Мир аммон деҳлавий чор дарвеш қиссаси

юд қараб бўлмайди. Улар бошларини қуйи солган, икки 
гомонларида бошдан-оёқ қуролланган икки баҳайбат ҳа- 
баш. 
Буни 
кўриб, 
савдогарвачча 
таажжубда 
ҳолди. 
Иккинчи томонга қараган эди, яна дуконни кўрди. Унга 
гиламлар ёзилган, фил тишидан ясалган курси қўйилгану 
устига бахмал ёстиҳ ташланган. Ёстиқ устида бир ит 
утирибди, бўйинбоғида жавоҳирлар, занжири тиллодан. 
Иккита чиройли ғулом унинг атрофида парвона. Бири 
товус патидан ишланган жавоҳир дастали елпиғич билан 
итни елпияпти, иккинчиси заррин ипли рўмол билан 
тумшуҳ ва оёқларини артяпти. Савдогарвачча синчиклаб 
ҳараса, худди эшитганидай, итнинг бўйнида ўн иккита 
лаъл бор экан. У худога шукурлар айтиб, чуҳур ўйга 
голди... "Бир йўл топсам-у, бу лаълларни подшоҳнинг 
олдига олиб борсам, уларни кўрсатиб отамни банди- 
ликдан халос этсам".
У ўз ўйи билан ўзи овора экан, бозор ва растадаги 
барча халойиҳ унинг ҳусни жамолига маҳлиё бўлиб, 
эс-ҳушларидан ажраб ҳотиб ҳолишди. Ҳамма бир-бирига: 
"Тавба?! Бу ким бўлди ўзи, умрим бино бўлиб бунаҳа 
жонон 
йигитни 
кўрмаганман”, 
дерди. 
Дўкондор 
ҳам 
йигитни 
кўриб: 
"Анави 
савдогарваччани 
дўконимизга 
таклиф ҳилгин", деб бир ғуломини юборди.
Ғулом 
савдогарвачча олдига 
келиб, 
хожанинг са- 
ломини топшириб, ҳурмат билан деди:
— Ҳожамиз сизни кўришга муштоҳлар. Малол келма- 
са, илтифот ҳилиб, дўконга ташриф буюрсангиз.
"Айни муддао" деди ўзига ўзи савдогарвачча бу гапни 
эшитиб.