Hayit kuni adashib qolganim va otamning sabog‘i
Yoshlik davronimdan esimda qolgan:
Hayitda chiqardim men otam bilan.
O‘yinga berilib yugurdim, shoshdim,
Otamdan olomon ichra adashdim.
Baqirdim, ovozim har yoqni buzdi,
Otam yetib kelib, qulog‘im cho‘zdi.
Ey ko‘zi o‘ynoqi, sho‘xi beqaror,
Barimni mahkam tut, dedim necha bor.
Bilmaysan yosh bola bo‘lgandan keyin —
Tanho yo‘l yurmoqlik dunyoda qiyin.
Sa’diydek dunyoni kezib ter boshoq,
Ma’rifat xirmonin yig‘arsan shu choq.
Dehqon hayajonda: o‘sarmi nihol,
Ko‘chatidan meva berarmi iqbol?
Ba’zi xomtamalar sochmay urug‘, don,
Ko‘tarmoqchi bo‘lar dehqonday xirmon.
Hikoyat
Eshitdim adolatli bir podsho,
Kiyarkan astar-u avra bo‘z qabo.
Biri debdi: «Shohim, to‘ning juda jo‘n,
Xitoyi shohidan tiktir yaxshi to‘n!»
Debdi: «Bul kiyimda tanga osoyish,
Bundan ortig‘idir zeb-u oroyish...
Mening boshimda ham yuz-yuzlab havas,
Lekin g‘azna tanho meniki emas.
Qo‘shunlar haqidir boylig-u gavhar,
Shoh ziynati uchun emas siym-u zar.
Gar askar bo‘lmasa shohidan rizo,
Vatan chegarasi qolur xavf aro.
Dehqon eshagini talab ketsa yov,
Nechuk soliq olar Sulton beayov.
G‘animlar talasa, shohi olsa boj,
Ne iqbol ko‘radi unday taxt-u toj.
