Janat Odamlar n65. p65

Xudoyberdi To‘xtaboyev
42
ketdim. Ahmadqul bobom soqo‘lini silkitib kulib
yubordi:
– Kelin, eringiz bolaligidayam erka edi, bekorga
otini Erkavoy qoyishmagan, yiqilib tushsa, men
kelib turg‘azib qo‘ymaguncha arillab yota berardi.
He-he-he... Obbo o‘rtog‘im-ey, ana ko‘zingni
ochding. Bobomning orqasiga baland qilib katta-
kichik yostiqlar qo‘yishdi.
– Ha, o‘rtoq, isitmang baland ko‘rinadi, – dedi
Ahmadqul bobom.
– Bor, ancha bor, – entikib dedi bobom.
– Anordan ham yegin, diling ravshan bo‘ladi.
– Mayli, bera qol.
– Obbo o‘rtog‘-ey, lekin ko‘prikni boplabsan.
– Ko‘rdingmi?
Bugun Buzuq qo‘rg‘onga boruvdim, tegirmonga
yuk tashlab keldim.
– Eshakdamiding?
– Hà.
– O‘tdimi?
– Tushib yetaklab oldim... Savobga bizni
sherik qilishni istamabsan-da? Ho‘, Ahmadqul, deb
chaqirmaysanmi, oltita nabiram, to‘rtta o‘g‘limni
olib yoningga bormaymanmi?! Suvga yiqilibmiding?
– Ha, bir-ikki yiqiluvdik.
Enajonimning yuragi hasratga to‘lib turgan
ekan, dasturxon tuzab bo‘lgach, Ahmadqul bobom-
ga choy uzata turib, dardini o‘sha kishiga ayta
boshladi: – O‘rtog‘ingizni urishib qo‘ying. Xo‘p,
o‘sha kuni-ku suvga yiqilib shalabbo bo‘lib kel-
dilar, avvalgi kuni bizni yana aldabdilar. Nabiram
ikkimizni qishloqqa jo‘natib yuborib, yana ikki
tup terak kesib ko‘priklari yoniga qo‘yib, kengay-

---

Jannati odamlar
43
tiribdilar. Mol-qo‘y o‘tolmas emish... Mol-qo‘y
o‘tolmasa, shuncha yildan buyon o‘lib qolgani yo‘q-
ku? Mana, endi ahvollarini qarang, o‘laman-u,
ketaman, emish.
– Qo‘ying, Robiyabibi, yig‘lamang, – yupatgan
bo‘ldi Ahmadqul bobom, – o‘zi o‘rtog‘imning yili
to‘ng‘izu, lekin baliqqa o‘xshab suvni yaxshi
ko‘radi. Bolaligidayam shaloplatib suv kechgani-
kechgan edi. Do‘xtirga odam jo‘natmabsiz-da.
– Koshki ko‘na qolsalar, – yana ko‘ziga yosh
oldi enajonim, – o‘zi bergan dard, o‘zi oladi deb
unamayaptilar.
– Hoziroq borib boshlab kelaman.
– Voy qo‘shni, bemahalda ovora bo‘lasiz-ku.
– E, Robiyabibi, o‘rtog‘im bu ahvolda ingrab
turadi-yu, men tinch yotaolamanmi?
– Do‘xtir ham darrov ko‘na qolmas, – ikkilanib
dedi enajonim.
– Ular kechasi xizmat qilishni xush ko‘rishadi,
savobi ko‘p bo‘larmish.
Ahmadqul bobom piyoladagi sovib qolgan
choyni katta ho‘plab, tanchaga qo‘lini tirab o‘rnidan
turdi-da, meva tugib kelgan gul tikilgan chorsisini
beliga bog‘lab, chiqib keta boshladi.
– Qishloqqa bo‘ri oralagan deyishadi, –
xavotirlanib dedi enajonim.
Ahmadqul bobom ostonada to‘xtab soqo‘lini
silkitib kuldi:
– E, Robiyabibi, pakana odamning go‘shti
bemaza bo‘ladi, bo‘ri bizdaqalarga tegmaydi.
Enam, bobojonim î‘lib qolsa, biz nima qilamiz,
deb o‘ylayotgan bo‘lsa kerak. Men ham o‘ylay
boshladim. Avvaliga nima haqida oylashni bilmay

---