Пешонамдаги нур. Маҳмуд Олакош

Пешонамдаги нур. Маҳмуд Олакош 
57 / 59 
менга мендан кўра яқин бўлган ана шу Раббим билан биргаликда юрар, бирга ўтирар, 
бирга яшардим!.. 
Сенга Сен лойиқ бўлганингдек ҳамд бўлсин, Сенга Сен лойиқ бўлганингдек шукрлар 
бўлсин эй Раббим!.. 
Ва орадан анча кунлар, анча ойлар ўтди. 
Ўтган ҳафта роппа-роса олти ой тўлганди. Бир неча хил дорилар билан бирга гиёҳларни 
ҳам ичишда давом этаётгандим. Бош оғриғимда кучайиш ёки сезиларли бир ўзгариш 
бўлмади. Ўтган шу олти ойлик вақт ичида фақат менда ва менинг оиламда ўзгариш содир 
бўлганди, оила ҳаётимиз ўзгарганди. 
Топ-тоза, нурдай порлоқ бир ҳаёт ичига киргандик. Бу дунёга нима учун 
келганлигимизни билардик ва шу эътиқодга кўра, шу идрокка кўра яшай бошлагандик. 
Бизларни тирилтирган ва ҳаётимизга ойдин маънони онггимизда уйғотган бир идрок эди 
бу. 
Хотирасини йўқотган бир инсон узоқ йиллар шу аҳвода яшагандан сўнг, яна хотираси 
тикланганда нимани ҳис қилса, мен ҳам худди шуни ҳис қилаётгандек эдим. Шу хасталик 
василаси билан мозийимни, шу дард туфайли “қолу бала”ни, шу касаллик василасидан 
Раббимни ва Раббимга берган аҳдимни эслагандим. 
Ким эканим, нима бўлганим маълум эди энди. Илгарилари соҳиб бўлганим барча 
“этикитка”ларни, барча сифатларни тарк қилган, фақатгина битта сифатга, фақат бир 
шахсиятга маҳкам ёпишгандим. 
Менга шараф берган, менга иззат берган бу шахсият Аллоҳга қул бўлиш шахсияти эди!.. 
Бу орада Саид домлани яна икки-уч марта кўрдим. Яна дийдорлашдик, яна 
суҳбатлашдик, яна иймонлашдик!.. Фабрикага икки марта келиб, барча ишчиларга 
ниҳоятда гўзал насиҳатлар ва тушунчалар берди. Кўпгина ишчилар билан самимий ва 
яқин муносабатлар ўрнатди. Гўё уларга мендан кўра яқинроқ, уларни мендан кўра 
кўпроқ севаётгандек туюлди. Аммо, қизғанмадим! Унга бўлган ҳурматим ва муҳаббатим 
янада ортди. Қандай гўзал инсон, қанчалар яхши мусулмон эди у!.. 
Шифокорим Закийбек эса, ўтган ойда автомобил ҳалокатидан вафот қилганди... У менга 
менинг ўлимим хабарини бераётганида, шубҳасиз ўзининг мендан олдин ўлишини 
билмаганди!.. 
Рафиқам Шириннинг қистови билан, пешонамдаги шишнинг ҳолатини ўрганиш учун 
қайтадан рентген қилдирдик. Аслини олганда мен буни умуман хоҳламагандим. Шиш 
катталашдими, кичиклашдими, мен учун бунинг аҳамияти йўқ эди. 
Бутун диққат-эътиборимни, қизиқишимни Аллоҳга қаратгандим. Ҳаёт томирим Аллоҳнинг 
қўлида эди. У хоҳлаган пайтида, хоҳлаган шаклида, истаган ерида бу томирни қирқиши 
мумкин эди. 
Ҳатто, ҳозир, шу лаҳзадаёқ кесиб юбориши ҳам мумкин эди. 
Раббим шоҳид бўлсинки, бу ўй менга ҳеч қандай қўрқув ёки хавотир бермаётганди. 
Аксинча қалбимда умид тўла хушнудлик уйғотганди. Чунки мусулмонча яшаш қандай 
гўзал бўлса, мусулмонча ўлиш ҳам худди шундай гўзал ва хуш эди!.. 
Раббимнинг олдида бўйним эгилган, юзим ёруғ эди. 
Ҳамма нарсанинг мутлоқ соҳиби, мутлоқ Ҳокими ўлароқ фақат ва фақат ягона Раббимни 
кўрар, шу имон-эътиқод билан йўналган, Раббимга шу ишонч билан қуллик қилишга 
ҳаракат қилардим. 
Шундай ҳолатда ўлиш демак, иншаоллоҳу таоло Раҳмоннинг раҳматига қовушиш 

---