Ministry of education and science of the republic of kazakhstan

«ЖАСТАР – БІЛІМ, ҒЫЛЫМ, ҚОҒАМНЫҢ ҚОЗҒАУШЫ КҮШІ» 
атты халықаралық ғылыми-тәжірибелік конференция материалдары 
25-26 қазан, 2019 ж.
 
инновациялық процестер әлеуметтік-экономикалық және тарихи терең алғышарттарға 
ие. Инновациялық жаңашылдық жалпы педагогикалық қызметке тән және 
педагогикалық теория мен практиканы жетілдірудің маңызды ресурсы болып табылады.
Инновациялық қызмет білім беру үдерісін үйлестіруге, оны әлеуметтік шындыққа 
сәйкестендіруге бағытталған. Н.Н. Түлкібаева мен З.М. Большакованың пікірі бойынша 
инновациялық қызмет ішкі білімге тән заңдылықтармен келісілген, атап айтқанда: 
- білім беру процесінің мазмұны мен әдістемесінің мақсатты шартталуында 
көрінетін құрылымдық заңдылықтармен; 
- білім беру, тәрбие және дамыту функцияларының бірлігін анықтайтын жүйелі 
заңдылықтармен; 
- білім беру процесінің қасиеттерінің өзгеруіне байланысты эволюциялық 
заңдылықтар; 
- педагогикалық қарым-қатынас субъектісі ретінде педагог пен оқушының рөлін 
анықтайтын функционалдық заңдылықтар; 
- білім берудің әлеуметтік-мәдени контекстке тәуелділігін көрсететін ақпараттық 
заңдылықтар [6]. 
«Педагогикалық инновация» ұғымының одан да түбегейлі тарылуы И. Шамова, 
П.И. Третьяков және Н.П. Капустинаның ғылыми-зерттеу жұмыстарында жүзеге 
асырылған, «инновация», «жаңашылдық» және «жаңалық», «жаңа көзқарас» ұғымдарын 
инновацияға білім беру процесінің мазмұны мен ұйымдастырылуына жаңашылдықты 
енгізуді жатқызатын білімді шектейді. Педагогикалық процесті ұйымдастыруға 
жаңалықты енгізу, тек қана оның мазмұнын қозғамайтын, "жаңашылдық" терминімен, 
жаңа әдістер мен технологияларды әзірлеу – "жаңашылдық" терминімен сәйкес 
келеді.[7] 
Инновациялық үдерістің динамикасы әртүрлі позициялардан сипатталуы мүмкін. 
Ең көп таралған тәсіл тұтас инновациялық процесс құрылымында бес кезеңді бөлуге 
мүмкіндік береді: 
1) құру (иновацияның дәстүр қойнауында пайда болуы); 
2) қалыптасуы (нақты білім беру жағдайында меңгеру және бейімделу); 
3) кемелдікке жету (жүзеге асырудың әртүрлі жағдайларында сынақтан өткізу 
және түзету); 
4) енгізу (педагогикалық практикада бұқаралық тарату); 
5) ыдырау (жаңалықты жоғалту, педагогикалық дәстүр дәрежесіне өту). 
Педагогикалық инновация динамикасын талдаудың басқа жолын Т.И. Шамова 
ұсынды, инновациялық қызметке енгізілуіне қарай педагогикалық ұжыммен болатын 
дәйекті өзгерістерді сипаттайды, бұл біздің зерттеу мәселесі контекстінде өте өзекті 
көзқарас: 
- «инновациялық сенімсіздік» кезеңі: инновацияның мақсатты орындалыуына 
деген сенімсіздік, оны енгізу және іске асыру үшін құзыреттіліктің жеткіліксіздігі; 
- «инновациялық жеткіліксіздік» кезеңі: формальды жаңалықтың басым болуы, 
қол жеткізілген жетістіктер туралы асыра енгізілген ақпараттың белсенді таралуы 
аясында инновациялық қызмет сапасының төмендігі; 
- «инновациялық сипат» кезеңі: ресми жаңалықтың басым болуы, қол жеткізілген 
табыстар туралы асыра ақпаратты белсенді тарату аясында инновациялық қызметтің 
төмен сапасы; 
- «инновациялық 
тұрақтандыру» 
кезеңі: 
инновацияны 
терең 
ұғыну, 
инновациялық қызметтің сапасын арттыру; 
- «инновациялық ынтымақтастық» кезеңі: барлық педагогикалық ұжымға және 
білім беру процесінің басқа да субъектілеріне (оқушыларға, ата-аналарға, жұртшылық 
өкілдеріне) инновациялық процеске қосылуға мүмкіндік беретін инновациялық ортаның 
пайда болуы; 

---

30
Materials of the international scientific-practical conference