Qadimgi Yunoniston va Rim davrlarida ta’lim-tarbiya

“kifarist” (grekcha musiqa o’qituvchisi ma’nosida) maktablarda tahsil olganlar. Bu maktablar xususiy
bo’lib, o’qish pullik edi. shuning uchun fuqarolarning bolalari bu maktablarda ta’lim ololmas edilar.
Bu maktablarda “didaskol” deb atalgan o’qituvchilar mashg’ulot olib borar edilar. (men o’qitaman,
degan ma’nodagi “didasko” so’zidan keyinroq “didaktika” — ta’lim nazariyasi kelib chiqqan).
O’g’il bolalarni maktabga qullardan biri boshlab borar edi, bunday qul pedagog deb atalar edi (“pays” –
bola, “agogeyn” – etaklab borish degan so’zlardan olingan). Grammatist maktabida o’qish, yozish va
hisoblash o’rgatilar edi. O’qishda harflarni hijjalab o’qitish usuli, so’ng qo’shib o’qish usulidan
foydalanganlar. Yozuvni o’rgatishda mum surilgan yaltiroq taxtachalardan foydalanganlar. Ular

---

ingichka cho’p yordamida yozganlar. Sonlar barmoqlar, sopol toshlar, sanoq taxtasi yordami bilan
hisoblaganlar. Kifarist maktabida o’g’il bolalarga adabiy bilim va estetik tarbiya berilar, muzika, ashula,
deklomatsiyalar o’rgatilar edi.
O’g’il bolalar 13—14 yoshga etganlaridan keyin palestra (“kurash maktabi”) deb atalgan o’quv yurtiga
o’tar edilar. Bu o’quv yurtida ular ikki—uch yil davomida jismoniy mashqlar bilan shug’ullanar edilar.
Masalan, sakrash, yugurish, kurash tushish, disk va nayza irg’itish, suvda suzish kabilar o’rgatilardi.
Palestrada o’qish tekin edi, shuning uchun ham yoshlarning ko’pchilik qismi palestrada o’qish bilan
cheklanib qolar edi. Yoshlarning badavlatroq oiladan bo’lgan qismi palestrani tugatgach gimnasiyga
(jismoniy, ijtimoiy tarbiya) kirar edi. Ularga falsafa, siyosat, adabiyot fanlari o’rgatilgan. Bu maktabni
tugatgan yoshlar davlatni boshqarishda qatnashishlari mumkin edi.
Nihoyat, Spartada bo’lgani kabi, Afinada ham 18 dan 20 yoshgacha bo’lgan yoshlar Efeblar qatoriga
o’tib, harbiy xizmatga tayyorlanar va o’zlarini siyosiy bilimlarini oshirishni davom ettirar edilar.
Aholining ko’pchilik qismi bolalarni maktablarda o’qita olmaganligi sababli ularga kasb-hunar o’rgatish
odat tusiga kirgan edi. Ayrim xat-savodi bor otalar bolalariga o’qishni o’zlari o’rgatar edilar. Bu kabi
tartib davlat tomonidan qonunlashtirilib qo’yilib bechorahol tabaqaga mansub ota-onalar o’z bolalariga
biror kasbni o’rgatishga majbur edilar. Aks holda ularning bolalari kelgusida keksayib qolgan ota-
onalari to’g’risida moddiy g’amxo’rlik qilishdan ozod etilar edi. Quldor zodagonlar mehnat bilan
shug’ullanuvchi erkin aholiga nafrat bilan qarardi. Qullarni esa “gapiradigan ish quroli” deb hisoblar
edilar.
Mavzular.
manba