Orhan pamuk

148 

---

Perihan: "Ben mi?" dedi. Şaşkın gözüküyordu. Refik bunu 
pek sık sormazdı. 
"Hadi, anlatsana!" 
"Sabah yürüyüşe çıktık. Sabah hava ne güzeldi! Hava aldık! 
Taa Topağacı'nın oradaki kahveye kadar yürüdük!" 
Kocasının yüzüne bakarak sustu. Refik, Perihan'ın anlatmak 
istediğini farketti. Kendisi de dinlemekten hoşlanacaktı. 
"Ayrıntılanyla uzun uzun anlatsana!" 
Perihan: "Sen gittikten sonra arka bahçede oturduk!" dedi. 
"Annen ve Nermin'le kahvaltıya devam ettik. Şundan bundan 
konuştuk." 
"Ne konuştunuz?" 
"Aaa, her zamanki şeyler. Önce bahçeden sözettik. Kestane 
ağaçları çok büyümüş. Annen buraya ilk geldiğinde onların ne 
kadar olduğunu anlattı. Otuz yıl önce. Sahi, bir kestane ağacı 
kaç yıl yaşar? İşte böyle şeylerden konuştuk. Bahçenin ba­
kımsızlığından filan... Bu bahçıvan Aziz de hiç uğramıyor. Annen 
Aziz'i çekiştirdi, onun bahçeyi adam edemeyeceğini, bahçeden 
çok, açtığı manav dükkânıyla meşgul olduğunu, bir başkasını 
bulmamız gerektiğini söyledi, ama sonunda gene onun en iyisi 
olduğuna karar verdik. Bu çay içilirken annen örgü ördü. Nermin 
gazeteleri okudu. Ben annenin örgüsüne yardım ettim, ilmikleri 
saydım, üzerimde denedim filan... Saat onbirde Topağacı'na 
yürüyüşe çıkmaya karar verdik. İçeri girdik. Ben odaya çıkıp 
etrafı biraz topladım. Yatakları yaptım. Canım sıkıldı. Pencereden 
dışarı, bahçeye baktım, Nermin bir arkadaşına telefon etti. Ben 
de birisine ederim diye düşündüm, ama kimseyi canım çekmedi. 
Daha anlatayım mı?" 
"Anlat, anlat!" 
"Nermin telefonda konuşurken aşağıya indim. Sedef odasına 
geçip oturdum. Biraz Ayşe'nin piyanosunu tıngırdattım. Biliyor 
musun, piyanoyu bıraktığıma çok pişmanım. Neyse, işte sonra 
biraz daha oyalandım. Ön bahçeye çıkıp gezindim. Onbirde kapı 
önünde buluştuk. Annenin evden çıkışı da bir âlem oluyor. Holde 
büyük aynanın önünde takılıp kalıyor. Nermin de çok sıcak gi­
yindiğini söyledi. Annen aldırış etmedi. Zaten hep sıcak giyinir. 
Yola koyulduk. Annen gene eski Nişantaşı'nı anlattı. Şurada kim 
149 

---

otururmuş, bu bahçenin eski sahibi kimmiş... bunun gibi şeyler. 
Ama eğlenceli. Nermin de anlattı bazı şeyler. Çocukluğunda 
caminin avlusunda, aşağıdaki bir bahçede oynarlarmış. Karakolun 
karşısından aşağıya indik. İşte böyle şeylerden konuşarak yürüdük. 
Kahvede her zaman oturduğumuz yere, mandra tarafındaki küçük 
masaya oturduk. Onlar çay içtiler. Ben gazoz istedim. Leblebi aldık. 
Kahvede fazla bir şey konuşulmadı. Daha çok sustum. Aşağıya, 
derenin oraya baktık. Dönüşte annen, İbrahim Paşa'nın nasıl 
delirdiğini anlattı. Konağın önünden geçiyorduk. Bilmiyordum... 
Çok gülünç şeyler olmuş. Paşanın torunlanndan biri de Amerika'ya 
gidip Hıristiyan olmuş. Sonra, uşağıyla yürüyen ihtiyar bir adam 
gördük. Seyfi Paşa'ymış. Annen elini öptü. Biraz konuştular. 
Teşvikiye'de, caminin aşağısında bir inşaata başlamışlar. Annen 
merak etti, gidip baktık. Öğle yemeğinde köfte, patlıcan silkme 
yedik. Akşama da patlıcan var. Yemekten sonra Leylâ telefon etti... 
Annenle konuştular. Ama sen dinlemiyorsun..." 
"Yok! Dinliyorum!" 
"Zaten anlatılacak bir şey de kalmadı. Yemekten sonra biraz 
uyudum. Saat üçte Beyoğlu'na çıktık. Annenle dükkânlara baktık. 
Hiçbir şey bulamadık. Sonra Ayşe'yi aldık. Lebon'da Leylâ ile 
oturduk. İşte bu yağmur başladı..." 
Başını önüne eğmiş, gözlerini, konuşurken açtığı bir çekmeceye 
dikmişti. Refik de ona bakmaktan çekindi. Koltuğuna yaslanıp 
yağmurda titreyen ağaçları seyretti. Bir şey düşünecek gibi değildi. 
Hafif bir tedirginlik duyuyor, kendini düşünmekten de kor­
kuyordu. 
Bir sessizlik başladı. Bir ara diner gibi olan yağmur yeniden 
hızlandı. Birlikte pencereden dışarı bakıyorlardı. 
Refik: "Akşama bir sinemaya gidelim mi?" diye sordu. 
Perihan utangaç bir tavır takındı: "Gidelim!" 
Gene bir sessizlik oldu. 
Refik: "Nereye gidelim?" diye sordu. 
Perihan cevap vermedi, omuzlarını silkti. 
Refik: "Galiba pek gitmek istemiyor!" diye düşündü. Sonra: 
"Gazeteler aşağıda mı?" diye sordu, "lpek'te bir şey vardı..." 
Perihan başını sallıyordu. Refik: "Bari, gidip gazetelere bakayım!" 
dedi, ama yerinden kıpırdamadı. Kendini uyuşuk buluyor, hareket 
150 

---

etmek de pek içinden gelmiyordu. "Sinemaya gitsek de bir, 
gitmesek de bir!" diyecek bir ilgisizlik içindeydi. Perihan'ın 
anlattıklarından da fazla etkilenmemişti. Kendini düşünmekten 
çekiniyor, bu da çok korkunç gelmiyordu. İnsanı küçük can 
sıkıntılarından kurtaracak bir şey bu evin içinde kolaylıkla 
bulunuyordu. Kendini, Perihan'ı, evliliklerini, hadi hadi hayatını 
düşünecek kadar hüzünleneceği tutsa annesiyle şakalaşabilir, 
yeğenleriyle oyun oynayabilir, hiç olmazsa aşağı kata inip ge­
vezeliğe katılabilirdi. Gazetelere bakmak için aşağıya indi, ba­
basını gördü. Osman'a bir şey anlatıyordu. Onlara kulak verince, 
az sonra sıkıntıdan kurtulacağını anladı.