Aziz Nesin

— 
Doğru söyle Çetinciğim, sen benim neyimi seviyorsun?...
diye sormuşumdur. O da bana,
— 
İffetini anam, iffetini anam babam... demiştir.
Erkeklerin iffete çok düşkün olduklarını ondan bilirim. Ben,
tertemiz bir kızım beyefendi. Her sabah yüzümü yıkadıktan
başka, ayda iki defa da —affedersiniz— Galatasaray
hamamına gider yıkanırım.
Natır kadına iyicene keselenirim, tertemiz olurum.
Bakınız, o iffet düşmanlarıyle ilk temasımın nasıl olduğunu
size anlatayım. Bigün, hiç unutmam, bir akşam üzeri
Beyoğlu’nda giderken bir herif peşime takıldı. Herife şöyle
bir baktım, hiç gözüm tutmadı. Peşime düşenleri gözüm
tutmazsa, aile terbiyem müsait olmadığından, hiç sesimi
çıkarmam. Değil mi efendim, iki para etmeyen adamlar için,
insan ne diye terbiyesini bozmalı?
Ama adam lâf atmıya başlayınca, kendimi tutamadım,
— 
Efendi, efendi, ben iffetli bir kamdım!... dedim.
Nasıl, iyi demiş miyim? Derim beyefendi, ben hiç kimseden
çekinmem. Ben daha o zamanlar bile vallahi muhaliftim.
Her zaman için konuşma hürriyetini müdafaa etmişimdir.
Ne ise, başınızı ağrıtmıyayım, adam işi pişkinliğe vurup
arkamı bırakmadı. Abanoz sokağını bilirsiniz tabiî... Nasıl,
bilmiyor musunuz, haydi canım numara yapmayın bana, hiç

---

erkek olur da Beyoğlu'ndaki Abanoz sokağı... Abanoz
sokağının başına gelince.
— 
Çok rica ederim, artık peşimi bırakın, zira mahallemize
geldik... dedim.
Adam pişkin... Bir daha,
— 
Muhitimize geldik, artık takip etme!... dedim.
Adam da bana,
— 
Yavrum, ben seni kendim için değil, beyefendi için takip
ediyorum... dedi.
Haaa, baktım ki adam esnaf.
— 
Bana bak, ben senin bildiğin karılardan değilim.
Beyefendinin benden bir istediği varsa, evin numarasını
vereyim, kendisi gelsin... dedim.
Adam bunun üzerine cebinden kartını çıkarıp bana verdi.
Kartı okudum: «Seksüalite Prodüktörü...»
Ne demek olduğunu anlamadım ama, adamı ben filmci filân
zannettim. Benim de sinema artistliğine ta çocukluğumdan
beri, son derece merakım vardır. Film çevirmesine
bayılırım. Her halde adam tipimi beğendi, bana film
çevirtecek, dedim. Ne bileyim ben beyefendi, benim içimde
kötülük yok... Adam beni bir arabaya atıp şeye götürdü.
Orada başıma gelenleri size anlatsam, vallahi şaşarsınız da,
ağzınız sulanır. Ah beyefendi ah, bu millet onların elinden
neler çekti... Bana kutu kutu mücevher verdiler. Meğer
bunların hepsi sahte imiş. Milleti kandırdıkları yetmezmiş
gibi, beni de kandırıp namusumu çalmak istediler. Ama
çaldırmadım, çok şükür iffetimi kurtardım.
Bana verdikleri mücevherlerin sahte olduğunu, daha yeni
öğrendim. Bunların hepsi mal beyanına tâbi tutulacak
denilince, ben de korkumdan mücevherleri satıp kurtulmak
istedim, işte o zaman mücevherlerin sahte olduklarını
öğrendim. Sahte mücevherleri yutturup, namuslu bir kadını
"şapmak ayıp değil mi beyefendi? Ya ben şeytana uyup da
iffetimi kirletmelerine müsaade etseydim... Yazık değil mi
benim iffetime... Bana yaptıkları yetmezmiş gibi, bir de

---

sahte mücevherleri hakikî diye yutturup, beni kandırdı
alçaklar. Haram olsun, canlarına karim olsun, boğazlarında
kalsın inşallah da bana çektirdikleri burunlarından fitil fitil
gelsin, dünyaya rezil olsunlar.
Daha bu anlattıklarım bişey değil beyefendi. Size başka bir
hâtıramı anlatayım. Evet, yıllardan 1955. Mevsimlerden kış.
Günlerden cuma. Zamanlardan gece yarısı. Saat, hiç
unutmam, üçü on sekiz geçiyor. Nerede ise pavyon
kapanacak. Salona sallana sallana bir adam girdi. Benim
masama oturdu. Daha doğrusu benimle beraber masada
oturanlar «buyurun beyefendi» diye onu çağırdılar. Meğer
bana tuzak hazırlamışlar, benim hiçbişeyden haberim yok.
Beyefendi, çok rica ederim, ben mâsum bir kadınım, yüksek
sosyete hayatına atılalı o zaman daha on yıl olmuş, ben
onların gizli maksatlarını nereden bilirim?...
Yüksek sosyeteye daha yeni düşmüştüm.
öbürleri masadan kalktılar, beni onunla yalnız bıraktılar.
Adam sululuğa başladı.
— 
Beyefendi, beni taciz etme. Ben senin bildiğin karılardan
değilim. Çantayı kafana indirdim mi, boyun bir karış daha
kısalır, dedim.
Herif lâf anlar takımından değil, sarılıp duruyor. Oramı
buramı karıştırıyor.