Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
17
«Qassob»ning orqasiga o‘girilib qarashi esa zulm vulqoni otilajagidan uni ogoh etdi. U 
beixtiyor ravishda to‘pponchasini yalang‘ochlab yugurdi. «Qassob»ni o‘zim ko‘rdim, 
o‘zim ushlayman», degan niyati amalga oshay deb turgan yigit yuqoriga ko‘tarilgan 
qo‘llardan birining qanday qilib aylaganicha gardaniga urilganini sezmay ham qoldi. 
To‘pponcha ushlashga ko‘nikmagan titroq barmoqlari tepkini bosishga ham ulgurmadi. 
«Qassob» esa to‘pponchani uning qo‘lidan tortib olishga ham, tepkini bosishga ham 
ulgurdi. Shu onning o‘zida qochmoqqa shaylangan bolalik ayolning sochlariga chang 
solib to‘xtatdi-da, to‘pponchani chakkasiga tirab: 
— Qayt, qaytlaring! Bir qadam bossalaring otaman! — deb tahdid qildi.
Ham qo‘rquv, ham sochlari qattiq tortilganidan uyg‘ongan og‘riq sabab bo‘lib, ayol 
bag‘riga bosgan bolasini tushirib yubordi. Bir yoshdan endigina oshgan go‘dak oq 
marmar ustiga tushib chirillab yig‘ladi. Peshonasida qon ko‘rindi. Ayol talvasaga tushib 
tipirchilay boshlaganida «Qassob» uning boshiga to‘pponcha dastasi bilan qattiq urdi-da, 
ikkinchi qo‘lini uning bo‘ynidan aylantirib bo‘g‘ib oldi. Ayolning xushsiz gavdasi osilib 
qoldi. Talvasaga tushgan odamlar o‘zlarini turli tomonga urib panoh izladilar. Shu topda 
hammaning joni o‘ziga shirin edi. «Birovni turtib yuborarman, birov yiqilib mayib bo‘lar», 
degan o‘y hech kimning xayoliga kelmas edi. Peshonasidan qon oqayotgan go‘dakning 
chirillashi ham birovning qulog‘iga kirmasdi.
Hamma o‘limdan qochardi. Bugun bo‘lmasa qachondir o‘lim sharobini totishlarini bilsalar 
ham qochardilar. 
Bu onda «Qassob»ga boshqalarga nisbatan Soliev yaqin kelib qolgan edi. 
— Ayolni qo‘yib yubor! — deb baqirdi u to‘pponcha o‘qtalganicha. 
— Qayt! To‘pponchani tashla, bo‘lmasa otaman! — deb baqirdi «Qassob». 
Mayor Soliev bir nafas ikkilandi, so‘ng yumshoqroq tarzda gapirdi: 
— Yaxshi, tashlayman, ayolni qo‘yib yubor. Bolaga qarasang-chi! 
— Bolasiga o‘zing qarayver. Qurolingni tashlamasang ikkalasi ham o‘ladi. 
— Yaxshi, — Soliev shunday deb to‘pponchasini qo‘ltig‘i ostidagi g‘ilofga solmoqchi 
bo‘ldi. 
— Yerga qo‘y, — deb buyurdi To‘ng‘iz. — Sherikla-ringga ayt, to‘pponchalarini joyiga 
solib, chetga chiqishsin. Bilib qo‘ylaring, senlarning o‘qing jonimni olgunicha tepkini 
bosishga ulguraman. 
Soliev to‘pponchani yerga qo‘ydi-da, atrofga qarab oldi. Bu qarashdagi ma’noni anglagan 
yigitlar to‘pponchalarini g‘ilofga soldilar. 
— Agar bu tovuqqa rahming kelayotgan bo‘lsa, mayli uni qo‘yib yuboraman, ammo 
o‘rniga o‘zing kelasan. Rozimisan? 
— Yo‘q, bormang, — dedi yigitlardan biri. 
Soliev bir qo‘lini ko‘tarib «jim» degan ishora qildi. 
— Foydasi yo‘q bu qilgan ishingning. Hamma yoq o‘rab olingan. Baribir qocholmaysan. 
— Sen menga aql o‘rgatma. Beshgacha sanayman. Menga baribir, men o‘limga hukm 
qilingan odamman. Bir... ikki... 
«Qassob» quruq tahdid qilmayotgan edi. O‘limidan oldin ham ikki jonni bahridan o‘ta 
olishga qodir edi. Soliev qonga belanib yotgan militsioner yigitga qarab oldi, nazarida u 
hali tirik edi. Peshonasidan qon oqayotgan go‘dak ham najot tilaganicha unga qarab 
yig‘layotganday bo‘ldi. «Qassob» esa sanardi: to‘rt... Yana bir soniyadan so‘ng bu boshi 
buzuqning tepkini bosib yuborishidan hech nima qaytarolmasligi mumkin. 
— Roziman, qo‘yib yubor uni, — dedi Soliev oldingga bir qadam bosib.
— To‘xta, sen avval ikkita kishan ol, — deb buyurdi «Qassob».
— Ikkita kishanni nima qilasan? 
— Ishing bo‘lmasin, aytganimni qil! 

---

Shaytanat (4-kitob). Tohir Malik