Podział administracyjny II RP
Sprawował urząd od 11 grudnia 1922 r. – do 16 grudnia 1922r.
Gabriel Narutowicz urodził się 17 marca 1865 roku w Telszach na Żmudzi, w rodzinie powstańca styczniowego, właściciela majątku. Gimnazjum kończył w Lipawie na Łotwie. Ze względu na stan zdrowia przerwał studia na Uniwersytecie w Petersburgu, a Politechnikę ukończył w Zurychu. W okresie studiów związany był z emigracyjną grupą partii "Proletariat", co uniemożliwiło mu powrót do kraju, gdzie władze rosyjskie wydały nakaz jego aresztowania. Pracując w budownictwie hydroenergetycznym uzyskał międzynarodowy rozgłos. Objął katedrę na Politechnice w Zurychu. Jego prace naukowe oraz realizacje spowodowały, że został uznany za jednego z najwybitniejszych europejskich twórców elektrowni wodnych i świetnego znawcę zagadnień geologicznych. W czasie I wojny światowej podjął działalność charytatywną na rzecz Polaków i stopniowo zbliżył się do koncepcji realizowanych przez Józefa Piłsudskiego. Po zakończeniu wojny współpracował w sprawie regulacji Wisły. W czerwcu 1920 roku otrzymał nominację na ministra robót publicznych. Został prezesem Akademii Nauk Technicznych i przewodniczącym Państwowej Rady Odbudowy. W czerwcu 1922 roku powołany na ministra spraw zagranicznych. Prasa prawicowa atakowała go za powiązania z Józefem Piłsudskim i popieranie polityki Naczelnika Państwa, z którym był spowinowacony. Na skutek demagogicznej akcji endeków stał się sztandarową postacią lewicowej części Sejmu. Po wyborze na pierwszego prezydenta Rzeczypospolitej zaprzysiężony został 11 grudnia 1922 roku. 16 grudnia na otwarciu wystawy dzieł sztuki, w czasie rozmowy z posłem angielskim został zastrzelony przez prawicowo nastawionego Eligiusza Niewiadomskiego. Na procesie zabójca oświadczył, że zamierzał najpierw zabić Naczelnika Państwa - Józefa Piłsudskiego.
Stanisław Wojciechowski Sprawował urząd od 22 grudnia 1992r. – do 14 maja 1926r.
Stanisław Wojciechowski urodził się 15 marca 1869 roku w Kaliszu, w rodzinie inteligenckiej, wywodzącej swoje szlachectwo z XV wieku. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim w latach 1888-1891, studiował na Wydziale Fizyko-Matematycznym. Należał do grona najbardziej aktywnych konspiratorów, uczestników tajnych studenckich grup samokształceniowych. Był członkiem konspiracyjnego Związku Młodzieży Polskiej "Zet". Następnie działał w tajnej organizacji Zjednoczenie Robotnicze. Brał udział w Zjeździe Paryskim tworząc Polską Partię Socjalistyczną. Był przeciwny stosowaniu terroru. Z Francji, gdzie go aresztowano, został wysiedlony. W latach 1895-1899 przebywał nielegalnie w kraju. W 1893 roku uczestniczył w zjeździe założycielskim PPS w Wilnie, gdzie poznał Piłsudskiego, z którym się zaprzyjaźnił. Do roku 1905 współpracowali bardzo blisko, a Wojciechowski był w tym czasie członkiem kierownictwa Partii. Wraz z marszałkiem redagował i wydawał pismo "Robotnik". W rok później, korzystając z przejściowych możliwości wrócił do kraju i wystąpiwszy z partii stał się pionierem ruchu spółdzielczego. Założył tygodnik, który za radą Żeromskiego nazwał "Społem". Podczas wojny udał się do Rosji, gdzie po obaleniu caratu został Prezesem Rady Polskiej Zjednoczenia Międzypartyjnego w Moskwie, która współdziałała z Komitetem Narodowym Polski w Paryżu. Zaangażował się w tworzenie armii polskiej w Rosji. W 1918 roku zagrożony aresztowaniem dotarł do Warszawy i powrócił do działalności spółdzielczej. Naczelnik Państwa mianował go 15 stycznia 1919 roku ministrem spraw wewnętrznych w gabinecie Ignacego Paderewskiego, którego zastępował podczas licznych nieobecności w kraju. Współpracował przy przygotowywaniu projektu konstytucji. 20 grudnia 1922 roku Zgromadzenie Narodowe wybrało go Prezydentem Rzeczypospolitej. W wyniku zamachu stanu przeprowadzonego przez Józefa Piłsudskiego 14 maja 1926 roku złożył urząd Prezydenta. Zmarł w 1953 roku w Gołąbkach koło Warszawy.
Ignacy Mościcki Sprawował urząd od 4 czerwca 1926r. – do 30 września 1939r.
Ignacy Mościcki urodził się 1 grudnia 1867 roku w Mierzanowie pod Ciechanowem, jako syn ziemianina, uczestnika Powstania Styczniowego. Szkołę Realną ukończył w Warszawie, a następnie studiował chemię na Politechnice w Rydze, podejmując równolegle działalność konspiracyjną w partii "Proletariat". Po powrocie do Warszawy, zagrożony aresztowaniem wyemigrował w 1892 roku wraz z żoną do Londynu. Tam współdziałał z polskimi socjalistami pracując głównie jako robotnik. W 1896 roku poznał Józefa Piłsudskiego i odtąd związał się z nim na stałe. W rok później zaangażowano go jako asystenta na Uniwersytecie w Fryburgu w Szwajcarii. Następnie pracował w przemyśle. Pierwszy zastosował na skalę przemysłową uzyskiwanie azotu z powietrza do produkcji kwasu azotowego. Opracował konstrukcję kondensatorów ogromnej mocy stając w rzędzie najlepszych specjalistów europejskich. W 1912 roku objął katedrę chemii fizycznej i elektrochemii technicznej Politechniki Lwowskiej. W 1925 roku wybrany został rektorem Politechniki Lwowskiej i w tymże roku przeniósł się na Politechnikę Warszawską. Był autorem patentów polskich i zagranicznych. Posiadał doktoraty honoris causa wielu uczelni krajowych i zagranicznych. 4 czerwca 1926 roku został zaprzysiężony na Zamku Królewskim przed Zgromadzeniem Narodowym na prezydenta Rzeczypospolitej w obecności rządu, korpusu dyplomatycznego, przedstawicieli prasy i rodziny. 9 maja 1933 roku, również na Zamku Królewskim, który uczynił swą siedzibą, został zaprzysiężony po wybraniu przez Zgromadzenie narodowe - na drugą kadencję prezydencką, którą zakończył we wrześniu 1939 roku internowany w Rumunii. Przekazał swój urząd Władysławowi Raczkiewiczowi. Zmarł pod Genewą 2 października 1946 roku.
Wojciech Jaruzelski Sprawował urząd od 1 stycznia 1990r. – do 21 grudnia 1990r.
Wojciech Jaruzelski Urodził się 6 lipca 1923 r. w Kurowie koło Puław w rodzinie ziemiańskiej. Po wybuchu II wojny światowej znalazł się na Litwie, następnie został deportowany na Syberię. Nie dostał się do armii polskiej w ZSRR formowanej przez gen. Władysława Andersa; wstąpił do wojska organizowanego przez komunistyczny Związek Patriotów Polskich. Ukończył sowiecką szkołę oficerską w Riazaniu. Powrócił do Polski wraz z armią gen. Zygmunta Berlinga. W latach 1945-1947 brał udział w zwalczaniu niepodległościowego podziemia oraz partyzantki ukraińskich nacjonalistów. W 1947 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, co przyczyniło się do jego błyskawicznego awansu w strukturach Ludowego Wojska Polskiego. W 1956 został najmłodszym generałem LWP. W latach 1960-1965 był szefem Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego, 1965-1968 szefem Sztabu Generalnego, a równocześnie od 1962 do 1968 wiceministrem obrony narodowej. Od 1964 członek Komitetu Centralnego PZPR. W 1968 został ministrem obrony narodowej; odpowiedzialny za udział LWP w inwazji na Czechosłowację (1968), oskarżony o współudział w krwawym stłumieniu robotniczych wystąpień na Wybrzeżu (1970). Po objęciu funkcji I Sekretarza KC PZPR przez Edwarda Gierka został członkiem Biura Politycznego KC PZPR. W 1981 stanął na czele rządu; w tym samym roku został także I Sekretarzem KC PZPR. 13 grudnia 1981 r. wprowadził stan wojenny i stanął na czele Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego. W 1985 ustąpił ze stanowiska premiera i objął funkcję przewodniczącego Rady Państwa. W 1989, w wyniku zmian zachodzących w ZSRR oraz obaw przed wybuchem niezadowolenia społecznego zdecydował się na rozmowy Okrągłego Stołu, w trakcie których uzgodniono m.in. przywrócenie urzędu prezydenta. W 1989 r. został wybrany (większością jednego głosu) przez Zgromadzenie Narodowe na prezydenta RP. Był jedynym zgłoszonym kandydatem. Urząd pełnił do grudnia 1990 r., do wyboru na stanowisko prezydenta RP Lecha Wałęsy. W 2006 Instytut Pamięci Narodowej, w związku z wprowadzeniem stanu wojennego, postawił mu zarzut popełnienia zbrodni komunistycznej.
Lech Wałęsa Sprawował urząd od 22 grudnia 1990r. – do 22 grudnia 1995r.
Lech Wałęsa Urodził się 29 września 1943 roku w Popowie, Ziemi Dobrzyńskiej w rodzinie drobnego rolnika. Przez siedem lat chodził do szkoły w Chalinie, a potem do klasy mechanizacji rolnictwa Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Lipnie, w której ukończył naukę po trzech latach i podjął pracę elektryka w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Łochocinie. Po niespełna dwóch latach powołany do wojska odbywa zasadniczą służbę w Koszalinie, a po przeszkoleniu zostaje wysłany do szkoły podoficerskiej w Świeciu, skąd wraca do macierzystej jednostki. Wojsko opuszcza w stopniu kaprala. Wraca do pracy w POM-ie. 30 maja 1967 roku rozpoczyna pracę jako elektryk okrętowy w Stoczni Gdańskiej. Zawiera związek małżeński. Po grudniu 1970 roku, kiedy dał się poznać jako początkujący działacz, zostaje inspektorem bhp z ramienia związków zawodowych na swoim wydziale. W kwietniu 1976 roku, za źle widziane przez ówczesne władze wystąpienie zostaje zwolniony z pracy. Rozpoczyna aktywną działalność opozycyjną. Często zmienia pracę, zyskując rosnącą popularność, jako działacz społeczny. W 1980 roku jest przywódcą strajku w Stoczni Gdańskiej. 31 sierpnia podpisuje porozumienie MKS z Komisją Rządową. W latach 1980-1981 przez 16 miesięcy stał na czele Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność". Próbuje podtrzymywać stałe rozmowy z rządem dla rozładowania narastającego społecznego napięcia. 13 grudnia 1981 roku izolowany w willach rządowych po ogłoszeniu stanu wojennego. 26 stycznia 1982 roku wręczono mu decyzję o internowaniu z datą 13 grudnia 1981 roku. Przebywa w odosobnieniu w ośrodku rządowym w Arłamowie. 15 listopada wraca do Gdańska, a 22-go spotyka się z kardynałem Glempem. W Gdańsku odwiedzają go przedstawiciele zachodnich państw. W 1983 roku otrzymuje pokojową Nagrodę Nobla. Z Gdańska wychodzi w 1988 roku koncepcja Okrągłego Stołu. 9 grudnia 1990 roku zostaje wybrany w powszechnych wyborach prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej, 23 grudnia obejmuje najwyższy urząd w państwie. Po zakończeniu pięcioletniej kadencji przegrywa w drugich powszechnych wyborach na prezydenta z Aleksandrem Kwaśniewskim.
Aleksander Kwaśniewski Sprawował urząd od 23 grudnia 1995r. – do 22 grudnia 2005r; w 2000r. został ponownie wybrany na urząd prezydenta RP.
Aleksander Kwaśniewski Urodził się 15 listopada 1954 r. w Białogardzie (woj. koszalińskie, obecnie zachodniopomorskie). Żona Jolanta z domu Konty. Córka Aleksandra (ur. 1981 r.). Studia (1973-1977) na Wydziale Ekonomiki Transportu (handel zagraniczny) Uniwersytetu Gdańskiego. Działacz ruchu studenckiego do 1982 r., m.in. przewodniczący Rady Uczelnianej SZSP (1976-1977), wiceprzewodniczący Zarządu Wojewódzkiego w Gdańsku (1977-1979), członek władz naczelnych SZSP (1977-1982). Redaktor Naczelny tygodnika studenckiego "ITD" (listopad 1981-luty 1984), redaktor naczelny dziennika "Sztandar Młodych" (1984-1985), współtwórca pierwszego czasopisma poświęconego komputeryzacji "Bajtek" (1985). Członek Rady Ministrów - Minister ds. Młodzieży w rządzie Zbigniewa Messnera (1985-1987), następnie Przewodniczący Komitetu Młodzieży i Kultury Fizycznej (do czerwca 1990). W rządzie Mieczysława F. Rakowskiego członek Prezydium Rządu i przewodniczący Komitetu Społeczno-Politycznego Rady Ministrów (październik 1988 - wrzesień 1989). Uczestnik obrad "Okrągłego Stołu". Współprzewodniczący wraz z Tadeuszem Mazowieckim i Romualdem Sosnowskim Zespołu ds. pluralizmu związkowego. Członek PZPR (1977-1990). Współtwórca Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej (styczeń-luty 1990) i pierwszy jej przewodniczący (do grudnia 1995). Współorganizator Sojuszu Lewicy Demokratycznej (1991). Działacz sportowy - w Akademickim Związku Sportowym (1975-1979) oraz Polskim Komitecie Olimpijskim. Przewodniczący PKOL (1988-1991). Uhonorowany Złotym Orderem Olimpijskim Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (1998), Złotym Orderem zasługi IAAF (Międzynarodowej Federacji Lekkiej Atletyki) (1999), oraz Orderem Zasługi EOC (Stowarzyszenia Europejskich Komitetów Olimpijskich) (2000). Poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej z okręgu warszawskiego (w wyborach w 1993 r. uzyskał największą liczbę głosów - 148 553). Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Sojuszu Lewicy Demokratycznej w I i II kadencji (1991-1995). Członek Komisji Spraw Zagranicznych oraz przewodniczący Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego (listopad 1993 - listopad 1995). Zwycięzca wyborów prezydenckich: po raz pierwszy w 1995 roku (hasła kampanii wyborczej: "Wybierzmy przyszłość" i "Wspólna Polska") - 51,7 % głosów wobec 48,3 % Lecha Wałęsy, a następnie w 2000 roku (hasło kampanii wyborczej "Dom wszystkich - Polska") - 53,9% głosów już w pierwszej turze. Zaprzysiężony 23 grudnia 1995 roku jako Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej. Tego samego dnia składa ślubowanie jako Zwierzchnik Sił Zbrojnych w 1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego "Warszawa" w Mińsku Mazowieckim. Ponownie zaprzysiężony przed Zgromadzeniem Narodowym na drugą kadencję 23 grudnia 2000 roku. Tego samego dnia na Okręcie Muzeum "Błyskawica" w Gdyni przyjął zwierzchnictwo nad Siłami Zbrojnymi RP. Współtworzył projekt i uczestniczył w kampanii referendalnej na rzecz przyjęcia Konstytucji III Rzeczypospolitej Polskiej, którą podpisał 16 lipca 1997 roku. Na Forum Organizacji Narodów Zjednoczonych zgłosił projekt Konwencji o walce ze zorganizowaną przestępczością (1996). Brał aktywny udział w działaniach na rzecz członkostwa Polski w NATO. Przewodniczył polskiej delegacji na szczytach w Madrycie (1997) i Waszyngtonie (1999). 26 lutego 1999 r. podpisał dokumenty ratyfikujące polskie członkostwo w NATO (we wspólnej ceremonii z Prezydentem Republiki Czeskiej Vaclavem Havlem). Aktywnie działał na rzecz poszerzenia Sojuszu o dalszych siedem krajów (szczyt NATO w Pradze 2002) i kontynuowania polityki "otwartych drzwi". Z jego inicjatywy zorganizowana została w Warszawie (2001) - w ramach koalicji antyterrorystycznej - międzynarodowa konferencja przywódców państw Europy Środkowej, Wschodniej i Południowo-Wschodniej poświęcona wzmocnieniu działań regionu w zwalczaniu światowego terroryzmu. Rzecznik współpracy regionalnej Europy Środkowej i Wschodniej. Gospodarz spotkania prezydentów tego regionu w Łańcucie (1996), aktywny uczestnik takich spotkań w Portorożu (1997), Levoczy (1998), Lwowie (1999). Wraz z Prezydentem Litwy inicjator spotkania "Koegzystencja narodów i dobrosąsiedzkie stosunki gwarancją bezpieczeństwa i stabilności w Europie" w Wilnie (1997) i jego kontynuacji - spotkania pod hasłem "Współpraca bałtycko-czarnomorska: w kierunku zjednoczonej Europy XXI wieku bez podziałów" w Jałcie (1999). Twórca Inicjatywy Ryskiej (2002) - platformy współpracy państw naszego regionu Europy, tworzącej warunki do poszerzania NATO i Unii Europejskiej.
Lech Kaczyński Sprawuje urząd od 23 grudnia 2005r. – do chwili obecnej.
Lech Kaczyński Urodził się w 1949 r. w Warszawie. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1971 roku przeprowadził się do Sopotu, by podjąć pracę naukową na Uniwersytecie Gdańskim. W 1980 roku obronił doktorat z prawa pracy, a w 1990 r. – habilitację. W 1977 roku podjął współpracę z Biurem Interwencji Komitetu Obrony Robotników. Rok później związał się z Wolnymi Związkami Zawodowymi. W Sierpniu ‘80 został doradcą gdańskiego Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Był delegatem na I Krajowy Zjazd „Solidarności”. Internowany w stanie wojennym. Po uwolnieniu powrócił do działalności związkowej. Był członkiem podziemnych władz „Solidarności”. W grudniu 1988 r. został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Brał udział w obradach okrągłego stołu w zespole do spraw pluralizmu związkowego. W 1990 r. został I wiceprzewodniczącym Związku. Współkierował „Solidarnością”. W wyborach czerwcowych 1989 r. wybrany na senatora, a dwa lata później na posła z listy Porozumienia Obywatelskiego Centrum. W 1991 roku został ministrem stanu w Kancelarii Prezydenta RP. W roku 1992 wybrany prezesem Najwyższej Izby Kontroli (NIK). Funkcję tę piastował do 1995 roku. W czerwcu 2000 roku Lech Kaczyński został ministrem sprawiedliwości w gabinecie Jerzego Buzka. Szybko stał się najbardziej popularnym członkiem rządu. W kwietniu 2001 r. stanął na czele Komitetu Krajowego „Prawo i Sprawiedliwość”. Na wiosnę 2001 roku wybrany prezesem PiS. Po wrześniowych wyborach wraca do Sejmu. Jesienią 2002 r. znaczną przewagą wygrywa wybory na prezydenta Warszawy. Rządy w stolicy rozpoczął pod hasłami zlikwidowania układów korupcyjnych - tzw. „układu warszawskiego” oraz przywrócenia ładu i porządku. W marcu 2005 roku oficjalnie ogłosił zamiar kandydowania w wyborach prezydenckich. W dniu 23 października został wybrany Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej. Urząd objął w dniu 23 grudnia 2005 składając przysięgę przed Zgromadzeniem Narodowym. Żona Lecha Kaczyńskiego– Maria – pierwsza dama- jest z zawodu ekonomistką.
Dziękuję za obejrzenie mojej prezentacji.
Do'stlaringiz bilan baham: |
