mening ustimdan kulardilar. Oxiri ular ham meni telbaga
chiqardilar. Biroq ular meni oqladilar, mendan faqat
o‘zlariga kerakli narsalarnigina olganlarini, bu voqealar
ro‘y bermasligi mumkin emasligini aytdilar. Oxiri men
ularga xavf tug‘dirayotganimni, agar tilimni tiymasam,
jinnixonaga qamab qo‘yajaklarini ma’lum qildilar. Shunda
qayg‘u-alam yuragimni chunonam siqdiki, men, hozir
o‘laman, deb o‘yladim va shu choq, shu choq uyg‘onib
ketdim.
Hali, tong oqarmagan, soat oltilar edi. Men o‘sha
kreslomda uyg‘ondim. Sham yonib ado bo‘libdi,
kapitanning uyidagilar ham uxlashibdi, hamma yoq suv
quygandek osuda. Men favqulodda bir taajjub bilan
o‘rnimdan otilib turdim. Men hali hech qachon bunaqa
alahlamagan, hali biror marta kreslomda, masalan,
shunday uxlab qolmagan edim. Shu choq, turib endigina
o‘zimga kelgan payt birdan to‘pponchamga ko‘zim tushdi
— tap-tayyor, o‘qlangan. Lekin men bir lahzaga uni
o‘zimdan chetga surib qo‘ydim. O, endi men yashashim
kerak, yashashim! Men qo‘llarimni ko‘tarib mangu
Haqiqatga nido qildim, yo‘q, nido qilmadim, yig‘ladim.
Vujudimni cheksiz bir hayajon qamradi. Ha, men endi
yashashim va targ‘ib etishim kerak! Targ‘ib etish haqida
men shu ondayoq, bir umrga ahd qildim. Lekin nimani?
Haqiqatni! Axir, men uni, uning butun shon-shavkatini o‘z
ko‘zlarim bilan ko‘rdim.
Men o‘shandan beri targ‘ibotdan to‘xtamayman. Bundan
tashqari, ustimdan kuladiganlarni boshqalardan ko‘proq
sevaman. Nega bunday — menga noayon. Mayli, shunday
bo‘laversin. Odamlar aytishicha, men hali ham adashib
yurgan emishman, ya’ni ular: «Hali ham adashib yurgan
bo‘lsang, bu yog‘i nima bo‘ladi?» — demoqchi. Tayin gapki,
Do'stlaringiz bilan baham: |
