Orhan pamuk

282 

---

müyorsunuz değil mi?" diye sordu. 
"Düşünmüyorum, ama siz de beni yaraladınız!" dedi Ömer. 
Bir süre sustu, sonra ekledi: "Ama burada da, itiraf edin, kü-
çümsediğiniz bir şey var." , 
"Evet, var!" dedi Alman mühendis. "Var: Kerim Naci Bey. 
Nefret ediyorum ondan. İşçiler, ustalar, taşeronlar, herkes hayran 
ona... Herkes onun hakkında hikâye anlatıyor... General babam 
gibi... Herkes ona âşık: Ata binişini, servetini, yürüyüşünü, 
yakışıklılığını övüyorlar... Hem kölelik ediyorlar, hem de se­
viyorlar... O ne yapıyor? Hiç! Eskişehir'de gezmekle bitmeyecek 
toprağı vardır! İyi insanmış, milletvekiliymiş, iyi nişancıymış... 
İyi nişancı, kölesinin başını okşayan iyi efendi! Hakkında ef-
saneler uyduruyorlar. Batsın efsaneler! Artık akıl çağında ya­
şıyoruz. İnsanlar niye bu karanlık güçlere hâlâ hayran?.." 
"Ben hayran değilim!" dedi Ömer. "Ben de o kendini beğenmiş, 
babacan tavırlı heriften nefret ediyorum!" 
"İşte benim ruhumun yabancı olduğu şey bu!" dedi Alman 
mühendis. "Aklım bir türlü alışamıyor... Oniki saat onun için 
çalışıyorlar, sonra ona hayran oluyorlar... Ata binişini, alçak­
gönüllülüğünü anlatıyorlar... Ona inanıyorlar... Neredeyse onun 
için severek, inanarak çalışıyorlar... Bunu anlamıyorum... İşte 
Amerika'da bu yok!.. Orada da insanlar çalışır, ama inanarak, 
hayran olarak değil! Orada insan başka türlü yaşayamayacağını 
düşünerek çalışır... Belki burada çalışanlar inandıkları için daha 
mutlular, ama onların efsane ve yalanlarına işte benim aklım 
alışamıyor... Anlatabiliyor muyum? Ben her yere akim egemen 
olmasını istiyorum. Yoksa sizi küçümsemiyorum!.. Nasıl kü­
çümserim? Ben o Kerim Naci Bey'i küçümsüyorum..." 
"İyi yapıyorsunuz!" dedi Ömer. 
"Gülün bakalım, gülün! Siz kendinize bu kadar güveniyor­
sunuz, ama..." 
"Biliyorum, biliyorum, demin ağzınızdan kaçtı, ruhum genç 
diye beni kıskanıyorsunuz... Bir fatihin hırsını taşıdığım, ya da 
bunu inançla söyleyebildiğim için... Çünkü siz artık böyle 
olamazsınız... Ama içiniz gidiyor!" 
Refik kızışan tartışmayı yatıştırmak için: "Yok canım artık!" 
dedi. 
283 

---

"Merak etmeyin, kızmıyorum!" dedi Alman. "Bana gene bir 
Von,' olduğumu söylese bile kızmam. Çünkü onu tanıyo­
rum..." 
"Bir 'von' okluğunuzu da söylerim tabii!" dedi Ömer. Ama 
hırçın gözükmüyordu. Birden döndü: "Şimdi bir satranca ne 
dersiniz, onu söyleyin?" Almanin Refik'e baktığını görerek: 
"Canım o bir şey demez. O kendi düşünceleriyle meşgul, içki 
içiyor... Biz oynarız. O içer, derin düşüncelere dalar, sevgili eviyle, 
sevgili memleketi arasında bocalar. Biz de arada işimizi görü­
rüz!.." Refik'e döndü: "Alınmadın ya?" 
"Alınmadım canım! Oynayın siz!" 
"Oynarız, sonra burada uyuruz, değil mi?" 
"Tamam, evet!" diye bağırdı Herr Rudolph. Sonra yakışıksız 
bir şey yapmış gibi birden endişelenerek durdu. "Dünya kaynıyor, 
biz satranç oynuyoruz!" dedi. "Evet! Eh, ne yapalım. Olan 
Avusturya'ya oldu... Ama biz ne yapabilirdik ki?"