Hercai hercai

Affet  beni  anne…  Affet!  Affetsin  beni,  dünyadaki  tüm  yaralı  kadınlar.
Ömrüne  ihaneti  kazımış,  tüm  kırgın  bakışlar.  Çünkü  ben  sözümü  tutamadım.
O adamı affettim.
Ağlamanın  verdiği  etkiyle  titreyen  dudaklarından,  uzun  zamandır
dökülmeyi  bekleyen  bir  itiraf  uçtu  gitti.  “Seni  Seviyorum  Hercai,  seni  çok
seviyorum!”
Ardından  eli  cebine  kaydı.  Buruşmuş,  dörde  katlanmış  bir  kâğıt  çıkardı
oradan. Miran’ın avuçlarının arasına sıkıştırıp acıtana kadar sıktı dudaklarını.
Kilidi  kırılan  dudaklarından  kor  bir  nida  döküldü.  “Aslında  sen  gittin  gideli,
gündüzler bile nasıl gece!”
“Aç  o  güzel  gözlerini,  yeniden  şiirler  yaz  bana,  at  kapımın  altından  gece
yarılarında… Bu sefer kızmayacağım, söz!”
Her  sözünde  daha  fena  dağılıyor,  sarsıla  sarsıla  ağlama  isteğiyle  dolup
taşıyordu. Başını bitkin bedenine yasladı Miran’ın. “Sana sarıla sarıla ölmek

---

isterdim, bunu dileyecek kadar çok seviyorum seni.”
İçeriye  bir  doktorun  girmesini  ve  kendisine  kızacak  olmasını  da
umursamıyordu artık Reyyan. “Hiç böyle karşılaşmasaydık seninle, geçmişin
zehri  akmasaydı  üzerimize.  Keşke  sen  benim  bir  gülüşüme  takılı  kalsaydın,
ben senin merhametine âşık olsaydım!”
Bu  adamın  yüreğinden  dökülen  hiçbir  sözü  unutmamış,  zihnine  kazımıştı
adeta.  “Bana  bu  sözleri  söyleyen  sendin  Miran.”  İçindeki  sızı  itirafçısı
oluyordu yüreğinin. “Ben senin hiçbir sözünü unutmuyorum, unutamıyorum.”
Hepsini yüreğine mühürlemişti.
Kafasını  bedeninden  kıpırdatmazken  hareketsiz  yatan  adamın  ellerini
karnıyla  buluşturdu.  Miran’ın  elinin  üzerine  kapattığı  eliyle  birlikte  karnına
bastırdı.  “Bir  bebeğimiz  olacak,”  diye  fısıldadı  gözyaşları  içinde.  “Özür
dilerim, sana söyleyemedim.”
Bir  müddet  sessiz  kaldı.  Zaten  söyleyecek  bir  şey  de  kalmamıştı.  Sevdiği
adamın  kapalı  gözleri  yüreğini  en  derinden  yakarken,  dilinde  söyleyecek
sözleri  de  tüketmişti.  “Sen  uyuyorsun,  ben  ölüyorum,”  diye  mırıldandı  son
kez. Ve kafasını yasladığı bedenden sıyrıldı yavaşça. Arkasını Miran’a dönüp
gözyaşlarının bertaraf ettiği yüzünü sildi parmakları yardımıyla.
O  an  bir  şey  oldu.  Reyyan  gitmek  için  attığı  adımda  öylece  yerinde  kaldı.
Gitmesini engelleyen güç, tam karnının üzerine dokunmuştu. Şaşkınlıkla eğdi
kafasını  aşağı  ve  kanı  damarlarında  dondu.  Kalbi  bedeninde  gümledi.
Miran’ın az önce usulca yatağa bıraktığı eli, tam karnının üzerindeydi.
Kafasını  arkaya  çevirip  Miran’ın  yüzüne  baktı.  Gözlerini  aralamayan
adamın  kirpikleri  arasından  usulca  akan  bir  damla  yaş,  sakallarının  arasında
kayboluşa sürükleniyordu.
Miran  Karaman,  bir  kez  daha  ağlıyordu.  Kaybettiği  için  değil,  kazandığı
için!

---