Çalikuşu reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

Kuşadası, 7 Şubat
İhsan Bey’in yarası tehlikeli değilmiş, bir aya kadar kendini toplayabilirmiş. Fakat sağ kaşının
üstünden başlayarak çenesine kadar bütün yanağını kaplayan yara onu korkunç bir surette çirkin
bırakmış.
Hayrullah Bey, sargıları değiştirirken yanında bulunmuyordum. Yüreğim dayanamadığı için değil, -
çünkü her gün yaranın bundan çok daha fenalarını görüyorum- fakat benim bakışımın ona, korkunç
yarasına dokunmuş bir bıçaktan daha fazla ıstırap verdiğini gördüğüm için...
Zavallı adam, ne çehre ile hastaneden çıkacağını biliyor, açıktan açığa bir şey söylemediği halde,
derin bir ümitsizlik içinde bulunuyor.
Hayrullah Bey:
-Biraz daha gayret delikanlı, yirmi güne kadar dipdiri ayağa kalkacaksın, dediği zaman, adeta
telaşa düşüyor.
Yaralının bugünlerini hoş geçirmesi için kalbimin bütün şefkat kabiliyetini sarf ediyorum; bazen
yatağının başucunda kitap okuyorum, hatta, masal bile söylediğim oluyor.
Evet, biçarenin hiçbir şey söylemediği halde daima çirkin kalmak azabından bir dakika
kurtulamadığı o kadar belli ki...
Bazen gizli teselliler icadına çalışıyordum. Büsbütün başka şeylerden bahsediyor gibi görünerek
yüz güzelliği kadar dünyada lüzumsuz, hatta muzır bir şey olmadığı, asıl güzelliği ruhta, gönülde
aramak lâzım geldiğini söylüyorum.
Kuşadası, 25 Şubat
İhsan Bey, ümit ettiğimizden az zamanda iyi oldu. Bu sabah sütlü çayını götürdüğüm zaman, onu
giyinmiş buldum.
Bir sene evvel Abdürrahim Paşa’nın bahçesinde tesadüf ettiğim parlak elbiseli, güzel ve mağrur
çehreli erkânıharp yüzbaşısı gayri ihtiyari gözümün önüne geldi.
Binbaşı üniformasının yakası içinde incecik boynunu yana doğru meylettiren, yüzündeki yara
yerinden, bir ayıp gibi utanan hasta asker, o güzel, mağrur erkânıharp zabiti miydi?
Teessürümü galiba gizleyememiştim. Onu, başka bir şeyle tevil etmeye çalışarak yalandan
darılmaya başladım:
-İhsan Bey, bu yaptığınız adeta çocukluk, daha tamamıyla iyi olmadan niçin giyindiniz? dedim.
Gözlerini önüne indirdi:
-Yatmak daha ziyade hasta ediyor da ondan, diye cevap verdi.

---

İkimiz de susuyorduk. O, hırçın asabiyetini gizlemeye çalışarak:
-Artık gitmek istiyorum, bir şeyim kalmadı, tamamıyla iyi oldum, diye ilave etti.
Yüreğim merhametten eziliyordu, renk vermemek için, şakaya vurdum:
-İhsan Bey, görüyorum ki, beni dinlemeyeceksiniz. Yine asker inadınız uyandı. Fakat, şunu haber
vereyim ki, ben, şimdi fitnelik etmeye gidiyorum. Doktorunuza her şeyi haber vereceğim, sizi iyice
paylasın da görürsünüz, dedim.
Tepsiyi bırakarak acele acele dışarıya çıktım. Fakat doktoru görmeye gitmedim.