Хотима
Мен ўшанда пойида дарё мавжланаётган, аммо чанқоқ азоби бўғзини қақшатиб, нурсиз
кўзларини самога тикканча, қуруқшоқ лаблари пичирлаб осмондан ёлвориб ёмғир сўраётган
кимсага ўхшардим. Бугун харсангдай ғамлар босиб кетган кўнглимнинг бир тирқишидан олам
айвонига назар соларканман, Яратганнинг бизга бахш этган сурурли лаҳзаларини болалигимда
қувлигим тутиб ўйнаганим каби, қайноқ қилиқларга эрк берганим мисол бир тўда кабутардай
тўзғитиб юборганимни англаб бораяпман. Аммо у тирик эканинига шубҳа қилмайман. Мен гўё
ёруғликдаман-у, у ўзининг сирларга бурканган ҳаёти билан қоронғулик ортидан менга термулиб
тургандай. Хаёлимда худди ҳозир эшик очилиб, у: “Анчага чўзилган айрилиққа барҳам бериб,
мана мен келдим!”, — дейдигандек. Арслон елкасидаги хазинани халққа қайтариш фақат ва
фақат унинг маҳрига тушган муқаддас вазифа.
У бир куни, албатта, келади ва ўз хазинасини топади.
