Aziz Nesin

— 
Hıykl...
Önce bu sesin hıçkırık olduğunu anlayamayan kız, yüzüme
baktı,
— 
Efendim? diye sordu.
— 
Bişey... hıyk... yok efendim, hıyk hıyk...
— 
Anlayamadım...
— 
Hıyk...
Gülmeye başladı. Güldüğünü belli etmemek için elini ağzına
kapadı. Ben de hıçkırık tuttuğunu belli etmemek için elimi
ağzıma kapadım.
Birbirleriyle evlenecek bir kızla bir delikanlı düşününüz,
daha ilk tanıştıklarında karşı karşıya geçmişler, elleri
ağızlarında, erkek durmadan hıçkırıyor, kız da gülüyor.
Artık ben hıçkırık, kız da kahkahayı öyle arttırmışız kİ,
annesi kapıyı açıp,
— 
Ne oluyor? diye içeri girdi.
Kız, kahkahalarını salıverip dışarı kaçtı. Benim ağzımdan
yalnız bir tek cevap çıktı:
— 
Hıyk...
Hıçkırık arasında kadına zorla «Allasmarladık» deyip evden
çıktım. Kendimi sokağa atar atmaz da hıçkırık kesildi. Bizim
eve dönünce,
— 
Anlaşabildiniz mi? diye sordular.
— 
Ben anlaştım ama, onu bilmem... dedim.
Çok geçmedi, ertesi gün cevap geldi: Kız beğendi,
evlenecek...
Kızın neyimi beğendiğini anlıyamadım, herhalde hıçkırığımı
beğenmiş olacaktı. Evlendik, ilk beş on gün aramız iyiydi.
Bir akşam karım bana,

---

— 
Neden hıçkırmıyorsun? dedi.
— 
Her zaman olmaz, dedim, elimde değil ki benim... Zamanı
gelince hıçkırırım.
— 
Sen beni kandırdın, aldattın...
Neymiş, bilir misiniz? Kız benim hıçkırığıma vurulmuş. Bu,
pek öyle sokağa çıkmayan kapalı ev kızı olduğundan, kocam
hıçkırır, ben de güler, eğlenirim, diye düşünmüş.
Hıçkıramıyorum diye kadında bir surat, bir surat... O su
ratı yetmezmiş gibi bir de, ayrılalım da ayrılalım, diye
tutturmaz mı! Baktım, mutlu aile yuvamız yıkılacak, ne
yapayım, zorla hıçkırmaya çalıştım ki, karım da biraz
gülsün, eğlensin, mutlu olsun. Ama onda surat yine bir
karış.