Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

Dilek GÜZEL 
8/C Sınıfı
Nurullah Narin İ.Ö.O. – Çerkezköy / TEKİRDAĞ 

---

Sevgili Televizyon, 
Düşündüm de seninle tanışalı uzun zaman olmuş. Aslında karşına geçip sana hayran 
hayran baktığım ilk günü hatırlamıyorum. Neden mi? O günlerde yürümeyi hatta konuşmayı 
bile öğrenmemiştim doğru düzgün, sadece desteksiz oturabilecek kadar büyümüştüm. Seninle 
yaşadığım ilk maceraları da annemle babam anlattı bana. Annemden, babamdan önce sana bir 
şeyler anlatmaya çabalamam; yalnız benimle konuştuğunu düşünmem, reklamların 
başladığında kanal değiştirildiyse çığlığı basmam... Bunlar şimdi aklıma gelenler. 
Sende biliyorsun ki herkes seni çok seviyor. Bana soracak olursan ben de seni çok 
seviyorum ama kendine biraz çeki düzen vermen gerektiğini düşünüyorum. Bana kızma ne olur. 
İnsan sevdiğinin iyiliğini istediği için eleştirir onu. Seninle tanışmamış olan atalarımın çok 
anlamlı bir sözü var: Dost acı söyler. 
Kanlı görüntülülerle dolu filmler, haberler; yemek, izdivaç programları; gereksiz diziler 
gösterip duruyorsun. Bunları sevenler de çok fazla aslında. Her ne kadar şikayetçi gibi 
görünsem de bazılarını hiç kaçırmadan ben de izliyorum. İçinden şunu dediğini biliyorum: 
Böyle programlar izlenmeseydi onları yayımlamazdım. 
Bizi kendine o denli bağlamışsın ki izleyeceğimiz programı seçme zahmetine bile 
girmiyoruz ya da bunu zaten istemiyoruz. Nasılsa senden bize zarar gelmez! Ben senin 
ekranında çocuklar için hazırlanmış belgeseller, öğretici çizgi filmler, eğlendirici, bilgilendirici 
programlar görmek istiyorum. 
Öğrenciler derslerine yeterince çalışamıyor, işten gelenle uyumak istedikleri halde 
uyamıyor. Sebep mi? Dizinin bu haftaki bölümünde olacakları kaçırmamak istememeleri. 
Maazallah ya bizden habersiz bir şey olursa? 
Peki, o küçük çocukların niçin gözlük taktıklarını biliyor musun? Çünkü onlar mümkün 
olduğunca sana yakın olma gayreti içindeler. 
Şimdiye kadar söylediklerimle seni “aptal kutusu” gibi göstermiş olabilirim ama olumlu 
yönlerinde yok değil. Mesela dünyanın herhangi bir köşesinde her ne olursa bizi haberdar 
ediyorsun, yalnız kaldığımızda bize arkadaşlık ediyorsun. Az da olsa bize yararlı dokunan 
programların var. Sanırım sayabileceklerim bunlarla sınırlı. 
Sana duyduğum güvenin sarsılmasına yol açan nedenlerden biri de yayımladığın 
reklamlar. Onlarla bizi kandırdığını anladım birçok defa. Kardeşimle bir içeceğin insanların 
kanatlarını çıkardığını duymuştuk senden. Bakkaldan gidip söylediğin markayı aldık ama 
uçamıyorduk. Ne kadar büyük bir hayal kırıklığıydı... Bununla ilgili senden ricam bizi 
kandırmayan ve aşırı tüketime yönlendirmeyen reklamlar yayımlaman. 
Düşünüyorum da tek suçlu sen değilsin. Belki de biz seni yerinde ve zamanında 
kullanmayı bilmiyoruz. 
Eğer gerçekten sen de bizi dostun olarak görüyorsan zaman kaybetmeden kendini 
değiştirmeye, yenilemeye başlamalısın. Çünkü dostlar birbirlerine zarar vermezler. 
Sevgiyle kal, seni o güzel ekranından hasretle öpüyorum.