Мир аммон деҳлавий чор дарвеш қиссаси

бирдан: "Эй, ваъдаси ёлғон. Китобни менга бер. Унга 
исми 
аъзам 
битилган. 
Беодоблик 
қилма!"— деган
даҳшатли овоз келди. Мен эс-қушимни йўқотиб, индамай 
ичимга яшириб қўйган китобни олиб бердим.
Мен 
нодонлик 
қилиб 
китобни 
бериб 
қўйганимни 
кўриб, пари бақирди:
— Эй 
золим! 
Нима 
қилиб қўйдинг. 
Насиқатимни 
унутдингми?!
Шу гапни айтди-ю, 
пари қушидан кетди. Унинг 
бошида бир дев турар, китобим унинг қўлида эди. Уни 
роса саваламоқчи, 
китобни 
қўлидан тортиб олмоқчи
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

бўлдим. Шу пайт иккинчи дев ундан 
китобни олиб,
қочиб кетди. Мен ёдимга келган афсунларни ўқий бош- 
ладим. 
Ҳушсиз 
ётган 
пари 
бошида 
турган 
дсв
қўкизга айланиб қолди. Лекин минг афсуски, пари узига 
келмади, у ҳануз беқуш ётибди.
Шунда мен аклимдан оздим, айшу ишратни тарк 
этдим. 
Ўша кундан 
бошлаб 
одамлар 
кўзимга ёмон
кўринадиган бўлиб 
қолди. 
Боғдан 
бир 
қадам 
нари
жилмай, танқо ўзим яшайман. Ўзимни овитиш учун 
зумраддан кўза ясаб, қар ойда бир бир ўша ҳўкизда 
ялангликка чиқаман. Ҳамма менинг қолимни кўрсин, 
бирон художўй қакимга дуо қилса, шояд дуоси мустажоб 
бўлиб, 
мақсадимга етсам деган умидда кўзани уриб 
синдириб, ғуломни чопаман.