Microsoft Word kr dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
37
турган тошлар ҳар ёққа сочилиб кетди. Оппоқ бир тош думалаб ойимнинг оёғи олдига келди. 
— Аканг келаду! — деди ойимнинг кўзига тик қараб. — Йўлга чиққ-о-он! 
— Оғзингиздан айланай, холажон! — ойим дик этиб ўрнидан турди-да, уйга югурди. 
Бисотимизда битта ялтироқ қошиқ бор эди. Ойим уни кумуш қошиқ, деб мақтарди. — Мана, оз 
бўлса, кўп ўрнида кўрасиз. Акам эсон-омон келса бош-оёқ кийим қилиб бераман.— У қошиқни 
Ача холага узатди. Лўли қошиқни шоша-пиша хуржунига яширишини кутиб турардим. Аммо у 
шошилмади. Қошиқни бир чеккага қўйиб, Ҳожи бувига юзланди. 
— Болагинамни кўрармикинман? — деди Ҳожи буви овози титраб. — Ёлғизгинамни кўриб 
ўлсам, армоним йўқ эди. 
Бу сафар лўли нимчасининг чўнтагини узоқ кавлаштирди. Кейин ёнғоқдек келадиган олти 
қиррали тош олди. 
— Муҳра билан очарканлар, — деди ойим пичирлаб. 
Лўли ҳеч нимани эшитмагандек, тошнинг у ёғини айлантирди, бу ёғини айлантирди. Унинг қоп-
қора қўли билинар-билинмас титрар, аллақандай чизиқлар тортилган тошга тикилиб тўхтовсиз 
пичирлар эди. 
— Бачангни йўли тўсулгон! — деди у ниҳоят. 
Ҳожи бувининг кўзларида, ҳамиша маъюс боқувчи кўзларида чўғ ярақлаб кетгандек бўлди. 
— Ўзи тирикми ахир? — у инграгудек оҳангда лўли томон талпинди. — Уч йилдан буён на 
ўлигини биламан, на тиригини. Жони омонми ишқилиб? 
— Амон! Бачанг амон. Кутасан. Анчо кутасан. 
Боядан бери нафасини ичига ютиб ўтирган Хайри опа энди чидаб туролмади шекилли, 
ҳайқириб юборди: 
— Асқар акам-чи? Асқар акам қачон келади? Жон хола, бир кўринг! Асқар акамга нима бўлган? 
Госпиталдан бир хат келди-ю, дараксиз кетди. Жон хола, бир кўринг... 
Лўли унга синовчан қараб қўйди-да, тағин шошилмасдан ҳуржунини кавлаштириб, кафтдек 
кўзгу олди. 
— Ушла буне! — деди ойнани Хайри опанинг қўлига тутқазиб. — Қараб ўтер! 
Хайри опа ойнага тикилиб чўккалаганча қотиб қолди. Лўли бошқа бир ойнача олди. 
— Ёшини айт! — деди қатъий оҳангда. 
— Асқар акамми? — Хайри опа тўсатдан уйғониб кетгандек чўчиб лўлига қаради. — Йигирма 
иккида. Агар... агар... — У нимадир демоқчи бўлди-ю, тутилиб қолди. — Йигирма иккида, — 
деди шошилиб. — Ҳозир йигирма иккига кирган. — У бир зум жимиб қолди-да, оҳиста қўшиб 
қўйди. — Чилламиз чиқмасидан кетган. 
Лўли ўзининг қўлидаги кўзгуга тикилиб пичирлаганча бошини бир маромда тебрата бошлади. 
Хайри опа кўзгуга қараб қотиб қолган, гўё қимир этса фожиа рўй берадигандек эди. Ниҳоят, 
Ача хола ўзи тутиб турган кўзгуни этагига артиб хуржунига тиқди. 
— Нима? — деди Хайри опа пичирлаб. — Нима? Асқар акам... 
— Куёвинг амон... — Ача хола унинг юзига қарамасдан қўлидан кўзгуни олди. — Кўзимга 
кўринде. Куёвинг касал бўлгон. 
— Қачон, қачон кўраман? — Хайри опа Ача холанинг қўлига ёпишди. — Айтинг, нима 
кўрдингиз? Қачон кўраман? 
Ача хола ўйланиб қолди: 
— Йўл кўрдем, йўл! Куёвинг келаду. Ой тўлганда, ухламай осмонга қаро. Кўрасон! 
— Нафасингиздан айланай, холажон! — деди Хайри опа илтижо қилиб. — Тилингиздан 
айланай. Куёвингиз келса, мана шу билагузугим сизники. — У гапининг ростлигига 
ишонтирмоқчи бўлгандек тилла билагузугини қўлидан ечиб кўрсатди. — Асқар акам менга 
бошқасини олиб берадилар. 
Ўша куни уйимизда байрам бўлди. Тўрт хотин ўтиришиб олма чой ичишди. Ойим эрталаб ёпган 
зоғора нонини, Хайри опа толқонини, Ҳожи буви бир ҳовуч тут майизини ўртага қўйди. 

---

Дунёнинг ишлари (қисса). Ўткир Ҳошимов