Вставка увертюра талаба

ТАЛАБА - Оллоҳ-Оллоҳ! Бу не ширин оҳанг эрур,
Кўз ёш тўкиб қироатдан маст бўламиз.
НОМУС - Иншооллоҳ! ТАЛАБА- Иншооллоҳ! НОМУС - Иншооллоҳ!
ТАЛАБА ва НОМУС - Ўша буюк зиёфатдан маст бўламиз!!!
Биринчи планда талаба ўзи қолади. Энди у аввалги- спектакль бошидаги бўйинқисинди, хўрланган, таҳқирланган ожиза эмас, балки ўзига бўлган ишонч туйғуси вужудига сингиб, юз-кўзларидан балқиб турган мағрур ва жасур қизга айланган эди.
ТАЛАБА:Мен ўзимни севаман, менга ўзим ёқади,
Энди менга барибир ким қанақа боқади.
Нуқсонлими, қорами, юзим менинг юзимдир,
Дунёда энг чиройли битта у ҳам ўзимдир!
Қўлим юпқа ва лекин йўқдан кўра шукр, бор!
Дунёда ҳеч бир кимса, эмас мендек бахтиёр!!!
Ҳар тонг қараб ойнага, дейман: “Менинг камим йўқ!
Мен соғломман, мен зўрман, ташвишим йўқ, ғамим йўқ!”
Нохушликлар бор, лекин мен улардан қарз эмас,
Ҳеч қайсиси жонимни тикканимга арзимас.
Нархи қанча обкелинг, ғамингнизни оламан,
Бор пулимга ташвиш-у-камингизни оламан!
“ҒАМ” сўзидан ўзимга “ШОДЛИК” сўзин ясайман,
Мен шунақа- ўзимни хурсанд қилиб яшайман.
Юрак деган қабрга армонларим кўмганман,
Ва устига оламга рқсга тушиб берганман... (бемусиқа рақсга туша бошлайди)
“Телба экан-ку”-дея, кулмангиз ЭЙ ОДАМЛАР,
Меҳрга ошно бўлинг, ғаниматдир бу дамлар!!! (рақсга тушади)
ДАРВЕШ - Ҳақ излаб, илм излаб, кўп заҳматлар чекарсан,
Тинмай интилар бўлсанг мақсадингга етарсан.
Сабр бўлсин ҳамроҳинг, иродангни маҳкам қил,
Ҳар чорасиз қолганда вақтни олий ҳакам қил.
Гард юқтирма орингга, Номусингга қил карам,
Ёв олдида тупурма, оғзинг қонга тўлса ҳам.
ОРЗУ - Хоби-ғафлат бўлмаса одат,
Йироқ бўлур афсус надомат.
МЕҲР- Орзу эрса ривожу-омад,
Дил қатида бўлсин ушбу хат:
ТАЛАБА - ХАЛОЛ НОННИНГ ЛУҚМАСИ РОҲАТ!
ДУНЁНИ ҚУТҚАРГАЙ МУҲАББАТ!!!