Hercai II meftun hercai II / meftun

Ter döküyor dört duvar, ter, bense beklerim bir gün mutlaka,
Ters dönecek anahtarlar bir gün, elbet çıkacaksın ışığa.
Sen aydınlığa, ben sana hasret...
Gel eritir demirleri bendeki ateş!
Bir gün açılır, açılmaz sandığın kapılar vurunca güneş,
Bir karanlık daha erişti güne, saat neredeyse beş,
Sen aydınlığa, ben sana hasret...
Gel eritir demirleri bendeki ateş...
Reyyan,  Miran’ı  seyrederken  dinliyordu  şarkının  sözlerini.  Yüzüne  hüzün  düşen  adamı  sarıp  sarmalama
isteğiyle  yanıp  tutuştu  o  an.  Sonunu  içtiği  kahve  fincanını  tepsiye  koyduktan  sonra  ayağa  kalktı.  Tam  da  o
sırada fark etti. Miran’ın pantolonunun cebindeki kâğıt düştü düşecekti.
“Cebindeki  kâğıt  dediğinde,”  Reyyan,  Miran  apar  topar  tıktı  cebine  o  kâğıdı.  Tabii  bu  durum  Reyyan’ı
meraklandırmıştı. Ne saklıyordu cebinde, neden Reyyan’ı görür görmez aceleyle geri tıkmıştı kâğıdı? “Neydi
o kâğıt?” diye sorduğunda kaşları çatıktı.
“Hiçbir  şey,”  diyen  genç  adam  kollarını  ensesinin  altına  koyup  gözlerini  yumdu,  şu  an  ruhunu  okşayan
şarkının  sözlerinde  kayboluyordu.  Bu  şarkı  onları  anlatıyordu  sanki.  Ne  de  güzel  söylüyordu  bu  kadın,  ne
kadar içli...
Gün bizim, güneş bizim, göğsümüzde ateş bizim,
El ele olduğumuz o gün gülmek bizim,
Dün bizim, yarın bizim, yana yana sevmek bizim,
Hasrete vurduğumuz göz göz yürek bizim...
Reyyan,  Miran’ın  gözlerinin  kapalı  oluşundan  yararlanarak  kıvrak  bir  hamleyle  cebine  uzattığı
parmaklarıyla çekip aldı kâğıdı. Biliyordu, Miran kızacaktı ama ne olduğuna bakmazsa merak onu kemirirdi.
Dörde katlanmış kâğıdı açıp meraklı gözlerini kâğıdın üzerine diktiğinde dudakları şaşkınlıkla aralandı.
Aylar öncesinde, bir gece yarısı ağlaya ağlaya yazdığı satırlarla karşılaştığında neye uğradığını şaşırmıştı
doğrusu. Bakışlarını Miran’a çevirip afallamış bir halde baktığı suretinde hiçbir kızgınlık görmedi.
“Miran, bu...” Konuşamıyordu şaşkınlığından. Konakta düşürdüğünü sanıp deli olduğu bu mektubu kaç kez
Havin’e sormuştu. Havin ise bilmiyorum, görmedim diyerek geçiştirmişti Reyyan’ı hep. Şimdi Miran’da ne işi
vardı? “Ben bunu kaybettiğimi sanmıştım.”
Kaybettiğini sandığı mektubu tutan elleri titriyordu.
“Bendeydi.”  Genç  adam  ayağa  kalktığında  şaşkın  karısının  titreyen  elindeki  kâğıdı  çekip  aldı.  Tam  sekiz
aydır her gün üzerinde taşıyordu ve Reyyan’a asla yakalanmıyordu ama bugüne kadardı demekki. “Ait olması
gereken  yerdeydi.”  Yeniden  dörde  katladığı  kâğıdı  koltuğun  üzerine  bıraktığında  şarkı  çalmaya  devam
ediyordu.
Süsledim gelin misali gençliğimi, sandığıma kaldırdım,
Sensiz geçen yılları sildirdim, sana yeni zaman aldırdım.
Sen aydınlığa, ben sana hasret,
Gel eritir demirleri bendeki ateş...
Bir  anda  beline  sarıldığı  kadının  al  al  olmuş  suratına  heyecan  içinde  baktı.  Hiç  mi  dinmezdi  bu  pervasız
kalp çarpıntısı? Hiç mi bitmezdi yüreğindeki sancı?  Şikâyetçi  değildi  Miran,  hiç  değildi.  Uğrunda  ölse  gam
yemez, hatta o canı kollarında vermeyi dilerdi.
“Kaybettiğimi  sanmış  ve  çok  üzülmüştüm  Miran,”  dediğinde  kollarını  boynuna  dolamıştı  sevdiği  adamın.
“Nasıl  sakladın  bunca  zaman?”  İçini  titreten  mavi  harelerine  bakarak  kocasından  bir  cevap  beklerken
yanakları giderek kızarıyordu.
“O satırlar bana özeldi. Seninle paylaşamazdım.”
“Ben yazdım be onu.” Kimden neyi saklıyorsun dercesine kızdı Reyyan. Ama aslında gülüyordu. Bu adam
gerçekten çetin cevizdi. “Çok kötüsün sen. ”
“Kötü  değilim,”  dedi  Miran,  için  için  gülümsüyor,  sevdasına  düştüğü  kadını  doya  doya  seyrediyordu.
“Sadece vurgunum sana. Nasıl yaptın, nasıl ettin, hiç bilmiyorum ama...” Alnını alnına yasladığı kadının mest
olup kapanan gözlerinden öptü.
“Bu adam, sana meftun oldu be kadın...”