Dullo quronov galaktikada bir

PISTIRMA
“Koʻkkezar” gravitatsiya toʻlqinidan chiqishi bilan 
Moki sheriklarini uygʻotdi. Ular Koinot muzeyiga 1000 
km masofa qolganida toʻlqindan chiqishgan edi. Ahmad 
“Koʻkkezar”ni sayyora sathiga qoʻndirish uchun kemalar saf 
tortib turgan tarafga burildi. Ammo shu vaqtda kutilmagan 
kuchli zarbadan kema chayqalib ketdi. Ahmad har qancha 
urinmasin, “Koʻkkezar” unga boʻysunmasdi.
– Qandaydir kema bizni poʻlat arqonlar bilan tutib oldi. 
U bizni ochiq fazo tomon tortmoqda, – Moki monitorni 
yoqib, boʻlayotgan voqeani tashqaridan koʻrsata boshladi. 
Ekranda kattaroq bir kemaning baliq tutadigan toʻrga 
oʻxshash narsani “Koʻkkezar”ning ustiga tashlab oʻzi 
tomon tortayotgani koʻrinardi.
– Axir, bu bizning kema-ku! – Margol hayratdan yoqasini 
ushladi. – Nahotki, Obma yovuz ishlarida bizning kemadan 
foydalanayotgan boʻlsa?!.
Obma “Koʻkkezar”ning kelishini naq ikki oy kutdi. Oʻtgan 
vaqt davomida u bir daqiqa ham uxlamadi. Chunki u har onda, 
har daqiqada “Koʻkkezar”ning kelib qolishi mumkinligini bilar, 
biroz chalgʻisa bir umr kutgan oʻljalaridan mahrum boʻlishini 
yaxshi anglar edi. Hammasi u kutganday boʻldi. Obma bir 
nuqtaga tikilib turarkan, “Koʻkkezar” uchun tayyorlab qoʻygan 
pistirmasi ish berishidan umid qildi. Bir payt u oʻzlariga yaqin 
joyda juda gʻalati, yorqin bir gardishning hosil boʻlganini 
koʻrib qoldi. U oʻsha gardishga yaqinlashib bordi. Oradan bir 
daqiqa oʻtar-oʻtmas gardish ichidan “Koʻkkezar” chiqib keldi. 
Obmaning askarlari poʻlatdan yasalgan ulkan toʻr-qopqonni 
“Koʻkkezar”ning ustiga tashlab, uni osongina tutib olishdi. 
Endi oʻljani xoliroq joyga olib borib, keyin ularning masalasini 
hal qilish qolgandi, xolos.
– Ahmad, sen aqlliroqsan, biror chora oʻylab top! – 
Margolning koʻzlarida umidsizlik koʻrina boshladi.

---

122
– Bilmadim, bilmadim! – Ahmad boshini changallagan-
cha oʻtirib oldi.
Bu orada kema Koinot muzeyidan ancha uzoqlashib 
qolgandi.
– Hozir qochib qolmasak, aniq bilaman, bizni omon 
qoʻyishmaydi! – dedi Margol Ahmaddan najot kutganday.
– Bilmadim! Axir, oʻsha Obma minib olgan kema 
sizlarniki boʻlsa... – Ahmad ozroq muddat bir nuqtaga 
tikilib qoldi. – Shoshmang, kema haqiqatda sizlarniki-ku!
– Ha-ha, bizniki...
– Moki, oʻsha kemaning kompyuteriga masofadan ulana 
olasanmi?
– Amallasa boʻladi, – javob berdi Moki.
– Unda urinib koʻr. Siz esa, Margol, kompyuterning 
maxfiy parolini eslang.
– Qanday parol? Men hech qanday parolni bilmayman!
– Favqulodda vaziyatlarda ishlatiladigan maxsus parol 
boʻlsa kerak, axir? Faqat salmirliklar biladigan parolchi, 
bormi?
Margol koʻzlarini katta-katta ochib angrayib Ahmadga 
qarab turardi. Oʻzga sayyoraliklar bir narsani eslashga 
qattiq harakat qilsalar shunaqa gʻalati holatga kirib qolardi. 
Bu vaqt ichida Moki qoʻshni kema kompyuteriga ulanishni 
qoyilmaqom tarzda uddaladi.
– Men kompyuterga ulandim! Ammo u dasturga kirish 
parolini soʻrayapti.
– Ha, ha, toʻgʻri aytasan, – qotib qolgan Margolning 
butun tanasi birdan qimirlashni boshladi. – Kirish paroli 
bor! Bu... bu “salmir-03101SQ89”.
Moki zudlik bilan Margol aytgan parolni kiritdi.
– Boʻldi, parol tasdiqlandi. Endi kema toʻliq bizning 
ixtiyorimizda, – dedi Moki qoʻllarini koʻtarib. – Ammo 
shoshilish kerak. Ular ham kompyuterning himoya tizimini 

---

123
buzib kirishlari mumkin. Lekin eng kamida besh daqiqa 
vaqtimiz bor.
– Tushunarli. Moki sen eng avval kemani toʻxtat. Soʻng 
esa hamma chiqish eshiklarini berkit!
Moki Ahmad aytganiday qildi. Salmir kemasi taqa-taq 
toʻxtadi. Obma va boshqa qaroqchilar nima boʻlayotganini 
tushunolmay qolishdi. Ular tez tashqariga chiqishmoqchi 
boʻlishganida hamma eshiklar mahkam yopilib qolganini 
koʻrishdi.
– Qani, Margol, skafandrni kiying, tashqariga chiqib 
poʻlat toʻrni lazer bilan kesib tashlaymiz, – dedi Ahmad 
qoʻliga lazer qurolni olib.
Ular eshikni ochib tashqariga chiqishdi. Ahmad uzoqdan 
Obmaning dargʻazab qiyofasini koʻrib biroz qoʻrqdi. Ammo 
buni sezdirmadi. Obma shu paytda Salmir kemasining ulkan 
oynalaridan hammasini kuzatib turgandi. U qoʻllarini musht 
qilib Ahmadga oʻqtaldi. Ammo Ahmad ham boʻsh kelmadi, 
qoʻlingdan hech narsa kelmaydi deganday qoʻl siltab qoʻydi. 
Uning bu qoʻl siltashi Obmaning jon-jonidan oʻtib ketdi. 
Gʻazablangan qaroqchining butun tanasi shishib, ustidagi 
kiyimlari va sovutlari har tarafga otilib ketdi. Gikslar oʻta 
gʻazablanganida shunaqa shishib ketishardi. Bu Obmaning 
umri davomidagi birinchi shishishi edi.
Bu orada Margol chaqqon harakatlar bilan poʻlat toʻr 
halqalarini bir-bir kesa boshlagandi. Toʻrt daqiqa oʻtganidan 
soʻng Mokidan xabar keldi.
– Tezroq qimirlanglar! Ular parolni buzishga juda yaqin 
turishibdi.
– Hozir, bir-ikkita halqa qoldi, xolos.
Qahramonlarimiz “Koʻkkezar”ni ozod qilishi bilan 
qaroqchilar ham parolni buzib Samir kemasini oʻt oldirishdi.
– Moki, bizni kutib oʻtirmay Koinot muzeyiga hayda! – 
qichqirdi Margol.

---

124
Moki kemaning bor quvvatini ishga solib sayyora tomon 
uchdi. Lekin tezkorlikda Salmir kemasi ham qolishmasdi. 
“Koʻkkezar” gravitatsiya toʻlqinida emas, balki ochiq fazoda 
uchayotgani sabab qaroqchilar “Koʻkkezar”ni izma-iz quvib 
kela boshlashdi. Koʻp oʻtmay qaroqchilar oʻq uzishni ham 
boshlashdi. Kema bortida qolib ketgan va maxsus arqon 
bilan kemaga boylangan Margol va Ahmad ochiq fazoda 
pirpirak boʻlib uchib borishar, qaroqchilar otgan oʻqlar esa 
ularning shundoqqina yonidan oʻtib ketar edi.
Xayriyatki, fazodagi toʻqnashuvdan xabar topgan Koinot 
muzeyi harbiylari zudlik bilan chora koʻrishdi. “Oʻq uzishni 
toʻxtating, ogohlantiraman, oʻq uzishni toʻxtating” degan 
ovoz keldi yaqinlashib qolgan harbiy kemadan. Oʻzlariga 
qarshi butun bir armiyaning oyoqqa turganini koʻrgan 
qaroqchilar chekinishga majbur boʻlishdi. “Koʻkkezar”ni 
esa muzey harbiylari qurshab oldi.