Бисмилаҳир роҳМАНир роҳИМ

Раҳм қилганларга Оллоҳ ҳам раҳм қилар 
Ердагиларга раҳм қил, Осмондаги Зот сенга раҳм қилар. 
Ахир сабр олдида кенглик бўлгани каби қийинчилик ортидан енгиллик келишини 
билмайсанми? 
Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи ва салламнинг ҳадисларида онанинг меҳри ҳақида жуда 
очиқ ва равшан баён қилинган. Масалан, раҳм-шафқат, меҳр. Оллоҳ таоло онани ўз 
фарзандига муҳаббатни чиқарадиган чашма қилди. Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи ва 
саллам уни Оллоҳнинг бандаларига нечоғлик меҳрибон эканлигига тирик намуна қилди.
Амирул мўминийн Умар ибнул Хаттобдан ривоят қилинади: Расулуллоҳ соллоллоҳу 
алайҳи ва саллам асирларнинг турар жойига келди. Улар орасидаги бир асира аёл кетиб 
борар экан, бошқа асирлар орасидан бир гўдакни топди, уни қўйнига олиб эмиза бошлади. 
Бу ҳолатни кўрган Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи ва саллам ёнидаги саҳобаларига: “Мана 
шу аёл қўйнидаги боласини оловга ташлаши мумкинми?”, деб сўрадилар. Бизлар: Йўқ, 
дедик. Шунда у зот: “Оллоҳ таоло фарзандига меҳрибон бўлган мана бу аёлдан ҳам кўра 
бандаларига меҳрибонроқдир”, деди.
Асир тушган, афтодаҳол, ҳазин бўлган бу аёллар ўз аҳли-оилаларида саййида эди. Ўз 
қабиласининг кишилари қарамоғида ҳур эдилар. Эрига итоаткор эдилар. Лекин асирлик 
уларни жория, чўрига айлантирди. Бу инсонни атрофидагиларга беэътибор қилишдан 
ташқари қалбни кемирувчи қийин ҳолат эди-ки, шуларнинг барчаси уни ўз ўғлидан, жигар 
парчасидан чалғита олмади. Жон жаҳди билан уни излади. Топгач эса уни қўйнига олди, 
унга меҳр билан кўкрагини тутди. Уни бағрига босди. Бу каби ҳар бир она ўз фарзандини 
қанчалик кичик бўлмасин ёмонликка ташлаб қўймайди. Қанчалик ҳақир бўлмасин ундан 
озорни даф қилади ва ҳар бир зарар олдида унга жонини фидо қилади.
Бемаъни тил ўзгалардан кўра, эгасига кўпроқ ёмонлик келтиради. 
 
Шукр офатдан ҳимоядир 

---

Дунё гўзалдир. Уни фақат кўзлари яхшиликни кўрадиганларгина кўра оладилар. 
Агар қиш фасли сенинг дарвозангни ёпса, ҳар тарафдан музликлар сени қуршаб олса бас, 
сен баҳор келишини кутгин. Покиза насим ҳаволар кириши учун деразанг туйнукларини 
очиб қўйгин.
Оллоҳни кенгликда танигин. У Зот сени тангликда танир. Узоқларга қара, шунда сен 
қушлар галаси куйлаётгани, сенга янги умр, янги ҳалимлик, янги қалб туҳфа қилиш учун 
қуёш ўзининг заррин нурларини дарахт шохлари устига ташлаётганини кўрасан.
Саҳрога гўзал дарахтларни излаб борма. Барибир у ерда кимсасизликдан бошқа нарсани 
топа олмайсан. Балки сен ўз соялари билан сени ўраб олган, ўз мевалари билан сени 
бахтиёр этган, ўз куйлари билан сенга таъсир ўтказган юзлаган дарахтларга боқ. 
Ўтмишни, ундаги тортган зиёнларни ҳисоб қилишга киришма. Зеро, умрнинг ҳар бир 
узилган барги ортга қайтмас. Лекин ҳар бир навбаҳорда янги барглар униб чиқар. Бас, сен 
самони ўраб олган баргларга боқ. Ерга тушганларига эмас. 
Кеча ўтган бўлса олдинда бугунги кун бордир. Агар бу куннинг сафари қариган бўлса у 
ҳолда эрта бордир. Ўтмиш учун ғам чекма, чунки у қайтмас. Бугун учун афсус чекма, у 
ҳам кетгувчидир. Балки сен гўзал эртанинг нурли қуёшини кут. 
Жароҳатли калималар алмашуви оқибатида пайдо бўлган касалликнинг чўзилишини хаёл 
қилиш мумкин эмасдир.