Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

Seda SAĞLAM 
8/D Sınıfı 
Malatya Mehmet Topsakal İ.Ö.O - MALATYA 

---

Evimizin başköşesindeki çocuğa; 
Bebekliğinden, çocukluğumdan beri evimizde annem, babam ve ablamın dışında 
konuşan bir şey daha vardı. Genellikle ağladığım ve yemek yemediğim zamanlarda senin 
karşına oturtulurdum. Zaman zaman sana gülerdim, bazen konuşurdum ya da kızardım çocuk 
aklımla. İşte o varlık sendin televizyon. 
Evimizin başköşesinde, sohbetlerimizin içinde, yemek masasında evin hiç 
vazgeçilmeyen çocuklarından biriydin. Çocukluğum çizgi film ya da reklam izlemekle geçti. 
Yavaş yavaş büyürken o çizgi film kahramanlarından biri de ben oldum kendi içimde. Ya 
pokemon ya örümcek adam ya da şirin baba... Ben büyürken sen de geliştin. Değişimler içinde 
değişmeyen ailece senin karşına sıralanıp seni izlemek oldu. 
Zaman içinde yasaklar kondu, izlemem gereken televizyon programları ya da yayınlar 
oldu. Gerek bu yasaklarda gerek derslerimden ötürü seninle fazla iletişimim kalmadı. Seni rafa 
mı kaldırdık? Hayır. Sen hala evimizin başköşesindesin, annemin ve babamın vazgeçilmezisin. 
Annemin magazin ve kadın programları babamın haberleri, maçları. Bazen sana kızıyorum. 
Neden mi? Annem ve babamla konuşmak istediğimde “Bir dakika oğlum”, “Şimdi haber var 
sonra konuşalım” cümlelerini duymaktan sıkıldım artık. Seninle beraber aile içi iletişimimiz ve 
sohbetlerimiz biraz kısıtlandı. 
“Boş zamanlarımızda ne yaparsınız” sorusunun ilk cevabı senin adın televizyon. 
Sınavlara hazırlanırken uzak durulması gereken ilk şeylerin başında yine sen. Bu kadar olumsuz 
düşüncemden sonra belki bana kızdın. “Sana hiç mi faydam olmadı?” diye sordun. Tabi ki oldu. 
Dedim ya boş zamanlarımda ben de maç izlemekten her çocuk hayal gücümü zorlayan büyülü, 
sihirli, perili dizileri seyretmekten ben de hoşlanırım. Tüm kısıtlamalara rağmen senin karşında 
elimiz kumandalara gidiyor. Sensiz çerezin ve çayın zevki çıkmıyor. Her şeyde olduğu gibi seni 
izlemenin de azı yarar çoğu zarar...