Aziz Nesin

— 
Baksana, uyuyorum... Sen de başımda gürültü ediyorsun.
— 
Kalk be dayı, konuşalım.
— 
Ne konuşacağız?
— 
Dertleşiriz.
— 
Beni hiç uyutmadın ama... Gürültü edip durdun.
— 
Hep moral bozukluğundan işte... Moralim çok bozuk.
Onun için, konuşalım, diyorum sana...
Sert sert,
— 
Ne konuşacağız yahu? diye bağırdım.
— 
Şundan, bundan konuşalım da moralimiz düzelsin.
öyle bir,
— 
Benim moralim düzgün! diye bağırdım ki, kim duysa
moralimin bozuk olduğunu anlardı.
Nöbet süresi bitip gitti de, ben de ondan kurtuldum.
Orda beni etkileyen üç nöbetçiden en çok sevdiğim Tokat'lı
erdi. O, her nöbete gelişince, barakanın kapısına dayanır,
hiç gözünü üstümden ayırmadan beni gözlerdi; ama

---

bakışlarında sevgi, sevecenlik vardı. Başımı çevirip ona
bakmadığım halde, bana acıdığını sezinliyordum. Gözgöze
gelişimizde, bakışlarından anlıyordum bunu. Bir insanın,
tanımadığı birine, her neden olursa olsun acıması ne güzel
duygudur. O er, beni tanımadan acıyordu, ama neden
acıdığını bilmiyordum. Öbürleri gibi, benimle konuşmak
istemiyor, nereli olduğumu sormuyordu.
Ya üçüncü, ya dördüncü nöbet tutuşuydu barakada,
dayanamadı, o da sordu:
— 
Nerelisin amca?
Böylece onunla da söyleşiye başladık.
— 
Senin İşin zor... dedi.
— 
Neden? dedim.
— 
E, yalnızsın... dedi.
Sesi öyle üzgündü ki, benim yalnızlığımdan acı duyduğu
belliydi. Kendi üzünçlerimi, dertlerimi unutup bu iyi yürekli
eri avutmaya çalıştım:
— 
Yok canım, o kadar zor değil...
— 
Zordur, zordur...
— 
Yoo, ben alışığım...
— 
Hiç insan yalnızlığa alışır mıymış amca!...