Bin Muhteşem Güneş

Vatanımızın adı bundan böyle Afganistan İslam Emirliği’dir. Bunlar da bizim
koyduğumuz, sizin uyacağınız yasalar:
Bütün vatandaşlar, günde beş vakit namaz kılacaktır. Namaz vakti başka bir iş
yaparken yakalanan, kırbaçlanacaktır.
Bütün erkekler sakal bırakacaktır. Meşru ölçü, çenenin altında, en az bir sıkılı yumruk
uzunluğundadır. Bu emre uymayanlar, kırbaçlanacaktır.
Bütün erkek çocuklar türban takacaktır. Birinciyle altıncı sınıf arasındakiler siyah,
daha yukarı sınıftakiler beyaz türban takacaktır. Bütün erkek çocuklar İslami kılıklar
giyecektir. Gömlek yakaları düğmelenecektir.
Şarkı söylemek yasaktır.
Dans etmek yasaktır.
iskambil oynamak, satranç oynamak, kumarın her türü ve uçurtma uçurmak yasaktır.
Kitap yazmak, film izlemek, resim yapmak yasaktır.
Evinizde kuş beslerseniz, kırbaçlanacaksınız. Kuşlarınız öldürülecek.
Çalarsanız, eliniz bilekten kesilir. Bir daha çalarsanız, ayağınız kesilir.
Müslüman değilseniz, Müslümanların görebileceği bir yerde dua etmeyin. Bunu
yapanlar kırbaçlanacak ve hapse atılacaktır. Bir Müslüman’ı kendi dinine döndürmeye
çalışan kişi, idam edilecektir.
Kadınların dikkatine:
Evinizden dışarıya çıkmayacaksınız. Kadınların sokaklarda amaçsızca dolaşması, caiz
değildir. Dışarıya çıkarsanız, yanınızda mutlaka bir mahrem, erkek akrabanız bulunacak.
Sokakta tek başına yakalanan kadın dövülecek ve evine gönderilecektir.
Her ne şart altında olursa olsun, asla yüzünüzü göstermeyeceksiniz. Dışarıdayken,
burka’yla örtüneceksiniz. Aksi halde, şiddetle kırbaçlanacaksınız.
Makyaj malzemeleri yasaktır.
Mücevher yasaktır.
Çekici, gösterici giysiler giymeyeceksiniz.
Sizinle konuşulmadan, konuşmayacaksınız.
Erkeklerle göz göze gelmeyeceksiniz.
Uluorta gülmeyeceksiniz. Gülenler, kırbaçlanacaktır.
Tırnaklarınızı boyamayacaksınız. Boyarsanız, bir parmağınız kesilecektir.
Kızların okula gitmesi yasaklanmıştır. Bütün kız okulları derhal kapatılacaktır.
Kadınların çalışması yasaklanmıştır.

---

Zinadan suçlu bulunursanız, taşlanarak öldürüleceksiniz.
Dinleyin, iyi dinleyin, itaat edin. Allah-ü ekber.
Raşit radyoyu kapadı. Oturma odasında, yer sofrasında yemek yiyorlardı; Necibullah’ın
ipte sallanan cesedini göreli, bir hafta bile olmamıştı.
“Nüfusun yarısını evde, boş boş oturmaya zorlayamazlar. Bunu yapamazlar,” dedi Leyla.
“Neden yapamasınlar?” dedi Raşit. Ilk kez, Meryem ona katıldı. Raşit aynı şeyi kendisine ve
Leyla’ya yapmamış mıydı; hem de büyük bir başarıyla? Leyla’nın bunu görmemesi mümkün
müydü?
Leyla bastırdı: “Burası köy değil. Burası, Kabil. Kadınlar burada yıllardır avukatlık,
doktorluk yapıyor; hükümette yer alıyorlar...”
Raşit sırıttı. “Tam da üniversite mezunu, şiir okuyan bir adamın kibirli, küstah kızı gibi
konuşuyor. Ne kadar kentli, ne kadar da Taciksin. Bunu, Taliban’ın ortaya attığı yeni, radikal
bir ikir mi sanıyorsun? Kabil’deki küçük, değerli kabuğunun dışına çıkmayı hiç denedin mi,
gül’üm benim? Gerçek Afganistan’ı, güneyi, doğuyu, Pakistan sınırındaki aşiretleri görme
zahmetine kalkıştın mı? Hayır mı? Ben gördüm. Ve sana şu kadarını söyleyebilirim ki, bu
ülkede zaten hep böyle ya da buna yakın yaşayan bir sürü yer var. Ama senin haberin yok
tabii.”
“Buna inanmayı reddediyorum,” dedi Leyla. “Ciddi olamazlar.”
“Taliban’ın Necibullah’a yaptığı, bana bayağı ciddi göründü,” dedi Raşit. “Sence de öyle
değil mi?”
“O bir komünistti! Gizli Polis’in başıydı.”
Raşit güldü.
Meryem yanıtı bu kahkahadan aldı: Taliban’ın gözünde, o korkunç, ürkütücü KHAD’ın şe i
ve bir komünist olmak, Necibullah’ı bir kadından azıcık daha aşağılık yapıyordu, o kadar.

---