Umumiy xulosa foydalanilgan adabiyotlar

ASOSIY QISM
1.OBRAZLILIK VA OBRAZ.

Obrazlilik-san’at umumiy xususiyati, hayotni o’zlashtirishning spesifik, formasik usuli,san’atning “tili” va shu bilan birga hayot hodisalari ustida chiqargan “hukmi”.Badiiy obraz-obrazlilik tushunchasining bir qismi.Obrazlilik-adabiy ijodning mohiyatini,umumiy xususiyatlarini: adabiy qahramon,badiiy til,tabiat,predmet,hayvonot dunyosi tasviri va hokazolarni o’z ichiga qamrab oladi.Obraz – san’at asaridagi inson ta’sviri. Demak,obrazlilik – keng ma’noda,badiiy obraz – tor ma’noda qo’llaniladi. Biroq shuni ham esda tutish kerakki,obraz atamasining o’zi ham ikki ma’noda,ya’ni keng va tor ma’nolarida qo’llanilmoqda. Obraz atamasi keng ma’noda qo’llanilganda obraz tushunchasi doirasiga inson tasviridan tashqari peyzaj,detallar,buyumlar,predmetlar,jismlar hayvonot dunyosi,asar tilidagi tasvir vositalari va xokazolar kiritiladi.Obraz atamasi tor ma’noda qo’llanilganda esa faqat inson hayotining badiiy manzaralari anglashiladi xolos.

Obraz nazariyasi haqidagi ibtidoiy fikrlarni mashhur yunon faylasufi Aristotelning estetik qarashlaridayoq uchratish mumkin .Biroq,obraz atamasi birnchi marta mashhur nemis faylasufi Gegelning estetikaga oid asarlarida ishlatilgan, bu haqda jiddiy ta’limot ham ana shu olim qalamiga mansub. Gegel (1770-1831) o’z estetik qarashlarida san’at haqida fikr yuritar ekan, “San’at – obrazlar orqali fikrlash” demakdir deb ta’kidlaydi.San’atga berilgan bu ta’rif klassik ta’rif bo’lib qolgan.
Rossiyada “obraz” atamasini asosan V.G.Belinskiy (1811-18487) adabiyot ilmiga olib kirdi, bu haqdagi ta’limotni mukammallashtirdi. O’tmishda o’zbek adabiyotida obraz atamasi ishlatilmagan,buning o’rniga “tasvir”, “nusxa” kabi iboralar qo’llanilgan.XX asrda O’zbekistonda ham obraz atamasi qo’llanila boshlangan.Asosan,obraz atamasi 1939-yilda nashr etilgan Izzat Sultonovning “Adabiyot nazariyasi” darsligida juda keng va prinsipial ravishda ishlatilgan. Shundan beri bu atama o’zbek adabiyotshunosligi terminalogiyasidan mustahkam o’rin olgan. Badiiylik – san’atning ham joni, ham ruhi ekan, uni yuzaga keltiruvchi asosiy vositalardan biri – badiiy obrazlardir va u adabiyotshunoslik fanining markaziy muammosi sanaladi.
Chunki adabiyotshunoslik ilmida “obraz” deganda inson ongida in’ikos etilgan voqea – hodisalargina emas, balki shu bilan birga so’z vositasida san’atkor tomonidan anglangan, qayta ishlangan (bichib to’qilgan) va tasvirlangan hayot tushuniladi. “... Unda hyech bir tasodifiy va ortiqcha narsa yo’q. Hamma qismlar butunga buysungan, hammasi bitta maqsadga yo’naltirilgan, hammasi birlikda bitta go’zallik, yaxlitlik, individuallikni maydonga keltiradi”.
Shuning uchun ham biz bu odam Yusufbek hoji, bu odam Qori Ishkamba, mana bu qiz Layli, mana bu yigit Majnun deymiz. Ularning har biri “Voqyelikdagi ma’lum hodisalarning mag’zini chaqib beradigan, umumlashtiruvchi... har qanday voqyeiy hodisadan yuksak... har qanday tarixdan ishonchliroqdir” (V.Belinskiy).
Lekin “obraz” atamasi faqatgina san’atda ishlatilmaydi. Jumladan, falsafada hayotni inson ongidagi in’ikosini – obraz deb tushunish odat tusiga kirgan. “Fan – voqyelik faktlaridan ularning mohiyatini – g’oyasini ajratib oladi” (V.Belinskiy), undagi obrazning maqsadi – ana shu g’oya (tushuncha, muhokama, isbot, xulosa)ni ta’kidlash, ko’rgazmali tarzda yetkazishdir. Fandagi obraz voqea – hodisaning shunchaki tashqi ko’rinishi emas, balki ana shu ko’rinishlarning eng tipigi (o’rnakli misolini, eng arzirli namunasi)ni ifodalashga xizmat qiladi, u ko’rgazmali (illyustrativ) obrazdir. Albatta, uning mohiyatida tipiklik (umumlashtirish) xislati bo’lsa-da, lekin voqyelik faktlarini mubolag’ali tarzda ko’rsata olmaydi. Hayotda “obraz” atamasi yana boshqa bir ma’noda ishlatiladi, uni suratli (fotografik) obraz deb yuritish mumkin. U ham voqea – hodisani aks ettirishda eng xarakterli vaziyat va holatni tanlaydi. Lekin aniqlikka, aynanlikka bo’ysunadi va uning asosiy maqsadi – voqea – hodisaga xos bo’lgan individuallikni ko’rsatishdir. Uning asosida individuallashtirish (xususiylik) xislati yaqqol ko’zga tashlansa-da, u orqali suratkash o’zining unga bo’lgan hissiy munosabatlarini bera olmaydi. Shu sababdan ham ularning ta’sir doirasi tor bo’ladi va barchaga zavq bera olmaydi, maftun etolmaydi. San’at va adabiyotdagi obraz ularga nisbatan adadsiz ta’sirchan bo’ladi, chunki hayotiy voqea – hodisalar san’atkorning aql - tafakkuri, qalbi, ruhi, salohiyati bilan boyitiladi, ziynatlanadi, san’atkor “unga o’z idealini singdiradi va shunga ko’ra qayta yaratadi”, “oqilana voqyelikning bunyodkori” (V. Belinskiy) bo’ladi. Natijada bu obraz go’zalligi va ta’sirchanligi bilan millionlar qalbini zabt etadi. V.Belinskiy aytganidek, “bashar hayotining tepib turgan yuragi, uning qoni va joni, uning shu’lasi va quyoshi”ga aylanadi. Chunki obraz jonli harakati, jozibadorligi va yorqinligi bilan o’zida voqea – hodisalarning qonuniyatini asosli va chuqur mujassam etadi.
Badiiy obraz xususiyatlarini o’rganishni atamaning mazmunidan boshlagan ma’qulroq. “Obraz” atamasi “raz” (“chiziq”) so’zidan olingan bo’lib, “raz” so’zidan “razit” (“chizmoq, yo’nmoq, o’ymoq”) va undan “obrazit” (“chizib, o’yib, yo’nib shakl yasamoq”) so’zi yasalgan. “Obrazit”dan “obraz” (“umuman olingan tasvir”) vujudga kelgan.
“Aslida “obraz” slavyan tillariga xos so’z bo’lib, u voqea – hodisalarning xayolda namoyon bo’ladigan manzarasini bildiradi. Slavyanlar “obraz” deganda, avvalo, odamzotni azob – uqubatlardan saqlab qolish uchun Alloh tomonidan yuborilgan Iisus Xristos (Iso payg’ambar)ning rassomlar, haykaltaroshlar tasvirlagan qiyofasini tushunishgan.
Xristian (nasroniy) dinida payg’ambar Isoning tug’ilishi, hayoti, o’limi bilan bog’liq voqealarni aks ettiruvchi san’at asarlarini yaratish keng tarqalgan. Rassomlar, haykaltaroshlar o’z xayol – tasavvurlari asosida Isoga bag’ishlangan ko’plab asarlar ijod qilishgan. Yog’och, tosh va boshqa materiallardan chizib, o’yib, yo’nib yasalgan bu asarlar juda ta’sirchan yaratilgan”.