‘Institut’ va ‘norma’ tushunchalarining mohiyati

2.3. Institutsional o`zgarishlar va institutlarning o`zaro bog`liqligi .
Institutlar qanday ishlayotganligini, nima uchun ular asrlar mobaynida mavjud bo`lishi va rivojlanishini, ularning “hayotiyligi” yoki barqarorligini tushunish uchun institutsional o`zgarishlarga olib keluvchi sabablarni o`rganib chiqish lozim.
Jamiyatning rivojlanish jarayonida institutlar shaklining o`zgarishi ro`y beradi. Agar rasmiy qoidalarni u yoki bu qonun, farmonni qabul qilib o`zgartirish mumkin bo`lsa, an’analar va urf-odatlarda ifodalanadigan norasmiy cheklovlarni bir kunda o`zgartirib yoki tugatib bo`lmaydi. Ular yana uzoq vaqt amal qilishda va jamiyat rivojiga ta’sir ko`rsatishda davom etadi.
Biroq institutsional tizimning o`zida doimiy ravishda o`zgarishlarga ehtiyoj sezilib bo`lib turadi. T.Veblenning ta’kidlashicha, institutsional o`zgarishlarning asosiy sababi shakllangan institutlar bilan o`zgargan sharoitlar, tashqi muhit o`rtasidagi o`zaro nomuvofiqlik hisoblanadi.
D.Nort institutsional o`zgarishlar sub’ekti sifatida yakka tartibdagi tadbirkorni, institutsional o`zgarishlar manbai sifatida esa narxlar nisbatidagi fundamental siljishlarni ajratadi.
O`zgarishlar mexanizmi quyidagicha: nisbiy narxlar tarkibidagi siljishlar ishlab chiqarish omillarining narxlari o`rtasidagi narx ulushiga, axborot qiymatiga va texnologiyalardagi o`zgarishlarga ta’sirni nazarda tutadi. Ushbu o`zgarishlardan ayrimlari ekzogen xususiyatga ega (inqiroz, epidimiya va h.k.), biroq aksariyat o`zgarishlar endogen xususiyatga ega bo`lib, insonlarning joriy faoliyati kengayishi natijalarini aks ettiradi. Narxlar nisbatidagi fundamental o`zgarishlar vaqt o`tishi bilan xatti-harakat eski odatlarining o`zgarishiga va insonlar tomonidan xatti-harakat standartlarini hosil qiladigan omillarning aglab yetilishiga olib keladi. Biroq, narxlar o`zgarishining g`oyalarga ta’siri darajasi to`g`risidagi masala hozircha kam o`rganilganligicha qolmoqda.
D.Nortning fikriga ko`ra, mafkura institutsional o`zgarishlarning yana bir manbai hisoblanadi. Mafkura deganda u insonlar ular orqali atrofdagi olamni qabul qiladigan va baholaydigan sub’ektiv modelni tushunadi. Mafkuraviy mayillik ham iqtisodiy hisob-kitoblardan holi emas: olamning sub’ektiv manzarasi kimningdir foydali imkoniyatlarini chegaalashi qanchalik katta bo`lsa, uni qayta ko`rib chiqishdan manfaatdorlik shunchalik kuchli bo`ladi.
Shunday qilib, institutsional o`zgarishlar texnika taraqqiyoti, yangi bozorlarning ochilishi, aholi sonining o`sishi va hokazolar, ya’ni ular natijasida tashkiliy va institutsional o`zaro hamkorlikning ilgari muvafaqiyatli faoliyat ko`rsatgan alohida shakllari “foydasiz” bo`lib qoladigan jarayonlar oqibatida yuz berishi mumkin. Yangi rasmiy normalar o`rniga boshqalari qabul qilinadi, norasmiy normalarga amal qiladigan insonlar soni kamayib borishi bilan ular asta-sekin yo`qolib boradi.
Institutlar paydo bo`lishining o`ziga xos jihatlari shundaki, ular o`zlari paydo bo`lishidan avval amal qilgan normalar va sharoitlarga bog`liq hisoblanadi. Shu tariqa, har qanday yangi institut, mavjud iqtisodiy yoki ijtimoiy sharoitlar (institutsional matritsa) tomonidan belgilab beriladi. Institutsional o`zgarishlar sezilarsiz tarzda kechishi ham, yoki o`zgarishlar, jamiyatdagi mavjud ijtimoiy-iqtisodiy tizimning tezda takomillashuviga olib kelishi ham mumkin.
Institutsional o`zgarishlar eski va yangi institutlar o`rtasidagi o`zaro bog`liqlik xususiyati ham katta rol o`ynaydi. D.Nort bog`liqlikning quyidagi turlarini ta’kidlaydi:
Birinchisi – rivojlanishning avvalgi yo`liga bog`liqlik – chuqur aloqa, yangi institutlarning faqatgina eski institutlar negizida paydo bo`lishini ta’minlovchi yangi institutlarning eski institutlarga kuchli bog`liqligi.
Ikinchisi – mutlaq yangi institutlarning paydo bo`lishiga bo`shliq mavjudligi orqali belgilanadigan nisbatan kamroq.
Bog`liqlikning ushbu ikki xili evolyutsion xususiyatga ega, chunki eski institutlardan yangi institutlarga o`tishda izchillikka amal qilinadi. Evolyutsion o`zgarishlar jiddiy iqtisodiy larzalar sodir bo`lmagan va ularning jahon ishlab chiqarishidagi ulushi ustun bo`lgan bozor iqtisodiyoti rivojlangan mamlakatlarning institutsional tizimlariga xosdir. Izchilligiga qaramay evolyutsion o`zgarishlar sifat jihatdan ilgari siljishlarni istisno etmaydi – miqdoriy-sifat o`zgarishlar dialektikasi o`z kuchida qoladi.
D.Nort tomonidan ajratilgan bog`liqlikning uchinchi xili – eski va yangi institutlar o`rtasida yaqqol aloqa (bog`liqlik)ning mvjud emasligi – inqilobiy xususiyatga ega. Inqilobiy o`zgarishlar jamiyat rivojlanishining avvalgi o`zgarish chizig`iga amal qilishni nazarda tutmaydi va tafakkur tarzi odatlari va an’analarining tubdan o`zgarishi bilan kuzatiladi.
Hatto iqtisodiy tizim samaradorligining oshishiga xizmat qiluvchi inqilobiy o`zgarishlar ham aholining ko`plab guruhlari uchun jiddiy ijtimoiy oqibatlarni keltirib chiqarishi mumkin. Bunga bir yaqqol misol tariqasida XV-XVIII asrlarda Angliyada ro`y bergan agrar sohadagi tub burilishlar bilan bog`liq institutsional o`zgarishlarni keltirish mumkin.
XIX asr oxiri va XX asrning boshlarida bozor iqtisodiyoti
munosabatlarining jadal rivojlanishi barobarida iqtisodiy tadqiqotlar ko`lami
yanada kengaydi va chuqurlashdi. Bu bilan hozirgi zamon iqtisodiy
ta’limotlarining yirik yo`nalishlari shakllandi. Ular uch yo`nalishdan: neoklassika,
institutsionalizm va keynschilikdan iborat. Klassik nazariyaning marjinal
yondashuv bilan kengayishi neoklassik nazariya sifatida namoyon bo`ldi.
Institutsionalizmning tadqiqot markazida institutlar – insonlar tomonidan
barpo etiladigan va o`zaro hamkorlikni tarkiblovchi siyosiy, iqtisodiy va ijtimoiy
me’yorlar va qoidalar turadi. Institutsional nazariya qoidalari neoklassik
yondashuvga nisbatan yangi nazariya bo`lib, u bozor munosabatlari tahlilining
yangi sohasidir. Individlar va institutlarning o`zaro bog`liqligini tahlil qilishda
metodologik individualizm va xolizm metodologiyasidan foydalaniladi. Ular
institutlar yoki individlarning birlamchiligi nuqtai nazaridan bir-biridan farq
qiladi.
Institutsional iqtisodiyot rivojlanishida o`zaro o`xshash nomdagi
neoinstiutsional hamda yangi institutsional bosqichlardan iborat. Birinchi
bosqichda mulkchilik huquqlari (R.Kouz, R.Pozner, S.Peyovich), optimal
shartnoma, konstitutsiyaviy iqtisodiyot (V.Vanberg), ijtimoiy tanlov (J.Byukenen,
G.Tallok), transaksiya xarajatlari (R.Kouz, O.Uilyamson), axborot (J.Stigler)
nazariyalari, ikkinchi bosqichga o`yinlar nazariyasi (J. fon Neyman,
O.Morgenshtern, J.Nesh), G.Saymonning to`liqsiz ratsionallik nazariyasi
kiritilgan. D.Nort tadqiqotlarida individlarning institutsional doiralarni
o`zgartirishga qodirligi ta’kidlanadi. Yangi institutsional iqtisodiyotning eng yoyiq
ko`rinishdagi dasturi kelishuvlar iqtisodiyoti (L.Tevano, O.Favro, A.Orlean,
R.Buaye)dir. Uni tahlil qilish markazida kelishuvlar turadi. Kelishuvlar individlar
o`rtasidagi o`zaro hamkorlikning umumiy doiralari sifatida qabul qilinadi.
Institutsional iqtisodiyot rivojlanishidagi keyingi davr neoinstiutsional
hamda yangi institutsional bosqichlardan iborat. Bosqichlarning nomlanishidagi
o`xshashlilikka qaramay, institutlar tahlilida prinsipial jihatdan turli konsepsiyalar
mavjud. Birinchi nomlanish neoklassikaning qat’iy negizini o`zgarishsiz qoldiradi.
Institutlar tahliliga yangi unsurni kiritish neoklassika nazariyasining «himoya
qobig`i» to`g`risidagi fikrlarga tuzatishlar kiritish hisobidan yuz beradi. Aynan
shuning uchun neoinstitutsional iqtisodiyot «iqtisodiy imperializm»*
ga misol
sifatida keltiriladi: an’anaviy mikroiqtisodiy quroldan voz kechmagan holda
«imperialistlar» ilgari neoklassik nazariyaga tashqi bo`lgan omillar – mafkura,
xatti-harakat normalari, qonunlar, oila va hokazolarni tushuntirishga intilishadi.
Ikkinchi nomlanish, aksincha, institutlarning neoklassikaning ilgarigi qoidalari
bilan bog`liq bo`lmagan yangi nazariyasini yaratishga urinishni aks ettiradi.
Ronald Kouz «Firmaning tabiati» (1937) «Ijtimoiy xarajatlar muammosi»
(1960) kabi maqolalarida birinchi bor neoinstitutsionalizmning tadqiqot dasturini
shakllantirgan edi. Ushbu dasturda neoklassik nazariyaning “himoya qobig`i”ga
bir qancha o`zgartirishlar kiritilgan bo`lib hisoblanadi.
“Eski” institutsional maktab: T.Veblen, J.R.Kommons, U.Mitchellar,
Y.Shumpeter, J.K.Gelbreyt, F.Nayt, K.Polani, K.Ayres, G.Myurdal.
“Yangi” institutsional maktab: R.Kouz, D.Nort, O.Uilyamson, R.Pozner,
M.Olson, F.Xayek.
J.Xodjsonning fikriga ko`ra, agar “eski” maktab darvinizmga asoslanib,
raqobatlashuvchi institutlar to`g`risidagi asoslardan foydalangan holda
institutlarning uzoq vaqt mobaynida rivojlanishini ko`rib chiqqan bo`lsa, “yangi”
maktab ijtimoiy darvinizmdan yiroqlashib, o`z tadqiqotlarini metodologik
individualizm nuqtai nazaridan olib bormoqda. Shunday qilib, J.Xodjson “yangi”
maktabni ko`p jihatdan tanqid qiladi. Uning ta’kidlashicha, “yangi” maktabning
nochorligi shunda namoyon bo`ladiki, tadqiqotlarga jamiyat o`zining “tabiiy
holatida” asos qilib olingan bo`lib, unda qandaydir insoniy munosabatlar mavjud,
lekin institutlarsiz; institutlar urf-odatlar va qoidalar bilan birgalikda paydo
bo`lishi, so`ngra esa insonlar tomonidan qonuniyat sifatida ochilishi hisobga
olinmaydi. Masalan, K.Magner pulning paydo bo`lishi muammosini tadqiq etishni
jamiyatning unda pul mavjud bo`lmagan institutlardan holi bo`lgan holatini tahlil
qilishdan boshlab, so`ngra esa ularning paydo bo`lishiga individual agentlarning
oqilona qarorlari natijasi sifatida qaraydi. O.Uilyamson ham asos sifatida
institutlardan holi makon – institutlarsiz bozorni ko`rib chiqadi, so`ngra esa
transaksiya xarajatlarini qisqartiruvchi tuzilmalar sifatida firmalarning paydo
bo`lishini tadqiq etgan. J.Xodjsonning fikricha, neoinstitutsional olamning
bunday taxmini noto`g`ri, chunki jamiyat azaldan institutsionallashgan. Ushbu
xulosa, uning ta’kidlashicha, ko`plab iqtisodchilarning “eski” maktab
institutsionalistlarining g`oyalariga qaytishiga sabab bo`ldi.
Shuni alohida ta’kidlash lozimki, “yangi” institutsional maktab,
neoinstitutsional nazariya va yangi institutsional iqtisodiyot – bularning barchasi
bitta narsa emas. “Yangi” maktab, R.Nureevning fikricha, o`z asoslariga ko`ra bir-biridan farq qiluvchi ikkita so`nggi yo`nalish: neoinstitutsionalizm uchun
neoklassik nazariya va yangi institutsional iqtisodiyot uchun “eski”
institutsionalizm yo`nalishlariga asos bo`lib xizmat qildi.
Yangi institutsional iqtisodiyot vakillari tomonidan nafaqat ushbu yo`nalish
doirasida, balki boshqa yo`nalishlar doirasida ham tan olinib, keng qo`llanilgan bir
necha nazariya ishlab chiqildi. Bular o`yinlar nazariyasi (J. Fon Neyman,
O.Morgenshtern, J.Nesh) va to`liqsiz oqilonalik nazariyasi (G.Saymon)
hisoblanadi. Yangi institutsional iqtisodiyotning hozirgi zamon ishlanmalarini
fransuz maktabi iqtisodchilari – L.Teveno, O.Favro, A.Orlean, R.Buaye va
boshqalar ishlarida uchratish mumkin.
Biroq, institutsionalistlarning bahs-munozaralari bir yo`nalishning boshqasi
ustidan ustunligini isbotlashga yo`naltirilgan. Bir qator iqtisodchilar, xususan
T.Eggertsonning ta’kidlashicha, “faqat vaqt munozaralarda hakam sifatida ishtirok
etishi mumkin. Aynan metodologik ziddiyatlar tufayli J.R.Kommons
boshchiligidagi eski amerika institutsionalistlarining urinishlari
muvaffaqiyatsizlikka uchradi, chunki, 1984 yilda R.Kouz yozganidek, “hech
qanday nazariyaga ega bo`lmagan ular (amerika institutsionalistlari) hali anglab
yetishni talab etuvchi quruq izohli materialdan boshqa hech narsani taklif eta
olishmadi”.