Orhan pamuk

132 

---

nehm. Kimse düşünmüyor bunu!" Muhittin'e baktı: "Sen her 
şeyi şairliğinle açıklamak istiyorsun. Yeterli mi bu? Sabır ve şiir... 
Bu kadar mı her şey? Zekânı göstereceksin... Bekleyeceksin. 
Neden peki?" Refik'e döndü: "Sen de bu rahat ev ve günlük hayata 
kapılmak üzeresin. Bir şey demiyorum. Bunu değiştir de de­
miyorum. Ama beni anlıyor musunuz? Çünkü bazan bakışla­
rınızdan korkuyorum." 
"Korkma, korkma canım bizden!" dedi Muhittin. 
"Kaç yıllık arkadaşız biz!" dedi Ömer. Muhittin'e doğru yü­
rüdü. Karşısında ayakta durdu: "Gel, öpeyim seni!" dedi. 
Muhittin: "Sarhoş gibisin yahu!" dedi, ama ayağa kalktı. 
Duygulanmış gibiydi. Birbirlerine sarıldılar, gülüşerek öpüştü­
ler. 
Refik de duygulandığını düşündü. İçinden onlara, şakaya 
katılmak geldi, ama yerinden kalkmadı. Az önce söylediği sözleri, 
Perihan'ı, arkadaşlarının Perihan'ı nasıl gördüklerini düşünüyor, 
utanıyordu. 
Ömer: "Okul
yıllarında y n p t ı g ı m i 7 gihil" Hiyp hağırrh 
Refik de ayağa kalkmıştı: "Hatırlıyor musunuz yahu, bir gün 
mukavemet dersinde..." Arkadaşlarının kapıya doğru baktıklarını 
görerek döndü: "Aa babam!" diye mırıldandı. 
Cevdet Bey de onları görünce şaşırdı. Üstünde mavi beyaz çizgili 
bir pijama ve uzun bir hırka vardı. Kapının önündeydi. Galiba 
önce saklanmak istemiş, sonra bunu yapamayacağını anlamıştı. 
Gecenin bu saatinde, eğlence bulduğu için sevinçliydi. Ağır ve 
ezberlenmiş adımlarla kendi koltuğuna doğru yürüyordu. 
"Hayırlı akşamlar, delikanlılar, uyuyamadım, hayırlı akşam­
lar." 
"Efendim, yoksa çok mu gürültü yapıyorduk?" dedi Ömer. 
"Yok, yok. Yaşlılıktan! Midem de bir tuhaf. Akşam çok yedim 
galiba." Utanarak ekledi: "Güzel değil mi pijamalarım?" 
"Yaa, çok güzel!" dedi Muhittin. Alaycı bir anlatım vardı 
yüzünde. 
"Ne konuşuyordunuz siz?" dedi Cevdet Bey. Gövdesini sevgili 
koltuğuna dikkatle yerleştiriyordu. "Ne konuşuyordunuz, 
söyleyin bakalım!" 
Ömer: "Hayatta ne yapmalı, diyorduk!" dedi. 
133 

---

"Bak hele! Ne yapmalıymış?" 
"Daha karara tam varamamıştık," dedi Ömer. 
"Bundan kolay ne var? Hayatta çalışmalı, sevmeli, yemeli, 
içmeli, gülmek!.." 
"Ama amaç ne olmalı? Biz bunu tartışıyorduk?" 
Cevdet Bey elini kulağına götürdü: "Amaç mı diyorsunuz?" 
Refik: "Yani asıl hedef ne olacak, bunu söylüyorlar baba!" 
dedi. 
Cevdet Bey hınzır bir tavırla: "Onlar söylüyorlar. Ama sen? 
Sen bu işlere çok fazla karışma. Sen evlendin. Artık senin asıl 
amacın bellidir. Evin ve işin... Peki, başka ne diyordunuz, ba­
kalım?" 
Ömer birden hatırladı: "Ben bir de Sait Nedim Bey'den sö-
zedıyordum. Babası Nedim Paşa'yı tanıyormuşsunuz. Hatta 
düğününüz, galiba Nedim Paşa'nın konağında..." 
"Evet, evet!" dedi Cevdet Bey. "Onun konağında olmuştu." 
Galiba biraz canı sıkılmıştı. "Refik bana aşağıdan bir zahmet 
meyve getirsene!" dedi. "Bir portakal soy da getiriver!" 
"Sait Nedim Bey'i trende görmüştüm." 
"Sen onu bırak. Bir iş buldun mu, bana onu söyle bakalım!" 
dedi Cevdet Bey. "Bir iş bul çabuk. Bir de kız. Maşallah yakı­
şıklısın, iyi de okumuşsun. Evet, iyi bir iş, iyi bir kız. Sorunuza 
işte cevabım. Hayatta önemli olanlar bunlardır." 
Refik merdivenlerden mutfağa indi.