Фалсафий антропология -инсон ҳакидаги таълимот

материалистик фалса-
фий концепциялардаги
каби оқилона фикрлаш
йўли билан эмас, бал-
ки Муқаддас Китобда
таърифланган ваҳий-
лар ёрдамида амалга
оширилади. Бу ваҳий-
ларни фақат Инжил ақи-
даларига эътиқод қи-
лиш орқали тушуниб
етиш мумкин.
Теоцентризм нуқтаи на-
заридан эътиқод нури-
дан чароғон бўлган ақл
дунёдаги илоҳий тар-
тибнинг таркибий қис-
ми саналган ва «Худо-
нинг тимсоли» сифа-
тида амал қиладиган
инсоннинг ўзини эмас,
балки унинг баъзи бир
жиҳатларинигина аниқ-
лашга ёрдам беради.

• француз файласуфи ва теологи
• П.Т. де Шарден (1881-1955).

«Инсон, у узоқ вақт ўйлаганидек, дунёнинг статик маркази эмас, балки эволюциянинг ўзига ва чўққиси бўлиб, бу анча гўзалроқдир», деб қайд этади
Фалсафанингикки ярим
минг йиллик тарихи

• мобайнида инсонга
• жуда кўп таърифлар
• ва тавсифлар берил-
• ди, у кўп сонли сино-
• нимлар орттирдики,
• фалсафий таҳлилнинг
• бошқа
• бирон-бир объектида
• бундай ҳолга дуч
• келиш мушкул. Зеро,
• фалсафа тарихида инсон:

• «ақлли мавжудот»

«сиёсий ҳайвон»

• «ўзликни англаш
• қобилиятига эга
• мавжудот»

• “маънавий ва
• эркин мавжудот» ва
• ҳоказолар
• сифатида талқин
• қилинган”

• «меҳнат қуроллари
• ясовчи ҳайвон»

• «ҳаётнинг сохта
• қадами»

• «табиат гултожи»

• «ҳаётнинг боши
• берк кўчаси»

• Инсоннинг пайдо бўлишига олиб келган табиатнинг қонуний
• ривожланишиғоясидан келиб чиқади. Бунда инсон жонсиз,
• кейинчалик эса – жонли модданинг табиий эволюцияси
• маҳсули сифатида қаралади. Мазкур концепция 1859 йилда
• инсон келиб чиқишининг табиий-илмий талқинига асос бўлган
• Ч.Дарвиннинг «Ҳайвон ва ўсимлик турларининг
• келиб чиқиши ҳақида» деб номланган машҳур
• асарини эълон қилган эволюцион назариясига
• таянади ва ҳозирги вақтда молекуляр биология
• ва ген инженерияси соҳасида эришилган энг
• сўнгги ютуқлар таъсирида ўз шакл-шамойилини
• сезиларли даражада ўзгартириб, аксарият олимлар
• учун уларнинг илмий фаолиятида ўзига хос дастуриламал
• бўлиб хизмат қилмоқда.

ИНСОННИНГ КЕЛИБ ЧИҚИШИ
ҲАҚИДАГИ БИРИНЧИ ЁНДАШУВ

• Бу ерда инсон нафақат турли томонлардан таҳлил қилинди,
• балки унинг ижтимоий, табиий ва космик жараёнлар билан
• ўзаро алоқалари ҳам ўрганилди.

Шундай қилиб, фалсафанинг онтология, гносеология, этика, эстетика
каби бўлимлари билан бир қаторда, инсон ҳақидаги билимлар
соҳаси аста-секин шаклланиб борди.

• Бундай даврларда фалсафада инсоннинг моҳияти, унинг бурчи,
• вазифаси ва юз бераётган воқеалар учун жавобгарлиги
• ҳақидаги азалий масалаларга бўлган қизиқиш яна кучайган.

Инсонни қуршаган табиат ҳақида билимлар тўпланиши
ва уларнинг ривожланишига қараб, одамзотнинг ўз-ўзига бўлган
қизиқиши ҳам кучайиб борди, инсонборлиғининг бу соҳадаги
тадқиқотлар учун янада кенгроқ имкониятлар яратувчи янги ва
янги ўзига хос хусусиятлари аниқланди.
ИНСОНГА ФАЛСАФА НУҚТАИ НАЗАРИДАН ЁНДАШУВ