir bo'ldimi? - Yo'q, shunchaki... Uxla bugungi kun og'ir bo'ldi. Men hayron bo'shimni yuqori qilib unga qaradim, ko'zlarini yumib olibdi. Tanamda umuman og'riqlar sezmaganim uchun men ham hotirjam uhlashga umid qilib ko'zlarimni yumdim. Ertalab eshikni taqillashidan uyg'onib ketdim. Yonimga qaradim men hali ham Vernonning bag'rida ekanman. Eshik uch marta taqillab ichkariga Venera kirdi, kiriboq hayratdan kattarib ketgan ko'zlarini bizga qaratdi. Men uni nigohidan noqulay ahvolga tushib Vernondan uzoqlashishga urundim. Lekin u uyqisirab meni qo'yib yubormagan ko'yi yana bag'riga tortib oldi. - Bu sen o'ylagan narsa emas - Veneraga qarab pichirladim. - Tushundim - u jilmaygancha qo'lidagi patnisga ishora qildi - senga nonushta olib kelgandim. - Rahmat... - deya Vernonni turtdim uyg'onmadi. - Uyqusi juda qattiq - dedi Venera meni tushungan holatda - uni ustiga kecha maxluqga ham aylangan, uyg'otish juda qiyin bo'ladi... Hozir o'zim yordamlashaman. Venera qo'liga patnisdagi sharbatni olib Vernonni yaqiniga keldi. Hech ikkilanmay sharbatni Vernonning boshidan quyib yubordi. - Venera uyg'onsam mendan yaxshilik kutma... Hozir esa jim bo'l juda charchaganman - Vernon ko'zini ham ochmasdan g'udurlardi. Ustidan muzdek sharbat to'kilsa ham qilt etmadiyee. - Hech bo'lmasa Violani qo'yib yubor u nonushta qilishi kerak. - Keyinroq men bilan birga ovqatlanadi. - Iii nega ekan? - baqirib yubordim. Uxlab yotgan insonlarni uyg'otishni azaldan yomon ko'raman, hozir ham uni uyg'otib yubormaslik uchun jim turgandim, lekin ohirgi gapi oshib tushdi. Men axir kecha nonushtadan so'ng u va qayerdagi kanizagi sabab ovqatlanmadim. Bu esa keyinroq deydimi, hechda!!! - Tur o'rningdan, indamasam o'zingdan egani yasab olasan - baqirib uni itarib tashladim - "Keyinroq ovqatalanadi" emish, men kechadan beri hech narsa yeganim yo'q... U baqirganimdan ko'zlarini katta katta ochib hayrat bilan menga qaradi. Venera esa bu qilig'imdan kulib yubordi. - Sen ochqolsang yirtqichlardan ham o'tib tusharkansan - u yana g'udurlab boshqa tarafga qarab yotib oldida uyqusini davom ettirdi. - O'zing ham bir kun hech narsa yemay yurchi, shunda ko'ramiz ahvolingni - labimni burib gapirib, Veneraga yuzlandim. U qo'liga Miloni olvolib tomosha ko'rganday bizga qarab turardi. -Nonushtamni olib bera olasanmi? - biroz hijolat bo'lib so'radim. - Albatta - Venera patnisni yonimga qo'yib sut to'ldirilgan idishni oldi - Miloga ham ovqat bor - sutni Miloga berib o'zi o'rindiqga joylashdi. - Og'riqlaring qoldimi? - Ha akangni sharofati bilan - yotoqga suyanib o'tirib olib ovqatlana boshladim. - Yaxshi... Ovqatlanib bo'lgancha Venera bilan har xil mavzularda gaplashib o'tirdik. Qornim to'ygach u patnisni olib xonadan chiqib ketdi. Men esa boshimni qayta yostiqga qo'ydim. Tanamda og'riq bo'lmasada baribir yelka, qo'llarimni qimirlatishga biroz qiynalardim. Oradan bir soat o'tsa hamki Vernon uyg'onmadi. Miloni ham sabri tugadi shekilli odam qiyofasiga kirib hech ikkilanishsiz uni yotoqdan itarib yubordi. - Heyyy! - Vernon baqirgancha o'rnidan turdi. - Bu yerdagi ishing bitdi endi esa yo'qol - Milo hotirjam gapirib o'rindiqlarning biriga o'tirdi. - Sen qoluding o'zi meni shu xonadan haydamagan - Vernon kiyimlarini biroz to'g'irlab menga qaradi - Yaxshimisan? - Ha. - Balki endi menga hamma narsani tushuntirib berarsizlar - Milo ikkimizga yuzlanib yana qayta yotoqga joylashdi. - Aynan nimani? Kechasi gaplashdik shekilli. - U kim? - Miloga ishora qildi. - Meni kimligim bilan ishing bo'lmasin - asabiylashib gapirdi Milo. - Qo'riqchim... Meni himoyalab yuradi. - Qanday turga kirasan? - Miloga yuzlanib so'radi. - Felinlardanman. - Shu yerlikmisan? - Vernon hayron so'radi. - Shunday, lekin Binafsha tug'ilgach uning qo'riqchisiga aylanganman. - Felin?! - men ikki yigitga hayron qaradim - Nima u? - Felin bizni tur shunday nomlangan yirtqich mushuksimonlar oilasi - Milo izoh berdi. - Nima bu mamlakat hayvonlardan tashkil topganmi? - Shunaqa desa ham bo'ladi. - Sen bilan keyinroq ochiqchasiga gaplashib olamiz Milo - Miloga yov qarash qilib Vernonga yuzlandim - yana qandaydir gaping bormi? - Yo'q tugadi. - Endi meni navbatim, hamma narsadan habaring bor ekan bemalol so'rasam ham bo'ladi... Nega menga uylanding? Bundan asosiy maqsading nima? Davila bilan birgalikda nimalarni rejalashtirayapsan? - Savollar yomg'iri bo'ldi... - Gapni aylantirmay javob ber. - Senga uylanishimdan maqsad borligi rost, lekin buni Davila bilan rejalashtirmaganman. - Haaaa ol, o'sha suyukligingni tarafini olaver. Men senga kecha tug'ilgan bolamanda hamma gapinga ishonib ketadigan... Ho'sh maqsading nima? - Muvozanatni ushlab turish. - Yani? - unga tushunarsiz qaradim. - Donare malikasi qaysi mamlakatga borsa o'sha mamlakat parokanda bo'layotgandi - u kesatib gap boshladi - Avval Genero keyin Macel. Bu tasodif emasligini yaxshi bilganim uchun seni kuzatishga kirishdim. Kuzatuvlarim natijasida senda qandaydir kuch borligini sezdim. Avvaliga qirol oilasini sen yo'q qilgansan deb o'yladim... Menga bunday qarama sendan shu qadar kuchli kuch taraladiki butun bir mamlakatni yo'q qilib yuborishing mumkin, shunga shubhalangandim. Keyin sen bilan "Jek" ismida tanishdim. Sendagi sof dillik va beg'uborlikni ko'rib bu yerda boshqa gap borligini bildim. Uni ustiga Karloga shuncha aza tutgan qiz o'z sevganini o'ldirolmasdi yana undan farzand ham kutayotganding... Bu shubahalarim o'rinli chiqdi... So'ng bobong bilan ko'rishishga qaror qildim va bu qirg'inbarotni boshida aynan bobong turganini faxmladim. Yana bir mamlakatni oyog'ini osmondan qilmasidan avval seni qo'lingni so'radim... Bor gap shu. - Sen muvozanatni ushlab turish uchun menga uylanding?! - bu gaplarni eshitib o'zimni kulgudan to'xtata olmay qoldim - Sen-a? - Buni nimasi kulguli? - Nahotki sen boshqa mamlakatlarni himoya qilish uchun kurashgan bo'lsang... Yo'o'o'q bu ishonib bo'lmaydigan maqsad. - Bu haqiqat ishonish ishonmaslik o'zinga siylov - Vernon asabiylashdi. - Davila bilan qurgan suhbatingni eshitib qolgandim - oraga Milo qo'shildi - sen unga Binafsha haqida gapirayotganding, uni kuchi tengsizligini aytganding. - Bu ogohlantirish edi... O'sha kuni Davila bilan birga edik. Bir qiz kelib o'sha murda qiz bilan o'rtangizda bo'lib o'tgan suhbatni yetkazdi. Borganimizda esa murdaga duch keldik. Davila ham biror ahmoqlik qilib, o'sha qizning holiga tushmasligi uchun ogohlantirayotgandim. - Aynan o'sha kun ekanligini qayerdan bilding! - Milo shubha bilan Vernonga qaradi. - Chunki Davilaga o'sha kuni Binafsha oddiy inson emasligini aytgandim... murdani guvohiga aylangach! - Nega shaxzoda bo'lib o'zingni oqlashga urinayabsan?... Senga baribir emasmi? Biz senga ishonamizmi yo'qmi. - Uni nazdida yomon inson bo'lib ko'rinishni istamayabman - Vernon menga ishora qildi. - Senda baribir nimadir boshqacha. - Men haqiqatni gapirdim, buyog'i o'zlaringga havola... Bugun kechga yana kelaman - Vernon jilmayib xonadan chiqib ketdi. - Ho'sh Milo endi siz gapiringchi - xonada ikkimiz qolgach Miloga yuzlandim - Nega menga o'zing haqingda umuman gapirmagansan? - Chunki sen so'ramagansan. - So'ramasam ham meni vatanim shu yer deb qo'ysang bo'lardi. - Bildingku, nima farqi bor. - Sen bilan do'stmiz deb o'ylagandim... - Haliyam shundyamiz. - Do'stlar o'rtasida sir bo'lmaydi. - Uff... Binafsham... Men o'zim haqimda gapirishni yomon ko'raman... Lekin sen so'raganingda ishon o'ylanib o'tirmay gapirib berardim. Sen ham so'ramading men ham o'zimdan o'zim gapirmadim. - Hmmm... Boshqa bunday qilma. Mendan hech narsani yashirma. - Ho'p... Uch kun deganda yana oyoqga turdim. Shu uch kun ichida Vernon mendan bir qadam ham yiroqlashmadi. Buncha mehribonlik qayerdan? Balki Davilani yoniga kiritishmaganiga men bilan ovunayotgandir, lekin harami to'la qizku borib o'shalar bilan o'ynashsa bo'lmaydimi? Derazadan saroyni tomosha qilib turganimda xonaga Venera kirib keldi. - Hayirli tong go'zalim! - quvnoq ohangda gapirib meni yengilgina quchib qo'ydi. - Senga ham hayirli... Quyosh qaysi tarafdan chiqdi bugun juda xursandsan. - Bu xursandchilikni sababi borda... - Binafsha senga zo'r yangiligim... Aa? - Milo gapirgancha xonamga kirib kelib Venerani ko'rishi bilan baqirib yubordi. - Sen kimsan? - Veneraning qoshlari chimirildi. - Venera haligi bu... Bu Milo... - Nima Milo?! - hayratlandi. - Tanishganimdan hursandman miledi - Milo hurmat bilan egilib qo'ydi. - Felinmisan? - Ha. - Canid - Venera tushunarsiz so'zni aytib Miloga qo'l uzatdi. - Canidlardanmisan?! - Milo hayron qolgancha Venerani qo'lini siqib qo'ydi. - Hayron qoldingmi? Canidlardan faqat men shunaqa bo'lsam kerak, dushman qabilalarga adovatim yo'q. - Felinlardan ham senga o'xshagani topildi shekilli - Milo Veneraga tikilgancha jilmaydi. - Bu yerda nimalar bo'layotganini tushuntirarsizlar - ularning hech bir gapiga tushunmaganim uchun asabiylashdim. - Venera Canidlardan ekan yani bo'risimonlardan. Felinlar va Canidlar azaldan kelisha olishmagan, yani it bilan mushuk degandek... Lekin ko'rib turganingdek bizda adovat yo'q shekilli - Milo izoh berib Veneraga ishora qilib qo'ydi. - Sen ham hayvonga aylana olasanmi? - men Veneraga hayron qaradim. - Ha. - Qanaqa hayvon? - Taxmin qilib ko'rchi. - Bo'ri - dedim ilk taxminimni aytib. - Yo'q. - Tulki - dedi Milo Veneradan ko'z uzmagan ko'yi - faqat tulkilarda shunaqa ko'zlar bo'ladi... betakror! - Aytgancha... Senga bir hushxabar bilan kelgandim aslida - dedi Venera Miloning nigohidan qochib menga yuzlanar ekan. - Qanday? - Bugun yaylovga chiqamiz, oilaviy dam olishga. - Men ham senga shuni aytmoqchi edim - dedi Milo hayollarini yig'ib olib. - Tayyorgarligingni ko'r qulay kiyimlar kiyib ol, ot choptirishimiz ham mumkin. - Ho'p. Venera xonadan chiqib ketgach yuzida tabassum arimayotgan Miloga yuzlandim. - Kuydirilgan kallaga o'xshab tirjayishni bas qil. - Nihoyat u bilan tanishib oldim - dedi hamon jilmayib. - Sen uchun hursandman, endi menga kiyim tanlashib yubor qaysi birini kiyay. - O'zing tanla - Milo shunday degancha o'zini yotoqga otdi. - Jinni, sendan yordam so'ragan o'zi men ahmoq... - Uni qanday qarashini ko'rdingmi? Nima deb o'ylaysan u ham meni... - Sevmaydi, endigina seni ko'rdi. U mulohazali qiz bir ko'rganda bo'yninga osilib olmaydi. O'zingni unga yaxshilab tanit. Shunda sevib qolar balkiiii. - Ko'ngil uchun "sevadi" deb qo'ysang bo'lardi - to'ng'illadi. - Umid berishni yomon ko'raman. - Bilaman... Nariroq tur bitta kiyim ham eplab tanlay olmaysan. - Ajab bo'pti... Milo tanlagan kiyimlarni kiyib ko'zgu qarshisiga keldim. Ko'rinishimdan mamnun holda unga yuzlandim. - Rahmat. - Arzisan... Endi tezlash pastda kutib turishibdi... Yaylov ham yaylovmisan yaylov ekan o'ziyam... U yerni ko'rib ko'zlarim hayratdan kattalashib ketdi. Yam yashil judayam keng, ohiri ko'rinmaydigan maydon. Yana bir tekkisligi ham insonni hayratga sola oladi. Biz yaylovdagi yagona daraxt tagiga joylashib oldik. Kristofer bilan Vernon o'zlari kuch sinashib qilichbozlikka tushib ketishdi. Men esa Venera bilan turli hil mavzularga gaplashib o'tirdim. Nigohim norozi o'tirgan Miloga tushgach unga yuzlandim. - Menimcha zerikdi - dedi Venera mushuk qifofasidagi Miloga qarab. Milo odam ekanligini bilgach Venera uni erkalamay qo'ydi - Akalarimga o'zim tushuntiraman odam qiyofasiga kir - dedi uni holatini tushungan holda. Venera akalarini yoniga borib nimadirlar degach uchalasi ham bizga qarashdi. Miloni turtganimdan so'ng odam qiyofasiga kirib ularni yoniga bordi. - Vernon bilan kelishib ketishiga ishonaman-u, lekin Kris bilan muammo chiqishi mumkin. Kris ham Canidlardan va Felinlarni umuman yoqtirmaydi. - Lekin qasrda bemalol yurdiku - dedim bir yigitlar tomonga qarab. - Sen uchun chidab yurgandi. Hozir odam qiyofasida ko'rgach... Buyog'ini bilmadim, balki kelishib ketar. - Kristofer qaysi hayvonga aylana oladi? - Bo'ri. - Nega Vernon ham hayvon ham maxluqga aylanadi. Yoki sizlar ham... - Yo'q oramizda faqat Vernon shunaqa avval aytganimdek u Demonius. Modomiki oilamiz azosi ekansan senga yana bir sirni ochishim kerak... Vernon bizga o'gay bo'ladi. Vernonning onasi qora jodugar bo'lgan, menimcha shu sabab ham u bizdan ancha kuchli... - Yani?! - Vernonning onasi otamning kanizaklaridan biri bo'lgan. Otam ham, Vernonning onasi ham qora jodugar bo'lgani uchun u ancha qudratli. Kris va meni onam esa Canidlar qabila boshining qizi bo'lgan. Shu uchun ham Kris va men Canid turiga kiramiz. Otamizning qobilyati ham o'tgan qo'ldan kelgancha sehrgarlik qila olamiz lekin Vernonchalik emas. - Tushunarli. - Yigitlar jang qilguncha biz otlarni olib kelib turaylik. - Ho'p. Venera ikkimiz yaylovning narigi boshiga qurilgan ot xonaga bordik. Otlar biram ko'pki, yana juda chiroyli har bittasi yaltirab turibdi. - Bu ikkisi akalarimniki - dedi Venera yonmayon turgan ikki otga ishora qilib - bu esa meniki - deb och mallarangdagi otga ishora qildi - sen o'zing va Miloga hoxlaganingni tanlashing mumkin. Men otlarni birma bir tomosha qilib chiqa boshladim. Tim qora ot yoniga kelganimda esa to'xtab qoldim. Uning ko'zlarida qandaydir nur jilvalandi. - Shunisi menga - dedim qora otga mamnun jilmayib. - Bu bo'ysunmas ot, hali hech kimni ustiga mingizmagan. Boshqasini tanlay qol. - Yo'q aynan shunisi. - O'zing bilasan, men seni ogohlantirdim... Miloga ham tanla. - Unga o'zing tanlay qol, bu ot hali egarlanmagan ekan o'zim egarlayman. - Ho'p... Otxonadan otlarni olib chiqgach yana yayov manzilimizga qaytdik. Yigitlar soyada dam olishayotgan ekan. - Akalar, biz ot olib keldik, bir ko'ngilhushlik qilaylik - Venera quvnoq ovozda ularni chaqirdi. - Uchar - Vernon o'rnidan turib peshonasida qashqasi bor to'q jigarrang otni yoniga keldi. - To'fon, seni ko'rmaganimga ham ancha bo'libdi - Kris qizg'ish rang otni yolidan silab qo'ydi. - Bu esa senga shaxsan Venerani o'zi tanladi - deb Miloga ko'z qisib qo'ydim - unga nom qo'y. - Nom tayyor... Omadli bo'ladi, o'zi bilan birga qo'shib menga omad olib kelsin - dedi sirli jilmayib. - Menimcha sen o'zinga noto'g'ri ot tanlagansan - Vernon qora otga ishora qilib gapirdi. - Uni ogohlantirdim, shuni olaman deb turib oldi - Venera izohladi. - Menimcha ham bu otga minmaganingiz yaxshi - Kris havotir bilan gapirdi. - Yo'q, qarorim qat'iy - gapimda turib oldim - Bo'ysunmas menga zarar yetkazmaydi to'g'rimi? - bo'ynidan silab qo'ydim. - Yiqilib tushsang bu safar og'riqlaringa "davo" bo'lmayman. - Shart ham emas - Vernonga ensa qotirib qo'ydim. - Unda hamma otiga - Venera otiga minib olib birinchilardan bo'lib choptirib ketdi. Orqasidan Milo va Kris ham ergashdi. - Balki tinchgina o'tirarsan - Vernon yonimga kelib otning jilovini qo'limdan tortib oldi. - Yo'q, men shu otga o'tiraman. - Qaysarlik qilma, bu otni hatto men ham bo'ysundira olmaganman. - Meni kimligimni unutding shekilli, u menga bo'ysunadi... Sendek maxluq yonimda yuvosh tortib qolganda, bitta otni eplay olmaymanmi?! - Sen... - Vernonning chakkasida g'azabdan bo'rtma tomirlar chiqdi. Ko'zlarini yumib tinchlanishga urundi. Ohirgi gaplarim haqiqatdan oshib tushgandi - Bilganingni qil. U jilovni qo'yib yuborib otini choptirib ketdi. Uning ortidan biroz kuzatib so'ng Bo'ysunmasga yuzlandim. Uning yollarini silab sekin pichirladim - Meni sharmanda qilmaysan degan umiddaman. Uni ustiga osonlikcha chiqib oldim hech qanday qarshilik ko'rsatmadi, jilovni sekin ushlab tortdim. - Senga ishondim Bo'ysunmas, ishonchimni oqla! Qani ketdik - jilovni silkidim. U hech qanday qarshilik qilmay shamol tezligida yugurib borardi. Yuzimga urilib, sochlarimni to'zg'itayotgan shamoldan zavq ola boshladim. Buni ot ham sezgandek yanada tez chopardi. Sal kam besh daqiqada men ularga yetib oldim. - O'rmonga... Kim birinchi borish - ularni ogohlantirib ancha uzoqda ko'rinayotgan o'rmonga ishora qilib otni choptirib ketdim. Bunaqa tezlikda men yutishim anniq... Lekin bu xursandchiligim uzoqga bormadi, sababi ot o'rmonga yetgach qancha to'xtatishga urunmay sira to'xtamasdi. U menga bo'ysunmay toboro qop qora o'rmon ichkarisiga kirib borardi... - Binafsha - ortimdan Vernonning havotirli ovozi eshitildi - otni to'xtat. - Seningcha men nima qilayabman axmoq! To'xtamayapti!!! - asabiy baqirdim. - Shu paytda ham zaxar tiling ishlab turadi. - U to'xtamayapti, biron narsa qil... Qayerga ketayapmiz o'zi? Bu o'rmonni oxiri bormi? - Albatta bor... Jarlik! - Jarlik?! To'xtat otni to'xtat! - Men senga aytgandim... - Ko'p gapirmay to'xtatishga yordam ber... Jin ursin. - Bu otni ham yuvosh torttirib qo'y. - Ustimdan kulayabsanmi? - Ortingdan! - Daf bo'l ahmoq... Ablax... Umuman gapirma... Bo'ysunmas iltimos to'xta, meni qo'rqitayabsan... Iltimos... - Hozir bir ish qilaman... Yengilroq yiqilish chorasini ko'r - Vernon ortimdan baqirdi. - Nima qilmoqchi... - gapim ohiriga yetmay qarshimdan qop qora hayvon chiqib qoldi Bo'ysunmas qo'rqib ketganidan kishnab oldi oyoqlarini birdan ko'tarib yubordi. Men muvozanatni saqlolmay yiqilib tushdiiimmm...deb o'ylayotgandim, lekin baquvvat qo'llar yerga tushishimdan oldin tutib qoldi. Qo'rquvdan yumib olgan ko'zlarimni sekin ochdim, qarshimda tim qora ko'zlar sohibi jilmayib turardi. - R.rah.mat - dedim hamon uni ko'zlaridan ko'zimni uzmay. - Bundan keyin qilma degan ishni qilmaysan degan umiddaman. - Bunga javob bera olmayman. - Sendan kutsa bo'ladi. - Balki meni qo'yib yuborarsan - dedim o'zimni noqulay his qilib. Vernon gapimni eshitmagandek menga tikilib turaverdi. Men uning tushunarsiz nigohlaridan battar noqulay holatga tushayotgandim. U oramizdagi masofani toboro qisqartirib menga yaqinlashardi... - Buni hayolinga ham keltirma - nigohi labimga tushgach dedim. - Keltirib bo'ldim. - Shunaqami? - unga tasir o'tkazish uchun ko'zlariga tikildim... Jin ursin himoyalangan... Uning qo'lida qimirlay olmaydigan holatda turganim uchun changalidan qutula olmadim... Kuching shunaqa vaziyatlarda ishlasada... Oramizda millimetr masofa qolganda yuzimni burib oldim. - Gaplarim yodingdan ko'tarilgan shekilli. - Hammasi esimda - shundoqqina qulog'im ostida pichirladi...g'alati bo'lib ketdim. - Nima Davilaning janozasiga qatnashmoqchimisan? Shu gapimdan so'ng u qo'llarini bo'shatdi. Men uni turtib-turtib o'rnimdan turdim. - Menga yaqinlashishdan oldin yaxshilab o'yla, har safar o'rtaga Davilani qo'yib senga tahdid qilish menga havas emas! - unga yov qarash qilib atrofdan Bo'ysunmasni qidirdim. Yo'q ketib qolibdi... Endi shu o'rmondan chiqib olsam... - Qo'lingni ber - Vernon ot ustida qo'lini uzatdi. - O'zim ketaman. - Hozir qaysarlik qiladigan vaqt emas, ancha ichkarilab ketganmiz... Tezroq shu lanati o'rmondan qutulmoqchi bo'lsang qo'lingni ber. - Yaxshi - unga zarda qilib qo'lidan tutdim. U bir urunishda meni ko'tarib oldiga o'tgizdirib qo'yib otni sekin harakatlantira boshladi. O'rmondan chiqib olgunimizcha bir-birimizga umuman gapirmadik. - Binafsha yaxshimisan? - Milo tezda yonimga keldi. - Hammasi joyida - dedim ikki qo'limni unga uzatib. Milo meni otdan tushurib oldi. - Senga aytgandim, shu otni tanlama deb. - Hammasi joyida dedimku, menga hech narsa qilmadi... Faqat ot yo'qolib qoldi. - Hechqisi yo'q...u ot shundog'am qamalda turadiganlar hilidan emasdi - Kristofer jilmayib dedi. - Bugungi kuningizni ham rasvo qildim... - Hechda kunimiz maroqli o'tdi... Eng zo'ri esa sen otni bo'ysindirding, buni qanday eplading? U hech qachon ustiga odam minishiga yo'l qo'ymagandi - Venera hayratlangancha so'radi. - Hech narsa qilmadim, u menga qarshilik qilmadi - dedim yelka qisib. - Kun ham kech bo'layapti, saroyga qaytamiz. Kristoferning buyrug'i bilan saroyga qaytdik. Bugun yaxshigina charchaganim uchun, charchoqlarni chiqarish niyatida yuvinish xonasiga bordim. Laura menga iliq suv tayyorlab berdi. Atirgul yaproqlari solingan suv ichida o'tirib ancha tetiklashganimni sezdim. Xonamga qaytayotganimda Davila qamalgan xonadan baland ovozlar eshitildi. Gap poylash odobdan emas, lekin ular qurayotgan suhbatning mavzusi men bo'lganim uchun suhbatni eshitishga majbur bo'ldim... - Siz nimalar qilayapsiz? Osmon qadar bo'lgan sevgingiz shu bo'ldimi?... Uni nimasini mendan ortiq ko'rdingiz?... Undan hatto ota-onasi jirkanadi... Siz bo'lsaaa... Ho'sh aytingchi uning nimasi sizni o'ziga tortayapti? - Davilaning yig'i aralash baqirgan ovozi ancha alamli eshitilayotgan edi - o'sha malikaning nimasi mendan ustun, qachon qarama u bilan birgasiz... Uni hatto ota-onasi suymaganda, siz uni nimasiga aldandingiz... Yo'q bu qiz boyadan beri nega ota-onamni o'rtaga qo'shadi? U meni ota-onam haqida qayerdan biladi? Nega ular meni yomon ko'rishini bunchalik ishonch bilan gapirayapti? Bu savollarga javobni birgina yo'l bilan bilish mumkin. Hech ikkilanib o'tirmasdan xonaga bostirib kirdim. Kursida boshini ushlab o'tirgancha Vernon uning tepasida esa alamzada Davila turardi. - Buncha eri o'lgan ayollarga o'xshab saroyni boshinga ko'tarib baqirmasang - men ham bir kursiga hotirjam o'tirgancha gapirdim. Davilani ko'zlarida nafrat uchqunladi, Vernon esa hayron menga qarab turardi - gap poylash odatim yo'q edi, lekin ismimni eshitib qolib bu odatimni buzishimga to'g'ri kelib qoldi. Ho'sh Davila xonim nimadan buncha alamzadasan, ho'p alamzada bo'lishinga qarshi emasman, ammo nega har gapni bittasida tilingdan ota-onam tushmay qoldi. Bu gaplarimni eshitgan Davilaning yuzi birdan o'zgarib xandon otgancha kulib yubordi. - Ehh bechoragina! - u kulishdan to'xtab bu safar menga achinish bilan qaradi - bolaligidan yolg'onlar ichida katta bo'lgan, hech kim yoqtirmagan, hatto ota- ona mehrini ko'rmagan mehrga muhtoj malika... - Bu gaplarni menga hatto ota-onasini ko'rmagan yalangoyoq aytayaptimi? - uni gaplari mazmunini yaxshi tushunmagan bo'lsamda bo'sh kelmaslik uchun gapirdim. - Davila ortiq bir o'giz ham gapirma - endi og'iz juftlagan Davilani Vernon to'xtatib qoldi - Viola ketish vaqti bo'ldi - menga yuzlandi. - Senikidek ota-onam bor bo'lganidan ko'ra yetim bo'lib o'sganim afzal - Davila jaxl bilan gapirdi. - Bu bilan nima demoqchisan? Alaming kelayaptimi? - Qanaqa alam? - yana kulib yubordi - sening asl dushmanlaring bu ota-onang, seni ortingdam pichoq urganlar ham aynan ular. Sendan hatto ota-onang ham jirkanadi. Ular hatto o'z nabirasini ham tug'ilishiga yo'l qo'ymadi. Bobongni ham aslida ular senga qarshi qilib qo'yishdi. Seni o'z oilanga ham keraging yo'q... Hozirgina yuzaga chiqayotgan haqiqatlardan miyyamda bir zumlik karaxtlik paydo bo'ldi. Yo'q ota- onam menga nisbatan bunday qilisha olishmaydi. To'g'ri ular meni farzandidek ko'rib bor mehrini berishmagan, lekin har holda ularning farzandiman. Menga bunday yomonlikni ravo ko'rishmaydi. Davilani gaplari tuxmat, ha aynan shunday! - Yolg'on - unga tasir o'tkaza boshladim. U boshini changallab qolgach Vernon yo'limni to'sib oldi. - Binafsha bas qil - yuzimni ushlab o'ziga qaratdi. - U yolg'on gapirayapti? - dedim Daviladan nigohimni uzib. - Ishonmasang Vernondan so'ra, aynan u menga shu gaplarni aytgandi - xona bo'ylab yana Davilaning yoqimsiz kulgusi yangradi. Men Vernonga yuzlandim. Uning tim qora ko'zlariga iltijoli boqdim, yolg'on desin...yolg'on desin...yolg'on desin... - Yo'q, yo'q menga bunday qarama... Bu yolg'on - Vernonning ham nigohida achinishni ko'rib jazavaga tusha boshladim - bu yolg'on... Ota-onam menga nisbatan bunday qilisha olishmaydi. Uni turtib xonadan otilib chiqib ketdim. Bor kuchim bilan yugurib saroy tashqarisiga chiqdim. Qalbimda yonayotgan alangani bosishim kerak. Lekin qanday? Hoziroq...ha hoziroq ota-onam bilan gaplashib olishim kerak. Zulmat ostida yugurgancha o'z mamlakatim tomon oshiqdim. Ortimdan qandaydir dupurlashlar eshitib ortga qaradim. Men tomonga Bo'ysunmas yugurib kelardi. - Meni manzilimga olib bor - yonimga kelib to'xtagach unga mindim. To'xtovsiz ikki soat yugurish natijasida mamlakatimga kirib keldim. Hech kimga qaramay tog'ri ota-onamning xonasiga bostirib bordim. - Viola?! - onam menga hayron qaradi. - Kel qizim... Kech bo'lganda bu yerda nima qilayapsan...- otam ham o'rnidan turib meni qarshi oldi. Ularning yuziga qaradim...yo'q ularni yuzida menga nisbatan hech qanday yomon ifoda aks etmayapti...u gaplar yolg'on bo'lgan...lekin... - Bolam... O'z nabirangizni o'ldirishga qanday qo'lingiz bordi - shu gapni aytib yana yuz ifodasini o'rganishga kirishdim. Ko'zlarida hayrat va qo'rquv aks etdi... Bu... Bu haqiqat... - Nimalar deyabsan qizim? - onam jilmayishga urunib menga yaqinlashdi. - Sizlarni bobomdan nima farqingiz qoldi... Aslida men emas sizlar yovuzsizlar... Hali dunyo yuzini ko'rmagan begunoh jonni yo'q qilar darajada yovuzsizlar... - Modomiki hamma gapdan habardor ekansan... Yana bir gapni bilishing kerak - otam tan olib gap boshladi. - Menga shunchasi ham yetayapti - g'azabdan ovozim titrab chiqdi. Berk oynalar birdan ochilib sovuq shamol ichkariga kirdi. Yana o'tgan safargidek voqea yuz berayapti. Shamol atrofimda huddi meni buyrug'imni kutayotgandek aylanib turardi. - Qizim tinchlan - onam menga iltijoli qarab gapirdi. - Sen oddiy inson emassan, uni ustiga bolani otasi vampir... Ho'sh silardan qanday farzand dunyoga kelardi... Sendanda yovuzroq, sendanda kuchli yana bir iblis tug'ulardi... Men havfsizlik yuzasidan shunday qilishga majbur bo'ldim... - otam baqirib gapirardi. - Siz hudo emassiz qanday farzand dunyoga kelishini oldindan biladigan - g'azabim battar ortdi. Onam ham otam ham boshini changallab o'tirib qolishdi... Yo'q men vaxshiy emasman, ota-ona nomiga loyiq bo'lmasada meni dunyoga kelishimga sababchi bo'lgan insonlarni o'ldira olmayman... Jaxlimga erk bermasligim kerak... - Bundan buyog'iga meni hayotimga umuman aralashmaysizlar, meni sizlardek ota-onam, sizlarni mendek qizingiz yo'q! Ularni gaplarini ham eshitmay xonadan chiqib ketdim. Qalbim orom topadigan, o'sha o'zimga tanish maydonchaga bordim. Bo'ysunmas ham meni ortimdan ergashib kelardi. Maydonchaga yetib kelgach yerga o'tirib qoldim, Bo'ysunmas ham shundoqqina ortimga yotib oldi, unga bir qarab suyanib oldim... Bolalikdan to hozirgacha bo'lgan o'tmishni eslar ekanman, men rostan ham o'zimni keraksizdek his qildim. Tug'ilishim bilanoq o'z bobom meni o'ldirishga urungan, ota-onam kattarganim sari menga juda etiborsiz bo'lib qolishgandi. Men faqatgina Milo bilan suhbatlashardim, faqatgina u meni eshitardi, qolganlarga meni borligimni ham yo'qligimni ham farqi yo'q... Balki o'zim ham ularga moyillik ko'rsatmagandirman, o'zim ularni yonida mag'rur turishni istagandirman... Lekin ularning o'z farzandi edimku, bu meni bolam jigargo'sham deya meni bag'irlariga olganda men rad etarmidim...aslo! - Sokinlik atalmish birgina jumla, Meni ham qachondir yo'qlab kelarmi?! Bu yovuzlikga ko'milgan qalbim, Qachondir tinchgina orom toparmi?! Ey dunyo bunchalar xo'rlama meni, Sinovlaring og'ir kelmoqda menga. Men ham bir ojiz bandaman axir, Rahm ayla nozik "binafsha gulga". Dardlarim ichimda to'fon ko'targay, Gohida yonamam jizg'anak bo'lib. Xudbinlik atalmish soxta niqobim, Binafsha gulingni mag'rur ko'rsatgay. Sokinlik bag'shida etguvchi bir zot, Yo'liqsin bir nozik binafsha gulga. Har nafasda bersin baxt, hotirjamlik, Qalbi orom topsin uning bag'rida. Menman o'sha nozik, kemtik binafsha, Xudbinlik niqobin taqgan mag'rurman. - Ajoyib qo'shiq - ortimdan eshitilgan tanish ovozdan sergaklandim. - Nega kelding? - ortimga o'girilmay so'radim. - Sendan havotir oldim. - Men yaxshiman endi ket. - Qo'shiqni o'zing yozganmisan? - Vernon gaplarimga etibor bermay yonimga joylashdi. - Hmm. - Bu she'rdan menimcha "yovuz" jumlasini olib tashlash kerak. - Men yovuzman - og'ir ho'rsindim - Men o'z bobomning qotiliman... Men yomon bo'lganim uchun ular meni hech yaxshi ko'rishmadi... Boz ustiga seni kanizagingni ham birgina haqoratda o'ldirib yubordim... Hozir esa o'z ota-onasini o'ldirishga urungan qizman... Yovuzlik jumlasi ayni joyida turibdi... Mening hech kimga keragim yo'q... Hatto farzandim ham meni tashlab ketdi... Lekin men yomon bo'lishni hoxlamagandim... Ular o'zlari meni mujburlashayapti... - qo'limdan tutgan qo'llar sabab jimib qoldim. Vernon menga yaqinlashib yuzimdagi niqobni yechib oldi. - Menga keraksan! - ko'zlarimga tikilib pichirladi. - Yo'q... Sen menga achinayabsan...! Ket meni yolg'iz qoldir - undan yuzimni o'girdim. - Bu achinish emas... Ko'zlarimga qara... Seni bu ahvolda ko'rib men sendan ko'proq qiynalayabman... Senga yordam bergim kelayapti, lekin har bir urunishim foydasiz bo'lishini sezayabman... Binafsha bu haqiqat sen rostan menga keraksan! - Nega mendan foydalanishing uchunmi? - To'g'ri balki bu foydalanish bo'lar... Men sening yoningdagina butunlay hotirjamlikni sezayabman, seni yoningda bo'lsam barcha narsani unutib qo'yaman hatto o'zligimni ham... Avval his qilmagan tuyg'ularni his qilayabman... Oldin tuymagan hotirjamligim seni yoningda borligi uchun ham menga keraksan, agar shuni foydalanish desang mayli bu foydalanish bo'lsin - u gaplarini tugatgach og'ir ho'rsindi - Ortiq o'zimni boshqara olmayman... Nimadir deb ulgurmasimdan labimga tekgan taftdan karaxt ahvolga tushib qoldim. Miyyam hozir nimanidir idrok etishga ham yaramay qoldi. Tanam ham harakatdan to'xtab qolgandek edi go'yo. Na unga javob qaytarayabman na uni o'zimdan yiroqlashtirayabman. Tanam qizib o'zimda yengil titroqni his qildim. To'xtab qolishiga sal qolgan yurak faoliyatim yana o'z ishini boshlab, bu safar juda tez urayotgandi... Uni o'zimdan itarishga urunsam ham foydasiz, uning baquvvat qo'llaridan chiqib keta olmayabman. - Bas qil - qulay vaziyat bo'lganida boshimni burib olib pichirladim. U iyagimdan tutib yuzimni o'ziga qaratdi. Peshonasini peshonamga tirab chuqur- chuqur nafas oldi... - Ketamiz - Vernon o'rnidan turib bir qo'lini menga uzatdi. - Istamayman. - Rafiqa har doim erni yonida bo'lishi kerak - u majburlab qo'limdan tutib ko'tarib oldi - Ko'zlaringni yum, hozir yoqimsiz tezlikni his qilasan. - Men sen bilan ketmayman, tushur meni. - Ko'zingni yum. - Yo'... Birdan aqlbovar qilmas tezlikni his qilib gapim ichimda qolib ketdi. Yuzimga urilayotgan shamoldan nafasim qaytib ketishiga sal qolayapti. Vernoning bo'ynidan o'tkizgan qo'llarimni qattitroq siqib yuzimni uning ko'ksiga yashirib oldim. Tezlik va shamol to'xtagach ko'zlarimni ochib Maledagi o'z xonamda turganimizni ko'rdim. - Binafsha - Milo bizni ko'rishi bilan havotirlangancha yonimga keldi - Yaxshimisan? - Yaxshiman - siltanib Vernonning qo'lidan tushishga urundim, lekin uning bquvvat qo'llari bu safar ham meni qo'yib yubormadi - Meni pastga tushur. - Milo bizni bir kechaga yolg'iz qoldira olasanmi? - u menga etibor bermay Miloga yuzlandi. - Nega? - U bilan gaplashib oladigan gaplarim bor... - Agar unga ozor bersang... - Hotirjam bo'l, endi buni hoxlasam ham unga ozor yetkaza olmayman. - Yaxshi... - Yo'q Milo sen hech qayerga ketmaysan - eshikga yaqinlashgan Miloni ortidan baqirdim - meni shu axmoqni qo'lida qoldirib ketmoqchimisan? - Uni gaplariga etibor berma... O'rtamizdagi munosabatlar haqida gaplashaman holos - Vernon Miloga jilmayib qo'ydi. - Ertalab kelaman Binafsha - Milo eshikdan chiqib ketgach Vernonga g'azab bilan qaradim. - Nima gaping bo'lsa ham avval meni pastga tushur. - Umuman olganda gaplashadigan gapim yo'q - u meni pastga tushurib tushunarsiz ifodada jilmaydi. - Nima o'yin qilayabsanmi? Yo'qol xonamdan. U javob bermay yuzidagi tushunarsiz tabassum bilan menga yaqinlashib kela boshladi. - Hey... Yaqinlashma menga - men ortga tisarildim. Uning qadamlari to'xtay demasdi. Men ortimdagi devor sababli to'xtab qoldim. Ikki tomonimga qo'yilgan qo'llar butunlay meni qopqonga tushurib qo'ygandi. Shu payt o'zimni quyonga qiyoslab yubordim, bo'rining qopqoniga tushgan quyon... - Nima qilmoqchi bo'layabsan? Bu harakatlaringdan nimani tushunay - uning tim qora ko'zlariga qarab dadil gapirishga urundim. U meni yuzimni o'rganayotgandek yaqindan har millimetrga qarardi. Uning tim qora ko'zlari labimda to'xtagach meni yana notanish his qurshab oldi. Yo'q bu notanish emas hayajon edi. - Xato qilayabsan! - Menimcha aksincha. - Senga aytgan gaplarim... - Hammasi yodimda! - Demak Davilani ham o'limiga rozisan. - Senga xiyonat qilsam, ha! - Senga ishonch yo'q, men qo'limni yana qonga botirishni istamayman - iloji boricha uni changalidan qutulishga harakat qildim. Bu gapimdan u kulib yubordi, unga tushunarsiz qaradim. - Sen qo'rqayabsan, aslida bu tahdidlar ham o'zingni himoyalash uchun kerak edi. - Men qo'rqmayman... - Qo'rqasan, ishonib qolishdan qo'rqasan, yana aldanishdan qo'rqasan yoki yana bir yaqiningni yo'qotishdan qo'rqasan. Shu sabab o'zinga hech kimni yaqinlashtirmaysan - u har so'zni aytganda oradagi masofani qisqartirardi. - Bu haqiqatlarni bilar ekansan, unda menga yaqinlashma. - Bu endi ilojsiz... Ko'z ochib yumguncha uning qaynoq bag'rida paydo bo'lib qoldim. Uning qo'llari kiyimimga yo'nalganda o'zimni undan nari qilishga urundim, foydasiz. Labimga tekgan taftdan yana karaxtlikka tushib qoldim. Unda anniq nimadir bor, meni shunday yo'l bilan tinchlantirib qo'yayapti... - Sen menga keraksan... Seni hech qachon qo'yib yubormayman... Menga ishon... - qulog'im ostida yangragan ehtirosli pichirlashdan ko'zlarimni yumdim... Ayni damda unga ishonishni hoxlayabman, unga kerakligimni his qilishni hoxlayabman, uning men uchun atalgan mehridan bahramand bo'lishni istayabman... - Nega bunday qilding? - Vernonning ko'ksiga bosh qo'yib yotar ekanman so'radim. - Ilk suhbatimizni eslaysanmi? O'zinga juda ishongan mag'rur qiz eding. Umuman ro'yhushlik bermasding o'shanda seni kibrli deb o'ylagandim. Keyin tortishib qoldik sen xatoyingni tushunib men bilan gaplashganingda birinchi xulosam noto'g'ri ekanligini bildim. So'ng menga dardlaringni aytganingda ko'ngli nozik lekin juda kuchli ayol timsolida ko'rdim. Meni aslida kimligimni bilganingda yolg'onlarni hushlamaydigan adolatparvar qiyofasida eding... Senda ezgulikning barcha fazilatlari yashiringan edi. Bu yerga kelganingdan so'ng sendan haqiqiy yetakchilikni kashf etdim. O'zini va boshqalarni hurmatini joyiga qo'yadigan, o'ziga qilingan haqoratlarga qo'rqmasdan javob qaytara oladigan, eng muhimi gapini o'takaza oladigan mag'rur qiz... Bu safar olamdagi jamiyki fazilat senda mujassam bo'lganini bildim. Sendagi jasorat... Bilasanmi, hatto o'sha sening tilingdan tushmaydigan Davila ham menga qo'rquv bilan qaraydi, bu nigohlardan qanchalar nafratlanishimni bilsang edi... lekin sen... O'sha kuni seni ko'z oldingda maxluqga aylansam ham sen menga qo'rquv bilan emas nafrat bilan qarading... Bu nafrat bo'lsa ham o'shanda mendan baxtli odam yo'q edi. Seni ko'zlaringda qo'rquv emas nafratni ko'rib xursand bo'lgandim - kulib gapini davom ettirdi - yana o'zgacha binafsha ko'zlarni ko'rib hayratlangandim ham... Sen bilan bo'ladigan kichik janjallar ham o'zgacha edi... Sening yoningda rostan ham o'zimni hotirjam sezdim... - Davilachi? - Seningcha men shunchalik ahmoqga o'xshaymanmi? U akamni qo'ynidan chiqib menga kelgan... - Lekin sen bizning ilk kechamizda uni ismini eshitiboq xonadan chiqib ketganding. - To'g'ri, boshida uning chiroyiga aldanib uni qabul qildim... So'ng homilador bo'lgach uni tashlab qo'ya olmadim... Bu to'yga ancha qarshilik qilgandi... O'shanda o'ziga ziyon yetkazmasligi uchun ketgandim... Uni ustiga o'sha paytlar senga nisbatan bunday hislar yo'q edi. - Demak hozir ikkingizni faqatgina bola ushlab turdibdimi? - Shunaqa desa ham bo'ladi. - Anniq shunday! - uning ko'zlariga jiddiy qaradim. - Ho'p, ho'p siz nima desangiz shu. - Bugundan boshlab uni yonida girdi kapalak bo'lishni to'xtatasan. - Halitdan buyruq berishni boshladingmi? Meni boshqarishlari yoqmaydi. - Menikini yoqtirasan, yoqtirishga majbursan! - Senda bo'ysindirsh qobilyati ancha yuqori. - Tashakkur. - Lekin bolachi... - Bolaga nima qilibdi... Men ham bolani to'rt oy Karlosiz qornimda ko'tarib yurganman. Menga ham bolaga ham zarar yetmagandi... Chidaydi bundan buyog'iga. - Xato qildimmikan deb o'ylay boshlayabman. - Xato qilinib bo'lingan, endi jabrini tortasan - uni bir turtib yana ko'ksiga bosh qo'ydim - aytgancha senda teri o'zgarishi yuz beradimi? - Nega so'rayabsan? - Og'riqlarimni qoldirganingda tanang sovuq edi hozir esa qaynoq. - Ha og'riqni qoldirish niyatida bo'lsam tanam o'z o'zidan sovishni boshlaydi bu ham bir qobilyat. - Tushunarli... - dedim esnagancha. - Uhlaymiz - u ham meni holatimni tushunib ikki qo'li bilan meni bag'riga bosgancha ko'zlarini yumdi. Men o'zimni huddi ishonchli qo'llarda turgandek uyquga ketdim. - Ho'o'o'sh! Malikalar malikasi - ertalabdan xonamda paydo bo'lgan Miloning ovozi eshitildi. - Nima? - o'zimga kiyim tanlash barobarida so'radim. - Nimalar haqida gaplashdingiz? - Hech narsa... U meni sevishini tan oldi... Bor yo'g'i shu. - Hmm ishondi deb hisobla... Meni ham senga aytadigan yangilim bor. - Nima ekan? - Kecha tunda qayerda tunaganimni aytsam ishonmaysan... - Venerani yonidan kelayabsanmi? - Qayerdan bilding? - Faqat u haqida gapirsang shunday to'lqinlanib ketasan. - Haa... Aytgandim-a u ham menga befarq emas deb. - Qalay tirik chiqding... unga moyillik bildirgan erkaklar o'limini bo'yniga olishadi. - Menga nisbatan tashnalik sezmadi... Seni qo'riqching bo'lganim uchundir balki... - Bo'lishi mumkin. - Ho'sh endi bundan buyog'iga nima qilamiz. - Hech narsa... Menga teginishmasa bas shu hayotimda bundan buyog'iga tinchgina yashasam bo'ldi... - Tinch bo'lishiga umid qilaman. - Men ham... Shohona kiyimlarimni kiyib nonushtaga tushdim. Stol atrofidagilarga hayirli kun tilab endi joyimni egallayotganimda Vernon tomoq qirdi. - Meni yonimga malikam - dedi yonidagi joyga ishora qilib. Men ham indamay u ko'rsatgan joyga uning yoniga o'tirdim. - Munosabatlaringiz yaxshiga o'xshaydi - Kristofer jilmayib so'radi. - Ha oramizdagi kelishmovchiliklarni kecha bartaraf qilib oldik - Vernon mamnun qo'limdan tutib jilmayib qo'ydi. - Sizlar uchun xursandman - Venera quvnoq ovozda dedi. - Rahmat... O'sha tun hayotimni o'zgartirib yuborgandi. Endi menda to'liq baxt shakllanayotgan edi. Vernonning oilasi ham menga oiladek bo'lib qoldi. Venera bilan huddi opa singildekmiz. U ham endi Milo bilan oradagi munosabatlarni ochiqchasiga ko'rsatdi. Bunga Kristofer boshida qarshilik qildi, lekin singlisining baxtini o'ylab rozilik berdi. Meni hayotim huddi ertaklardagidek davom etardi. Shaxzoda va malika baxtli hayot kechirishayotgan edi. Vernon menga juda ko'p etibor berar, qaysarliklarimni ko'tarar, hatto bazida haddan ortiq erkalatib ham yuborardi. U bilan birga yashab uning ko'plab ochilmagan qirralariga guvoh bo'ldim. U men uchun mukammal inson edi. Karlodan so'ng hech kimni sevib qolmayman deb o'ylagandim, lekin adashgan ekanman. Men yana bir bor sevib qoldim, uni shu qadar sevdimki hatto jonimni so'rashsa ikkilanmay berib yuborardim u uchun. Davilaning ham oy kuni borgan sari yaqinlashib borardi. Bolani eson-omon qo'liga olib olsa, u bilan kelishib olish niyatida edim. Men hech qachon xiyonatni kechira olmayman, Vernon yana bir bor uning go'zalligiga uchib xato qilmaslik chorasini o'ylab qo'yishim kerak. Yo'q men Vernonga butun vujudim bilan ishonaman, ammo Davilaga hech qanday ishonch yo'q. U juda ayyor bazida uni oddiy inson ekanligidan ham shubhalanib qolaman. Uni qanday bo'lmasin bu yerdan yo'qotishim kerak... - Vernon sen bilan muhim masalada gaplashib olishim kerak. - Ho'sh? - u qandaydir qog'ozlardan boshini ko'tarib menga yuzlandi. - Bola tug'ilgach uni o'zimiz bilan olib qolaylik - unga yaqinlashib sekin gap boshladim - to'g'ri bu noxaqlik, bir bolani onadan tortib olayabman, lekin Davilani bu yerda ko'rishni istamayman. Vernon meni jim tinglab qo'limdan tutib oldiga o'tgizdirib qo'ydi. Ikki qo'lini qornimdan o'tkazib yelkamga iyagini qo'yib oldi. - Menga ishonmaysanmi?... Binafsham... Men bu noxaqlikka ko'na olmayman - Vernon qarorimni inkor etdi. - Senga ishonaman, lekin Davilaga ishonch yo'q... Istagan vaqti bolani ko'rishiga ruxsat beramiz faqat u bu yerda yashamasin - yalinchoq ovozda dedim. - Binafsham men bunday qila olmayman... - Vernon bolaga o'zim qarayman, onasidan ham ortiqroq mehrni beraman... - Vaxshiydirman, qotildirman minglab insonlarni boshiga yetgandirman lekin hech qachon bir bolani onasidan ayirmaganman, ayirmayman ham... Boshqa bu haqida gap ochma - u gap tamom degandek meni qo'yib yubordi. Uni gapida jon bor men hozirgina bir murg'akni o'z onasidan ajratmoqchi bo'ldim. Axir o'zimni bolam nobud bo'lganda qancha qiynalgandim. Nahotki shu qadar faqat o'zimni o'ylaydigan xudbin bo'lishga ulgurgan bo'lsam... - Kechir - unga qarab o'girildim - haqsan men noto'g'ri gapirdim - qo'llarimni uning bo'ynidan o'tkazdim - men faqat o'zimni o'ylabman, bu boshqa qaytarilmaydi kechir. - Hechqisi yo'q - u qayta belimdan quchdi - sening ham havotiringni to'g'ri tushunaman... Sen bular haqida o'ylama. Men faqat va faqat seni sevaman to abad seni! - Men ham - uni mahkamroq quchib qulog'iga shivirladim. - Tabriklaymiz pahlavondek o'g'il - Davilaning xonasidan chiqgan doya ko'zda quvonch bilan bizga yangilikni elon qildi. Vernon bu habarni eshitib huddi men unga tug'ib bergandek meni ko'tarib aylantira boshladi. Bu habardan ozmi ko'pmi men ham hursand bo'ldim. Lekin qalbimda baribir kemtiklik bor edi. Biri ilk farzandim nobud bo'lgan bo'lsa, biri Vernonga men emas o'zga ayol farzand tuhfa qilgani alam qilardi. Inson zoti borki qalbida ko'plab tuyg'ular yashaydi, bu tuyg'ularning eng alam qilarlisi menimcha rashk bo'lsa kerak. Bu hammaga nisbatan bo'ladi ota-ona, do'st, sevikli yor. Yorning rashki hammasidan o'tib tushar ekan. Qalbing o'tda yonayotgandek his qilar ekansan, sen emas o'zgasi yoringa farzand tug'ib bersa bu alanga ikki barobar otin qalbingni jizg'anak qilar ekan. - Uning ismini nima qo'yamiz - Vernon meni yuzlarimdan ushlab quvonch bilan so'radi. Uning ko'zlaridagi porlab turgan nurni ko'rib ichimdagi shaytonga hay berishga urundim. - Bilmadim, o'zingiz o'ylab qo'ygan ismlar yo'qmi? - Unga sen ism berishingni hohlayabman. - Unda Luka, Luka bo'la qolsin, bo'ridek bo'ysinmas shijoatli bo'lsin. - Luka ajoyib ism - Vernon meni qayta bag'riga bosib Davilaning xonasiga kirib ketdi. Men o'zimda ularning yoniga kirishga kuch topa olmadim, yaxshisi Vernon chiqgach kiraman. Hozir Vernon Davilaga minnatdorona jilmayib turishi, Davila ham Vernonga sevgi to'la ko'zlari bilan qarab turishini ko'rishga bardoshim yetmaydi. Ularni holi qoldirib o'zim saroyning bog' tomoniga bordim. U yerdagi ikki oshiqga ko'zim tushib birozga bo'lsada Davilani unutishga harakat qildim. Mening ham Miloning ham hayotimiz bir tekis baxt bilan o'tayapti. Milo sevgi to'la ko'zlari bilan Veneraga qarab turishi, Venera kulgancha unga nimalarnidir tushuntirishi ularni unitishimga biroz bo'lsada ko'maklashdi. Birozdan so'ng o'zimda kuch yig'ib Davilaning xonasiga kirdim. Luka huddi dadasini o'zi bo'libdi. Davilani yuz qiyofasi esa mamnunlikda barq urib turardi. - Umri bilan bergan bo'lsin - dedim shu yerdagi kursilardan birini egallab - To'g'risi senga tan berdim Davila. U menga hayron qaradi. - Davila seni ayyorliklaring menga o'tmaydi, ho'sh gapirchi aslida kimsan? - Nimalar deyabsan seni tushunmayabman? - Bilasanmi odamlar orasida bir kitob bor... Men azaldan g'ayriturlarga qiziqganim uchun ular haqidagi barcha kitoblarni o'qib tugatganman. Inson organizmi oddiygina vampir bolasini ko'tara olmaydi sen bo'lsa Demonius farzandini to'qqiz oy qorningda saqlabyana uni sog'lom dunyoga keltirding... Qanday turdansan? - Gaplaringa umuman tushunmayabman... - Yaxshi... Unda hozir o'zim bilib olaman. U nimadir qilib ulgurmasidan qo'limni uning peshonasiga qo'ydim. Davila shu zaxoti hushini yo'qotdi. Uning xotirasidan o'zimga keraklilarini qidirib topdim. Uning o'tmishini ko'rib bo'lgach daxshatdan ortga tisarildim. - S.se.n k.kim.san? Ni.ma qil.moqchi.silar? - Menimcha hammasini bilib qolding - u o'ziga kelishi bilan menga kulib qaradi - lekin juda erta habar topding, hechqisi yo'q baribir niyatimga erishaman - uning yovuzona kulgusidan og'ir yutundim. Miyyamga urilgan fikrdan esa xonadan yugurib chiqib ketdim... Tilimda faqat bir so'z aylanardi "Milo"unga hech narsa qilmagan bo'lsin. Miloni ko'rgan bog'ga bordim u yerda yo'q... Saroyni hamma yeridan Miloni qidirib chiqdim. Yo'q uni topa olmayabman. Endi xonamga borayotganimda yo'limni ikki natanish to'sdi. Ularning kiyimlari ham noodatiy edi. Huddi Xitoy rohiblariga o'xshab uzun kiyimlar kiyib olishgandi. - Xonim biz bilan borishingiz kerak - ulardan biri yog'on ovozda gapirdi. - Kimsizlar? - Barcha savollaringizga borgan joyingizda javob topasiz. Mushugingiz ham o'sha yerda - bu gapdan so'ng qarshiliksiz ularni ortidan ergashdim. Yo'l bo'yi Davilaning o'tmishida ko'rgan chirkin haqiqatlarni o'ylab keldim. U hech qanday yetim qiz emas u jodugar! Ularning hammasi til biriktirgan meni aslida kim ekanligimni oldindan bilishgan. Davila azaldan Vernon bilan birga bo'lgan, Kris hech qanday jabrdiyda emas... Jin ursin!!! Meni o'z nog'oralarida ayovsiz yolg'onlar bilan o'ynatishdi. Kris ko'ringani kabi hushmuomala emas, Venera ko'ringani kabi pok qalbli emas, Davilani shundoq ham yoqtirmasdim, ammo Vernonchi uning dil izhorlari, hislari barchasi yolg'onmidi...menga qilgan mehribonchiliklari ayni bir maqsad uchunmidi? Yo'q bu yolg'on Venron meni sevadi hech qachon menga hiyonat qilmaydi... Aaaa... Jin ursin Viola seni! Uning barcha aytgan shirin gaplariga uchib unga ishongan kuninga lanatlar bo'lsin... Meni kuchim uchun shu qadar pastkashlikga borishlari shartmidi? Nima deb o'ylaysiz qalban dod solish og'riqlimi? Yoki bor dardni tashqariga chiqarib alamdan yig'lash azoblimi? Menimcha ko'z yoshlar yuzga emas qalbga tomsa azobliroq bo'lsa kerak, sirtdan emas qalbdan dod solsangiz qalbdagi og'riqni butun vujudingiz bilan his qilsangiz kerak... Eng kulgulisi nima aytaymi? Ular hatto kuchumni qanday olishni bilmasdan turib menga shuncha o'yin qilishganida... Eng azoblisi ham aslida shu... Endi ular mendan qanday foydalanishni bilishmaguncha bu iblislarning yuzini har kuni ko'rishga majbur bo'laman... Qirol xonasiga kirar ekanman taxtda mamnun o'tirgan Kristoferni ko'rib yuzim burishdi. Uning yonida esa Venera yuzidagi iblisona tabassum bilan turardi. Qiziq meni bevafoyim qayerda ekan? Naxotki meni yuzimga qaray olmasligini bilgan holatda bu yerda bo'lmasa... Shukur hech bo'lmasa shunga aqli yetibdiku. Eshikning ochilishidan hayollarim tumandek tarqab ketdi. Yo'q bu bevafoyimda "yuz" degan narsaning o'zi yo'q. Qilgan ishidan, shuncha yolg'onlaridan mamnun holatda meni ko'zimga tik qarab jilmayib turibdi. Ayni daqiqada men uchun benuqson bo'lgan shu yuzini o'z qo'llarim bilan yo'q qilishni shu qadar hoxlayabmanki... Yo'q ularni yonida hech qachon g'ururimni yerga urdirib qo'ymayman... Qani Viola o'zing qo'lga ol...Yengilma. Ular ruxsat berishmasada yuzimda jilmayish paydo qilib shu yerdagi kursilarning biriga joylashdim... - Sizlarni nima deb atashga ham hayronman - dadil gapirishga urundim - yolg'onchilar jamoasi... Yo'o'o'q bu juda oddiy bo'lib qoladi... Haqiqiy "Iblis malaylari" menimcha ayni shu nom sizlarga ancha mos... Bir qizga to'rt iblis - tilimni taqillatdim - Bo'mapti, bu sizdeklarga yarashmabdi lekin. - Har doimgidek mag'rursan - Vernon mazaxlagandek gapirdi. - Senga hech kim gap bergani yo'q, hozir faqat men gapiraman... - Vernonga yov qarash qilib gapimni davom ettirdim - Meni kuchimni shuncha ulug'lantirganingiz uchun sizlarga tashakkur bildirishim kerak - niqobimni sekinlik bilan yechdim - Binafsha ko'zlar – yovuzlik belgisi...yo'q aslida bu jumla xato edi. Binafsha ko'z aslida tengsiz qudrat sohibasi - shunday degancha qo'limni bir silkitdim. Shu zaxoti barcha derazalar ochilib ichkariga quyunga o'xshash narsa kirdi. Bir ishoram bilan quyun Venerani oyog'im tagiga yiqitdi. - Menga bas kela olaman deb o'yladilaringmi? - Venerani bo'ynidan bug'ib tishlarim orasida vishilladim. - Uni hoziroq qo'yib yubor, yo'qsa mushukchangdan ayrilib qolasan - Kris bo'ynidan ushlab olgan Miloga ishora qildi. - Milo - baqirib yubordim - uni qo'yib yubor. - Avval sen. Men alam bilan Venerani qo'yib yubordim, u ham Miloni qo'yib yuborgach Milo yonimga yugurib keldi. - Milo yaxshimisan? Kechir... Xonaga Davila ham kirib kelgach Miloni qo'limdan bo'shatdim. Unda yana nimadir yashirin... Kuchli bo'l Viola uning ongining tub tubiga kirishim kerak. Davilani ham shamol orqali bir urinishda yonimda paydo qilib ikki qo'lim bilan boshini ushlab oldim. Biroz vaqtdan so'ng esa bilgan haqiqatimdan handon otib kulib yubordim. Davila bu safar ham nima qilganimni tushinib qo'rquv to'la nigohlarini menga qadadi. - Sen men kutganimdan ham ayyor chiqib qoldingku. - Nimalar deyabsan? - o'zini tushunmagandek tutdi. - Endi bemalol meni nima ko'yga solsang sol. Hech qanday qarshilik bildirmayman, aksincha o'zim seni niyatingni amalga oshirishga yordam beraman. Lekin bilib qo'y meni ichimdagi nafratni uyg'otsang jodugarlar ham tirik qolmaydi - uni qulog'iga pichirladim. - Buni hali ko'ramiz - u mamnun menga qaradi. - Milo meni kechir... - ohirgi marta Miloga qarab Rohiblarga o'xshab kiyinib olganlarga hujum qildim. Ular meni zarbalarimni chapdastlik bilan qaytarib qolar, go'ya zarbalarim ularning tanasidan o'tib ketayotgandek bo'lardi. Ohiri bittasi bo'ynimdan bug'ib ko'zlarimga qaradi. Men tanamdan ruhimni ayirishayotganini his etib turardim. Bu jarayon ohiriga yetmasidan qarshimdagi insonning zulmat kabi ko'zlariga qarab hushimni yo'qotdim. Ko'zlarimni zindonga o'xshash joyda ochdim. Xonani juda past yorug'lik yoritib turardi. Qimirlashga urungandim qo'l va oyoqlarim zanjirlangani his qildim... Hozirgi holatimni ko'rib alamdan bor ovozimda kulib yubordim... So'ng hayolimga Davilaning asl niyati keldi. Meni kuchimni hech qanaqasiga olib bo'lmaydi, u barchani aldagan. U meni ichimdagi yovuzlikni uyg'otmoqchi shu orqali barcha g'ayriturlarni yo'q qilish ilinjida. Axmoq bilmaydiki jodugarlar ham g'ayriturlar safiga kirishini. U aslida ilk jodugarlardan men aynan Male shaxzodasiga turmushga chiqishimni bilib ular orasiga o'rnashib olgan. Meni ichimdagi yovuzni uyg'otish uchun hammani miyyasini zaxarlagan... Axmoq... Xona eshigi tiqirlashi bilan hayollarimni yig'ib oldim. Ichkariga oppoq uzun shoyi kiyimda yuzidan sovuqlik ufurib turgan qora sochlari ham uzun yigit kirib keldi. - Bizning kulabi vayromamizga hush kelibsiz, xonim - jilmayib gapirdi. - To'g'ri jumla aytingiz bu yer rostan ham vayrona ekan - ensamni qotirdim. - Juda jasoratlisiz. - Tashakkur... Ho'sh gapni cho'zmay maqsadga o'tsam... Meni kuchimni qanday olmoqchisan...? Shu yerga bandi qilsam kuchini o'zi qo'sh qo'llab topshiradi deb o'yladingmi - bor ovozda kulib yubordim - Ah bechora seni ham o'sha jodugar boplab laqillatibdi. - Nimalar deb valdirayabsiz? - Hech narsa... Gaping tugagan bo'lsa yo'qol bu yerdan. - Betgachoparlikni ham qoyillatar ekansiz. - Hushomad deb qabul qildim...endi daf bo'l. - Siz bu zindon haqida eshitganmisiz? - u gaplarimga etibor bermay hotirjam gap boshladi. - Yo'q... Bilishni ham hoxlamayman... Lekin bu zindonga o'zim hoxlab kelganimdan habaring bormi? - u menga tushunarsiz qaradi - Senlar meni shu yerda sindirishga harakat qilasizlar to'g'rimi? To'g'ri... Bu meni ruhiyatimni sindirmaydi aksincha bashorat amalga oshishiga yordam beradi... - Hey qizaloq sen bu zindon qanday hususiyatga ega ekanligini bilganingda bunday fikrga kelmasding... Avval o'zimni tanishtirsam Varia qiroli Marko bo'laman. Sen hozir tuslanuvchilar mamlakati qirolining asirasisan. Bizlar haqimizda malumotga egasan shekilli... Shunda ham biroz malumot berishim mumkin. Biz inson ruhi bilan oziqlanamiz, ruh orqali yanada ko'proq yashaymiz. Istasak boshqa inson yoki hayvon qiyofasiga kira olamiz. Bu zindon haqida gapirdigan bo'lsam, aslida bu yer bezovta ruxlar zindoni. Bizlar ularni Varllar deya ataymiz. Na uyoqqa na bu yoqqa tegishli anchayin qo'rqinchli ruhlar. Bu yerdan inson zoti tugul har qanday to'siqdan o'tib keta oladigan ruhlar ham qocha olmaydi. Zindon suv ostiga qurilgani uchun ham qocha olishmaydi. Kechasi esa juda bezovtalanishadi... Sen esa hozir aynan Varllar bandi etilgan zindondasan...bu nimami anatishini bilasanmi? Bugundan boshlab senga kechasi shirin uyqu emas, daxshatlar hamroxlik qiladi... Ular bilan zerikmaysan degan umiddaman. U gaplarini tugatgach xonadan chiqib ketdi. Men yana o'z hayollarim bilan yolg'iz qoldim... Milo u qayerda??? Unga hech qanday zarar yetmagan degan umiddaman... Biroz vaqt o'tgach shundog'am past bo'lgan nur yanada pasaydi. Xonani butkul zulmat egallaganda esa negadir qo'rquvni his qildim... Bu qo'rquvim o'rinli ekan. Eshikga nimadir birdan zarb bilan urilganidan qo'rqib baqirib yubordim. Bu zarbalar ko'paysa ko'paydiki aslo kamaymadi. Nihoyat eshik ortidagilar ichkariga kira olishdi. Eshikdan kirgan mavjudotni ko'rib baqirib yubordim, u shaffof bo'lib shaffof emas, tutun bo'lib tutun emasdi. Hatto yuzi ham yo'q. O'sha havoda muallaq turib birdan quloqni qomatga keltirar darajada qichqirib yubordi. Uning shiddat bilan men tomonga kelayotganin ko'rib qo'rquvdan yana bir bor baqirib yubordim. U meni tanamga urilib narigi tarafga o'tib ketdi. U tanamga urilgandagi og'riqni hatto ifodalab ham bera olmayman. Go'yoki jahannamga tushib alovda jizg'anak bo'lgandek bo'ldim. Og'riqdan bor ovozimda baqirib yubordim. Bu Marko aytgan Varllar edi, meni tilimda esa daxshatlar. Ularning son sanog'i yo'q barchasi menga tashlanardi. Tanam kuyib ketgandek bu azobni qayta va qayta his qilardim... Bu og'riqlar xonada yana past yorug'lik paydo bo'lguncha davom etdi. Ularning quloqni qomatga keltirar darajada qichqirishi ham yorug'lik sabab yo'qoldi. Ular kechasi xonaga qanday kirishgan bo'lsa kunduzi yana huddi shunday xonadan chiqib ketishdi. Huddi ataylab meni azoblash uchun kelishgandek... Men holsiz zax yerda og'riqlarga bardoshim yetmay yotardim. Hayolimda esa tanam kuyib ketgandek qarashga botina olmasdim. Lekin biroz vaqt o'tgach og'riqlar o'z o'zidan yo'qoldi, sekin o'rnimdan turib tanamga ko'z tashladim...yo'q hech qanday jaroxatdan iz yo'q. Tanam avval qanday bo'lsa huddi shunday turibdi. Ancha vaqt tundagi azoblarni hayolimdan chiqara olmay qo'rquvdan qaltirab yotdim. Menimcha bu mavjudotlardan qo'rqmaslik axmoqlik bo'lsa kerak. Xona eshigi ochilgach sergaklanib o'sha tarafga qaradim. Eshik yonida kecha o'zini qirol deb tanishtirgan yigit turardi. - Ho'sh bu yerdagi tun senga yoqdimi? - u mazaxlagandek gapirib menga yaqinlashdi. - Bo'lmasamchi... - uning yonida ojiz ko'rinmasligim uchun o'rnimdan turib dadil gapirishga urundim. - Ular seni yaxshi mehmon qilishgan degan umiddaman. - Tuni bilan meni zeriktirishmadi - bu safar alam bilan gapirdim. - Bunga ishonchim komil. Ayni damda uning shu tirjayib turgan basharasini shunaqangi bezab qo'ygim kelayaptiki, shu sadafdek terilib turgan tishlarini bitta bittalab urib tushursam... - Meni qachon ozod qilishga kelishgansan - hayollarimni yig'ib vishilladim. - Umuman olganda... - Marko sekin gap boshladi - seni buyerdan ozod qiladigan axmoq yo'q. Unga tushunmagandek qaradim. Sababi u Davila bilan bitim tuzgandi. Rejaga ko'ra man manashu "afsonaviy" zindonga qanchadir muddat asira bo'lishim va u istagan insonga aylanib chiqishim kerak edi. Markoning bu gapi esa meni hayron qoldirgandi. - Sen Davilaning rejalarini qanday aniqlading bilmadim-u, lekin men bu axmaqona rejani hech qachon amalga oshirmayman. Sen butun umr shu yerda qolasan. Seni endi ozodlikka chiqarish g'irt axmoqgarchilik. O'z muhofazamiz uchun ham seni bu yerga bandi qildik. - Yana bir yolg'on, sen ham Davilani laqillatibsanda - alam bilan kulib yubordim. - Bu barchamiz uchun foydali, albatta sen bunda istisnosan. - Aslida senlar haqiqiy yovuzsilar... Meni hech kimga ziyonim tegmayotgandi... Endi barchasi o'zgaradi... Senlar o'z qo'llaring, o'z chirkin o'yinlaring bilan haqiqiy yovuzni yaratdinglar... Meni butun umr bu yerda ushlab qola olmaysan Marko... Bu yerdan qutulganimda esa hammangni qoningni daryo qilib oqizaman... Bu bashorat ham albatta amalga oshadi... ont ichaman. - O'zinga juda katta baho berayabsan malika... - Buni endi joning meni qo'limdaligida gaplashamiz... Endi esa menga bir marhamat ko'statib bu yerdan daf bo'l. U yana nimadir demoqchi bo'ldiyu, lekin men ort o'girib olganim sabab indamay xonadan chiqib ketdi. Bu dunyo mavjudotlariga nima bo'layapti o'zi? Ular nega bunchalik pastkashlikka,razilikka qo'lurishayapti? Yolg'onlar ustidan yolg'onlar...Hali bir haqiqat ochilmay darrov boshqa bir yolg'on chiqib kelayapti. Nima ular o'z maqsadi yo'lida shunchalik razillikka borishayaptimi? Hatto o'zidan o'zligidan kechishayapti... Ularni nima deb atash mumkin? Xudbinmi? Yo'q xatto bu so'za ularning chirkinliklaaridan or qilish darajasiga borib qoldi... Men tushunmayabman ularga nima yetishmayapti? Havas qilarli hayoti, yetarli boyligi,oilasi, do'stlari, suyana oladigan insonlari bo'lsa ularga yana nima kerak o'zi? Yo'q, bu savollarning hech biriga javob yo'q... Lekin yechim bor, ular bu hayotda yashashga haqli emas, aynan shunday! Men o'zim ularga yetarli narsani beraman. Umid qilamanki jonsiz narsaga bu olamning hech narsasi kerak bo'lmaydi! Bu zindonda qanchadan beri asira ekanligimni ham bilmayman. Bu yerda kun bilan tunning ham farqiga bormay qoldim. Bilganim tun kirishi bilan daxshatlarim meni yo'qlashadi, kunduzi og'riq va qorquv ichida o'tirib yana o'z daxshatlarimni kutaman va yana hech qancha vaqt o'tmay ular meni yo'qlab kelishadi. Bu huddi o'sha kitoblarda yozilgan do'zahga o'xshardi. Alanga ichida qolsang ham o'lmasdan qayta va qayta otashda yonaverish. Farqi esa men bu azoblarni yer ustida ham his qilayotgandim... Qanchalik o'ylamaslikka harakat qilsam ham o'tmish yodimga tushib menga tinchlik bermasdi. Har azoblanganimda ularning qoniga tashna bo'lib boraverardim. Meni chirkinlik ichra mazza qilib o'ynatgan yolg'onchilar qoniga! Bazida o'z ahvolimga o'zimning kulgum keladi. Avval bobom, so'ng o'z ota-onam va so'ngida men ishongan bir oila... Yo'q, yo'q! Men yana aldandim! Yana soddalardek bu olamda toza qalblilar bor deb ishondim. O'zimning axmoqligim sabab hozir shunday achinarli ahvolda turibman... Men qanday gunoh qildimki? Menga baxtni munosib ko'rishmayapti. Axir men hech kimga yomonlik qilmadim, qo'limdan kelgancha barchaga yordam berishga urundim... Ha aslida manashu mening eng katta xatoyim edi. Men ularni ham huddi o'zim kabi o'ylaganman. Ularni o'zimga do'st, oila deb bildim. Aslida esa atrofimni haqiqiy iblislar o'rab olgan ekan... Qo'limdagi zanjirlarga alam bilan qaradim, ulardan qanchalik qutulishga urunmay foydasiz edi... Xonadagi yorug'lik o'z nurini pasaytirgani sari butun vujudimni yana qo'rquv egallay boshladi... Yo'q bas qilinglar iltimos! Charchadim... Ortiq bunday qiynoqlarga chiday olmayman... Yolvoraman bas qiling!!! Meni daxshatlarim kelmasidan oldin ichimda iltijo qila boshladim, sababi bu yerda ovozimni chiqarishga ham qo'rqib qolgandim... Yo'q ular meni nolamni eshitishmadi. Qarshimda turgan eshikka meni daxshatlarim yana o'zlarini urishayapti. Eshikga tekgan har kuchli zarbadan xona titrab ketoyotgandek edi. Xona bo'ylab yana o'sha baland va qo'rqinchli qichqiriqni eshitib quloqlarimni yopgancha baqirib yubordim. Tanam yana ularning otashini o'ziga singdira boshladi. Boshida bu og'riqlarga ko'nikib ketaman deb o'ylagandim, lekin adashgan ekanman. Ular menga tekgandatanamda his etgan kuyishga haligacha ko'nika olmadim. Bu og'riqga ko'nikishning ham iloji yo'q edi... Marko yonimga kelib ketgan kundan beri meni Varllardan boshqa hech kim yo'qlamadi... Meni o'ylantirayotgan yana bir narsa bor edi. Shuncha vaqt o'tsa hamki men o'zimda umuman ochlikni his qilmadim. Bu ochlikdan o'lib ham bu yerdan qutula olmasligimni anglatardi. Meni rostan ham kimdir asrayapti, balki bu yana tabiatning ishidir... Menimcha Miloning gapida jon bor edi, men ayni bir muhim kun uchun yokida bir maqsad uchun hamon tirikman... Milo, Miloginam sen qayerlarda ekansan, ular senga ozor berishmayaptimi? Kechir seni himoya qila olmaganim uchun kechir... Qanday bo'lmasin men bu yerdan qutulishim kerak. Milo uchun ham bu yerdan tirik chiqishim shart. Bu dunyodagi yagona do'stim uchun ham harakat qilishim kerak. Men ozod bo'lishim uchun yana bir sabab topildi... Bu yerdan qutulish umidi yana bir karraga oshdi... Qo'limdagi zanjirlardan qutulishga urundim... Yo'q ular juda mustahkam... Kuching shunaqa vaziyatlarda yuzaga chiqsada... Jin ursin bo'lmayapti... Xona yana asta sekinlik bilan qorong'ulashaypti... Viola bugun ham daxshatlaringni kutib ol...pichirlagancha ko'zlarimni yumdim... Og'riqlarni yana o'z tanamga qubul qilib olar ekanman bu safar avzoi-badanim qaqshab ketayotgandek edi. Ularning otashi suyak- suyagimgacha yetib borib menga tariflab bo'lmas og'riqni yo'llashayotgan edi. Nima ular meni tezroq o'ldirishga niyatiga tushishdimi?! Nega bu og'qriq avvalgisidan ikki barobar kuchli... Ortiq hech narsa haqida o'ylay olmay qoldim. Miyyam o'z faoliyatini to'xtatib, tanam ham hech qanday og'riqni sezmay qoldi. Ko'zlarim og'ir yumilib butkul zulmatda qoldim... Suv bo'yida ko'zlarimni ochar ekanman atrofga hayron qaradim. Quyoshning zarrin nurlari shundoqqina tepamda o'zgacha jilolanib nur sochardi. Ko'zim yorug'likka biroz o'rgangach yuqoriga qarab yotib oldim. Qo'llarimni ko'tarib quyosh nuriga tutdim. Qo'llarim orasidan o'tib yuzimga tushayotgan nur ayni damda menga avval hech ham tuymagan zavqni bag'ishlardi. Yuzimda paydo bo'lgan tabassumni sezib o'zim ham hayron bo'ldim. Shuncha paytdan beri olamni yoritib turgan quyosh meni endi u sizlikda kechgan kunlarimdan so'ng quvontirayotgan edi... Menimcha bu inson zotiga tekgan kasallik. Biz hech qachon hech narsani o'z vaqtida qadriga yetmaymiz. Masalan men: Men hech qachon quyoshni ko'rganimda va u beminnat olamga o'z nurlarini sochganda etibor bermaganman. Hatto quyosh haqida o'ylamaganman. U har kunlik o'z vazifasini bajarib sharqda chiqib g'arbga botaveradi, biz esa goh yorug'likda goh zulmatda qolaveramiz. Lekin hech qachon o'ylamaymiz, bir kuni shu quyosh o'z nurlarini yoritmay qolsachi... Bugun esa shu men etibor bermagan, lekin shu etiborsizlikka qaramay beminnat o'z zarrin nurlari bilan olamni yoritib menga quvonch bag'ishlayapti. Bu ham aslida bir baxt! Yoki men bu quyoshni juda ko'p muddat ko'rmaganim uchun shunday o'ylayotgandirman... Nima bo'lganda ham men endi bu olamning, shu tabiatning har bir nematidan bahra olaman... Aynan shunday qilaman, bu olamdagi birgina tabiatda beg'arazlik bor... Men qayerdaman? Nega bu yerdaman? Kim meni bu yerga olib keldi? Miyyam endi urilgan savollarning hech biriga javob topa olmadim. Bu yerga etibor bilan razm solib qora o'rmon va ko'ldan bo'lak hech narsa yo'qligini bildim. Mendan sal narida yotgan qora jussasi kichikroq hayvonga qarab ko'zlarim kattalashib ketdi. - Milo - baqirib yubordim. Bandi bo'lganimdan beri ilk marta og'zimdan tovush chiqdi. Shunda gapirish ham bir ne'mat ekanligini tushundim. Men ozodman...bu..bu qanday...ular meni qo'yib yuborishdimi?...nahotki...endi meni ular tinch qo'yishadimi? Miloni yoniga yugurib borib uni qo'limga oldim. Bechora ozib ketibdi, u ham juda qiynalgandir. Uni uyg'otishga harakat qilib ohista yelkalaridan silay boshladim. Uning ko'zlari suzilib ochilgach ingragan ovoz chiqardi. Hudoga shukur u soppa-sog'. Uni bag'rimga bosib qora o'rmonga kirib boraverdim. Milo ancha tetiklashgach odam qiyofasiga kirdi, kiriboq meni maxkam bag'riga bosdi. - Binafsha... Seni yana ko'rib turganimdan xursandman - uning ko'zlarida jilvalangan yoshni ko'rib men ham yig'lab yubordim. - Meni sen qutqardingmi? - o'rtamizdagi uzoq skunatni buzib o'zim qiziqqan savolni berdim. - Yo'q... Men ohirgi marta ko'zlarimni zindonda yumgandim, buyog'ini eslay olmayman, ko'zlarimni ochishim bilan esa seni uchratdim - u qayta meni bag'riga bosdi - tirik ekansan! - Unda kim? - Hozir buni o'ylashga vaqt yo'q, bu yerdan tezroq ketish kerak. Men bu yerni bilaman, bu hudud Varialiklarga tegishli. Tezroq juftakni rostlamasak holimizga maymunlar yig'lashi anniq. Uni gapida jon bor endi o'sha jahannam zindonidan qutulganimda, yana unga qaytib kirish niyatim yo'q... Milo meni qo'limdan tutib zulmat misol o'rmon tomon yurib keta boshladi... - Qayerga boramiz? Bir soatdan beri o'rmon oralab Miloni ortidan yurar ekanman so'radim. - Avval shu lanati o'rmondan chiqib olaylik, buyog'ini keyin o'ylaymiz. - Yaxshi... Ular senga hech narsa qilishmadimi? - o'ylanib dedim. - Deyarliii hech narsa qilishmadi... Sengachi? - Har kuni o'lib tirilganimni hisobga olmasa yo'q! - Biz ko'l yonida edik... - Milo o'ylanib o'ziga o'zi gapirdi - Demak sen... Nahotki sen shuncha vaqtdan beri ko'l pstidagi zindonda bo'lgan bo'lsang?! - Sen u zindonni qayerdan bilasan? - Qayerdadir eshitgandim... Eshitishim bo'yicha u yerga qandaydir ruxsifat mavjudotlar qamal qilingan ekan. - To'g'ri eshitibsan. - Senga ularni ziyoni tegmadimi? Yo'q bu axmoqona savol bo'ldi... Shuncha vaqt ularni orasida qanday tirik qolding? - havotirlanib so'radi. - Bu haqida hozir gapirgim yo'q - Varllarning daxshatli yuzlari va og'riqlarini eslab tanam yana qo'rquvdan qaltiray boshladi. - Yaxshi.......to'xta - Milo birdan sergak tortgani uchun men ham joyimda tosh qotdim. - Nima gap? - sekin pichirladim. - Tovushlar. Uning bu gapidan so'ng men ham quloqlarimni ding qildim. Yerga to'kilgan parglar kimdir tomonidan bosilib tovushlar chiqarardi. Tovushlar borgan sari bizga yaqinlashib kela boshladi. Biroz muddatdan so'ng qarshimizda turgan qop-qora otni ko'rib hayratlandim. - Bo'ysunmas! - Miloni qo'lini qo'yib yuborib tezda otning qarshisiga borib yollarni siladim. - Bu otda bir gap bor. - To'g'ri, u har doim kerakli vaqtda yonimda paydo bo'layapti - otning bo'ynidan silab qo'yib dedim. - Endi bu yerdan tezroq keta olamiz otingni egalla - Milo shunday degancha o'zi qora qoplon qiyofasiga kirib oldi. - Qani Bo'ysunmas meni havfsiz yerga elt - egilib uning qulog'iga pichirlagach jilovni silkidim. Zulmat bosgan o'rmondan chiqgach Bo'ysunmasni o'z holiga qo'ydim. Anniq bilaman u menga kerakli manzilni o'zi topib boradi. Bir yarim kun yurgach biz qandaydir sahroga keldik. Bu yerning jazirama issiqligi va qumli tepaliklardan qayerga kelganimizni taxmin qildim. Yo'lda hech qanday to'siqga uchramadik Varia mamlakati chegarasidan ham begadir ossongina o'tib oldik. - Nega aynan Terra? - holdan toygan Milo issiq qumga yotib olib noliy boshladi. - Bilmadim, bu Bo'ysunmasning tanlovi - dedim yelka qisib. - Men charchadim, surul men ham otinga o'tirman - Milo o'rnidan turib yonimga kelib oldi. - Menimcha mushukga aylansang ancha foydaliroq bo'lardi. - Yaxshi. U mushuk qiyofasiga kirib yonimdan joy oldi. Bo'ysunmas esa hali ham yurishni davom etardi. Uzoqdan ko'rinayotgan qandaydir hira narsa etiborimni tortdi. Buni Bo'ysunmas ham sezdi shekilli qadamlarini tezlatib yugurishga tushdi. Miloning havotirli miyovlashidan men ham daxshatga tushdim. - Qumli bo'ron! Bizga bo'rondan pana qila oladigan joy kerak... Bo'ysunmas qandaydir qumli tepalikdan iborat bo'lgan g'or ichiga kirdi. Ha bu yerda bo'ron bosilguncha jon saqlasa bo'ladi. Qulay joy topgach Bo'ysunmas yerga yotib qoldi. Sal kam ikki kundan beri to'xtovsiz yurganimiz unga yaxshigina tasir qilgandi. Men uni yoniga borib biqiniga suyangancha o'tirdim. U bir boshini ko'tarib yana ko'zlarini yumib oldi. Milo ham meni oyoqlarim ustiga chiqib yotib oldi. Shuncha kun deganda mana bugun yana qo'rquvlarsiz bemalol uhlashim, tunning haqiqiy lazzati bo'lmish uyquga ketib barcha charchoqlarimni tanamdan chiqarishim mumkin... Bo'ysunmasga yaxshilab suyanib olib menga begona bo'lishga ulgurgan uyqu domiga sekin cho'ka boshladim... Yuzimga tushgan yorug'likdan ko'zlarimni sekin ochdim. Quyosh allaqachon boshimizga kelib qolibdi. Yon atrofimga qaradim Bo'ysunmas va Milo hali ham uhlashayapti. Men sekin o'rnimdan turib g'or tashqarisiga chiqdim, atrofda qum va qum tepaliklardan boshqa hech narsa yo'q. Quyosh esa o'z nurlarini bu sahroga ayamay sochayapti. Quyoshdan bahra olayaotgan qumlar ham juda issiq, yalang oyoq bo'lganim uchun bu issiqlikni o'z oyoqlarimda sezayabman. Egnimga qaradim hali ham o'sha lanati Maleda kiygan qizil, qora kiyimdaman. Yelka va yeng qisimlari yirtilgan, judayam ifloslangan ko'ylakdaman. Tahqirlanish ham shunchalik bo'lar, yo'q nolimay axir men o'sha "jahannam" zindonidan qutuldim. Endi erkinman, egnimga ko'ylak ham, oyoq kiyim ham topiladi. Bu narsalar haqida ortiq o'ylashni istamay yana g'or ichiga kirdim. Bo'ysunmas uyg'onibdi anchagina tetik, Milo esa cho'zilgancha haliyam uhlab yotibdi. Uni qo'limga ko'tardimda Bo'ysunmasni jilovidan tortib yo'lga tushdim. Tezroq biron bir yaroqli bosh pana topishim kerak. Yeguliklar ham men ochlikka chiday olishim hattoki hech narsa yemasligim ham mumkin, lekin Milo va Bo'ysunmasga hech bo'lmasa suv topish kerak. Issiq qum ustida oyoqlarim kuysa ham yurishda davom etdim. Bu kuyish Varllarning og'rig'ini oldida daryodan tomchi ham emas. Kamida uch soatcha yurdik... Yo'q atrofda hali ham o'sha qumlardan boshqa hech narsa yo'q. Milo va Bo'ysunmasga hech bo'lmasa suv topishim kerak... Terrada ham qirollik borku, nega hech shaharni ko'rmayabman. Tezroq shaharni topib borishimiz kerak... Yana bir soat yurganimizdan so'ng tepamizda qandaydir qush uchib o'tdi. Demak yaqin o'rtada jon saqlash uchun qandaydir joy bo'lishi kerak. Oradan ancha vaqt o'tsa ham hech yaroqli joy topa olmadik, lekin qush hamon ustimizda uchib yuribdi. Unga yaxshilab razm soldim burgutga o'xshadi... Yo'q burgutlar balandlikda yashashadi bu qush...lochin aynan Lochin! Qiziq nega u bizni taqib etayabdi? Qushga qarab qarab yo'limni davom etdim. Lochin bizdan uzoqlashib, uzoqdan ko'rinayotgan qandaydir qora narsaga borib qo'ngandek bo'ldi. Yo'q bu narsa emas u harakatlanayapti... U odam! Menimcha shaharga yaqinlashib qoldik. - Milo qara biz tomonga kimdir kelayapti. Milo boshini biroz ko'tarib yana qo'llarimga yotib oldi. O'sha kimsa esa toboro bizga yaqinlashib kelardi. U ham qop qora ot ustida ekan. Boyagi lochin esa bir qo'liga qo'nib olgan. Kimsa mening qarshimga kelib to'xtadi, u ko'zlarimni ko'rmasligi uchun pastga qarab oldim. - Hayirli kun xonim - u hurmat bilan gap boshladi, ovozi ham qandaydir yoqimli ekan - menimcha adashib qolgansizlar. - Sizga ham hayirli... Ha biz bu yerlik emasmiz. - Sizga yordam bera olishim mumkinmi? - Haligi men shaharga bormoqchi edim, lekin o'zingiz aytganigizdek adashib qoldim. - Tushunarli, sizlar to'g'ri yo'ldasizlar. Shu yo'lda davom etsangiz shahar qarshingizdan chiqadi. - Tashakkur. - Lekin... - u o'ylanib dedi - sizning ahvolingiz - kiyimlarimga ishora qildi - yo'lda qaroqchilarga duch keldingizmi? - Aa? H.ha shunday... - deyishim bilan u tez harakat qilib tirsagini bo'ynimga tirab oldi. - Men sahro qo'riqchisiman! Bu yerlarda sendan bo'lak odam zoti yo'q. Yolg'on gapir... - uning jim bo'lib qolish sababini tushunib men ham qat'iy uning yuziga qaradim. Yuzini qandaydir qora mato bilan o'rab boshiga o'rama matodan ishik narsa kiyib olgan ko'zlari qandaydir yashil-ko'kimtir sifat yigitni qarshimda ko'rdim. Egniga ham uzun-uzun matolardan allambalo kiyim kiyib olibdi. - Sen... Ko'zlaring? - uning ham nigohi meni yuzimga tushgach hayratlandi. O'zimni tezda undan nari qildim, ikkimizni o'rtamizga qoplon qiyofasidagi Milo tushib unga qarab irillay boshladi. Miloni ko'rib yigitning qo'lidagi lochin ham baland ovoz chiqarib Miloga o'ljasiga qaragandek qaradi. - Sen binafsha ko'z?! - yigit hali ham hayratlanib so'rardi. - Milo ular senga - men yigitga etibor bermay Bo'ysunmasning yoniga bordim. Unga hech qanday zarar yetkazishni istamagandim, lekin bunga o'zi aybdor. Milo bir sakrab o'zini yigitning ustiga otdi. Lochin esa Miloga tashlandi, ularni biroz tomosha qilib bu jang hali ko'p cho'zilishini bilgan holda oraga tushdim. Lochinni qarshiliklariga qaramay qo'limga olib patlarini siladim, uning nigohi meni ko'zlarimga tushgach tipirchilashdan to'xtab qoldi. Uni yana biroz erkalab mamnun yigitga qaradim, u ustidan Miloni tushurish barobarida menga hayrat bilan qarardi. Meni ishoram bilan Milo yigitdan uzoqlashdi. - Lochining ajoyib ekan - jilmaygancha lochinni erkalatib yigitga yuzladim - lochinlarni juda yirtqich bo'ladi deb eshitgandim... Oldingda faqat birgina yo'l yo'l turibdi. Meni shaharga olib borasan, bosh tortsang o'z lochining qo'lida o'lim topasan - deya butunlay meni pinjimga kirib olgan lochinga ishora qildim. - U menga qarshi chiqmaydi - yigit o'rnidan turish barobarida gapirib kiyimlarini qoqib qo'ydi. - To'g'ri, lekin menga ham qarshi chiqmaydi undaa... - deb sekin qushning bo'ynidan ushladim - qushing bilan vidolashasan. - Sen bunday qila olmaysan - uning tushunarsiz rangdagi ko'zlarida qo'rquv alomatlari sezildi. - Tanla yoki meni shaharga eltib qo'yasan yoki qushingdan ayrilasan. - Ikkisidan ham bosh tortaman - yigit baqirgancha menga tashlandi. Lekin meni to'sib qo'ygan qumli devor uni to'xtatib qoldi. Uning ko'zlarida yana hayratlanish aks etdi. Endi etibor beribman yigitning qo'li atrofida ham qum zarralari uchub yurgan ekan. Demak u ham men kabi tuproqni boshqara oladi. - Sen kimga duch kelganingni fahmlayabsanmi? - qumli to'siqni yo'q qilib yana unga yuzlandim. - Sen tavqi lanatsan. - Shu so'zlardan bezor bo'lgandim - jaxl bilan uni qum orqali uchirib yubordim. Uning jang san'ati yaxshi ekan o'zini tutib qola oldi. Yo'q bu yigit bilan yaxshilikcha kelishib bo'lmas ekan. Uning ko'zlariga qarab tasir o'tkaza boshladim. U boshini changallab qolgach yuzimni yana mamnuniyat egalladi. - Men bilan o'ynashishni bas qil! Chamamda menga to'g'ri baho bermayotgan ko'rinasan, balki rostan lochiningni o'ldirishim kerakdir... - Yo'q, un.ga teg..ma - yigit og'riqdan zo'rg'a gapirdi - ro.rozi.man. - Manabu boshqa gap... Yana bizga yeguliklar va suv topib berasan bitta boshpana ham... vaqtinchalikka. - Faqat shaharga olib boraman - dedi qatiy o'rnidan turib. - Hmm... Mayli... Unda yo'lga tushdik. Men Bo'ysunmasga o'tirib yonimdan ketmayotgan lochinni egasiga qaytarib berdim. Yigit ham otini egallab yurishni boshladi. - Sen buni qanday uddalading - ancha vaqt yurganimizdan so'ng yigit o'rtadagi skunatni buzdi. - Nimani? - Hakni bo'ysindirishni. - Lochinnimi? Bu qobilyat. - Hamma hayvonlarni o'zinga bo'ysindira olasanmi? - Ha. - Isming nima? - Bilishing shartmas. - Qanday tirik qolgansan... Yani tug'ilganingda seni o'ldirishga urunganlar bo'lmaganmi? - Tabiat asragan. - Yani?! - O'zim ham anniq bilmayman, shunchaki o'lim men uchun emas deya qolaylik. - Seni o'ldirish imkonsizmi? - Juda o'ldirishni hoxlayotgan ko'rinasan - unga yov qarash qildim. - Bo'lmasamchi, kimsan binafsha ko'z sohibasini o'ldirsam... - Shirin hayollaringni keyinga qoldir, seni bachkana gaplaringni eshitishga toqatim yo'q - uni gapini bo'lib oldinlab ketdim. - Sen ham tuproqni boshqara olar ekansan, huddi men kabi - u menga yetib olib yana gapira boshladi. - Bu ham qobilyat. - Yana qanday qobilyatlaring bor. - Buni ham bilishing shartmas... Sen rostan sahro qo'riqchisimisan? - Ha. - Senga tekin maslahat sahroda sharmandalarcha o'lim topishni istamasang o'zingni yaxshilab himoyala, himoyang juda sust ekan. - Sust emas sening tasiring o'ta kuchli. - Bo'lishi mumkin... Ho'sh yana qancha yuramiz. - Ancha, lekin hozir panaroq joy topish kerak kech tushayapti hademay qumli bo'ron boshlanadi. - Yanami? - Bu yerlarda har kecha bo'ron bo'ladi - yigit tushuntirgan bo'ldi. - Yaxshi. Yana huddi o'tgan safardagidek qumli g'or topdik. Qulay joylashib olib bo'ron tinishini kuta boshladik. - Alin... ismim Alin - uzoq skunatni yana yigitning ovozi buzdi. - Sendan ismingni so'rmagandim - Bo'ysunmasga suyanib olib dedim. - Shunchaki notanish tanish bo'lishni istamadim. - Hmm...Binafsha. - Binafsha?! - Ko'zlar sabab. - Ko'zlaring haqida nimadir deya olmaymanu, lekin isming chiroyli. - Hmm... Boshqa gapirma juda charchaganman. Ko'zlarimni yumib bugungi voqealarni tahlil qila boshladim. Mendagi qobilyatlar endi jaxlim chiqish yoki chiqmasligiga qaramayapti. Oddiy holatlarda ham uni boshqara olayabman. Shunday bo'lishi mumkinmi? Qiynoq va qobilyatlar o'z-o'zidan ochiladimi? Yo'q bu yerda boshqa gap bor... Birinchi qotilligim bobom bo'lgandi, o'sha payt shu qadar jaxl otiga mingandimki, hayolimda faqat qasos olish edi. Keyin qayerdagi kanizak, uning haqoratidan yaxshigina g'azablangandim, o'sha paytuning qilmishiga yarasha jazo berishni istadim. So'ng Davila va ota-onam sabab qobilyatim yuzaga chiqdi. Haqiqatni bilganimda esa butun vujudim bilan ulardan o'ch olishni istadim. Bularning barchasida qandaydir maqsadim bor edi... Ha aynan maqsad! Menda hozir malum bir anniq maqsad bor va men qobilyatimdan foydalana olayabman... Ko'z qirim bilan yonimdagilarga qaradim hammasi uyquda. O'rnimdan biroz siljib diqqatimni o'ng qo'limga qaratib uni ohista harakatlantirdim, kutganimdek qo'lim atrofida ko'rinmas shamol aylana boshladi. Keyin tuproqni harakatlantirdim, buni ham qiyinchiliksiz uddaladim. Yana taxmin qilgan narsamni sinab ko'rishga kirishdim...ikki barmog'imni qasillatishim bilan mem kutgan narsa yuz berdi. Men o'z - o'zidan qo'limda olov paydo qila oldim... Havo, tuproq, olov... - Uch unsur! - Alinning ovozidan cho'chib tushdim - Sen hozirgina uch unsurni boshqara olding - hayratlangancha dedi - To'xta hozir - u ichki cho'ntaklarini titib qamdaydir kichikroq idish chiqardi - So'ngi unsur - idishchani qo'limga tutqazdi - suvni ham boshqara olasanmi? Uning bu gapidan menda ham qiziqish uyg'ondi, idishdagi suvni qo'limga to'kib uni qandaydir harakatlarga keltirdim. - To'rt unsur...! Daxshat sen...o'zi kimsan? - Ko'zlarim kimligimni aytib turibdiku. - Sen yangi tursan! Sendaqasi hali bu olamda yo'q ishonaver... Bir inson ko'pi bilan ikki unsurga egalik qila oladi, sen bo'lsa barchasiga... Aqlbovar qilmaydi! - Og'zingni yop, hozir qumga to'ladi - kulgancha yana unga orqa o'girib yotib oldim. - Sen rostan yovuzmisan? - Nima o'xshamayabmanmi? - Mutlaqo... Senda nimadir boshqacha. - Ha, hozircha shunday o'ylab yuraver...ohirida aslimni ko'rasan! - Ohirida?! - Bo'ldi uhla, endi rostan charchadim. - Nimani nazarda tutding?! - Senga hisob bermayman. - Bashorat... Haqiqatmi? - Halicha yo'q! Lekin tez orada haqiqatga aylanadi - dedim qat'iy "iblislarni" qayta yodga olib. - Bunday bo'lmaydi degan umiddaman. Orti u ham men ham gapirmadik. O'rtamizdan gaplashadigan gap ham qolmagandi. U meni o'z dushmani yo'q dunyo dushmani deb biladi... Ertalab yuzimga tushgan yorug'lik sabab ko'zlarimni sekin ochdim. Alin allaqachon uyg'onib otini ham egarlab bo'libdi. Men ham uyquchi Miloni bir amallab uyg'otib otimni egarladim... - Yana bir soatdan so'ng shaharga yetib boramiz. Yuzinga buni bog'lab ol - qandaydir uzun qora matoni qo'limga tutqazdi - bu holatda shaharga kirishing havfli, ular seni kimligingdan habar topishsa... Buni hatto o'ylash daxshatli. - Nega? Meni bilib qolishsa nima qilishadi? - qiziqishim ustun kelib so'radim. - Chayonlarga yem qilishadi - dedi u hotirjam. - Haaa... Menimcha ular Varllarga nisbatan ancha yoqimtoy - o'z gapimga o'zim kulob yubordim. Alin menga ahmoqqa qaragandek qarab yurishni davom etdi... Ha, sen ular qanday mavjudot ekanligini bilmaysanda... Agar bilganingda bormi, ularni qo'liga tushmaslik uchun o'zingni o'sha chayonlar to'dasiga topshirgan bo'larding... Bir soatdan so'ng Alin aytgandek shaharga kirib bordik. Bu yerlarni yaxshi bilmaganim uchun uning ortidan yuraverdim. Bu yer bizni mamlakatdan tubdan farq qilar ekan. Kichkina kichkina qumdan ishlangan uylar, taxtalardan iborat bozor rastalari, olomonning ser-shivqinligi, ustidagi kiyimlarinham boshqacha huddi uzun-uzun matolarni bezab-bog'lab kiyib olishganga o'xshashadi... Alin qandaydir uycha yonida to'xtab eshikni ochdi. - Sizlarga boshpana... Sen ichkariga kiraver men otlarni bog'lab yemish berib kelaman. U ketgach sekin ichkariga kirdim. Mo'jazgina uy, yerga to'shalgan to'shanchi, ustida yumshoq to'shaklar stolsiz dasturxon, xonalarga ilib chiqilgan manzarali matolar, bezak uchun qo'yilgan eski sopol idishlar hammasi uy muhitini juda go'zal tutib turgandi... Qo'limdagi Miloni to'shak ustiga qo'yib yana bir bor uyga razm solib chiqdim. - Kulbai vayronamga hush kelibsan - Alin qo'lida nimalardir ko'tarib kelib dasturxon ustiga qo'ydi. - Yolg'iz yashaysanmi? - Hozircha ha. - Menga boshbana topib berishdan bosh tortganding. - U shunchaki gap edi... Men ko'chada yordamga muhtoj ayollarni hech qachon chetlab o'tmayman, hatto yovuz bo'lishsa ham... Tarbiyam shunday. - Tushunarli. Alin dasturxonga bir qancha yeguliklar va suv qo'yib meni yoniga chorladi. Men yumshoq to'shak ustiga o'tirib yeguliklarga qarab chiqdim. Anchadan beri tomog'imdan hech narsa o'tmayotgandi. - Milo sen ham kel - Miloga ishora qildim. U shu gapimni kutib turgandek odam qiyofasiga kirib tezda dasturxondan joy egalladi. Alinning hayrotomuz nigohiga ham etibor bermay yeguliklarni paqqos tushurishga kirishib ketdi. - Bu meni do'stim Felinlardan - tushuntirgan bo'ldim. - Felin?! Tushunarli. Ovqatlanib bo'lgach Alin menga bir qancha kiyimlarni tutqazib yuvinish xonasini ko'rsatdi. Egnimdagi kiyim kiyishga yaroqsiz bo'lgani uchun holtasifat Terraliklarga hos kiyimni kiyib chiqdim. Ikki kunim shu yerda o'tdi. Alin iloji boricha vaqtini men bilan o'takzib mamlakatini tanishtirib chiqardi. Menimcha uning maqsadi meni fikrimdan qaytarish bo'lsa kerak. Yovuz malikaga aylanishim oldini olmoqchi, lekin qaror qabul qilinib bo'lingan, men albatta hammadan o'ch olaman... Alinning harakatlari meni hayron qoldirardi, u hatto meni sevgan qizi bilan ham tanishtirdi. Nima u meni shunchalik o'ziga yaqin olayaptimi? Axir meni yaxshi bilmasa... Qiz ham juda chiroyli ekan ismi ham jismiga mos Jasmin. Uning ham ko'zlari Alinnikiga o'xshab ketar ekan, bir biriga judayam mos mukammal juftlik. O'zimni ancha eplab olgach bu yerdan ketish vaqtim yetganligini tushundim. Vaqtni cho'zib yurishdan foyda yo'q. Tezroq maqsadimga erishishim shart. - Alin meni Male mamlakati chegarasi yaqiniga olib borib qo'ya olasanmi? - uning samimiyatiga yarasha men ham u bilan o'z maromida gaplashadigan bo'lgandim. - Nega? - Meni uyim o'sha yerda. - Ketasanmi? - Ha. - Yana qolsang bo'lardi. - Yo'q ketishim kerak, barcha yordamlaring uchun rahmat. Bu yordamlarni senga qanday qaytarishni ham bilmayman. - Kerak emas...shunchaki o'zligingcha qolsang bo'lgani... - Harakat qilaman. - Qaroring qat'iy bo'lsa men otlarni tayyorlay... - Yana bir bor rahmat - Alin bilan hayirlashar ekanman unga yana minnatdorchilik bildirdim. - O'zgarmasang...seni yana uyimda kutib qolaman - jilmayishga urunib gapirdi. - Hayr - bu gapdan so'ng unga nimadir deyishni istamadim. - Ko'rishguncha de! - Menimcha endi ko'rishmaymiz - siniq jilmayib unga ort o'girgancha keta boshladim. - Hammasi yaxshi bo'lishiga umid qilaman - u ortimdan baqirgancha qoldi. - Men esa ularni kechira olmayman - nafrat bilan sekin pichirlab chegaradan o'tdim. O'zimga tanish manzarani ko'rib kayfiyatim birdan o'zgardi - Male senga jahannamni olib keldim.... Yana o'tgan safargidek holat, Bo'ysunmas yana meni qayergadir olib ketayapati. Qancha to'xtatishga harakat qilmay foydasiz. - Milo uhlashni bas qil, tur o'rningdan - ertalabdan beri ko'zini ocholmay oldimda uhlab yotgan Miloga asabiy baqirdim - Bo'ysunmas to'xtamayapti. To'xtatishga ko'maklash. Milo ko'zlarini erinib ochib miyovladi. - To'g'ri yana o'sha o'rmon tarafga ketayabmiz, gapingdan jon bor shekilli u menga rostan nimanidir ko'rsatmoqchi - Miloni gapiga quloq solib otga qarshilik bildirmadim. Yana o'sha qora o'rmon oralab yura boshladik. Ancha yurganimizdan so'ng Bo'ysunmas sharshara yonida to'xtab qoldi. Men bu o'rmondan sharshara borligini ko'rib bir hayratlansam, uning manzarasidan yana bir hayratlanar edim. Bu yerni ko'p tomosha qila olmadim, sharshara o'rtasidan ochilgan tuynuk etiborimni tortdi. Bo'ysunmas toshdan toshga sakrab sharshara yoniga yaqinlashdi, so'ng yana bir sakrab tuynuk ichiga kirib ketdi. Qorong'u g'or ichida ancha vaqt yurdik. Uzoqdan qandaydir yorug'lik ko'rindi, biz aynan o'sha yorug'lik tomon ketayotgandik. Yetib borgach ko'zlarim hayratdan kattalashib ketdi. Feruza rang tinniq ko'l va o'rtada gullab turgan qandaydir daraxt juda chiroyli manzara kasb etayotgandi. Aynan o'sha daraxtning ustida tuynuk ochilib yorug'lik tushib turardi, atrofida qandaydir oppoq qushlar uchib yanada manzarani go'zal ko'rsatardi. Ko'lning nargi tarafiga qandaydir oq sochli odamlar yig'ilishi etiborimni tortdi. Men ulardan ular mendan ko'z uzmay turardik, yana biroz vaqtdan so'ng keng g'or bo'ylab allaqanday pichirlashlar eshitila boshladi, bu pichirlashlarni haligi oqsochlar lablari qimirlab yaratayotgandi. Shu payt ko'ldan qandaydir nur taralib birdan g'oyib bo'ldi, so'ng ko'l usti sekin astalik bilan qota boshladi. Bo'ysunmas qotgan ko'l ustidan yurib oq sochlilarga yaqinlashdi. Ular ham biz tomon kela boshlashdi. - Biz kutgan onlar! - yuzlarini ajin bosib beli bukilib qolgan oq sochli ayol menga tazim qilib shu jumlalarni aytdi. Uning ortidan boshqalar ham menga bosh egishdi. - Kimsizlar? - Ortimdan yur - boyagi ayol ort o'girib yo'lini davom etdi. Men otdan tushib uning ortidan ergashdim. U g'or ichidagi qorong'u g'orga kirib ketdi. G'or devorlariga qandaydir tushunarsiz rasmlar chizilgan bo'lib men ularni tomosha qilib keta boshladim. - Bular oq jodugarlar shekilli - ortimdan kelayotgan Milo o'z tahminini bildirdi. - Bo'lishi mumkin. Ayol qandaydir eshikni ochib meni kirishimga imladi. Eshikdan kirib atrofni kuzatdim yerga sakkiz burchakli yulduz, va shu yulduz ichida yaba bir kichikroq sakkiz burchakli yulduz chizilib har bir burchagiga doirachalar chizilgan. Katta aylana chiziq esa ikki yulduzni ham o'z ichiga olgan. Devirlarga shamchiroqlar ilinib chiqib, to'rda qandaydir katta surat turardi. O'sha surat va undagi chalkashliklar etiborimni tortdi. - Buni biz "Bashoratlar ro'yhati" deb ataymiz - ayolning ham diqqati suratga tortilib gap boshladi - suratga sinchiklab qarasang bashorat qilingan har narsani ko'rasan. Iblis bilan kelishuv, lanatlangan nikoh, har bir yangi g'ayriturning tug'ilishi, va eng so'ngida sen - u binafsha ko'zlar ustida qo'lini to'xtatdi - kimligi va qudrati nomalum tur! Biz seni juda uzoq kutdik... - Nega? Nega meni kutdingiz? Meni ko'rganlarning har biri qonimga tashna. Lekin sizlar... - Ular qo'rqishgani uchun ham shunday muomalada bo'ladi. - Siz... Sizlar qo'rqmayapsizlarmi? - Yo'q, o'zini va nimaga qodirligini bilmagan qizaloqdan nima uchun qo'rqishim kerak. - Qizaloq?! - Etibor berma shunchaki aytdim. - Nega "biz seni uzoq kutdik" dedingiz holbuki siz ham meni kimligimni bilmaysiz. - Aynan shu uchun! Seni o'rganish uchun va olamga zararing yetmasligi uchun kutilding. Biz har bir yangi turni shu tarzda kutib olamiz. - Bu bilan seni o'rganmoqchiman demoqchimisiz? - Ha. - Va men jimgina sizga tajriba quyonchasi bo'laman shundaymi? - Seni qudratingni aniqlamoqchiman holos. - Meni bunday bekorchi narsalarga vaqtim yo'q, omon bo'ling - endi eshik yoniga yetganimda eshik o'z ozidan zarb bilan yopilib qoldi. - Nomalum tur erkinlikda yurishiga yo'l qo'ya olmayman - ayol hotirjam gapirdi. - Huddi tabiat qo'riqchisidek gapirding. - Aynan shunday. Oq jodugarlar tabiatni, olamni muhofaza qilib turadi. - Tabiatning o'zi meni himoya qiladi desamchi. - Bemanigarchilik. - Ammo haqiqat - qo'limda paydo qilgan olovni unga qarata uloqtirdim. - Olov?! - zarbadan qochib qolgan ayol hayratlandi. - Shamol ham - bu safar qo'limda paydo bo'lgan kichik quyunni unga yo'naltirdim. - Bo'lishi mumkin emas... - Suv va tuproq ham desamchi. - Sen to'rt unsurni boshqara olasan! - Xullasi kalom tabiatinga va olaminga zararim tegmaydi. Bazilarni o'ziga tegishlisini beraman holos. - Seni qo'yib yubora olmayman. - Seni hoxishinga qaramayman - uning ko'zlariga qarab tasir o'tkaza boshladim. Yaxshigina himoyalangan lekin eplasa bo'ladi. U og'riqdan dodlab yuborgach eshik o'z-ozidan ochildi. - Menga qarshi chiqa ko'rma, yo'qsa o'zimga javob bera olmayman - tahdid bilan tasirni to'xtatib xonadan chiqib ketdim. Milo ham ortimdan ergashdi. Qattiq ko'l ustidan yurayotganimda qandaydir ovozlarni eshitib to'xtadim. yana atrofni oq jodugarlar egallab oldi. Boyagi keksa ayol esa menga nafrat bilan qarab turardi. Ularning pichirlashlari sabab ko'ldan yorug'lik taraldi va birdan qattiqlik yo'qolib men ko'lga yiqildim. Ohirgi eshitgan so'zlarim "Uni ko'lga ostida qoldiring" shu jumlalar bo'ldi. Suzib yuqoriga chiqishga urundim, lekin ko'l yuzasini yana qattiqlik egallab olgandi. Milo esa yuqorida ko'l ustini urib meni qutqarishga urunardi. Nafas yetishmay, o'pkamga suv yig'ilishni boshladi. Ko'zlarim yumilib suv ostiga cho'ka boshladim. - Men kimman?! - qulog'im ostida yangragan ovozdan ko'zlarimni ochdim. Butunlay qorong'u bo'shliqda muallaq turganim uchun hech narsani ko'ra olmadim. - Men kimman?! - yana o'sha ovoz qulog'im ostida yangradi. - Kimsan? - baqirdim - qayerdaman? - Men kimman?! Men kimman?! Men kimman?! - bu safar bu ovozlar miyyamda aks sado bergandek bo'ldi. - Men kimman?! - beixtiyor aytilgan so'zlarni takrorladim. - To'rt o'limdan qutulgan chaqaloq - ovoz eshitilgan tomonga qaradim, o'sha manzara tasvirlandi. - Mehrga muhtoj qizaloq - yana o'sha ovoz kelgan tarafga qaradim. Maydonchada yig'lab o'tirgan bolaligimni ko'rdim. O'shanda o'zim tengilar meni kalaka qilishib ustimdan kulishgandi. Ota-onamni esa men bilan umuman ishi yo'q edi. - Itoatkor nabira - Bobomning har bir buyrug'ini inkorlarsiz qabul etgan manzaralarim gavdalandi. Hatto mendan ruxsatsiz shaxzodaga berib yuborganida ham qarshilik bildirmagandim. - Beva ayol - Karloning o'lim sahnasi paydo bo'ldi. Yig'lab yubordim - Farzand dog'ini his etgan ona - ovqatimga qo'shilgan zaxar va farzandimni olib tashlashgan sahnasi gavdalandi. Bu manzaraga dosh bera olmadim. - Bas qil - bor ovozda dodlab baqirib yubordim. Men yana bir bor farzandimni yo'qotganimni his qilgandim. - Qotil nabira - bobomni qanday o'ldirganim tasvirlandi. - Mendan nima istaysan? Bas qil, yetar - bu mzaralarni ko'rish menga og'irlik qilayotgandi. - Aldangan ayol - so'ngi bo'lib o'tgan voqealar, oilam deb bilgan insonlarim ortimdan pichoq urgani gavdalandi. Vernon va oilasi bilan o'ylangan chirkin rejalar... - Bas! Yetar! kimsan? Maqsading nima? - Butun hayoti yolg'onlardan iborat bo'lgan go'l qiz! Bu safar umuman boshqa manzara paydo bo'ldi. Men boyagi oq soch ayol olib kirgan xonaning o'ratsida yulduz ichida oppoq kiyimda turar edim. O'zimni bir chetdan ruh sifatida kuzatib turdim. Bir nimalar deb pichirlashim bilan yulduz va doiralar birdan alanga oldi. Ko'zimni yumib qo'limni kesdim va qonini aylana o'rtasida turgan suvga tomizdim. Yana nimalardir deb pichirlashib bilan yulduz atrofidagi alangalardan odam qiyofalari ko'rinib harakatlana boshladi. Ularning son sanog'i yo'q hammasi doira o'rtasida turgan menga qo'lini cho'zib bor ovozida azob bilan qichqirishardi. Uzoq davom etgan marosim o'z nihoyasiga yetgach men yerga quladim. Shu on tasvirlar tumandek tarqab yana zulmat kabi bo'shliqda paydo bo'ldim. - Shu sening asl maqsading, dunyoga kelishingning asl sababi bu. Sen hech qanaqa yovuzlik uchun emas, aksincha buyuk ish uchun dunyoga kelgansan malika. Sen olamni bir paytlar lanati xatolik sabab dunyo yuzini ko'rgan iblislardan tozalash uchun tug'ilgansan... Hozir ko'rganlaring haqiqiy bashoratning asl ko'rinishi... Seni butun hayoting tug'lishingdan tortib to hozirgi kuningacha yolg'onlardan iborat bo'lgan. Bu jodugarlar nayrangi, ular o'z va o'zga turdosh vakillarini asrab qolish uchun yolg'on bashorat chiqarib seni o'limga mahkum etgan edi. Endi hammasidan habaring bor. Olamni iblis malaylaridan tozala va yelkanga yuklatilgan ishni ohirigacha bajar. - Sen kimsan? Bularni qayerdan bilasan? - uning gaplaridan karaxt ahvolga tushsamda ovoz sohibi kimligiga juda qiziqardim. - Seni uzoq kutdim Binafsha - ovoz ortimdan eshitilgach tezda ort o'girildim. - Sen?! - ko'zlarimni hayrat egallab qarshimdagiga qaradim. Qarshimda Bo'ysunmas turar edi. Ammo qanday?! U ot va hozir men bilan gaplashayapti! Uni ustiga menga yana allaqanday "haqiqiy" deb atayotgan bashoratni ko'rsatdi. Nimalar bo'layapti o'zi? - Nihoyat men kutgan onlar keldi - u bu safar mening atrofimda aylandi - asl vazifangni, kim ekanligingni angladingmi? - Bo'ysunmas!!! - Aslida Fyodr! Bu ko'rinishda suhbatlashish noqulaylik tug'dirayapti shekilli - u tumandek tarqab biroz vaqtdan so'ng qarshimda oppoq yuzli, jigarrang ko'zlari osti biroz qoraygan, sochlari uzunroq jingalak egniga uzun qora kiyim kiyib olgan odam qiyofasida paydo bo'ldi. - Kimsan?! - hali ham hayratlangancha undan ko'z uzmay so'radim. - Barcha turlar otasi. - Yani... Nahotki sen!!! Iblis bilan sulh tuzgan yigitsan?! - Afsuski shunday. - Lekin qanday? - Buning tarixi uzun. - Menimcha vaqtimiz yetarli. - Yana bir bor afsus deyman. Vaqtimiz tugadi ortga qaytishing kerak. Haqiqiy bashoratni amalga oshir Binafsha. Xatoyimni tog'irla... - uning so'ngi so'zlari juda uzoqdan eshitildi. Yo'taldan o'pkam og'rib, ko'zlarimni og'ir ochdim. Ko'zlarimni ochishim bilan kuchli qo'llar belimdan o'tganini va menga tanish bo'lgan yoqimli iforni tuydim. Hali kiprik qoqishimga ulgurmay kuchli qo'llar meni o'zining issiq bag'riga oldi. - Shukur tiriksan! Miyyam bilan hozirgi bo'layotgan voqealarni tahlil qilgunimcha oradan bir qancha vaqt o'tdi. U meni bag'ridan bo'shatib tim qora ko'zlari bilan menga tikildi. Ilk marotaba ko'rayotgandek yuzimning har bir millimetr joyini o'rgandi. Qadrli insonini topgandek ko'zlari quvonchdan porladi, nigohidagi sog'inchni bosishga urundi. Qo'llari esa qora sochlarimni silashdan bo'shamas edi. Men ham uning ikkiyuzlamachi yuzini qaytadan o'rganib chiqa boshladim. Oppoq yuz, qora jingalak sifat sochlar, tim qora qosh-ko'zlar, nim tabassum qilib turgan pushti lablar va ikki chekkadagi bilinib turgan kugichlar. Avval bir nigohidayoq yuragimni joyidan siljita olgan ko'zlarga hozir hissiz qarab turar ekanman miyyamda birgina jumla jaranglab turardi "ikkiyuzmalachi!". U bir qo'lini yuzimga qo'ydi, ko'zlarimga qarab nimanidir izladi. Izlagan narsasi topilmadi shekilli yuzini mayuslik egalladi. Ko'zlarini yumib peshonasini peshonamga tirab sukut saqladi. Na undan va na mendan biron harakat sezildi. Xonada faqat uning bir maromda tez tez nafas olishi eshitilib turardi. Ikkimiz ham ancha vaqt shu holatda turdik. U o'z sog'inchini bosishga urunsa, men bu tomosha qachon tugashiga qiziqardim. - Seni yana yonimda ko'rib turganimdan xursandman - sekin pichirladi. - Men ham... O'z ixtiyoring bilan ayni damda yonimdasan, qidirshimga ham hojat qolmadi - dedim hotirjam gapirishga urunib. - Nima desam ham ishonmaysan...! Men ham qilmagan ishimga o'zimni oqlashni istamayman... Sen va o'zim bilishim, eshitishim kerak bo'lgan so'zlarni aytaman... Seni sevaman Binafsha! Senga aslo xiyonat qilmadim, qilmayman ham!!! - Tomoshang tugadimi? - sabrsizlandim. Bu gapimdan so'ng u meni huddi birinchi marta ko'rayotgandek hayron qaradi. So'ng yuzimda turgan qo'li bilan labimni ohista silab jilmayib qo'ydi. Uning o'sha kungi mamnun qiyofasi ko'z oldimda gavdalanaverib, hozirgi qilayotgan mehribonchiligi, etibori menga soxtadek tuyulayotgan edi. Yo'q aslida ham soxta uning yana qandaydir chirkin rejasi bor. Yo'q! Endi aslo bu soxta mehribonchligiyu jon kuydirishlariga aldanmayman. Yana bir bor uning chirkin o'yinida qatnashishni istamayman... - Men nega bu yerdaman? - Maledagi "sobiq" xona"miz"ga ko'z tashlab so'radim. - Men olib kelganim uchun. - Meni qayerda ekanligimni sen qayerdan bilding? - Shunchaki sezdim - qo'lini hamon sochlarimdan olmay hotirjam dedi. - To'liqroq! - Kuchli sehr-jodu ishlatilganini sezib o'sha kuch taralayotgan joyni qidirib bordim - u inkorsiz izohladhni boshladi - Borib ko'rgan manzaram esa, seni ko'lga qulashing bo'ldi. Ular jodu orqali suv yuzini qotirishgani uchun seni qutqarishim biroz kechikdi, lekin ulgurdim - qo'llari bu safar bo'ynim aralash yuzimni siladi. - Nima uchun qutqarding? Qayta azoblab o'ldirish uchunmi?! - uni qo'lini yuzimdan nari olib vishilladim. - Yo'q desam ham ishonmaysan... - Milo qayerda? - unga etibor bermay qayta atrofga qaradim. Pastdagi yumshoq o'rnida panjalari oq matoga o'ralgan Miloni ko'rib o'rnimdan sapchib turdim - unga nima qildi? - Sen bilan yuz bergan hodisadan yaxshigina jaxl otiga mindim... - Vernon aybdorona gap boshladi - Natijada yana maxluq qiyofasi..., Hayolimda faqat seni qutqarish edi... O'zimga kelganimda esa anchagina qurbonlar bo'lganini ular orasida Milo ham jaroxatlanganini ko'rdim... Qurbonliklar evaziga sehr-jodu kuchsizlashdi, so'ng seni suv ostidan chiqarib oldim. - Qutqarganing evaziga seni qanday sovg'a kutayotganini bilasanmi? - Milodan uzoqlashib labimda tabassum bilan Vernonga yuzlandim. - Taxminim bor... Qarshilik qilmayman. - Axaxaxa...qarshilik qilmaysan?! - uning gapidan handon otib kulib yubordim - Aslida qarshilik qilishgada haqqing yo'q. O'zingni chirkin o'yinlaring bilan meni qalbim bilan o'ynashding, butun dunyoyimni ostin-ustun qilding. Endigina yana kimgadir ishonch bildirib baxt qasrimni qurayotganimda uni tag-tugi bilan yo'q qilding. Aslida sendakalar tufayli dunyo havf-ostida qoladi. Sendaka o'zidan boshqa hech kimni o'ylamaydigan xudbinlar tufayli olamda yovuzlar ko'payaveradi... Qani menga aytchi kim ona qornidan tushgandayoq yomon bo'lgan, kim tug'iliboq yovuzga aylangan?!... Hech kim! Hamma-hammasiga atrofdagilar, atrof muhitning chirkinligi sabab bo'ladi... O'sha bashoratga ishonmagan ilk inson sen bo'lding, qanday bo'lsam shundayligimcha qabul qilgan ilk inson ham sen eding. Ammo bu harakatlaring ham bejizga emasdi, sen anniq bir maqsad uchun men bilan o'ynashding... Lekin men sendek pastkash, ikkiyuzlamachi emasman, qalbing bilan o'ynashish niyatim yo'q. Davilani o'limidan oldin seni haqiqiy manzilinga jo'natib qo'ya qolaman. Qalb og'rig'ini sezmaysan! Nega bilasanmi?! Chunki men bu og'riqni hatto ming yillik dushmanimga ham ravo ko'rmayman... Hammasini tezda tugatamiz... So'ngi so'zing yoki tilaging! - Men senga xiyonat qilmadim! - ko'zlarimga tik boqib biroz kulimsiragan holatda dedi. Uning tim qora ko'zlarida qatiy ishonch borligi yaqqol sezilib turardi. Bir on uning gaplari haqiqatdek tuyildi, bir lahza yana unga ishonishni istadim, lekin bu imkonsiz, endi hoxlasamda uning hech bir gapiga ishona olmasam kerak... Yo'o'o'q Viola uning soxta ko'rinishiga aldana ko'rma. Buni tan olish qiyin bo'lsada...u seni emas Davilani sevgan va hali ham sevadi... - Ishonaver o'sha kungi mamnun qiyofang butun umrga tatidi. Yana bir bor razilona qiyofani ko'rishga bardoshim yetmaydi - uning ko'zlariga tik qarab tasir o'tkaza boshladim... Ayni damda uning o'limi men uchun yechimdek ko'rinayotgandi. Qalbimni yoqayotgan otashni o'chira oladigan, undagi og'riqlarni yo'qota oladigandek tuyulayotgan edi. - Boshida senga nohaqlik qilganim rost... Bu qa.roring.dan aslo afsus.lanma - og'riqdan uning yuzi burishdi. O'zida kuch topib yonimga yaqinlashdi, ko'zidagi cheksiz dard ila menga qarab qo'lini yuzimga olib bordi. Uning ko'zlaridagi cheksiz iztirobni ko'rib bo'shashib ketdim... - Ikki.lanma! - u ham tasir susayganini sezib ishimni davom etishimga undadi. Vernonning yuzimda turgan qo'li bo'shashdi. Yuzida so'ngi tabassumni paydo qilib oyoqlarim tagiga yiqildi. Ko'zimdagi yoshlarni ortiq tutib turolmadim. Men ham uning jonsiz tanasi yoniga holsiz yiqildim... Yo'q! Uning o'limi menga zig'ircha ham foyda bermadi! Aksincha battar qiynalishimga o'zim sharoit yaratdim. Ro'paramda turgan uning oppoq yuziga termuldim. Qalin qora qoshlarini ehtiyotkorlik bilan siladim, qo'polroq harakat qilsam huddi uni shirin uyqusidan uyg'otib yuboradigandek. Labi chetida bilinar bilinmas turgan, meni shu "chuqurcha"lar orqali o'ziga rom etgan kulgichlarini siladim... Bolaligimdan kulgichlari bor o'g'il qizlarni ko'rsam ularga havas bilan qarardim. Meni ham ikki yanog'imda "chuqurcha"lar bo'lishini juda istardim, shu sabab ularni sun'iy ravishda chiqarishga urunib ikki yanog'imni salkam bir soat barmoqlarim orqali bosib o'tirardim, juda kulguli. Qizarib chuqurcha paydo bo'lardiyu, lekin o'n daqiqaga bormay yana g'oyib bo'lardi. Kulgichlar faqat tug'ma bo'lishi o'shanda rosa alam qilib ketardi... Men qotilman, hatto o'ziga ham rahmi kelmaydigan qotil. Qalbim sohibini o'ldirgan qotil, o'z qalbimning qotili!!! O'z yaqinlarini o'limga mahkum etgan qotilman men! Mening taqidirim nega bunaqa? Nega o'z yaqinlarimni o'ldirishga majbur bo'layabman?! Avval bobom, endi suyukligim. Ota onamni ham o'ldirib qo'yishimga birbahiya qolgandi. Karloni o'limida ham men sababchiman. O'sha lanati Venena guli haqida so'ramaginmda u hozir tirik bo'larmidi... - Vernon... Nega menga nisbatan bunday qilding?! - uning ko'ksiga boshimni tirab sekin pichirladim - Nega hayotimga kirib kelding? Nega meni o'yinchoq qilding? Nega meni o'zinga, soxta sevginga ishontirding? Senga nima yetishmayotgandi? Yoningda suyukliging va undan kutayotgan farzanding bor edi. Nega meni baxtli oilang orasiga tiqishtirding?... Negalar juda ko'p, aqali bittasiga bo'lsa ham javob yo'q!... - og'ir ho'rsinib yuzimga oqib tushayotgan ko'zyoshlarni artdim - Afsusda emasman..., sen qilmishlaringa yarasha jazo olding... Alvido sevgilim!!! Yelkamga tekgan qo'llardan seskanib ketdim. Qandaydir umid bilan yelkamga qo'yilgan qo'llarga qaradim, so'ng Vernonning yuziga...yo'q u abadiy uyquda! Qo'llar sohibi menga mayus tikilib turgan Milo ekan. Negadir qisqa soniyalar ichida shu qo'llar sohibi Vernon bo'lib chiqishini ich-ichimdan juda istagandim... Afsus bunday bo'lishi mumkin emas, uni o'z istagim bilan o'limga mahkum qildim va u endi hech qachon qarshimdan chiqmaydi... Shu on ko'nglimni shubha oraladi. U bunchalar oson o'lmasligi kerak edi... Bundan chiqdi o'zi menga yo'l ochib berdimi?! Ammo nega? Nahotki uning gaplari rost... Yo'q bunday bo'lishi mumkin emas, u meni aldagan! U meni qalbim bilan o'ynashgan! Hech qanday shubha gumonga o'rin yo'q. O'lishi kerak edi o'ldi...! - Ketishimiz kerak. Miloning gapidan hayollarim bo'lindi. - Ketamiz, avval hamma o'ziga yarashasini olishi kerak - qatiy gapirib o'rnimdan turdim. Tezda o'zimni o'nglab olib, so'ngi bor bevafoyimga ko'z tashlab xonadan chiqib ketdim. To'g'ri Kristoferning xonasiga bostirib bordim. Uni o'z do'stim yokida akamdek ko'rgandim. U nima qildi qayerdagi fitnachining gaplariga uchib menga o'zicha rol o'ynab berdi. Shunaqa ikkiyuzlamachilarni ko'rsam ko'nglim ozadigan bo'lib qolgan. U o'ychan taxtida qo'lidagi qadahni o'ynatgancha o'tirardi. Meni ko'rishi bilan o'rnidan sapchib turdi. - Milo yonimga Venerani topib keltir - dedim Krisga etibor bermay. Miloning joyida hayolchan turib qolishi asablarimni yaxshigina o'ynatdi - bu buyruq! - baqirib yubordim. Miloga ham qiyin o'z sevgani hozir ne ahvolga tushishidan tashvishda... Agar Venera chindan Miloni sevganida rost unga tegmagan bo'lardim. Lekin Veneraning har bir harakati, har bir hissiyoti soxta edi. Hatto menga Davilani qanchalik yomon ko'rishini aytgandi, aslida esa bularning bari yolg'on. Ilk bor kimnidir sirdosh dugonamdek qalbimga kiritgandim. U bo'lsa men bilan yaxshigina o'ynashdi. Endi buni javobini berishi shart, u Miloga loyiq emas! Men o'z qo'llarim bilan suyukligimni o'ldira olganimda, Milo menga aslo qarshi chiqa olmaydi... Milo xonadan chiqib ketgach Kristoferga yuzlandim. Uning ko'zlaridan anniq bir manoni topish qiyin edi. Endi joyidan qo'zg'alganda shamol orqali o'rniga "mixlab" qo'ydim. - Ikkiyuzlamachilar oilasi... Kimsan Male Qiroli shu qadar pastkash ekanligi odamni hayron qoldiradi - tilimni taqillatgancha gapirishni boshladim - Hatto ojiz inson qirollari ham bu qadar pastkashlikka borishmasa kerak... Seni shuncha qudrating bo'la turib bu ishni qilganing uyat! Hafsalamni pir qilding, hayfey sendeklarga! - Vernon qayerda? - shuncha gapimga etibor bermay so'ragan narsasini... O'gay bo'lsa ham haqiqiy aka ukadekda havotir olgan ko'rinadi. - O'ldi - jilmayib hissiz gapirishga urundim - o'ldirdim! - Sen bunday qila olmaysan - ko'zlari daxshatdan kattalashib ketdi. - Afsuski qilib bo'ldim! - ichimni it tirnagandek bo'lsa ham, mamnuniyat bilan tan oldim. - SEN AXMOQSAN! - ortimdan tanish ovozning o'shqirig'i eshitildi. Venera Miloning qo'lidan yulqinib chiqib menga tashlanishga urundi. Lekin Milo uni qayta ushlab oldi. - Nimalar qilib qo'yganingni bilasanmi?! Nega asl haqiqatni bilishga qiziqmading? - u bu safar ko'zlarida yosh bilan yalingannamo gapirdi. - Haqiqatning yetarlichasini bilaman, bundan ortiq "haqiqat"larni eshitishga hushim yo'q! Veneraning gaplaridan yaxshigina ajablandim. Lekin shunda ham dadil gapirishga urundim. Yana qanday haqiqat?! U nima haqida gapirayapti? Ichimni yana nimadir kemira boshladi... Venera nimalardir deb pichirlab Miloni qo'lidan chiqib ketdi. Qo'lidan taralayotgan qora tutunni Miloga yo'naltirib xonaning burchagiga uchirib yubordi. Qora tusga kirgan ko'zlarini menga qadab tutun orqali meni devorga tirab qo'ydi. - Sen har doim erta xulosa chiqarasan - u vishillab gapirishni boshlagach, unga qarshilik bildirmadim, biroz muddat yengilgandek bo'lsam men bilmagan haqiqatlar ochilar. Bu orada Kristofer ham ozodlikka chiqib ulgurgan edi. - Vernonga nisbatan bunday qilmasliging kerak edi - uning ko'zlari asl holiga qaytib yig'lab yubordi - U...u seni himoya qilgandi, bu yerga qayta olib kelganda biz bilan ham kelishdi. Akam uchun senga ortiq ziyon yetkazmaslikka kelishgandik. "Nega o'z xonamdaman" deb sira o'ylamadingmi? Nega o'sha xonada bemalol, xotirjam yotganing haqida zig'ircha fikr yuritmadingmi? Akam sen uchun hamma narsaga tayyor edi... Sen nima qilding?!... Sen uchun harakat qilgan hatto o'lim bilan yuzlashib kelgan akamni o'ldirding... Seni o'zim o'z qo'llarim bilan azoblab o'ldiraman. - Uning bu ishlari qilgan qilmishlarini oqlamaydi - tan olishni istamadim. Venera aytgandek erta xulosa chiqarganimdan juda afsuslandim. Uning gaplari meni qilgan ishimda pushaymon bo'lishimga majbur qilayabdi... Yo'q nima bo'lgan taqdirda ham u...ular meni qo'g'irchoqdek o'ynatishdi... Huddi ikkiga bo'linib qolgandek har xil xulosalar qila boshladim... To'g'ri u meni qutqargandir, lekin meni shu ahvolga solgan ham aynan uning o'zi! - Uni o'ldira olmaysan... - shuncha vaqt jim turgan Kristofer o'rtaga qo'shildi - uni o'ldirish imkonsiz - menga nafrat bilan tikilib gapini to'ldirib qo'ydi. - Balki qayta Varllar huzuriga yuborarmiz - xonaga ko'zlari yig'idan qizargan Davila kirib keldi. U Vernonning o'limi uchun yig'laganmi?! Davila Vernonni chindan sevganmi? Axir u o'z maqsadi yo'lida barchani qurbon qilmoqchi ediku, yoki yana biron rejasi bo'lganmi? - U yerdan qocha oldi bu foydasiz - Kristofer inkor etdi. - Endi uni u yerdan qutqaradigan Vernon yo'q. Qocha olmaydi... O'sha yerda umrini ohirigacha azoblanib yashaydi - bu safar Davila o'ziga hos bo'lmagan ovozda vishillab gapirdi. Uning gaplaridan hayratda qotib qoldim. Nahotki U meni qutqargan bo'lsa?! Vernon o'sha sirli haloskormi?!... Ammo nega...?! Uning menga aytgan har bitta gapi rost! Vernon...u menga xiyonat qilmagan... Lekin o'sha kuni qilgan ishichi. Meni hech bir qarshiliksiz tuslanuvchilarga berib yuborgani... Oo yo'q... U Vernon emasdi!!! O'sha kuni u xonaga ancha keyin kirgandiiii. Axir tuslanuvchilar har qanday qiyofaga kira olardikuuu. Nega buni endi anglayabman?! Nimalar qilib qo'ydim... - Lekin avval u ham yaqinidan ayrilish qanday bo'lishini ko'rib qo'yishi shart - Davilaning ovozidan hayollarim bo'lindi, u bir qo'lini silkitib qora tutun tutib turgan Miloni oyog'i tagiga keltirdi. Kristofer ham pichirlagancha qo'llarini menga yo'naltirdi, qandaydir ko'rinmas narsa meni umuman qimirlay olmaydigan holga keltirib qo'ydi. Davila nimani rejalashtirganini anglab tipirchilashni boshladim, lekin bu ikki qora jodurgarning sehridan qutula olmayabman. - Milo yengilma! - ulardan ozod bo'lishga urunib baqirdim. Davila qo'lidan qandaydir ko'k rangli shar hosil qilib Miloga yuzlandi. Milo ham o'zini o'nglab olib uning qarshisida dadil turdi. Men esa shunchaki ularni kuzatib turishdan nariga o'ta olmayotgandim. Milo ham qo'lida qora halqali narsalarni muallaq o'ynatib turardi. Birinchi marta uning qora kuchdan foydalanayotganini ko'rayotgandim. - Uning azoblanishini yaxshilab kuzat, o'limiga guvoh bo'l - Venera iyagimdan maxkam tutgancha nafrat bilan gapirdi, so'ng iyagimni qo'pol tarzda qo'yib yuborib tomosha ko'rayotgandek Milo va Davila tomonga qaradi. Men bor kuchimni ishga solib ulardan qutilishga urunardim. Ikkisi o'rtasida esa jang boshlanib ketdi. Yo'q bunday jim kuzatib tura olmayman... Meni bir chetda kuzatib turgan Kristoferga yuzlandim. Uning ko'zlariga tik qarab tasir o'tkaza boshladim. Yaxshigina himoyalangani uchun bu biroz vaqtni oldi, lekin uddalayotgandim. U engashib qolgach osongina meni tutib turgan sehrda qutuldim. Venerani devorga tirab qo'yib Kristoferga kuchli tasirni o'tkaza boshladim. U butunlay jonsiz yerga yiqilgach Davilaga yuzlandim. Xona bo'ylab ikki kishining ayanchli baqirig'i yangradi. Men Miloning jonsiz tanasini yerda ko'rib baqirib yuborgan bo'lsam, Venera huddi shu holatni o'z akasida ko'rib baqirib yubordi. Miloning jonsiz tanasiga qarab ko'zlarimda o't chaqnagandek bo'ldi. G'azab bilan Davilaga yuzlanib qo'limda paydo bo'lgan olov bilan uni bug'ib oldim. Bor kuchim bilan devorga tirab turdim. Ortimda qandaydir harakat sezib bir urinishda Venerani oyog'im tagiga qulatdim. - Seni rejalaring axmoqona edi - Davilani bug'ib turgan holda tishlarim orasida vishilladim - sen bu o'yin ikki taraflama bo'lishini unutib qo'yding. Nahotki meni o'z yo'rig'inga solib olaman deb o'ylagan bo'lsang... Naqadar ojizona harakat - uning ustidan kulgandek jilmaydim. U og'riqdan yuzlarini burishtirar ko'zlarida esa qo'rquv bor edi - Jahannamda kuyib yon! Qo'limdagi olov taftini balandlatdim. Xona bo'ylab kuyik badboy hid taraldi. Qo'limni uning bo'ynidan olib, jizg'anak bo'lgan joyiga va ochiq qolgan moviy ko'zlariga ijirg'inib qaradim... Sekin qadamlar bilan Miloning yoniga bordim. Qoq yuragiga sanchilgan allaqanday hanjarga ko'zim tushib bor ovozda yig'lab yubordim. Uning jonsiz tanasini quchgancha soatlab yig'ladim. Taqdirimga achinib yig'ladim. Birgina yaqinimdan ayrilganim menga juda yomon tasir qilayotgandi. U shunchaki yaqinimgina emas, bir bo'lagim desam ham adashmagan bo'laman. Bolalikdan beri u bilan birgaman, har xil yaxshi yomon kunlarni u bilan birga o'tkazdim, hech kimga ayta olmaydigan dardlarimni, sirlarimni faqatgina unga aytdim. Faqatgina u meni tingladi, yupatdi, dalda berdi... Endi esa u yonimda emas. Jin ursin meni! Hammasiga men aybdorman. Tug'ilishimning o'ziyoq xato bo'lgan. O'sha bashoratlaringni ham... Holsiz o'rnimdan turib jasadlarga to'la xonani tark etdim. Yo'lakda yo'limdan uchragan har jonni bir urinishda o'z "manziliga" yubordim. Hozir ko'zimga ko'ringan har narsa meni jig'ibiyron qilayotgandi... Miyyam bo'm bo'shdek boshim oqgan tarafga ketaverdim. Huddi miyyam o'z faoliyatini to'xtatgandek hech vaqoni o'ylamayotgandim. O'shanda o'zimni manqurtdek hisobladim... Chaqaloqning yig'i ovozini eshitib joyimda taqqa to'xtadim. Uning ovozi shundoq ham tamom bo'lgan asablarimni chertayotgandi. Yo'nalishimni o'zgartirib yig'i eshitilayotgan tarafga bordim. Davilaning xonasida belanchakda yotgancha g'ingshiyotgan bolaga yaqinlashib unga qaradim. Voajab!!! Shunchalik ham o'xshashlik bo'lar ekanmi?! U bir tomchi suvdek dadasiga o'xshapti. Uni sekin qo'limga olib yupatishni boshladim. U ham qo'llarini bir yuqori bir paslatib yig'lashdan to'htadi. Uning tim qora ko'zlariga qarab bir zum hamma narsani unutgandek bo'ldim. Qalbimni allaqanday hotirjamlik egalladi. Boyagi asabiylik-u, ayriliq azoblari ham unutilgandek bo'ldi. - Salom kichkintoy Luka! "Luka" axir Vernon unga ismni aynan men berishimni hoxlagandi. Men hali ham rejasining bir qismi bo'lganimda shunday qilarmidi?! O'z pushtikamaridan bo'lgan farzandiga o'zi emas rejasining bir qismi bo'lgan ayolidan ism qo'yishini so'rarmidi?! Eh, axmoq...nega bularni xato qilinib bo'lgach anglayabman?! Bu ham insonlarga tekgan bir lanat aslida. Barcha qachondir boshi devorga borib urilgachgina nimalar qilib yurganiyu, qanday xatolarga qo'l urayotganini tushunib yetadi. Anglab yetganda esa juda kech bo'ladi, hech qanday yo'l bilan qilinga xatoni to'g'irlab bo'lmaydi... Luka o'z ismini eshitib gapimni tushungandek kulib qo'ydi. Yuqori tishlari ham chiqib, o'zi anchagina kattarib qolibdi. Gapirishga urunib tilini bir chiqarib bir kirgizib yoqimli ovozlar ham chiqarib qolibdi. Uning Vernonnikiga o'xshash ko'zlariga termula- termula saroydan chiqib ketganimni ham sezmabman. Ulkan darvoza yonida meni Bo'ysunmas kutib turardi. Uning maqsadini tushungan holda unga ergashdim. O'sha marosimlar o'tkaziladigan xonaga osonlikcha kirib olib Lukani panaroq joyga joylashtirdim. - Aqlli bola bo'lib shu yerda o'tir, tezda yoninga qaytaman - u gapimni tushunmasada qatiy gapirib, shu yerdagi qo'l yozmalarni o'rganib chiqib marosimni qanday boshlash kerakligini topdim. Marosimni boshlash uchun kerakli so'zlarni takrorlashim bilan yulduzlar va aylana shakllar o'z o'zidan alanga oldi. Fyodr haqiqatni ko'rsatgandek yulduz ichiga kosaga suv qo'ydim. Yulduz ichidagi aylana ichiga kirib ko'zlarimni yumgan holda kerakli so'zlarni ayta boshladim. Kosadagi suvga qonimni tomizishim bilan huddi bashoratda ko'rganimdek olov ichida inson qiyofalari ko'rina boshladi. Hech qancha vaqt o'tmasidan ularning ayanchli qichqiriqlari ham eshitila boshladi. Ular alanga ichida yonib terilari ham qandaydir kuyganga o'xshab sekinlik bilan qorayib ketayotgandi. Oradan ancha vaqt o'tgach qichqiriqlar sekinlasha boshladi, shu vaqt miyyamga urulgan fikrdan bir tomchi qonimni tezda olovga tomizdim. Bu safar quloqni qomatga keltirar darajada ayanchli qichqiriq eshitildi. Olov birdan so'nib qarshimda qora tutundan iborat qandaydir tushunib bo'lmas shakl paydo bo'ldi. - Meni do'zaxga qamal qilgan binafsha ko'z, nechuk yonlariga meni chorladi - insonlarga hos bo'lmagan ovozda shalkdan sado chiqdi. - Sen bilan bitim tuzmoqchiman - o'ylab qo'ygan rejamdan mamnun jilmaydim. - Iblis bilan bitim?! Evaziga nima bera olasan? - Seni. - Meni?! - Ha. Sening bir bo'lagingni o'zim bilan olib qolaman. - Yani?! - Yaxshiroq tushuntiradigan bo'lsam, zurriyoding men bilan qoladi. Ikki tomonlama ham foydali taklif! Men o'zimga kerakli inson bilan qolaman, sen esa butunlayga yo'qolib ketmaysan. - Kelishuv shumi? - Ha. - Axmoqlik! Nima ham derdim hoxish o'zingda. Mendan bitta jon senga unda. - Shu jonni saqlab qolganim senga mukofot bo'lsin. Qora tutun yo'qolgach holsiz yerga o'tirib qoldim. Marosim uni ustiga Iblis chorlovi meni yaxshigina holda toydira olgandi. Nafasimni rostlab bo'lgach Lukaning yoniga bordim. Iblis aytganini bajardi, Luka tirik va shiringina bo'lib uhlab yotibdi. Uni qo'limga olib g'ordan chiqib ketdim. Sharshara yonida turib uning ortidagi bo'shliq o'z o'zidan g'oyib bo'lganini guvohi bo'ldim. Bo'ysunmas ham ko'rinmayapti, zulmat kabi qorong'u o'rmon ichiga ham quyosh nurlari kirib turibdi. Male mamlakati esa mavjudotlarsiz huvillab qolgandek. Birgina Male emas, Macel va Varia mamlakatlari ham shu ahvolda shekilli... - Binafsha ko'z uddaladi, U haqiqiy bashoratni amalga oshirdi o'g'lim - uhlab yotgan Lukaning peshonasidan o'pib qo'yib boshim oqgan tarafga ketaverdim. Ota onamning yoniga qaytib bormadim. Ular menga emas o'sha bashoratga ishonishdi. Ularni endi aslo kechira olmasam kerak. Mamlakatlar aro yuraverib shuni tishunib yetdimki, insonlar g'ayriturlar haqida butunlay unutishibdi. Shu bilan birga ular nazdidagi yovuz "Binafsha gul" ham unutildi. Ular haqida kitoblarni o'qib qolsa shunchaki afsona deya o'tib ketishayapti... Afsonalar ham haqiqatdan olinishini endi birgina men bilaman shekilli... Milosiz judayam qiynalayabman... U bilan tortishishlarimiz, maslahatlashishlarimizni judayam sog'indim. Uning menga og'ir kunlarimda dalda bo'lishi, ko'nglimni ko'tarishiyu yupatishlari barcha barchasini sog'indim. Agar u ham tirik bo'lganida, uni ham yonimda olib qolgan bo'lardim, afsus...! Vernon... Undan har soniya kechirim so'rab yashayabman, erta chiqargan xulosam menga juda qimmatga tushayapti. U bilan o'tgan baxtli damlarimni qumsab, sog'inib yashayman. Qalbimdagi uning bo'shlig'ini hech narsa bilan to'ldira olmayabman... Bir tomondan esa Luka dadam qayerda deya holi jonimga qo'ymaydi. Hali to'rt yosh bolani aldab tura olaman, kattargandan so'ngchi?! Balki unga bor haqiqatni aytarman...lekin o'z onasini o'ldirganimni bilgach meni yana onasi o'rnida ko'ra olarmikan... Yo'q, aslo! Unga bu haqida hech qachon aytmayman, zerokim men uni o'z farzadimdek qabul qildim, unga haqiqiy onasidanda ko'proq mehr berdim va shu bilan birga o'zim ham unga juda bog'lanib qolganman. Uning menga qaratilgan nafratli ko'zlarini ko'rishga esa aslo bardoshim yetmaydi. U ayni damda mening qalb malhamim!!! Uni aslo o'zimdan yiroqlashtiradigan harakatlar qilmayman! Dadang o'lgan deya qutulaman. G'ayrioddiyligini esa yotig'i bilan tushuntiraman. Hammasi yaxshi bo'ladi...! Shunaqa bo'lishiga umid qilaman! Hozircha Lukada hech qanday o'zgarishlar sezilmayapti, dadasidek o'ta kelishgan ekanligini hisobga olmasak... Mening sharofatim bilan ilm-fan deya atalmish qudratli kuch dunyo yuzini ko'rdi. Uning aql bovar qilmas narsalariyu, shiddat bilan o'sishi meni yaxshigina hayrat va vahimaga sola oldi. Nima bo'lsa ham faqat yaxshilikka bo'lsin. Luka ikkimiz haqiqiy sayyohlarga aylanib qolgandik. Bir mamlakatda qo'nim topmay har yerni aylanib chiqardik. Shu bilan birga zamonlar aro sayohat ham qildik desam adashmagan bo'laman menimcha. Zamon o'zgardi, insonlar o'zgardi, odatlar o'zgardi hattoki mamlakat nomlari va chegaralar ham. Bir ikkitasini aytmaganda hech qanday qirollik qolmadi. Qirolliklarni adolatli Demokratiya egalladi... Ilm fan esa to'xtovsiz rivojlanib borayapti. Bug' mashinaalri, yulduzlarni ko'radigan asboblar, to'rtburchak quti sifat o'zi yurar foytun yani mashinalar, uzoqdagilar bilan sim orqali aloqa, temir qush, dunyo malumotini xotirasida saqlay oladigan kompyuterlar, inson ishini yengillashtirib shu bilan birga ishsizlikni yaratib berayotgan aqlli robotlar sanasam sanog'i yo'q bularni. Bular ham har bir soatda ming xil ko'rinishda yangilanib chiqadi. Mana senga miyyaning kuch qudrati... Men va Luka umrboqiy bo'lganimiz uchun odamlar ko'ziga opa-ukadek ko'rinardik. To'g'risiyamda o'zim bilan teng turgan Luka meni oyi deb chaqirsa kim ham hayron qolmaydi. Bu o'z havfsizligimiz uchun ham zamon talabi uchun ham juda yaxshi qaror. Lekin yolg'iz paytimiz men uning onasi, u esa mening o'glim Luka. Va har doim shunday bo'lib qolaveradi. - Oyi sizga bir narsani ko'rsatmoqchiman. Londondagi shinamgina ikki qavatli uyimizning oshxonasida ovqat qilayotganimda Luka yonimga yugurib keldi. - Sekinroq! Ortingdan it quvdimi? - Yangi qobilyat! - ko'zlari quvonchdan porlab o'ziga sig'may dedi. U huddi Vernondek Demonius bo'lib chiqgandi, huddi udek, avval nomini bilmagan hayvonim Tasma iblisiga aylana olardi. O'zi ham unga juda o'xshaydi. Uni ko'rganimda Vernonni ko'rgandek bo'laveraman. Iloji boricha uni jaxlini chiqaradigan narsalardan yiroqlashtirib yurardim. O'zi ham oshkor bo'lmasligi uchun jaxlini boshqarishga urunardi. Va buni juda yaxshi uddalardi. - Ho'sh qanday ekan?! - Bunday - u qo'lini yuzimga qo'yishi bilan, o'tmishim ko'z oldimda kino tasmasidek o'ta boshladi. "Yo'q yolvoraman to'xtat, bas qil, bunday qilma! Luka iltimos sen bularni ko'rmasliging kerak TO'XTAT!" Uning qo'li yuzimdan olinishi bilan ko'zimdan yoshlar to'xtovsiz jala misoli oqa boshladi. Holsiz yerga cho'kkalab qoldim. Hatto Lukani yuziga qarashgada madorim yo'q edi, yoki qaray olmayabman. Axir uning haqiqiy onasini o'ldirganman! Otasini ham...! - B.bu.lar - Luka so'zini tog'ri ayta olmaganidan bilish mumkinki uning ahvoli menikidan battar. - M.men buni istamagandim - bog'zimdan faqat shu gaplar zo'rg'a chiqdi. Uning yonida o'zimni nima desam ham oqlay olmayman. Yaxshisi so'ngi qarorni uning o'ziga qoldiraman. - Me.ni o.oyim... - u ortiq gapirmay yugurgancha uydan chiqib ketdi. Men esa ko'z yoshlarim bilan birgalikda yana yolg'iz qoldim. Bilardim bir kunmas bir kun u hammasidan habar topardi. Bunaqa holatga o'zimni tayyorlab ham borardim... Lekin bunchalar og'riqli bo'lishini bilmagan ekanman... Oradan bir hafta o'tsa hamki, Lukadan habar bo'lmadi. Men esa shu bir haftani faqat yotish bilan o'tkazdim. Unga hozir tinchlik kerak, uning qarshisidan o'zim chiqsam ikkimiz ham birdek aziyat chekamiz. Yaxshisi o'zi bir qarorga kelsin... Men chidayman barchasiga chidayman, u meni tark etsa ham chidashga majburman. Mendek lanat tekgan o'z hoxishi bilan ham o'lolmagandan keyin chidashdan, bardosh berishdan o'zga choram bormi...?! * * * * * * Luka uyidan chiqib ketgach uy ro'parasidagi o'rmonda ancha vaqtgacha tentirab yurdi. Daraxtlardan alamini olib ildizi bilan yulib otar, qanchalik tinchlanishga urunmasin uddasidan chiqa olmayotgan edi. O'zida o'zgarish sezishi bilan havotirga tushib qoldi. Hozir maxluqga aylanishning vaqti emas! Uni tinchlantira oladigan oyisi yonida emasligida u maxluqga aylanmasligi kerak. Luka tinchlanish uchun oyisi uni tinchlantirish yo'lida har doim aytib beradigan qo'shiqni esladi. Sokinlik atalmish birgina jumla, Meni ham qachondir yo'qlab kelarmi?! Bu yovuzlikga ko'milgan qalbim, Qachondir tinchgina orom toparmi?! - Sokinlik atalmish birgina jumla... - Luka yerga osmonga qaragancha yotib olib chuqur chuqur nafas oldi. Oyisining qo'shig'i bu safar ham ish berdi. Yigit she'rga endi etibor berib yana takrorladi. Oyisining o'tmishiga mos kelar ekan! U sokinlikni topdi va hozir yana yo'qotdi shekilli, o'yladi yigit. Ancha vaqtdan so'ng o'rnidan turib boshi oqgan tarafga keta boshladi... Bir kun bir do'stinikida, boshqa kun yana boshqasinikida tunab qoldi. Bir haftani klubma klub, jo'rachilik bilan yurib o'tkazgan Luka qalbidagi alamni hali ham bosa olmayotgandi. Yotsa, tursa, ichsa ham Viola uning onasi emasligi va ertaklardagidek yovuz malika uning haqiqiy onasi bo'lib chiqganini hazm qila olmayotgandi. Uni ustiga dadasini ham oyim deb yurgan kishisi o'ldirgan... Yo'q axir buni majburlikdan qilganku, ularning o'zlari Violani chirkin o'yinlarida o'ynatishganku. Qalbida kiri yo'q ojiz qizni ayab ham o'tirishmaganku. Guldek umrini yolg'onchilar va azob uqubat davrasida o'tkazgan ham aynan u-ku. Lukani hech kimdan kam qilmay, bor mehrini berib voyaga yetkazgan ham aynan shu qizku. Unga shuncha yomonlik qilgan insonning bolasini bolam deb suygan, uni saqlab qolish uchun hatto iblis bilan yuzma-yuz bo'lgan ayan shu qalbi yarim oyisiku. Qayerdan biladi, balki kuni Davila atlamish haqiqiy yovuzga qolganda shu kunlarni ko'ra olarmidi?! O'sha yovuz kimsa Violadek Uni asrab avaylab, gardaniga gart tekkazmay ulg'aytira olarmidi?! Luka birdan o'rnidan sabchib turdi. Yo'q u bor mehrini bergan oyisiga bunday nohaqlik qila olmaydi. Hoziroq yoniga borib kechirim so'raydi. Viola uning haqiqiy onasi ekanligini tan oladi. Zerokim u haqiqatdan Violani bolasi. Bola tuqganniki emas, boqanniki deb ham bejizga aytishmagan... Uyiga ketish uchun avtobus kutib o'tirgan Luka katta yo'lga chiqib ketgan qizaloqni ko'rishi bilan o'zini tezda o'sha qizaqloqning yoniga urdi. Katta tezlikda kelayotgan mashina urib yuborishiga birbahiya qolganida qizni qutqarib qoldi. Qizcha qo'rquvdan ko'zlarini qattiq yumib olgancha qo'lidagi barbi o'yinchog'ini quchoqlab olibdi. Hech qanday og'riq sezmagan qizaloq ko'zlarini ochib uni zimdan kuzatib turgan yigitni qarshisida ko'rib yig'lab yubordi. Bu boyagi qorquvning asorati va yo'qotib qo'ygan dadasi sabab edi. O'yingohda o'ynab o'tirgan qizchaga joyidan jilmasligini tayinlab ketgan dadasi ketishi bilan qizaloq yo'lning narigi tarafida oynali do'kondan ko'rinib turgan o'yinchoqlar yoniga borishni hoxlab qolib yugurgancha o'sha taraga borgandi va natijada bu ahvol... - Hoy qizaloq bo'ldi yig'lmasangchi - boyadan beri qizchani tinchlantira olmayotgan Luka nima qilarini bilmay qoldi. Ota-onasi qayerdaligini so'rasa ham, uyi qayerdaligini so'rasa ham faqat yig'lab javob berayapti. - Manabu senga - Luka bu safar qizchani tinchlantirish uchun unga huddi qizaloqnikidek yashil ko'zli qo'g'irchoqni ko'rsatdi. Luka qo'g'irchoqni ko'rishi bilan ovozi tingan qizaloqga yov qarash qilib qo'lidan tutgancha uyiga keta boshladi. Hozir uni bu ahvolda shu yerda qoldirib keta olmasdi. Uyiga borgach internetga elon yozadi va shu bilan hammasi hal. Luka uyga kirgach qizaloqni oshxonadagi o'rindiqlardan biriga joyladi. Oshxona uydan chiqib ketganda qanday bo'lsa shu holda turibdi. Hatto gazga qo'yilgan tovuq oyoqchalari yomon bo'lib ketishga ham ulguribdi. Luka bu manzaradan yuragi hijil bo'lib tezda oyisining xonasiga ko'tarildi. Yotoqda o'rqa o'girgancha yelkalari silkinib yig'layotgan oyisini ko'rib o'zidan nafratlanib ketdi. Sekin yoniga yaqinlashib ortidan quchib yotoqga joylashdi. - Oyi... Kechiring... - Luka tomog'idan zo'rg'a shu ikki jumlani chiqara oldi. * * * * * * Meni birdan quchib olgan qo'llardan seskanib ketdim. Ortimdan eshitilgan ikki jumla esa meni baxtdan esankiratib qo'ygandi. Tezda o'rnimdan turib ortga o'girlidim. Bu haqiqatmi?! Qarshimda rostan ham o'g'lim turibdimi? Nahotki?! U meni kechira oldimi?! Meni "oyi" dedi...! Yoki tush ko'rayabmanmi? Uning qo'li yuzimga tegishi bilan bu haqiqat ekanligini angladim. Haqiqat! U yonimda! - Luka... - uni tezda bag'rimga bosib iforiga to'yib oldim. U o'zimdek bo'lsa ham men uchun hali ham bola. - Kechir... O'g'lim men buni hoxlamagandim... - Gapirmang... Men o'tmish bilan emas hozir bilan yashayman. Siz ha aynan siz mening haqiqiy onamsiz! Sizni juda yaxshi ko'raman... Bir hafta oldingi qilig'im uchun siz meni kechiring. Men ham sizga nohaqlik qilmasligim kerak edi. - Tshsh... Men ham hozir bilan yashayman - uning gapini o'ziga qaytarib qayta uni maxkam quchoqlab oldim. - Oshxona juda badbo'y ekan... Iiiii voyyy...uyat - begona ovoz kelgan tarafga tezda qaradim. Qo'liga ikkita qo'g'irchoq ushlab olgan yashil ko'zli qizcha ko'zlarini katta katta ochgancha bizga qarab turardi. - Qanaqa uyat? - Luka unga o'qrayib qarab uning yoniga bordi - bu meni opam hafalashib qolgandik. - Kechirim so'radingizmi? - qizcha hu safar kipriklarini pirpiratib qatiy ohangda so'radi - qiz bolani hafa qilish yomooon. - Mahmadona... - Ismim Viviyen, hech qanaqa mahmadona emas! Men bu qizchaning gaplaridan beixtiyor Lukaning fikriga qo'shildim. Jajjigina qizaloqning tillari yaxshigina burro ekan. - Opa bu mahmadonani yo'lda topib oldim yo'qolib qolibdi... Hozir internetga sap-sariq yuzini tarqatvoraman egalari tezda olib kelishadi. Luka menga vaziyatni tushuntirishi bilan birgalikda bu qizaloqni yoqtirmaganini ham yashirib o'tirmadi. - Yaxshi... Isimingni Viviyen dedingmi? - Luka qizaloqni rasmga tushurib xonadan chiqib ketgach, shumtakani gapga solishga urundim. U menga juda yoqib qolgandi, ayniqsa tovlanib turgan yashil ko'zlari. - Haa. - Yoshing nechida? - To'rtda - deb beshta barmog'ini ko'rsatdi. Uning bu qilig'idan kulib yubordim. Bunday vaziyatda odam qaysi biriga ishonishni ham bilmay qolarkan. Beshta barmoqgami yoki to'rt so'ziga? - Ajoyib... Ota onangni yo'qotib qo'ydingmi? - Faqat dadamni, oyim yo'q - qizcha birdan mayus tortib oldi. - Luka akangni qayerda ko'rib qolding? - qizchani sariq jingalak sochlaridan silab uni chalg'itishga urundim. - Katta yo'ldan o'tayotganimda meni qutqarib qoldi, adashmasam shunday. - Tushlik vaqti ham bo'libdi, qorning ochdimi? - Haa - qizcha qornini ushlab javob berdi. U bilan birgalikda pastga tushdim. Ha qizaloq noligancha bor ekan, oshxonani badbo'y hid tutib ketibdi. Derazalarni katta katta ochib bu yerni tezda tartibga keltirdim. Tushlik vaqtidan ham o'tib ketgani uchun tez tayyor bo'ladigan osongina ovqat "Omlet" qilib qo'ya qoldim. - Luka tushlikga. Ovqat pishgach stol ustini bezatib Lukani ham chaqirdim. - Seni rostan ham yaqinish bormi? - Luka Viviyendan so'radi. - Ha dadam bor. - E'lon qo'yilganiga bir yarim soat bo'ldi. Lekin sen hali ham shu yerda o'tiribsan. - Balki ko'rmagandir - qizaloq yana homush tortib qoldi. - Ko'rsa albatta seni topib keladi... Endi esa shirinlikho'rlik qilamiz - qizaloqni ko'nglini ko'tarish uchun muzlatgichdan muzqaymoqlarni oldim. - Menga mumkin emas - Viviyen birdan bosh tortdi - Dadam menga shirinliklarni taqiqlagan. - Dadang hozir yoningdami? - Yo'q. - Unda nima muammo? Dadalarsiz bugunga hamma narsa mumkin. Tortinmay olaver, bir kunga hech narsa qilmaydi - qizaloqni qo'liga muzqaymoq tutib yeyishiga undadim. Shu payt qo'ng'iroq chalindi. - Men qarayman - Luka o'rnidan turib ketdi. Biroz vaqtdan so'ng bir ahvolda yonimizga qaytib keldi - mehmondorchilik tugadi. Mahmadona dadang keldi - Luka parishonhotir javob berib menga qaradi. Uning ko'zidagi ifodani tushuna olmadim. O'rnimdan turib qizaloqni olib chiqmoqchi edim Luka to'xtatib qoldi. - O'zim - meni qo'limdan tutgan Viviyenni qo'lidan ushladi. Bu meni battar shubhalantirdi. Unga tushunarsiz qarab tashqariga olib chiqadigan eshik yoniga bordim. U yerda xonani tomosha qilib turgan erkakni ko'rib tilim aylanmay qoldi. Oppoq yuz, jingalak sifat kaltalangan soch, o'sha qalin qoshlar, o'sha tim qora ko'zlar va o'sha yanoqdagi kulgichlar sohibi qarshimda turardi. - Vernon - lablarim beixtiyor sekin pichirladi. - Dadajon - qizaloqning quvnoq ovozi hayollarimni bo'lib yubordi. - Viviyen - u qizaloqni quchoqlab ko'tarib oldi - nega gapimga kirib jimgina o'tirmading? - Kechiring - qizaloq yig'lamoqdan beri bo'lib dadasini bo'ynidan quchib oldi. - Hayirli kun... Uzr sizlarni ham bezovta qildik - u bu safar bizga yuzlanib gapirdi. Menga ko'zi tushgach birdan jimib qoldi - ko'zlaringiz... Noodatiy ekan. - Rahmat... Balki ichkariga kirarsiz, qizaloqning ham shirinligi qolib ketdi - dedim negadir uni ko'proq qolishini istab. - Shirinlik?! - qiziga o'qrayib qaradi. - Bolalarni shirinlikdan butunlay cheklab bo'lmaydi. Ora orada yeb tursa zarari tegmaydi... Marhamat - unga yo'l ko'rsatdim. - Qanday bo'lar ekan? - Tortinmang, bemalol mahmadona yarim qolgan muzqaymog'ini tugatib olsin - bu safar boyadan beri jim turgan Luka gapga aralashdi - Mahmadona deganimni ko'ngligizga olmang, bu erkalash - izohladi. - Tushundim - u jilmayib men ko'rsatgan tomonga yura boshladi. - Oyi... Bu... - "U" emas - uni tushungan holda darrov inkor etdim - qiyofadoshi xolos. - Balki... Barchamiz bir davraga yig'ilib shirinlikxo'rlik qila boshladik. Men unga tikilib shuncha yillik sog'inchimni bostirishga urunardim. Uning nigohi menga tushishi bilan tezda ko'zlarimni olib qochardim... - Ismingizni bilsam bo'ladimi janob - Luka muzaqaymog'ini tugatgach unga yuzlandi. - Vernon Lotner. "Vernon" shunchalar o'xshashlik. Hatto ismi ham "U"nikidek. - Luka Jons va Viola Jons... Tanishganimdan xursandman - Luka mamnuniyat bilan unga qo'l uzatdi. - Ular opa-uka ekan - muzqaymoq yeyayotgan Viviyen o'zicha malumotni to'ldirib qo'ygan bo'ldi. - Tanishganimdan hursandman - u menga yuzlanib gapirdi. - Men ham - uning tim qora ko'zlariga g'arq bo'lmaslik uchun nigohlarimni olib qochdim. - Opa men ketishim kerak, sizlar esa behijolat - deya Luka bir menga bir Vernonga yuzlanib uyni tark etdi. - Endi bizga ham ruxsat - Vernon o'rnidan turib ildirgichdagi kostyumini qo'liga oldi. - Sizni opa deb chaqirsam maylimi? - o'rnidan turgan Viviyen yonimga keldi. - Bemalol - uni yuzidan silab qo'yib eshikgacha kuzatdim. - Qizim va shirinliklar uchun tashakkur. Unga javoban bosh silkib qo'ydim. Tashqariga chiqgach nimadir yodiga tushgandek tezda ortiga o'girildi. - Qarzdor bo'lib qolishni istamayman, atalgan kun yana shirinlikxo'rlik qilamiz meni hisobimdan - orqa sochini qashlab jilmayib dedi. - Nasib qilsa men rozi - uning bu taklifidan negadir tanamda yengil titroqni his qildim. - Unda yana ko'rishguncha Binafsha ko'z. - Ko'rishguncha...! TAMOM. E'tiboringiz uchun rahmat! Xato va kamchiliklar bo'lgan bo'lsa uzr. Hurmat bilan: #Daliya Download 0.49 Mb. Do'stlaringiz bilan baham: 
|