Microsoft Word kr utgan kunlar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
87
ҳолларнинг барчаси ўша ҳиндининг жодусидан бўлиб, муаккиллар Отабекнинг бўйнидан 
сиртмоқ солиб Марғилонға тортадирлар... 
Ҳасанали хўжабекасининг кўбдан бери домлахўжа билан саргардон бўлиб юришини билса-
да, аммо унинг «ҳинди, сиртмоқ солиб тортиш» каби сўзларига тушунмади. Бекасининг феъли 
хўйини яхши билгани учун, яъни унинг қарғашидан қўрқиб тушунмаганлигини билдирмади-да, 
«қани гапнинг теги қаерға борар экан», деб жим, қулоқ солған бўлиб ўлтура беди. Аммо Ўзбек 
ойим сўзини ҳалиги ерда тўхтатиб: «Сан шунга нима кенгаш берасан?» деган саволни берди. 
— Мен нима дер эдим... Сиз нимани маъқул кўрсангиз шуда, — деди. Ҳасаналининг 
тушунмаслик орқасида берган бу жавоби Ўзбек ойимға ниҳоятда ётишиб келди: 
— Баракалла, Ҳасан. Ана шунинг иложини ўзинг қиласан. 
— Яхши... 
— Эрта-индин чарлар бўлиб ўтса, албатта Отабек Марғилонға югирадир. Шу вақтда сан ҳам 
бир нарсани баҳона қилиб бирга Марғилон борасан-да, қаердан бўлса ҳам ўша ҳиндини 
топасан ва назрини бериб яхшилаб қайтартириқ қилдирасан... 
— Кимни? 
— Кимни бўлар эди, Отабекни-да. 
— Нега? 
— Тушунмадингми? 
— Тушуниш бўлса — тушундим... Шунчаки аниқлаб олмоқчиман-да. 
— Марғилонлиқ-ку Отабекни ҳинди домладан ўзига боғлатиб қўйибдир. Ана шуни сан ҳам 
пайқаб юргандирсан-ку? 
— Пайқамаған бўлсам ҳам аммо мақсадингизга энди тушундим, — деди кулиб Ҳасанали. — 
Ниятингиз Отабекни марғилонлиқ келиндан совитиш. 
— Баракалла, — деди Ўзбек ойим, — совитишгина эмас, унинг чангалидан Отабекни узил-
кесил қутқариш. 
Ҳасанали ҳайрон бўлди. Чунки хўжабекасининг марғилонлиққа мунчалик адовати бор деб 
ўйламас эди. 
— Нега энди? 
— Ўғлимни марғилонлиқларнинг қўлиға бериб қўй-майман-да, ахир. Бурун Тошкандда 
хотини бўлмаған бўлса — энди бор, мундан кейин анди келинга бизнинг муҳтожлигимиз йўқ... 
— Хайр, энди нима қилмоқчисиз? 
— Нима қилишим кундан ҳам равшан, — деди Ўзбек ойим ва тамом қаноат ва ишонч билан 
бояғи мақсадни такрорлади: — ўзингга айтканимдек, Мар-ғилондағи ҳинди домланинг ўзидан 
бир мартаба қайтариқ қилдирсақ марғилонлиқнинг сир-жодулари ботил бўлиб, Отабек ўз-
ўзидан андини талоқ қилиб юборадир... 
— Сиз марғилонлиқ ҳинди домланинг ўғлингизга қилган жодусини қаердан билдингиз? 
Ўзбек ойим бу савол билан ўзининг кашфидан бир оз шубҳаланди-да, ишончсизроқ қилиб: 
— Ўзим билдим, — деди. 
— Ўзингиз қаёқдан биласиз, ахир бирав айткандир сизга? 
— Ўз ақлим билан топдим. 
Ҳасанали ўзини тутолмай кулиб юборди: 
— Лекин шунга қолғанда ақлингиз бир оз янглишибдир... 
— Нега? 
— Негаки икки ўртада сиҳирчи ҳинди ҳам йўқ, сиҳир қилдирғучи марғилонлиқ ҳам, Отабек 
ҳам сиҳирланган эмас. 
— Нега бўлмаса Отабек ҳадеб уйланса ҳам Мар-ғилонга ошиқаберадир? 
— Бунинг сабабини ҳали ҳам билмайсизми? 
— Биламан, сиҳир-жоду қуввати. 
— Жодуни ким қилдирадир? 

---

Ўткан кунлар (роман). Абдулла Қодирий