Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

Volkan YEŞİLTEPE
8/D Sınıfı
Cumhuriyet İ.Ö.O. - TUNCELİ 

---

Sevgili Akıl Kutusu,
Eskiden dedelerimiz sana aptal kutusu derlermiş, sözüm ona insanların boş vakitlerini 
çalarmışsın. İnsanoğlu tembellik yapıp bütün gün seni izlermiş. Aslında bana göre sen aptal 
kutusu değil akıl kutususun. Kişi bence senin sayende aklını nasıl kullanması gerektiğini 
öğreniyor. Her sabah, her akşam kısacası her gün hiç durmadan bana bir şeyler söylüyorsun. 
Bazen sana bir ad bulamıyorum. Canlısın, konuşabiliyorsun; cansızsın, kıpırdamıyor beni 
duymuyorsun. Yine beni duymayacağını biliyorum; ama sana içimi dökmek istiyorum.
“Her şey sevmekle başlar” diyor şair. Bu sözleri sende duydum. Çıkarsız, hesapsız; 
hatalarıyla, günahlarıyla insanları sevmeyi öğrendim. Düşünce dizi kanayan çocuğun 
“geçecek” diyerek yarasını üfleyen annesini sen de gördüm. O zaman seni sevdim. Çünkü bana 
Yunusça düşünmeyi öğrettin: 
“Ben gelmedim dava için 
Benim işim sevgi için 
Dostun evi gönüllerdir 
Gönüller yapmaya geldim.” 
Sonra bana savaşı gösterdin. Savaşlarda ezilen küçük çocukların haykırışlarını, 
üzerlerine dökülen kan lekelerini gördüm. Oysa gülünce yüzleri bayram yeri olan minik 
yüreklerin hayata tutunma mücadelelerini de yine sen de görmüştüm. Sahip oldukları tek şey 
sevmek ve sevilmek. Onlar hep senden öğrendikleri o şarkıyla mutlu oluyor, mermi seslerine o 
şarkıyla direniyorlardı: 
“Orda bir köy var uzakta, o köy bizim köyümüzdür. 
Gitmesekte görmesek de o köy bizim köyümüzdür.” 
3 yaşındaki kardeşim ne kadar da mutlu sayıyordu o sayıları “10, 12, 13, 15” diye. 
Meğer senden öğrenmiş, bir atlayıp bir saymayı, uykuya dalarken “Gece bahçesi’yle” uyumayı. 
Kardeşim sana öyle bir bağlanmış ki “Elma Kurdu’nu” seyrederken başka kanala geçmek için 
bile kavga edip sonra kardeşimle “Elma Kurdu’nu” sevmeyi sen de sevdim akıl kutusu.
Reklamlarında gördüm o en çok sevdiğim çikolatayı; sonrasında da alsın diye babama 
yaptığım tatlı kandırmacayı. Boyum uzansın diye içtiğim sütleri, çilekli dondurmayı sende 
gördüm. O zaman seni çocuk kalbimle çok sevdim. 
Kavga eden anne babadan korktum. İktidar kavgası için birbiriyle yarışan liderlerden 
utandım. Kapanmanı istedim. Bana küs açılma istedim. Çünkü küsenleri gördüm, ihaneti 
duydum. Tekrar açtığımda da annemle babamın o en çok sevdiği şarkıyı dinledim senden; 
“Benzemek kimse sana tavrına hayran olayım.” Şimdi anladım ki kişi televizyonda neyi 
görmek isterse onu kendi aklıyla seçmelidir. İşte bu yüzden sana akıl kutusu diyorum. 
Sevdiğimizi seçip alırken sevmediğimizi de yine sana söylememiz için RTÜK’ü de seninle 
öğrendim. 
Sevgili akıl kutusu, 
Sözlerimi burada sonlarken ben senden her zaman güzel ve iyi olanı alıp saçıma papatya 
gibi takıyorum. Kötü olanı sana veriyorum. İçine gömülsün minik kalbim üzülüp yorulmasın. 
Kötülüklere şimdilik büyüklerim ağlasın, isyan etsin benim daha büyümeme çok var. Şimdi 
oyuna gidiyorum. Arkadaşlarımla körebe oynayacağız. Hoşça kal akıl kutusu! Ha, laf aramızda 
kalsın körebeyi senden öğrenmiştim biliyor musun?