Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

Abdullah ELHAN 
7/B Sınıfı
Bahçeşehir Şehit Mehmet Armağan Alper İ.Ö.O. - YOZGAT 

---

Sevgili televizyon, 
Geldiğin gün hayatımıza renk kattın. Çocukluk hayallerimizi süsledin. Üzüntümüz, 
sevincimiz seninle şekillendi. Bazen saatlerimiz seninle şenlendi, seninle güzelleşti. 
Tabi ki bazı değerlerimizi unutturdun. Sen olmadan kimin bir derdi, bir sıkıntısı var 
konuşulurdu. Eskiden dedeler, nineler bize masal anlatırdı; ama şimdi kimse kimsenin 
sorunuyla uğraşmıyor, kimisi takımı kaybetti diye ağlıyor kimisi de dizideki karakterin sonuna 
çözüm arıyor. Hiçbirimiz “Acaba bugün babamın günü nasıl geçmiş?”, “Abim sınavını iyi 
yapmış mı?” diye düşünmüyor veya düşünse de diziye, maça, habere ara veremediğimiz için 
sorma zahmetinde bulunmuyoruz. Ayrıca eskiden dedeler, nineler vardı hayatımıza yol 
gösteren tatlı ihtiyarlar. Oysa şimdi onlar da yok çünkü sen çile değerlerimizi yok ettin. Bir 
ananın, bir babanın, bir çocuğun üstünde ne kadar emeği olduğunu unutturdun. Gelinleri 
kaynanalara, kaynanadan gelinlere kışkırttın. Artık bırakın sevgiyi, saygıyı bir çatıyı bile 
paylaşamaz oldular. 
Ama bu değerlerin zevkine bazen biz televizyon bağımlıları da varabiliyoruz. Mesela 
elektrikler kesilip sen olmayınca yapacak iş olmadığından birbirimize sorular sorup, birbirimizi 
anlamaya çalışıyoruz. Bayramları ise nineleri, dedeleri görüp hal hatır sorup onların tatlı 
masallarını dinleme zevkine koyuluyorduk ki artık bayramlarda tatillere çıkılmaya başlandı. 
Hep sen ve o göz alıcı reklamların yüzünden. Yaz tatillerinin suyumu çıktı sanki? Hem bayram 
bizim maneviyatımızdı. Büyüklerin elleri öpülüyor, küçüklere şekerler verilir, küsler 
barıştırılır, fakirlere yardım edilir. Bir başka konu artık çocuklarını senin karşında yiyip 
bitiriyorlar. Gerçi bazı anne babalar bundan memnun. Artık kimse kimseye güvenmiyor, çünkü 
suç oranları tavan yaptı. Komşuluk değerlerimizi bile unuttuk. Kim kimin nesi bilmiyoruz. 
Neyse bu kadar kötü yanın yeter birazda iyi yönünden bahsedeyim. 
Mesela senin aktarmaların olmasa Amerika’daki mali krizden, Çin’deki aşırı nüfus 
artışına veya Filistin’deki vahşetten nasıl haber alabiliriz. Veya o vazgeçilmez dizilerin olmasa 
akşamlarımızı nasıl geçirirdik. Eğitim programların olmasa biz nasıl bilgi sahibi olabiliriz. 
“Bize ayrılan sürenin sonuna geldik.” hep böyle demez mi programlar. Ben de böyle 
kalıplaşmış bir söze benzer bir sözle bitireyim sözümü. 
Sana yazdığım mektubun sonuna geldim. Şunu anladım: “Seni doğru kullanmasını 
bilene iyi ama yanlış kullanana ise çok kötüsün.” Bu kadar eleştiriden sonra bana 
küsmemişsindir inşallah. Çünkü ailecek sana çok ihtiyacımız var. 
Sen olmadan nasıl geçecek boş zamanlar...