нинг кўзларини ўйиб олибди. Сўнг уни қаср д ан қув-
ғин қилишибди. Аммо ҳануз ўзини «Бечора Том» деб
танитаётган содиқ Эдгар отасини Д оверга, ҚиролЛир
ҳузурига бошлаб борибди. Б ечора кек са қиролнинг
аҳволи аянчли экан: у акддан озгани сабаб уларни та-
нимабди. У алмойи-алжойи гаплар қилиб, бош ига барг
ва гуллардан ясалган тож
кийиб олиб, тентираб ю рган
экан.
Корделияни дастлаб кўрганида қирол бу қизини ҳам
танимабди. Кейинчалик телбалиги секи н -аста йўқола
борибди.
- Мен ж удаям нодон в а иш онувчан қари ям ан . -
дебди у Корделияга.
- Эс-хушим ж ой ида эм ас,
деган
хавотирдаман. Мен сени танийдигандекм ан, тағин ик-
киланяпман. Я на ўш а кўпол муомала қилиш ларидан
ҳадиксираб у атроф идаги одамларга хавотирли назар
ташлабди. - Устимдан кулманглар, - деб ўтинибди
улардан. - Эҳтимол, телбадирман. Аекин, ўйлашимча,
м ана бу хоним менинг ф арзанд им Корделия бўлади.
-
Худди ш ундай, отажон! - хитоб қилибди Корде
лия
отасининг, ниҳоят, ўзини таниганидан севинчи
ичига сиғмай.
Аммо бахтиқаро қария катта қизларининг ёвузлик-
ларини эслаб, Корделия уни ҳали ҳам яхш и кўришига
иш онолмабди.
- Мени яхш и қўрмасликка асосинг бор! Опаларин-
гда эса ҳеч бир асос йўқ эди! - дебди у.
Do'stlaringiz bilan baham: