«Adabiyot» -sinflar uchun «A» «B» Mavzu: adabiyot so‘z san’ati

b) Frontal (guruh bilan ishlash)

III. Yangi mavzu:

Leon Vertga

Bu kitobchani katta yoshdagi odamga bag‘ishlaganim uchun bolalardan kechirim so‘rayman. O‘zimni oqlash uchun shuni aytishim mumkinki, bu katta yoshdagi odam mening eng yaxshi do‘stim bo‘ladi. Buning ustiga, u dunyodagi hamma narsani, hatto bolalarga atab chiqarilgan kitobchalarni ham tushunadi. Va, nihoyat, u Fransiyada yashaydi, u yerda hozir hamma yoq sovuq, ocharchilik, do‘stim esa taskin-tasalliga benihoya muhtoj. Agar bularning barchasi ham meni oqlayolmasa, u holda kitobchamni bir paytlar mana shu katta yoshdagi do‘stimning o‘rnida bo‘lgan kichkina bolakayga bag‘ishlayman. Axir kattalarning hammasi ham avval-boshda yosh bola bo‘lganlar, faqat buni ularning ozginasigina biladi, xolos. Shunday qilib, mana, men bag‘ishlovga tuzatish kiritaman:

Leon VERTga — bir paytlar yosh bola bo‘lgan do‘stimga bag‘ishlanadi.

Rasmlarni muallif chizgan

I

Olti yashar paytimda, osuda o‘rmonlar haqida hikoya qiluvchi «Bo‘lgan voqealar» degan kitobda g‘alati bir suratga ko‘zim tushib qoldi. Suratda bahaybat bo‘g‘ma ilonning bir yirtqich hayvonni tiriklay yutayotgani aks ettirilgan edi. Mana o‘sha surat:

Surat tagiga shunday deb yozilgan edi: «Ilon o‘ljasini chaynab o‘tirmay but-butunisicha yutib yuboradi. Shundan keyin u joyidan qimirlayolmay qoladi va to o‘ljasini hazm qilib bo‘lgunicha surunkasiga yarim yil dong qotib uxlaydi».

Men junglidagi sarguzashtlarga to‘la hayot haqida uzoq xayol surdim, so‘ng rangli qalam bilan umrimda birinchi marta rasm chizdim. Bu mening 1-raqamli rasmim edi. Mana, men chizgan narsa:

Ijodim namunasini kattalarga ko‘rsatib, qo‘rqinchli emasmi, deb so‘radim.

- Shlyapaning nimasi qo‘rqinchli ekan? - deb e’tiroz bildirishdi menga.

Ammo rasmdagi narsa sirayam shlyapa emas edi. Bu — filni tiriklay yutib yuborgan bo‘g‘ma ilon edi. O‘shanda, kattalarga tushunarli bo‘lsin,

deb ilonning ichki ko‘rinishini ham chizdim. Axir, kattalarga hamma narsani doim tushuntirib borish kerak-da. Bu mening 2-raqamli rasmim edi.

Kattalar menga ilonlarning ichki-yu tashqi ko‘rinishini chizish o‘rniga jug‘rofiya, tarix, arifmetika va husnixatni ko‘proq o‘rganishni maslahat berishdi. Ana shundan keyin, olti yashar paytimda rassomlikning porloq istiqbolidan voz kechishga majbur bo‘ldim. 1- va 2-raqamli rasmlarim muvafFaqiyatsizlikka uchragach, o‘zimga nisbatan ishonchimni yo‘qotdim. Kattalar hech qachon o‘zlaricha biron narsani tushuna olmaydilar, ularga hadeb hijjalab tushuntirib beraverish esa oxir-oqibat bolalarning ham joniga tegib ketadi.

Shunday qilib, boshqa kasb tanlashimga to‘g‘ri keldi-yu, uchuvchilikni o‘rganib oldim. Osmoni falak bo‘ylab qariyb butun dunyoni kezib chiqdim. Ochig‘ini aytish kerak, jug‘rofiya menga juda qo‘l keldi. Bir qarashdayoq Xitoyni Arizona viloyatidan ajrata oladigan bo‘ldim. Kechasi samoda adashib ketsang, bu benihoya asqatadi-da.

Umrim davomida turli-tuman jiddiy odamlarni uchratdim. Kattalar orasida uzoq vaqt yashadim. Ularni yaqindan ko‘rdim, bildim. Va bundan, tan olishim kerakki, ular haqidagi fikrim yaxshi tomonga o‘zgarmadi.