О н а ж о н шеърлар Тошкент — «O‘zbekiston»- 2013 Тўпловчи ва сўзбоши муаллифи

Салима УМАРОВА


ОНАМГА

Мен кўз очиб дунёга боқиб,

Кўрдим вафо деган оламни.
Ҳижрон отлиқ бало ютоғиб,
«Ютиворди» менинг онамни.

Қаро зулфга кўнмай кумуш доғ,

Қаро кунга юз босди бир бош.
Йўл ярмида ўчди-ку, чироқ,
Юракда нақ тоғ каби бардош.

Мунча шошдинг, ўлим — бесабр,

Бошқа йўлдан кетсанг нетарди.
Биров сенга муштоғ — мунтазир,
Ҳар он тайёр бўлиб кутарди.

Бўлмасди-ку унда нигоҳи,

Ҳар юракка санчилган гўдак.
Бахт бўлмасди фиғони, оҳи,
Олис маъволарга етгудак.

Унда бахтни сипқориб ичган

Ва кузатган инсон бор эди.
Ё бахт дея курашда кечган
Бутун умр армон бор эди.

Сен-чи, ҳисоб қилмадинг асло

На ёш билан, на юрак билан.
Идрокингда бир қатъият жо,
Жуда совуқ бир керак билан.

Иш юритдинг ўйламай-нетмай,

Олиб кетдинг унинг ёрини.
Фарёдига парво ҳам этмай,
Қаторидан узиб норини.

Қоқ бағрига ботдинг тиғ бўлиб,

Оқар эди ундан чак-чак қон.
Яшади у кунда бир ўлиб,
Шу баҳрда сақладим мен жон.

Йўлларини тўсган кимсалар

Ўша қонга кетди ғарқ бўлиб.
Қон томган ер ёқут ранг олар,
Атиргулга кетдилар тўлиб.

Гулзор узра қувиб капалак,

Мен улғайдим, етдим камолга.
Мен деганда минг жони ҳалак
Онам бугун бир зум тин олгай.

Ортга боқар ҳорғин ва маъюс,

Кўрар вафо деган чаманни.
Бу чаманга киролмагай куз,
Забт этса ҳам минг жонни — танни.

Бу боғ ичра қора зулфига,

Боғлиқ ётар эрка ҳислари.
Бу боғ ичра армон қулф ургай,
Ҳар ён тараб бардош исларин.

Олиб келди сув каби оқиб,

Умр қуруқ вужуд онамни.
Мен бу кемтик дунёга боқиб,
Кўрдим вафо деган оламни.


Муножотхон НУРМАТОВА