Hercai hercai

“Bir sevmek, bin defa ölmek demekmiş.
Aşkın şarabından bilmeden içtim,
Sevda yolundan bilmeden geçtim,
Aşkın bir alevmiş yâr yâr,
Bir ateş parçası,
Bilmeden gönlümü, ateşe verdim.”
*
Miran’ın ses tonu muydu Reyyan’ın gönlünü bu denli yakıp kavuran, yoksa
şarkının  sözleri  miydi?  Reyyan  ezbere  bildiği  bir  şarkıyı  ilk  defa  böyle
etkilenerek  dinliyordu.  Üstelik  hak  veriyordu.  Bir  sevmek,  bin  defa  ölmek
demekti.
Sessizliğin  baki  olduğu  karanlık  odaya  sokak  lambasının  fersiz  ışığı
düşüyordu  sadece.  Miran,  Reyyan’ın  ellerinden  tuttu.  Bu  gece  yalnız
uyuyabilecek  kadar  güçlü  değildi.  Reyyan  ise  itiraz  edebilecek  kadar  kızgın
değildi. Yatağa oturduğunda, dizlerine koydu başını sevdiği adam. İçi yandı,
titredi, paramparça oldu.
“Uyut  beni  Reyyan,”  diye  fısıldadı  Miran  çaresizce.  “Sadece  bu  dizlerde
uyumayı  isteyecek  kadar  çok  sevdim  seni.  Biliyorum,  delilik  bu  bendeki.”
Sustu.  Elleriyle  sahiplenircesine  tuttu  dizlerinden.  Gözlerini  yumdu  uzun
zaman sonra huzurla.
“Ne yaparsam yapayım, yine sana muhtacım…”

---