Aziz Nesin

— 
Buyurun!...
Gözlerim tavanda duvarın bitişme çizgisinde, sağ elimi yana
açtım. Ağzımdan son derecede trajik bir hıçkırık yükseldi:
— 
Hayyykl...
Durdum. Ben durdum ama, hıçkırık durmuyor:
— 
Hıyk, hıyk...
Karşımdakiler, hepsi dikkat kesilmişler bana bakıyorlar.
— 
Hıyk... tu bi hıyk... or hıyk nat tu hıyk bi... hıyk... det iz
hıyk... oal kuvesşin... Hıyk, hıyk... hıyk... hıyk...
Artık ne duruma gelmiştim ki, rejisör,
— 
Yeter, yeter teşekkür ederiz!... dedi.
O yeter dedi, ama, hıçkırık bırakmıyor ki...
— 
Hıyk...
— 
Yeter beyim, yeter...
— 
Hıyk, hıyk...
— 
Anladık efendim, mersi...
Kapıdan çıkacağım sırada hıçkırık durdu.
— 
Kazanamadım mı? diye sordum.
Rejisör,
— 
Kazandınız, dedi, içeriye adresinizi bırakınız. Size
münasip, hıçkırıklı bir rol olduğu zaman, ilk
hatırlıyacağımız siz olacaksınız.
Başarısızlıklar içinde yuvarlanırken, yapacak başka bişey
olmadığı için, hiç olmazsa evleneyim de. aradan o iş de
çıksın, dedim. Benim durumumda olan erkekler, zengin bir
kızla evlenmek zorundadırlar. Bir tanıdığımızın aracılığıyla
çok zengin bir kız bulundu. Kızın babası Karun kadar
zenginmiş. Çok kapalı, eski geleneklere göre yaşayan bir
aileymiş. Kaynatam olacak adam, beni ilk görüşte beğendi.
Ne kadar eskiye bağlı aile olursa olsun, büsbütün de
zamaneye uymazlık edemiyorlar. «Bir de gençler kendi
aralarında konuşup, görüşsünler» dediler. Kız, evden
çıkmazmış. Sinema, tiyatro, eğlence bilmezmiş. Ben kızın
evine gidecektim. Kararlaştırılan günde evlerine gittim.
Evde baba yok, yalnız kızın annesi var. Biraz sonra kız içeri
girdi. Elimi sıktı,

---

— 
Hoşgeldiniz efendim... dedi.
— 
Hoşbulduk... dedim.
Az sonra, annesi dışarı çıktı. Ben kızla karşı karşıya kaldım.
Arada bir kaçamak kıza bakıyorum. Başı yerde... Sonra
karar kızın olduğu için kendimi ona beğendirmeliydim.
Söze nereden başlasam, ne desem?... Ben bu sıkıntıdayken,
içimden bir ses yükseldi: