Бек, А. А. Волоколамское шоссе. Красноярск. 1960. Ebook 2013

112




oldimga keldi va egilib: - Menga ruxsat bering, o'rtoq batalon komandiri, otryad bilan. Ammo u erda tungi ­hujumda mening katta ad'yutantim, u ham shtab boshlig'i Rahimov allaqachon jihozlangan edi. Men qisqacha javob berdim: "Yo'q". Donskix darhol ketib qolmadi. Balki: “Kut, Donskoy, senga kerak bo‘ladi, jang qilasan”, deyish kerak edi. Lekin men indamadim. Donskoy ham jim qoldi.
Ad'yutantimni sinchiklab ko'rishga ulgurdim... Menga uning mag'rurligi, sukunati, buyruqlarini jiddiy ­bajarishi yoqdi.
Endi u yana ro'paramda turib, xaritani uzatdi ­. Siz har doim kimga vazifa qo'ygan bo'lsangiz, uning yuzini ko'rishni xohlaysiz. Biz bir dugda yashardik, shunga qaramay men adyutantimning yuziga yana qaray olmadim, juda toza, nozik, go'yo qizcha, qo'pol terisi yo'q.
Menga Brudniy ham yoqdi. U, ehtimol, men uchun eng yaxshi vzvod komandiri edi. Juda aqlli, epchil, u boshqalardan oldin yaqin atrofdagi turli xil materiallarni olishga muvaffaq bo'ldi ; ­uning vzvodida belkurak, bolta va arra har doim yaxshi o'tkirlangan; o'z vzvodining ishida qo'shnilarni bosib oldi va Brudniy har doim men buni sezishimni xohladi - kim gunohkor emas? Bunday paytlarda bu kichkina ayyor odam juda soddadil edi; uning qop-qora ko'zlari so'raganday bo'ldi: "Meni maqting!"
Bir marta Brudniy qo'rqoq emasligiga amin bo'ldim. Miltiq kameralari u bilan boshqa vzvodlarga qaraganda erta to'ldirilgan . ­Tekshiruvdan so'ng, menga shunday tuyuldi: frontal rulolar zaif. Men Brudniydan so'radim: "Sizningcha, bu tayyormi?" — Ha, oʻrtoq batalyon komandiri. "Odamlarni u erga joylashtirasizmi?" — Ha, oʻrtoq batalyon komandiri. Men bir askardan miltiqni oldim: "Brudniy, ichkariga kir!" U tushundi, rangi oqarib ketdi. Men dedim: “Siz odamlarni u yerga, o'qlar ostiga qo'ymoqchi edingiz. O'zingiz yolg'on gapiring. Men otaman”. Bir zum taradduddan so‘ng tovoniga o‘girilib, kiraverishdagi xandaqqa tushdi. Men baqirdim: “To‘xtang! Chetga ket!” U tashqariga chiqdi. Men otdim. O‘q o‘tmadi, aylanmadi. Brudniy faxrlanishga haqli edi. Uning zafarli nigohi yana shunday degandek bo'ldi: “Xo'sh, nima? Maqtov!" O'sha paytdan boshlab, o'sha aniq harbiy burilishdan men bu qora, jonli leytenantni sevib qoldim.
- O'tir, Brudniy. O'tir, Donskix, dedim.