Aziz Nesin

— 
Ben gönlümün istediği ile konuşurum... dedim.
— 
Senin için bu bir fırsattır. Eline gelmişken, fırsatı
kaçırma... dedi.
Bu adamın siyasî muhabbet tellâlı olduğunu biliyordum.
Onun vasıtasiyle ben de siyaset hayatına atılarak,
memlekete faydalı olabilirdim. Maksadım kötü bişey
değildi. Benim niyetim onlara iyice yaklaşarak, onlara
memleketteki antidemokratik gidişi anlatmak ve memlekete
hizmet etmekti. Çünkü, onlar, dışarıdan mücadele ile
yıkılmıyorlardı. Onları, aralarına girerek, içinden yıkmak
lâzımdı, işte bunun için, yapılan teklifi kabul ettim. Çünkü

---

benim sesim, eskiden beri çok güzeldir. Radyodan millete
sesimi duyurmak istiyordum.
Nihayet muvaffak oldum. Onun nüfuzu sayesinde, radyoda
şarkıcı oldum. Radyoda sık- sık «Zurnası var gümüşten, ben
anlamam bu işten» şarkısını söylemişimdir. Bunun mânasını
anlayan anlamıştır tabiî... Hakikatleri bu millete başka türlü
anlatamıyorduk. Radyoda okuduğum şarkılara dikkat
etmişseniz, «zurnası var gümüşten» derken, nasıl yüksek
perdeden bağırdığımı, «ben anlamam bu işten» derken de
nasıl sesimi titrettiğimi elbet farketmişsinizdir. Bunun ne
demek olduğunu anlayan anlıyordu. Memlekette ihtilâl işte
böylece olmuştur. Ben, hizmetlerime karşılık bir mükâfat
beklemiyordum. Hepsi helâl olsun... Yalnız gazetenize,
hürriyet pozunda çekilmiş bir resmimi basarsanız, bu bana
yeter.
Bu adamın elinden neler çektiğimi size anlatamam. Ama,
iffetime leke kondurtmadım ve çok şükür iffetimi
kurtardım.
Yalnız size şunu söyliyeyim ki, ben, başka sanatkârlar gibi,
hiçbir zaman aşkımı siyasete olet etmedim. Ne aşkımı
siyasete âlet ettim, ne siyaseti aşka, ne de âleti aşka siyaset
ettim.
Benim fikrime kalırsa, her âlet kendi vaz
!
- fesinde
kullanılmalıdır.
Size bir hâtıramı daha anlatayım. Beni bir gece saraya
çağırdılar. Hangi saraya mı?... Hangisi idi?... Hah,
hatırladım, Galatasaraya...