Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

Melisa ACER 
8/C Sınıfı
Kültür İ.Ö.O.- BOLU 

---

Merhaba Sevgili Dostum Televizyon, 
Sana bu mektubu yazıyorum çünkü sana söyleyeceğim çok önemli şeyler var. Biliyorum 
merak ettin ve sen bu duruma pek alışkın değilsin. Çünkü her zaman seni konuşuyor, hareket 
ediyor ve beni kendime bağlıyorsun. Ben seni izlemek zorunda kalıyorum. Ama ne olur bugün 
sen beni dinle! 
İnsanlar seni ilk ürettiklerinde acaba bugünleri tahmin ettiler mi? Yani senin başından 
hiç ayrılmayan sabahtan akşama kadar sana bağlı Hayatların olabileceğini düşündüler mi? 
Senin insanları eğitmenin dışında insanlara zarar verebileceğini biliyorlar mıydı? Bu soruların 
cevabını gerçekten merak ediyorum. Seninle ilk tanışmamız reklamlar, çizgi filmler yolu ile 
oldu. Sen küçükken bizim için çok güzel ve masrafsız bir bakıcıydın. Bizleri adeta büyülerdin. 
Biz de ağzımı açıp sana hayran gözlerle gülümseyerek bakardık. Sonraları gördük ki anne ve 
babalarımız da seni çok seviyor. Hatta misafirlerimiz de. Çünkü onlar bize geldiğinde de hep 
sen konuşurdun. Anne ve babamlarımız söze bazen katılırlardı. Ama onlarla birlikte seni 
izlemekten pek hoşlanmazdım. Nedeni mi insanların bağırması, kavga etmesi bir sürü olumsuz 
sahne. Senden bazen korkardım. Aklımdan çıkmayan sahneler gözümde canlanırdı. Beni niye 
korkuttuğunu, bana o çirkin görüntülerini niye izlettiğini henüz anlamış değilim. Ama olsun 
sen yine de benim bilgisayarla birlikte en iyi arkadaşımdın. Canım sıkıldığında o kanal senin 
bu kanal benim dolaşır dururdum. Hem vaktin de nasıl geçtiğini bir türlü anlamazdım. İyi ki 
varsın benim sihirli kutum. 
Bak sana ne güzel içimi döküyorum. Seni kırmıyorum değil mi? İtiraf edeyim senden 
korktuğum anlar olsa da beni her zaman korkutmadın. Çizgi filmler, belgeseller ve eğitici 
programlar bana bir şeyler kattı. Keşke bu tür programlar daha fazla olsa. Karşıma bu yüzle 
çıksan seni daha çok severim ve senden hiç ama hiç korkmam. 
Sen insanlar için çok değerli bir arkadaş olmalısın çünkü her evde senden en az bir tane 
var. Sensiz bir yaşamı düşünmek bile imkansız. Düşünsene bütün insanların sana bir hafta 
boyunca küstüğünü. Ne kadar ilginç olur değil mi? Belki aile ziyaretleri, sıcak ilişkiler artar, 
insanlar zamanını okumaya ayırır, spor yaparlar, stresten uzak olurlar ve olumlu işler yaparlar. 
Böylece tembelliğin o sinsi kıskacından kurtulmuş olurlar. Sakın ha kızma bana! Bütün 
bunların olmaması senin suçun değil. Sen durduğun yerde duruyorsun. Kimseye gidip de beni 
izle demiyorsun. Suçluluk duymana da gerek yok. 
Senin için diyorlar ki insanların düşünmesine engel oluyor diye. Ne alaka! Sanki 
insanlara düşünecek oldular da sen olarak düşünme dedin. Aksine gösterdiğin bin bir türlü şeyle 
insanları düşündürmeye zorladın. Dünyanın bir bir türlü hali var bunu gösterdin herkese. Ders 
almayan varsa bu onların sorunu. 
Biliyor musun sevgili arkadaşım bu mektubu sana yazmak için seni kapattım. Sensiz 
sana bu mektubu yazıyorum. İnşallah okurken bazı şeyleri düşünür bundan sonra bana ona göre 
davranırsın. Merak etme ben sana bundan sonra daha farklı yaklaşacağım. Her anımı seninle 
geçirmeyeceğim. Dünyada başka şeylerin de olduğunu anlayacağım. Neylersin hayat sadece 
senin gösterdiklerinden ibaret değilmiş. 
Kendine iyi bak ve biz çocuklara zarar verme. Bizleri sev. Bu iyiliğini unutmayacağım.