Fyodor Dostoyevskiy. Kulgili odamning tushi (hikoya)

turdi. Birdan ichimda achchiq norozilik uyg‘onib, yuragim

sancha   boshladi.   «Bu   o‘sha   jarohatim,   —   xayolimdan

kechdi, — o‘q teshib o‘tkan  joy…» Tepamdan  esa daqiqa

sayin   yumuq   ko‘zlarim   ustiga   chakka   tomchilayverdi.

Shunda   men   birdan   faryod   qildim,   yo‘q,   ovoz   chiqarib

emas   (o‘likda   ovoz   nima   qilsin?!),   butun   borligim   bilan

menga   bu   ko‘rgulikni   yuborgan   qodir   Egamga   faryod

qildim:

— Ey, Sen, kim bo‘lsang ham, agar borliging chin bo‘lsa va

agar taxti farmoningda bulardan ko‘ra oqilroq biror nima

mavjud   bo‘lsa,   amr   et,   o‘shal   ijoding   ko‘z   oldimda

namoyon   bo‘lsin!   Mabodo  sen   mendan   o‘z  jonimga   qasd

qilganim uchun shu jirkanch va bema’ni ko‘rguliklar bilan