Пешонамдаги нур. Маҳмуд Олакош

Пешонамдаги нур. Маҳмуд Олакош
турсин, хаёлидан ўтказишни ҳам хоҳламайди. Ишчиларга бериладиган қўшимча маош
ҳисобига маҳсулотнинг таннархи ошиши аниқ эди. Эркин рақобат бор ерда таннархни
ошириш эса, ақлга сиғадиган иш эмасди. 
Ташқарига чиқдим. Ҳайдовчим машина ёнида кутиб турарди. Машинага ўтирмадим. Бир
оз боғ айланмоқчи эдим. Аввал қоровулнинг ити ёнига бордим. Қопоғон экани кўриниб
турса-да, ажойиб итга ўхшарди. Уч-тўрт йил олдинги воқеа ёдимга тушди. Дала
ҳовлимиз боғида бир итимиз бўларди. Етти-саккиз ойлик бўлган итга бежиримгина уя
қурдиргандик. Итга бир неча бор овқат бераётиб, боғ девори оша қирқ-қирқ беш
ёшлардаги кишининг биз томонга диққат билан қараб турганига кўзим тушди.
Итга қараб турармиди ёки пиширилган гўштгами, билолмадим. Эртаси куни яна айни
манзарага гувоҳ бўлдим. Унинг ёнига бориб, “Тинчликми?” дея сўрадим. Бошини
секингина ёнига эгганча “Шундай ўзим...” деди. Сўнгра ийманибгина:
- Жаноб, шу итнинг ўрнига мени боғласангиз, тун бўйи то тонгга қадар қўриқчилик
қиламан. Зарра қадар хавф сезишим билан овоз бераман...– деди.
Ҳайрат ичра унга қарадим. Кўзларимдан кўзини олиб қочди. Хижолати ортганидан
бўйнини букди. Сўнг паст овозда илова қилди:
- Хоҳласангиз, ҳураман ҳам...
Шундагина унинг ҳазиллашаётганини тушуниб қолдим. Қаҳ-қаҳ уриб куларканман,
ҳазилга ҳазил билан жавоб бергим келди:
- Итнинг уясида жой йўқ, бироқ, товуқхонадан топилади. Тухум қўя оласизми?–
дедим.У кулгидан икки букилиб қолади, дея тахмин қилгандим. Лекин, у ҳасрат тўла
кўзларила менга бир бор тикилди-ю, ортига бурилганча илдамлаб кетди...
Ҳа... Ҳар бир инсон ўзга бир олам. 
Фабриканинг орқа тарафига келганимда кўзим энг аввал масжидга тушди. Ўн кун олдин
икки ракат намоз ўқигандим унда. Яна Аллоҳни эсладим. Кейинги ўн кун ичида қачон
Аллоҳни эсласам, дарров фикримни бошқа тарафга буришга ҳаракат қилар, Аллоҳни
эслашни истамасдим.
Аллоҳдан хафамидим? Рости, хафа бўлгандим!.. Гарчи, “Қуён тоғдан ранжибди аммо,
тоғ бундан бехабар эмиш”, деган иборани билсам-да, барибир Аллоҳга қарши исён,
норозиликка ўхшаган туйғулар ич-ичимда мавжуд эди. Очиғини айтсам, бошимга тушган
бу дардни ҳеч шубҳасиз, Аллоҳдан деб билардим. Бу Аллоҳнинг бир тақдири эди!..
Яхши, бироқ нимага айнан шиш, бошқа бир хасталик эмас?
Ва нимага айнан мен? Ўз жонига қасд қилган, ёхуд ўзини ўлдиришни истаган
қанчадан-қанча одамлар қолиб, нега айнан мен?
Имонсиз, амалсиз шунча инсонлар бўла туриб, нега мен?.. Рамазонларда рўза
тутмаганмидим!.. Таробеҳ намозларига бормаганмидим!.. Фақирларга ёрдам
бермаганмидим!.. Ақлимни таниганимдан бери қайси жума намозини қолдиргандим!.. Ва
қаршимда турган шу масжидни ҳам динимнинг, имонимнинг амри билан
қурдирмаганмидим!.. У ҳолда, нега-нега энди мен?
Бу саволлар остида эзилдим. Маъюс нигоҳларимни яна масжидга тикдим. Беҳудага
масжид қурдирган эканман, деган фикр ўтди миямдан!.. Ўша лаҳзада бу фикрни тўғри
ҳам, нотўғри ҳам деёлмадим. Аммо, бу хато эди!.. Қайсидир сабаб билан бир кун барибир
ўламиз. Бир масжид қурдириш ва унда икки ракат намоз ўқиш, пушаймон бўладиган иш
эмасди. Охират ҳаётида, ҳисоб кунида ўзимизга фойда берадиган амаллар эди булар.
Шуларни ўйларканман, таҳорат олишга ва шу масжидда яна икки ракат намоз ўқишга
қарор қилдим. Таҳоратга тайёрланарканман, ичимдан бир овоз: “Ғурурсизлик қиляпсан.
4 / 59

---