Aziz Nesin

— 
Geçit için verdiğiniz yoldan geçilmiyor, bu yolu yaptırın!
dedi.
Ev sahibi de,
— 
Yaptırmam, dedi.
Kiracı,
— 
Ben size kira veriyorum, yaptırmak zorundasınız! diye
dikildi.
— 
Param yok.
— 
Siz sana kredi açarız!
Ev sahibi sevindi :
— 
Verin paraları.
— 
Yağma yok. Kuyu açılması için açtığımız krediyle karın,
kızların ş'aptılar. Kredi açarız ama, paranın yola
harcanmasını kontrol ederiz...
Ne olursa olsun, yol, kendi evinin yoluydu, kendi öz malıydı.
Gözleri parlayarak,
— 
Bizim ev... derken, ev sahibinin ağzı kulaklarına
varıyordu.
Kiracı,
— 
Dam akıyor, burada oturulmaz... dedi.
Ev sahibi düşündü.
— 
Param yok! dedi.
— 
Bize bir oda daha kirala. Parasiyle damı aktar...
Ev sahibi, kiracı komşularına dua ediyordu :
— 
Allah sizden razı olsun. Yoksa bizim
damı aktaracağımız yoktu.
Kiracı,
— 
Merdiven sallanıyor, dedi.

---

Evin üç odası daha kiraya verildi. Alınan parayla alt kata
payandalar konuldu.
Ev sahibi,
— 
Bizim ev, diyordu, sapasağlam oldu.
Kiracı,
— 
Lâğım künkleri delinmiş... dedi.
Evde kiraya verilecek oda kalmamıştı.
Ev sahibi, ailesiyle oturdukları boşaltıp alt kattaki taşlığa
indi. Buralarını da kirayı verdiler. Alınan parayla evin lâğım
yolları da onarıldı.
— 
Evin boyası eksik...
Evi boyatmak için para isterdi. Para yoktu. Alınan kiralar,
hem evin onarılmasına, hem geçimlerine, hem de parayı
buldukça istekleri artan karısına ve çocuklarına
yetmiyordu.
Mevsim yazdı. Ev sahibi, bahçede bir çadır kurdu. Şimdi
bütün ev kiradaydı, ama gıcır gıcır boyanmıştı.